In 1994 werd Ernesto Pérez Balladares (alias De Stier) gekozen als president van Panama. Later bleek zijn verkiezingscampagne zwaar gestiekt te zijn geweest door de voor het Colombiaanse Calikartel in touw zijnde José Castillon Henao. Het geld had zijn weg gevonden via een vertrouwd witwaskanaal: de bank Banaico. In het hoogste echelon daarvan zetelde in die tijd Alfredo Aleman, die tevens als topadviseur van Pérez Balladares fungeerde. Korte routes zijn altijd het veiligst. In januari 1996 sneuvelde de bank echter toch met een enorme schuldenlast en comfortabele witte vlekken in de boekhouding. Een paar maanden later werd Henao gearresteerd en in 1998 naar de VS overgebracht om terecht te staan wegens drugshandel naar de VS.
Een andere enthousiaste contribuant aan de campagne van De Stier was de Duitser Friedrich Adolf (zeg maar Bob) Specht die zich al sedert 1979 een reputatie had verworven op de afdeling rottigheid van de Panamese samenleving. In 1989 liep hij tegen de lamp en kwam in Florida achter een deur met een luikje te zitten. Bob werd verdacht van het witwassen van drugsgelden, maar ging uiteindelijk voor het luik wegens frauduleus goochelen met obligaties waarbij de op de Antillen gevestigde Orco Bank voor miljoenen het schip in werd geholpen. De rechter vond dat voldoende om Bob’s verblijf in een staatshotel met zo’n 2 ½ jaar te verlengen. Naar eigen zeggen had de Duitse illusionist meteen kunnen vertrekken als hij inlichtingen had verstrekt over zijn witwasactiviteiten ten behoeve van de toenmalige Panamese president Noriega. De intermediair tussen de Colombiaanse drugswereld en de tot in het Witte Huis reikende organisatie van Amerikaanse meevreters, die in verband met de shit rond de Iran/Contra-affaire en de val van de BCCI door president Bush senior in 1991 haastig werd geruimd. Maar Bob zou medewerking hebben geweigerd en ervoor gekozen hebben zijn straf uit te zitten. Wat older maar zeker niet sadder werd hij vervolgens in 1992 door de Amerikaanse autoriteiten uitgewezen. Hij vestigde zich met zijn gezin in Blaricum en richtte een keurig kantoor in op de op het oog net zo keurige Amsterdamse Apollolaan. Dat werd de uitvalbasis van zijn vastgoedonderneming Gooi- en Eemland BV. We zouden er nog van horen.

Vanuit Amsterdam zette Bob Specht samen met de vanuit Genève opererende Franse zakenman Henri Grossetete in Panama een operatie op touw waarbij het duo toezegde verhandelbare obligaties ter waarde van 250 miljoen dollar te zullen deponeren bij bank Banaico. Zoals vermeld één van de vertrouwde witwasinstituten van het Cali-kartel, waar ook Specht geen onbekende was. In ruil voor wat later een lege doos bleek te zijn verwierf Specht van Banaico alvast een krediet van 500.000 dollar ten behoeve van een vastgoedproject. Toen de obligatiedeal niet doorging “verzuimde” Specht de halfmiljoen dollar terug te storten en kwam daarmee weg. Overigens niet al te verwonderlijk gezien zijn banden met zowel de bank als figuren uit de politieke Panamase top. Suggesties uit die tijd maakten er melding van dat de bewuste 500.000 dollar mogelijk waren verhuisd naar de verkiezingskas van presidentskandidaat Pérez Balladares. Vriend en toeverlaat van zowel ex-president Noriega, die in een Amerikaansen petoet de dag vervloekte waarop hij ooit in zee ging met de Bush-clan, als van Bob Specht. De Duitse weldoener beperkte zijn activiteiten echter niet tot Panama. Ook in Duitsland, België, Zwitserland, Luxemburg en Rusland hielp hij zakenlieden zwaar de boot in met door hen voorgefinancierde projecten die - zeker achteraf- zwaar naar gebakken lucht riekten. Een milde internationale regen aan klachten bereikte in de loop der jaren de burelen van de Nederlandse LRT. In april 1997 had dat voldoende materiaal verzameld om Bob voor een tijdje op te bergen in voorrarrest en over te gaan tot inbeslagname van zijn bezittingen. Vooral dat laatste vond de nieuwbakken Blaricummer niet leuk en hij zon dan ook al snel op een paar noodmaatregelen om die beslagleggingen ongedaan te maken. Daarvoor zocht hij steun bij een goede bekende uit deze rubriek: Willem Endstra.

Het is niet duidelijk hoe en wanneer de verbinding tussen Endstra en Specht tot stand is gekomen. Beiden hadden in de jaren negentig hun kantoren op de Amsterdamse Apollolaan, niet zo heel ver van elkaar vandaan. Gold voor beide heren het adagium “een goede buur is beter dan een verre vriend”? Mogelijk. Hoewel nog nooit is vastgesteld dat Endstra op goede voet stond met Wim en Gretta Duisenberg die naast hem woonden in de Diepenbrockstraat. Goed, Gretta beschikte (beschikt?) wel over een paar interessante connecties in de schemerwereld in de persoon van Mushtaq Malik en Philip Agee (zie het artikel “Hafmo addio” uit Kleintje Muurkrant 324). Maar of dat ooit een las tot stand heeft gebracht met haar buurman is nooit onderwerp geweest van een academische studie. Hoe dit ook zij, Specht moet als international op het gebied van wassen en strijken toch interessant zijn geweest voor Endstra. Nadat de door hem gestiekte Pérez Balladares in 1994 Panamees president was geworden kreeg Bob op de Apollolaan bezoek van een kleine reeks Panamese hoogwaardigheidsbekleders, onder wie zelfs een paar nieuwbakken ministers. Officieel om hem hun dankbaarheid van De Stier over te brengen. In werkelijkheid zo goed als zeker om nieuwe wasserettes in te richten. Zoals gemeld onderhield Pérez Balladares interessante connecties met het Cali-kartel, maar ging ook andere avontuurlijke opzetjes niet uit de weg. Zo wordt hij verdacht van betrokkenheid bij de smokkel van Peruaanse kunstschatten naar de Verenigde Staten en bij de illegale import van Chinese immigranten in hetzelfde beloofde land. Kortom een man met een fijne neus voor winstgevende zaken met een uiterst nuttige agent in Amsterdam. Tot die het al te bont maakte.

Hoe belegger M. Farrer door Specht erin is geluisd vermelden de officiële stukken waaruit wij putten helaas niet. Maar in januari 1998 ging diens BV June Investment zwaar het schip in. Farrer maakte voor het niet bestaande pakket obligaties van de Bayerische Landesbank met een nominale waarde van 10 miljoen gulden via vederlichte rechtspersonen als Agig Foundation en Puxis BV ruim 8 miljoen gulden over op de rekening van... Convoy Vastgoed.
Het aloude beleggingsvehikel van Willem Endstra. Die stelde het bedrag vervolgens ter beschikking aan Specht, waarop de verheugde Duitse zwendelaar op 9 januari opdracht gaf aan de “onderwereldbankier” om twee miljoen daarvan over te maken op de kantoorrekening van advocatenkantoor Schut & Grosheide. Mogelijk deels als betaling voor de geleverde rechtshulp. Specht’s advocaat had overigens per 1 januari 1998 al afscheid genomen van zijn werkgever en opereerde vanaf die datum vanuit het ressort Haarlem. Op 6 maart werd hij daar zowel ten kantore als ten eigen huize verrast met een politie-inval waarbij niet alleen bescheiden werden meegenomen die aan de zaak Specht waren gerelateerd maar ook hijzelf. Op 14 mei maakte de politie eveneens zijn entree bij Schut & Grosheide en nam 47 genummerde bescheiden die duidelijkheid gaven over de herkomst en de bestemming van het geld in beslag. Maar omdat Specht’s advocaat in beklag was gegaan inzake de huiszoekingen werden ze in een verzegelde envelop achtergelaten onder de hoede van een mr. P. in wie wij mr. M. Pannevis menen te herkennen. Wij vroegen hem om inlichtingen, maar kregen te horen dat hij een weekje weg was. Jammer. Maar we hebben geen haast.

Zowel Specht als zijn advocaat werden voor hun obligatiekunstje voor de kadi getrokken. Specht liet zich bijstaan door mr. Cees Korvinus. Zijn advocaat door mr. H.J. Peek van het Breda’se advocatenkantoor Hertoghs. De innemende Duitse zwendelaar was al in februari 1998 bij de kladden gevat en tijdelijk kaltgestellt. Dus nog voordat Justitie het zware besluit nam om invallen te laten plegen in zowel de privévertrekken van Specht’s advocaat als diens bureaus bij zijn voormalige en daaropvolgende werkgever. In november van hetzelfde jaar werd de Duitse illusionist veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf wegens oplichting, valsheid in geschrifte en deelname aan een criminele organisatie. Maar hij had blijkbaar de zware Schauer aan zien komen en zich schielijk buitenslands begeven. Begin februari 2001 werd hij volgens de schaarse Spaanse persberichten in de gezellige Club de Mar op Majorca gearresteerd op beschuldiging van een pyramidale zwendel ter waarde van een slordige 33 miljoen dollar. De op dat moment 67-jarige Specht werd ter plekke niet goed en verhuisde naar een hospitaal. Omdat wij vanaf dat moment zijn spoor kwijtraakten zochten wij op 15 oktober jl. contact met mr. Korvinus met de volgende mail:
“Wij zijn bezig met het afrollen van de zaak Specht in relatie tot het advocatenkantoor Schut & Grosheide en Willem Endstra. Het laatste bericht dat wij over de heer Specht konden vinden had betrekking op diens arrestatie op Majorca. Weet u wellicht wat er nadien van hem geworden is? En of zijn advocaat die het spel meespeelde nog steeds praktiseert?”
Tot nu toe geen antwoord. Maar dat heb je vaak met gerenommeerde advocaten hè? Druk, druk, druk. Of zou er misschien iets zwaarwichtigers achter zitten? Hoe dan ook we zullen ons noodgedwongen even moeten concentreren op Specht’s juridische assistent bij de miljoenentruc met Willem Endstra. En zeer tegen onze gewoonte in zonder diens naam te noemen. Omdat we die gewoon (nog) niet weten.

De advocaat van Schut en Grosheide die in de zwendeloperatie van Specht en Endstra rond June Investment van vitale betekenis was geweest zocht zoals gezegd de weg van juridische weerstand om te voorkomen dat hij eventueel zijn toga aan de wilgen kon hangen. Hij werd door het OM beschuldigd van deelneming aan een criminele organisatie tussen augustus 1997 en maart 1998, valsheid in geschrifte, oplichting, verduistering en opzet- of schuldheling. Voor een doorsnee-burger met een platte portemonnee voldoende voor een kansloze k.o. maar voor onze advocaat het sein om alle registers open te trekken. Tot aan de Hoge Raad toe. Hij speelde de “Ich habe es nicht gewusst”-kaart en achtte de huis- en bureauzoekingen door het OM waarbij allerlei bescheiden waren geconfisqueerd onrechtmatig. Vanwege zijn geheimhoudingsplicht en verschoningsrecht. De Hoge Raad veegde de vloer aan met de argumentatie van Specht’s brother in crime. Maar op één punt kreeg hij gelijk. Bij de huiszoeking was de Deken van advocaten van het arrondissement Haarlem niet uitgenodigd. En dat had wel gemoeten. Ergo de inbeslagname van de bescheiden uit zowel zijn woon- als zijn slaapkamer was inderdaad onrechtmatig. En dat deel van de zaak werd terugverwezen naar het Gerechtshof in Amsterdam. Het betekende wel dat alle bewijzen die tegen Specht’s juridische buddy waren ingebracht vanaf dat moment voor het OM onbruikbaar waren geworden. Want de andere 47 bescheiden over deze casus lagen in afwachting van de uitspraak van de Hoge Raad nog keurig in het laatje van mr. Pannevis (?) van Schut en Grosheide en bléven daar na het bovenstaande besluit. Aangezien iedereen tegenover Kleintje Muurkrant net zo gesloten is als de Hema rond middernacht (tenslotte gaat het om de belangen van een advocaat) weten we nog steeds niet wat er met de ruim acht miljoen van June Investment is gebeurd. Heeft Specht zes miljoen daarvan in zijn zak gestoken? Of heeft hij die aan Endstra overhandigd in ruil voor een stilgehouden meerderheidsaandeel van Ipam Trust? En waar zijn die twee miljoen gebleven die door Endstra op de rekening van Schut en Grosheide zijn gestort? Heeft het OM de zaak in het onderste laatje gedeponeerd? En misschien wel de belangrijkste vraag: wat is in dit soort zaken het verschil tussen een advocaat en een J. met de P. uit Boerenlullenveen? U bent de eerste die het hoort.

Toegegeven, we hadden niet gedacht toch nog zo snel weer op de affaire rond de Duitse scharrelaar Friedrich Specht te kunnen terugkomen. We kenden de identiteit van de advocaat niet die betrokken was bij het door ons eerder beschreven blijspel rond 10 miljoen onvervalste Hollandse florijnen. We wisten niet of de door de Hoge Raad naar het Gerechtshof terugverwezen strafzaak tegen deze juridische expert van het gerenommeerde Amsterdamse advocatenkantoor Schut & Grosheide al dan niet was geseponeerd. We wisten niet waar Specht uithing en mr. Cees Korvinus nam de moeite niet om onze e-mail te beantwoorden. Normaliter dus case closed. Maar plotseling bereikte ons de blijde tijding dat de met Arie Olivier vergeleken Duitser eind vorige week voor de kadi moest verschijnen voor de eerste zitting in een afnemingsprocedure van 50 miljoen. Aanhangig gemaakt door een voormalige Russische zakenpartner. Tijdens de behandeling kwam een hallicunerend aantal namen, transacties en bedragen voorbij. Daarnaast werd een rapport ter sprake gebracht dat ooit door een meneer Van Dijk van de CID zou zijn samengesteld en dat betrekking had op het witwassen van Panamese drugsgelden via Specht’s ondoorzichtelijke netwerk. Maar Friedrich wist nergens van, had altijd zijn zaken netjes afgewikkeld en helaas ja, af en toe waren de partners er wat bekaaid afgekomen. Maar dat was nu eenmaal het risico van internationaal zaken doen. Surprise: De inmiddels 68-jarige Specht bleek in deze veelarmige zaak al eens veroordeeld te zijn wegens oplichting en Korvinus wees dan ook herhaaldelijk op “ne bis in idem” ofwel je kan niet voor dezelfde zaak tweemaal veroordeeld worden. Of dat door de rechter zal worden gehonoreerd moet nog blijken.
Korvinus was overigens niet Specht’s eerste advocaat in deze affaire. Eerst was Micha Vladimirov ingehuurd. Maar om de een of andere reden zou die door Friedrich aan de kant zijn gezet en merkwaardigerwijs tot de dag van vandaag niet zijn gehonoreerd voor zijn inspanningen. Je hoort nog eens wat. Dat geldt eveneens voor de identiteit van Specht’s juridische rechterhand bij de truc van 10 miljoen, waarvan 2 miljoen via de laatste tijd vaak in het beeld zijnde vastgoedhandelaar Willem Endstra zou zijn overgemaakt naar de bankrekening van Schut & Grosheide. Het ging om de tegenwoordig bij het Hoofddorpse kantoor Siekman & Stassen werkzame mr. Siebe de Lange die ons kort maar krachtig liet weten dat de strafzaak tegen hem was geseponeerd. Wat wij al vermoedden. Procedurefoutje bij de opsporing hè. Sinds de IRT-affaire weten we gewoon niet beter. Wordt vervolgd? Wie weet.

Op 26 november 2002 meldden wij in onze tot dan toe laatste bijdrage over de Duitse financiële illusionist Friedrich (“Bob”) Specht dat hij voor de kadi was getrokken in verband met een afnemingsprocedure van rond de 50 miljoen gulden. Die procedure was aangespannen door een vroegere Russische partner van de nu 68-jarige Blaricummer. De rechter heeft inmiddels uitspraak gedaan. Friedrich moet van hem in totaal ruim 23 miljoen euro ophoesten. Zijn 67-jarige vrouwtje Hannelore ruim 2,5 miljoen euro. Da’s even te veel om meteen naar de chipknip te grijpen. Dus het zal wel een hogerberoepje worden. In de tussentijd kan misschien een nieuwe truc uitkomst bieden. Al dan niet met assistentie van “onderwereldbankier” Willem Endstra, een advocaat van het deftige kantoor Schut en Grosheide en/of zijn louche vrienden in Panama. Maar “Bob” en zijn vrouwtje kunnen natuurlijk ook nog worden vrijgesproken rond hun zeventigste. Wij houden de vinger aan de bloedbaan.

zaterdag 29 november-2003
Ja fuck. Weer wat gemist. Blijkt de Hoge Raad eind vorige week al bepaald te hebben dat onze ouwe Bob Specht en zijn vrouwtje Hannelore moeten worden kaalgeplukt. Voor 20 miljoen euro. Nou was er al conservatoir beslag gelegd op wat losslingerende portemonnees en kostbare bullen ter waarde van 5 miljoen. Dus moeten de oudjes uit Blaricum nog maar 15 miljoen ophoesten voor ze weer wat vrijer kunnen ademhalen. Betalen ze het niet dan zit er maximaal nog zo’n zes jaar cel voor ze in het vat. En gezien hun leeftijd kunnen ze dan meteen een plekkie in het bejaardenhuisaanvragen. Maar gezien Bob’s relaties in Panama, in Spanje, in Zweden, de Apollolaan en het OM mag weten waar nog meer zal er wel een snelle oplossing worden gevonden voor het nijpende liquiditeitsprobleem. Blijven we toch schutteren met de vraag hoe het nou zat met die twee miljoen piek die Willem Endstra als part of a deal met Bob moest overmaken naar Schut en Grosheide, waar de zes miljoen piek is gebleven die Bob bij diezelfde deal in de tas zou hebben gekregen en wat er is gebeurd met het pakket info dat bij hetzelfde gerenommeerde advocatenkantoor zo keurig werd bewaard.
Maar je kan niet alles hebben.

maandag 27 december-2004
Wij houden er wel van om bij iemand een bommetje onder de kerstboom te leggen als het zo uitkomt. Daarom zonden wij op de Eerste Kerstdag de volgende e-mail naar de Zwitserse advocaat Stephan Frischknecht in Sankt Gallen:

“Sehr verehrter Herr Frischknecht,

Ich bin beschäftigt mit einer journalistischen Ermittlung nach Herrn Friedrich Adolf Specht, verurteilt in den Niederlanden wegen Betrug in November 2003. Die Verurteilung enthaltete untermehr die Zahlung von 20 Million Euro.
Ende Februar 2004 drohte Herr Specht in Schuldhaft genommen zu werden bis er diese Summe ausgespuckt hatte.
Sie sollten dann versucht haben 4 Million auf zu sammeln um daszu verhüten. Aber vergebens. In August vollziehte sich das Drama.
Im weiteren Verlauf dieses Jahres sollte Herr Specht trotz seiner Schuldhaft dank Ihrer Bemühungen mit einem Privatjet (Citation VI) dennoch von Schiphol nach Alte Rhein geflogen sein um die Sache zu regeln. Sie sollten dabei “pro bono” gehandelt haben.
Ich möchte gerne wissen ob Ihre Anstrengungen erfolgreich waren und Herr Specht und seine Frau Hannelore in voller Freiheit Weihnachten zusammen durchgebracht haben .“

Nou, daar moet onze Stephan toch erg blij mee zijn geweest. En hij verdient het. Want waar vind je nog een advocaat die bijna een jaar lang het vuur uit zijn sneeuwschoenen loopt om gratis en voor niks een internationale zwendelaar en witwasser buiten de petoet te houden?
En bij het Nederlandse OM zelfs toestemming lospeutert om zijn cliënt een paar maal naar Sankt Gallen te laten vliegen? Je zou bijna zeggen dat onze oude vriend Specht en Herr Frischknecht gemeenschappelijke belangen hebben. Kijk en dan liggen de Kerstkaarten weer heel anders.
Als we antwoord krijgen van Stephan hoort u het van ons. Stay happily tuned.

donderdag 30 december-2004
Nein. We hebben nog geen antwoord gehad uit Sankt Gallen. Maar misschien denkt die mr. Frischknecht iedereen die Ballen. En is ie lekker in de sneeuw aan het prikken met elke avond een metertje Glühwein om alle narigheid van het afgelopen jaar weg te spoelen. Of gaat ie er dagelijks op uit om met een verrekijker de bewegingen gade te slaan van een van de laatste gespikkelde Zwitserse kaasduikers. Want onze Stephan is als hotemetoot van de Naturfreunde Schweiz al jaren zeer begaan met het behoud van flora en fauna tussen de bergenen bankkluizen.
Edoch, het kan ook zijn dat ie zich een gipsvlucht is geschrokken van onze mail en nu koortsachtig probeert om het Specht-project zo snel mogelijk over de streep te trekken. Niet alleen uit humanistische overwegingen, maar ook en vooral om er zelf wat wijzer van te worden. Want allemaal erg leuk, die "pro bono", maar Stephan werkt niet voor die Geige der Katze.
Nou zijn wij echte drammers dus gooiden we er nog maar eens een mailtje tegenaan:

"Sehr verehrter Herr Frischknecht.

Laut unserer zuverlässigen Quellen sind Sie heutzutage fieberhaft beschäftigt die finanzielle Probleme Ihres deutschen Klientes Herr Friedrich Adolf Specht zu lösen. Sie würden das tun als Bevollmächtigter der schweizerischen AG Immo Invest, ein Geschäftsvehikel aus dem bunten Vorrat Ihres Klientes. Sie würden dabei zusammenarbeiten mit der Union Bancaire Privée in Genf und eine düstere Firma auf Zypern.
Wir möchten gerne wissen ob unsere Wiedergabe richtig ist und inwieweit die niederländische Staatsanwaltschaft informiert ist über Ihre Anstrengungen in dieser Richtung oder gar nicht interessiert ist wie die Schuld Ihres Klientes bezahlt wird."

Zo. Leuk voor bij de Ölkugel en de Perignon. Zum Wohl Stephan.

zondag 2 januari-2005
Zoals gezegd hebben welingevoerde bronnen ons medegemurmeld dat de zo heftig gekortwiekte “Bob” Specht in samenwerking met zijn Zwitserse Beaufträchtiger, de voorzitter van de Zwitserse natuurvrienden Stephan Frischknecht, de Union Bancaire Privée (UBP) in de arm heeft genomen om zich uit de sores te wurmen. Geinig. Want laat die bank nou net als Bobbie een verleden hebben waarin geestverwarrende produkten, driftig draaiende wasmachines en andere soorten ongerief geen onbelangrijke rol hebben gespeeld.
Zo viel op 28 november 1994 een vlucht politieagenten de bank in Genève binnen op zoek naar bewijzen voor een witwasoperatie uit de Major League. Aanleiding daarvoor was dearrestatie in Florida van Jean-Jacques Handali de dag daarvoor. Handali was een topman uit de UBP-organisatie en hij ging samen met twee collega’s voor het luik wegens het witwassen van honderden miljoenen dollars uit de Colombiaanse en Turkse snuif- en spuitwinkels.
Vrij kort daarna, op 17 mei 1995, werden de Duitse vastgoedkoning Jürgen Schneider en zijn mevrouw opgepakt. Ook al in Florida. Jürgen had in zijn Vaterland een imperium opgebouwd dat in 1994 op lemen voeten bleek te staan. Dat mieterde dan ook met veel geraas in elkaar en Jürgentje nam de benen, een schuld van 5 à 6 miljard DM bij de banken achterlatend.
Nou kan je het je vrouwtje natuurlijk niet aandoen om in Florida elke dag bij de Burgerking te gaan zitten kanen. Dus had onze Jürgen 245 miljoen stiekempjes ondergebracht bij het UBP-filiaal ter plekke.
Dat de grote baas van de bank, Edgar de Picciotto, daar allemaal geen weet van had spreekt voor zich. Zijn soort wast elke dag zijn handen in een bubbelbadje vol onschuld. Edgar is een zeer gerespecteerde internationale bankier. En dus is het geen wonder hem bijvoorbeeld terug te vinden in de board van het Quantum Fund. Het op de Nederlandse Antillen gevestigde investeringsvehikel van de zo democratisch bevlogen George Sores, pardon Soros, die op zijn beurt weer het baasje is van prinses Mabel. Het voormalige liefje van de legendarische roesmiddelenhandelaar Klaas Bruinsma. Zo zie je maar hoe makkelijk de schollen van boven- en onderwereld over elkaar heen schuiven. En dat het echt geen mirakel is dat Bob Specht en Stephan Frischknecht bij de UBP hebben aangeklopt voor de nodige assistentie. Ons kent ons. Stay tuned

vrijdag 7 januari-2005
Wie deze serie een beetje volgt weet inmiddels dat Friedrich Adolf zeg maar Bob Specht ooit vette mik is geweest met zowel Panamese kopstukken als generaal Noriega en de latere president Ernesto Perez Balladares (alias De Stier) als de vorig jaar op de Amsterdamse Apollolaan gesneuvelde Willem Endstra. Niet toevallig alledrie in verband gebracht met de handel in roesmiddelen. In hoeverre Bob daar ook bij betrokken was onttrekt zich aan onze waarneming, maar we mogen aannemen dat hij af en toe eens binnenliep bij een wasserette.

Zeker is dat hij een grote reputatie geniet als financieel illusionist.

Zoals eerder vermeld zetonze oude Duitse vriend momenteel zijn talenten in om samen met zijn Zwitserse Beaufträchtiger Stephan Frischknecht vier miljoen dollar los te peuteren bij de Cypriotische onderneming Cheeky (?) Finance. Naar alle waarschijnlijkheid als provisie voor het in elkaar spijkeren van een deal tussen Cheeky Finance en de outfit van de oh zo keurige bankier Edgar de Picciotto, de UBP (Union Bancaire Privée). Daarbij zou het gaan om het luttele bedrag van in totaal 500 miljoen dollar. En dat is zeker cheeky.

Overigens zou volgens onze onvolprezen bronnen Bob’s natuurminnende advokaat Frischknecht zelf ook geen onbekende zijn op het terrein van duister financieel geschuifel. Zo zou hij bijvoorbeeld een heel stel boxes van clubs als Wells Fargo onder zijn vleugels hebben genomen waarin ondermeer Amerikaanse Federal Bonds en Notes uit 1934 liggen opgestapeld. In de wereld van crooks and criminals documenten om internationaal de boel flink op stelten te zetten. We zullen Stephan maar niet persoonlijk vragen hoe dat zit, want hij geeft toch geen antwoord. Als ie maar niet denkt dat ie daarmee van ons af is. Echt niet. Stay yodelingly tuned.

dinsdag 25 januari-2005
Nou, zie je wel dat Stephan Frischknecht nog niet van ons af is! Hij kan wel net doen of zijn Nase bloedt en onze mails niet beantwoorden. Maar zo zijn we niet verheiratet. Daarom het volgende.

Een van Stephan’s speeltjes is het Zwingli Zentrum in Wildhaus, iets ten zuiden van Sankt Gallen. Dat centrum is eigendom van een stichting waarvan onze Zwitserse bef het baasje is. Het bestaat uit het alleraardigste Natuurvriendenhotel Wildhaus en nog een aantal aparte huizen met flink wat grond. Maar het gaat daar al een paar jaar niet goed mee. Het Zentrum heeft een schuldvan zo’n 4 miljoen Zwitserse francs en kreeg augustus vorig jaar uitstel van betaling. Nou kan dat net als hier niet tot Sankt Juttemis duren. Eind deze maand wil de curator daarom de stop eruit trekken. Tenzij er betaald wordt.

Om de zaak toch nog te redden trok stichtingsopperhoofd Frischknecht de grens over. Op zoek naar een investeerder die gek genoeg was om het zinkende schip van de ondergang te redden. Zwitserse bronnen brachten naar buiten dat Stephan die investeerder gevonden zou hebben in... Nederland. Die zou zelfs bereid zijn ook nog poen te steken in een paar andere toeristische trekpleisters in Wildhaus en bovendien een schuld van ettelijke tonnen te delgen bij een andere natuurdroom van Frischknecht in Val Schon.

Een en ander zou eind december al zijn beslag hebben moeten krijgen, maar we zijn nu bijna vier weken verder en nog steeds mooi noppes. Terwijl de tijd dringt. Maar gek hè, dit hele gedreutel verbaast ons niks sinds we weten dat Stephan al jaren pro bono acteert ten behoeve van een grootscharrelaar als Friedrich Adolf Specht. In het verleden zakenpartner van ondermeer narco-president Noriega en avontuurlijk ondernemer Willem Endstra. Wij wensen de luitjes in Wildhaus en omgeving dus nog veel sterkte. Een ding is zeker, mocht het Zentrum gered worden door Stephan en “Bob” dan zal er zeker een nieuwe wasserette verrijzen. En wij? Wij blijven de zaak volgen. Jodelahiehie. Verzeihung. Stay tuned.

zondag 6 februari-2005
Aaaaaach. Laat nou blijken dat die Stephan Frischknecht al vanaf oktober vorig jaar zijn ambt niet meer mag uitoefenen. Vanwege de schulden die hij her en der heeft gemaakt. Ja, dat krijg je als je je jaren lang pro bono een slinger in de rondte werkt om onze “Bob” Specht van de luchtslang te krijgen. Dat zègt Stephan natuurlijk niet. Die verklaart dat ie in een financiële dip terecht is gekomen door een paar lullig verlopen vastgoeddeals, met als stralend middelpunt het Zwingli Zentrum in Wildhaus. Een soort Mekka voor natuuraanbidders*.

In totaal zijn de schulden van onze Stephan inmiddelsopgelopen tot naar schatting 10 miljoen Zwitserse frankskes. Maar hij heeft beloofd dat hij begin deze week alles zal betalen en dan krijgt hij ook officieel toestemming om weer een bef onder zijn kin te hangen.

Geen Katzendreck, maar je weet maar nooit. Want zijn vriend Specht is een groot illusionist en haalt zelfs meloenen uit iemands neus als dat nodig mocht zijn. En dat hoeft niet altijd een louche neus te zijn. Als we even terugbladeren in deze affaire komen we toch ook de namen tegen van een gerenommeerd advocatenbureau als Schut & Grosheide en niet te vergeten de Union Bancaire Privée. De al even gerenommeerde privébank van een boven elke verdenking verheven topbankier als Edgar de Picciotto. Er is wellicht dus nog hoop voor Stephan. Als het nou maar niet de hoop van die eerder vermelde Katze is. Stay tuned.

* zie aflevering 15 dd. 15 januari jl.

woensdag 16 februari-2005
In aflevering 15 van deze serie wisten we te melden dat de inmiddels geschorste advocaat Stephan Frischknecht zich in de zomer van het vorig jaar naar Nederland spoedde. Om een financier te strikken voor “zijn” in surséance verkerende Zwingli Zentrum in het pittoreske Wildhaus. Het hele spul had een schuldenlast van 4 miljoen Sfr. En laat Stephan in Rotjeknor nou een club hebben gevonden die wel wat zag in het herstel van zijn ruïnes in de regio Sankt Gallen. Naiëf als wij zijn gingen wij voor het naadje van de Zwitserse kous en stuurden traditiegetrouw een mail aan dieRotterdamse club. Die luidde als volgt:

“Geachte heer,
Uit Zwitserland vernamen wij dat u in de zomer van het vorig jaar bezoek heeft gehad van de Zwitserse advocaat Stephan Frischknecht. Hij zou bij u een willig oor hebben gevonden voor zijn plannen tot het in stand houden en zelfs de uitbreiding van een paar horecaprojecten in de buurt van Sankt Gallen. Het zou daarbij in eerste instantie zijn gegaan om een bedrag van rond de vier miljoen euro, danwel Sfr.
Wij zouden aan die kwestie graag aandacht besteden op onze veelbezochte website www.stelling.nl/kleintje/actueel.html in de serie “Een specht maakt nog geen zomer”. Daarom zouden wij het zeer appreciëren als u ons wat licht in de duisternis zou willen verschaffen.

U bij voorbaat hartelijk dankend...”.

Er zijn twee mogelijkheden:

1. Frischknecht heeft zijn poen gekregen en dan is de vraag wat ie daarmee heeft gedaan (per slot zat Bob Specht ook verlegen om 4 miljoen*)

2. Frischknecht heeft zijn poen niet gekregen en dan is de vraag waarom niet.

Spannend. Heel spannend. Stay patiently tuned.

* Zie aflevering 11 van deze serie op de Followup-site.

donderdag 17 februari-2005
De club waarover wij het in de vorige aflevering hadden was Eutrac Netherlands BV. Een groeiende im- en exportonderneming aan de Albert Plesmanweg in Rotjeknor met de handel in metalen en schroot als core business. En eerlijk is eerlijk, we kregen stante pede antwoord op onze vraag of de Zwitserse advocaat Stephan Frischknecht vorig jaar contact had gezocht met Eutrac. Het antwoord luidde:

“In reactie op uw mail kunnen wij u het volgende mededelen. Verleden jaar hebben wij enkele keren contact gehad met de door u vernoemde heer Frischknecht. Deze contacten waren zowel telefonisch alsook persoonlijk, in de vorm vanwederzijdse bezoeken.

Het heeft niet geleid tot het doen van enige zaken tussen de heer Frischknecht en ons en na het lezen van uw mail en de doorverwijzingen zijn wij hier niet rouwig om.

Omdat wij verder niet op de hoogte waren en zijn van de door u vernoemde zaken kunnen wij u daaromtrent helaas niet verder informeren. Wij hebben geen contact meer met de heer Frischknecht”.

Dus die Frischknecht heeft zich inderdaad bij Eutrac in Rotjeknor gemeld en de jongens van Eutrac zijn op hun beurt in Sankt Gallen en omstreken geweest om de Alpenträume van Frischknecht te aanschouwen. We plakten er nog maar eens een vraagje aan vast:

“Kunt u ons misschien nog wel zeggen hoe en waarom Frischknecht zich juist bij u meldde?”

En jawel, daar kwam het antwoord:

“Op advies van een Nederlandse jurist, woonachtig in Parijs, zijn we in contact gekomen met de heer Frischknecht omdat wij voor het eventueel afhandelen van projecten een zogenaamde “Treuhand” nodig hadden. De relatie tussen deze jurist en de heer Frischknecht is verder aan ons niet bekend.

De Nederlandse vertaling voor “Treuhand” is nogal gecompliceerd. Vrij vertaald betekent dit een soort Paymaster op juridisch niveau.

Het gebruik van dit fenomeen is in het Duitse en Zwitserse alom bekend.

In onze vorige mail hebben wij u de resultaten van de samenwerking tussen de heer Frischknecht en ons bedrijf reeds medegedeeld”.

Dus als we het goed begrijpen zochten de heren van Eutrac voor een paar projecten in Zwitserland een juridische paymaster. Op zoek naar zo’n fenomeen lieten ze zich adviseren door een Nederlandse advocaat in Parijs en toen werd Frischknecht op hun bord geschoven. Ze kloven wel wat aan elkaar, maar ze zagen elkaar tenslotte toch niet zitten. Frischknecht werd vervolgens het bos ingestuurd. Een beetje koele zakelijke bedoening. Of niet soms? Stay tuned.

maandag 21 februari-2005
Volgens de bedrijfsleiding van Eutrac Netherlands BV was het na een paar verkennende gesprekjes in Zwitserland en Rotterdam niks geworden met Stephan Frischknecht, de Beaufträchtiger van illusionist Bob Specht. Een beetje koeltjes afgedaan. No deal.
Maar wat moeten we dan maken van de volgende brief van Eutrac aan vriend Stephan van 26 augustus van het vorig jaar.

“Geachte heer Frischknecht

Beste Stephan
Wij bevestigen hierbij (ref. nr.: JMR 300158) gaarne dat u in het kader van de samenwerking met Eutrac Netherlands BV, NL – 3088 Rotterdam, recht hebt op honoraria en provisies. Wij zijn bereid u daarnaast vooruitbetalingen te doen.
Eutrac Netherlands BVmaken op 13 september 2004 vier miljoen euro of het equivalent daarvan in Zwitserse franken over naar uw rekening bij een Zwitserse bank.
Over de aanwending van die middelen (zowel persoonlijke verplichtingen als investeringen in Vita Natura hotels) zijn wij op de hoogte gesteld. De afrekening volgt later onder verrekening van uw provisietegoeden bij Eutrac Netherlands BV.
Deze betalingsmiddelen worden door Eutrac Netherlands BV overeenkomstig de voorliggende bankbevestiging binnen het raam van een financieringsprogramma van een bankconsortium begin september overgemaakt. U zult over dit hierbij toegezegde bedrag op zijn laatst op 14 september 2004 kunnen beschikken.
U bent geïnformeerd over de herkomst van het geld en bent ervan op de hoogte dat aan alle wettelijke voorschriften tegen witwasserij is voldaan”.

Dat laatste is op zijn minst ironisch gezien de innige verhouding tussen Frischknecht en diens stille vennoot Specht die van witwassen heel veel Zwitserse kaas heeft gegeten. Daarnaast vragen we ons af of het afgeven van een dergelijk statement bij dit soort overeenkomsten een normale procedure is.
Gek, maar we hebben het gevoel dat we na het bovenstaande met een gerust hart kunnen zeggen: Stay tuned.

donderdag 24 februari-2005
Soms vang je helemaal niks. Al zit je net zo lang te vissen tot je denkt dat een drijvende tak een paling van meter of zes is. Maar dan komt die ene keer dat die tak ècht een paling van zes meter is. Zoals nu. Beet. Want we hebben het Turkse vehikel waarmee het Nederlands-Zwitserse koningskoppel Specht/Frischknecht aan het knoeien was boven water getild. Fonetisch waren we er niet ver vanaf. Het was niet “Cheeky"” Finance, maar GK Finance van de Gr. Afxentlou Avenue 2 in Larnaca.
Die club schreef op 2 september 2004 aan een Nederlands advocatenkantoor de volgende “letterof reference”:

“In antwoord op uw brief van 25 augustus en onze telefoongesprekken over de financieringswensen van de heer F. Specht willen wij u graag het volgende mededelen. Wij bevestigen dat wij in de positie zijn om een kredietlijn van 75 miljoen dollar te openen ten behoeve van uw cliënt. Contractueel nog vast te leggen en overeenkomstig onze voorwaarden is deze letter of reference dertig dagen geldig. Daarna is ze vervallen....

Wij lenen onze cliënten/investeerders (die onder onze directe controle staan) alleen tegen verhandelbare obligaties of bankgaranties met een termijn van 1 jaar. De lener is eraan gehouden ons eerst een specimen of een beschrijving van zijn obligaties of bankgaranties ter goedkeuring te doen toekomen alvorens wij overgaan tot het overmaken van fondsen”.

Daarna volgt nog een stoet voorwaarden waaraan de zich in gijzeling bevindende Specht moest voldoen voor hij de centen op zijn bankrekening kreeg. Begrijpelijk, want 75 miljoen is geen Cyperse kattendrek. Het advocatenkantoor in kwestie was dat van Keizer op het adres Weteringschans 90 in Amsterdam. En de bef die bij deze transactie full in charge was bleek mr. Jozef Rammelt te zijn. Dit wordt nog erg leuk. Stay tuned.

vrijdag 25 februari-2005
U kent onze gewoontes zo langzamerhand hè? Als we ons gebit eenmaal in de pantalon van een onverlaat hebben gezet laten we niet snel los. In het geval van Bob Specht dus ook niet.

Vooral nu we weten dat hij een Cypriotische bron had aangeboord die wel bereid was hem van 75 miljoen dollar te voorzien om hem van de justitiële ketenen te bevrijden en leuke dingen te doen in de Oostzwitserse duinen of zo.

Niks voor niks uiteraard. Bob moest als tegenprestatie op de proppen komen met verhandelbare obligaties en/of bankgaranties. Nou had zijn maatje Frischknecht wel een stel valserikken in zijn boxes maar waren die goed genoeg om de leiding van een Cypriotisch financieringsvehikel om de gevangenistuin te leiden? Of had Bob toch nog ergens een voorraadje echte waardepapieren begraven? Weten we niet. Het zijn ook wel erg grote stappen meteen. Eerst maar eens meneer Rammelt van Keizer Advocaten aan de bef voelen.

Met een vertrouwde mail.

“Wij houden ons al geruime tijd journalistiek bezig met de wederwaardigheden van uw cliënt Friedrich Adolf Specht. Begin deze week konden wij de hand leggen op een paar documenten die alles te maken hadden met het oplossen van een probleem waarmee de heer Specht vorig jaar worstelde: een justitiële gijzeling in verband met een voorafgaand vonnis.

Dat vonnis hield ondermeer een betaling in van zo’n twintig miljoen euro aan een voormalige handelspartner op straffe van genoemde gijzeling.

Geassisteerd door zijn Zwitserse aide-de-camp mr. Frischknecht en uw kantoor ontstond in augustus 2004 een contact tussen uw cliënt en de Grieks-Cypriotische onderneming GK Finance Ltd. In Larnaca.

In september daaraanvolgend toonde GK zich bereid de heer Specht een bedrag van 75 miljoen dollar te lenen met als onderpand verhandelbare obligaties cq. bankgaranties.

Volgens een van onze oorspronkelijke tipgevers zou uw cliënt toen van het OM toestemming hebben gekregen naar Zwitserland te vliegen om hem in staat te stellen zijn schuld te delgen.

Wij zouden graag van u willen vernemen of bovengenoemde transactie inderdaad tot volle tevredenheid van uw cliënt over de Bühne is gegaan en welke OvJ bij deze affaire betrokken was. Dit in verband met verdere publicaties op onze website”.

Nou hebben wij het donkerbruine vermoeden dat meneer Rammelt zich zal opstellen achter de muren van zijn beroepsgeheim, maar met een dergelijke mail weten onze lezers in ieder geval hoe laat het is. Zonder op hun Zwitsers horloge te hoeven kijken. Stay tuned.

maandag 28 februari-2005
In afwachting van een antwoord op onze vraag van afgelopen vrijdag aan mr. Jozef Rammelt van het Amsterdamse advocatenkantoor Keizer gaan we unverfrohren door met de Spechtsaga.

In aflevering 20 publiceerden wij al een gedeelte van de offerte van 75 miljoen dollar die het Cypriotische financieringsvehikel GK Finance Ltd. op 2 september vorig jaar aan Rammelt stuurde ten behoeve van zijn gegijzelde cliënt. GK staat overigens voor George Kallis, de directeur van deze illusionistische kermisattractie, die zelfs in het louche wereldje geen al te groot vertrouwen geniet.

Volgens een van onze tipgevers was bij deze transactie de Union Bancaire Privée vanEdgar de Picciotto betrokken. Maar het was niet de enige bank die aanschoof aan Specht’s pokertafel. Diens duvelstoejager Stephan Frischknecht zat namelijk ook niet stil. Op diezelfde tweede september van het vorig jaar zond de geschorste advocaat namelijk aan ene Urs Rickenbach van het Credit Suisse-filiaal in de Zwitserse metropool Buchs de volgende missive:

“E Immoinvest Holding AG, Oberdorfstrasze 120, CH-9100 Herisau und Moosberg Beratungen und Immobilien AG, Webergasse 21, 9001 St. Gallen.

Onherroepelijke betalingsopdracht over 31,5 miljoen euro aan de heer Oskar Grabher, Speckbacherstrasse 10, A-6300 Wörgl.

Zeer geachte heer Rickenbach,
De heer Oskar Grabher is voornemens op 3 september 2004 het bedrag van 21,5 miljoen euro over te maken maken aan Moosberg Beratungen und Immobilien AG, Webergasse 21, 9001 St. Gallen, rekeningnummer 0637 - 661314 - 71, IBAN CH55 0463 7066 1314 7100 0, SWIFT Cres CH ZZ 80 A. Doel: Gijzelingsconto Specht/Staat der Nederlanden zoals overeengekomen.

Hierbij draag ik de Credit Suisse onherroepelijk op om binnen vijf bankdagen na het vrijkomen van de middelen op de rekening van bovengenoemde onderneming het bedrag van 31,5 miljoen euro over te maken aan de heer Oskar Grabher, Speckbacherstrasse 10, A-6300 Wörgl, paspoortnummer G00267840, met de aantekening “terugbetaling lening + kosten”.

De bankrelatie van Oskar Grabher is een nieuw te openen rekening bij de Credit Suisse, CH-9471 Buchs. Hij kan daarop vrijelijk over zijn middelen beschikken”.

Hoe meneer Grabher ook in het pak steekt, een ding is zeker: als de deal is doorgegaan lijkt hij in vijf dagen tijd 10 miljoen euro te hebben verdiend. En dat bedrag was naar alle waarschijnlijkheid dan weer afgeroomd van de 75 miljoen dollar die illusionist George Kallis in het vooruitzicht had gesteld.

Hoe dit ook zij, Stephan had high hopes en Urs van de Credit Suisse in Buchs blijkbaar ook. Hij zond namelijk de volgende dag een faxje aan Jozef in Amsterdam. Stay tuned.

dinsdag 1 maart-2005
Zoals gezegd stuurde Urs Rickenbach, hotemetoot van de afdeling Private Banking van de Credit Suisse in Buchs, op 3 september vorig jaar een fax naar Jozef Rammelt, de bef van Specht in Amsterdam. Die missive luidde alsvolgt:

“E Immoinvest Holding AG; Moosberg Beratungen und Immobilien AG.

Zeer geachte heer Rammelt,
Hiermee bevestigen wij dat aan Moosberg Beratungen und Immobilien AG een Swift-bevestiging is gezonden waarbij 21.600.000 euro cq. de tegenwaarde daarvan in Amerikaanse dollars in het vooruitzicht is gesteld.

Het bedrag is in overeenstemming met de instructies van Moosberg Beratungen und Immobilien AG bestemd voor de regeling van de zaak Friedrich A. Specht/Staatder Nederlanden (wij hebben een onherroepelijke betalingsopdracht ontvangen) en zal na de (notarieel begeleide) afhandeling van de interne contractuele formaliteiten naar uw daarvoor bestemde rekening worden overgemaakt.

De verschaffer van de lening heeft het bedrag sedert 2 september 2004 renteloos geblokkeerd.

Hij bevestigt daarmee de onverwijlde afwikkeling van de zaak en verwacht de door de notaris getekende stukken van E Immoinvest Holding AG/Moosberg Beratungen und Immobilien AG – Friedrich A. Specht uiterlijk maandag 6 september 2004, 16.00 uur in zijn bezit te hebben.

Wij verwachten de heer Specht op maandag 6 september 2004, 11.00 uur bij ons op de bank hier in Buchs om de zaak definitief af te wikkelen. Advocaat Stephan Frischknecht heeft een afspraak met de notaris gemaakt voor een consult in de vroege namiddag. Wij zijn u bij deze zaak gaarne behulpzaam. Zou u de afspraak voor maandag 6 september 2004, 11.00 uur willen bevestigen?

De transactie heeft zakelijk gezien plaats ten faveure van de heer Friedrich A. Specht. Het is daarom vereist dat de heer Specht voor de afhandeling van de zaak persoonlijk bij ons op de bank verschijnt”.

Zo, zo. Oskar Grabher uit Wörgl (*) had er dus blijkbaar geen gras over laten groeien en stante pede ruim 21 miljoen euro voor Friedrich Adolf gereserveerd. Waar hij die vandaan had gehaald blijft even de vraag. Maar meneer Rammelt van advocatenkantoor Keizer kreeg van de Credit Suisse het dringende verzoek de komst van de door Justitie gegijzelde Specht aan het Zwitserse Buchs te arrangeren. Volgens een van onze tipgevers zou dat geen probleem zijn geweest. Specht zou zelfs herhaalde malen met een private jet (een Citation VI) van Schiphol naar vliegveld Alte Rhein zijn gevlogen om zijn conflict met Justitie op te lossen. Dus waarom deze keer niet. Stay jealously tuned.

* zie de vorige aflevering van "een specht maakt nog geen zomer"dd. 28/2 jl.

woensdag 2 maart-2005
En wij maar denken dat die Oskar Grabher een of andere raike Zwitserse Sjtinkerd was, die Bob Specht tegen een woekerwinst wel uit de penarie wilde halen. No way. Wörgl, het oord waar Oskar woont met zijn Rosmarie, ligt in Oostenrijk. En laat zijn aan kaantjes denkende adres Speckbacherstrasse 10 nou hetzelfde zijn als dat van het Wirtschafttreuhand und Steuerberatungsgesellschaft B & O. Die B. staat voor Herr Doctor Braito en de O voor Herr Doctor Oberrauch. En gek, maar we kregen het in die omgeving niet opvallende donkerbruin gekleurde vermoeden dat Oskar als piepel was gebruikt door zijn mogelijkebaasjes. Dus we stuurden de beide Doctors op ons Paasduits het volgende mailtje:

“Meine Herren,

Wir sind beschäftigt mit einer journalistischen Forschung in bezug auf internationale Wäscherei verdächtiger Gelder. Dabei sind wir gestossen auf ein gewissen Oskar Grabher, Speckbacherstrasse 10. Die gleiche Adresse Ihres Treuhandunternehmens.

Könnte es sein dass Herr Graber zu Ihren Angestellten gehört und in dieser Kapazität vielleicht ohne es zu wissen beteiligt geraten ist in einem düsteren Finanzierungsspiel um unter anderen die Sperrung des deutschen Geschäftsmannes Friedrich Adolf Specht in den Niederlanden zustande zu bringen? In Zusammenarbeit mit dem schweizerischen Anwalt Stephan Frischknecht aus Sankt Gallen.

Es würde dabei gehandelt haben um ein Darlehen von 21,5 Mio Euro mit einer Laufzeit von fünf Banktagen und einer Prämie von 10 Mio durch Credit Suisse in Buchs in der Schweiz (bitte sehe die Serie “Een specht maakt nog geen zomer” auf unserer Website). Dabei sollte Herr Gabher gesorgt haben für die 21,5 Mio und Herr Frischknecht als Empfänger figuriert haben.

Wir möchten gerne wissen ob dieses Spiel in September 2004 tatsächlich über die Bühne gezogen ist”.

Zo, nou eens kijken of een van de vogels die zich met deze affaire heeft beziggehouden het lef heeft om antwoord te geven. Wij zijn er klaar voor. Stay tuned.

vrijdag 4 maart-2005
Yesss. We hebben antwoord gekregen op een van onze e-mails die we de afgelopen weken hebben gestuurd aan een hele bups betrokkenen bij de gijzelingsaffaire rond Bob Specht. En wel van mr. Jozef Rammelt, de advocaat van Bob. Een obligaat briefje, maar toch. De tekst luidde alsvolgt:

“Met referte aan uw e-mail van 24 februari jongstleden bericht ik u dat ik omtrent zaken of cliënten nimmer mededelingen doe aan de pers tenzij dit nuttig of geboden zij voor de cliënt of de zaak. Die omstandigheden doen zich hier niet voor”.

Precies wat we op 24 februari al voorspelden. Niks over de opzijn minst twijfelachtige financiële manipulaties in Oostenrijk en Zwitserland waarbij mr. Rammelt ten behoeve van zijn cliënt een rol speelde. Niks over een eventueel samenspel met het OM om langs deze weg vol luchtzakken een einde te maken aan de gijzeling van Bob. Niks over de OvJ die bij dit illusionistische hoogstandje assistentie zou hebben verleend. Niks. Maar het pad van een internationaal actieve advocaat gaat niet over rozen.

Dat van ons trouwens ook niet. Een heleboel mensen houden ons voor lawaaipapegaaien, die stampij maken vanwege onze liefde voor stampij. Goed, wij houden inderdaad wel van wat gezonde herrie, maar we worden meestal gedreven door nobelere motieven. Wat bijvoorbeeld te denken van het volgende mailtje uit Zwitserland:

“Sehr geehrte Damen und Herren,

Mit Entsetzen bin ich auf Ihre Artikel gestossen. Wir warten seit Februar 2004 auf Fr. 250.000 die uns von Stephan Frischknecht nicht mehr zurückgegeben wurden. Er erklärte uns immer Herr Specht müsse aus dem Gefängnis raus um an das Geld zu kommen. Leider stehen wir kurz vor dem Ruin mit unseren zwei Firmen und Geld ist keins gekommen. Die Informationen die ich in Ihrem Artikel gelesen habe, decken sich mit meinen Informationen.

Ich suche in diesen Zusammenhang die Telefonnummer des zuständigen Staatsanwaltes, da ich sicher Interessante Infos für ihn habe”.

Kijk, die meneer zijn zaken gaan naar de kloten omdat ie zijn poen niet terugkrijgt van die twee laaienlichters, Frischknecht en Specht. En dat vinden wij toevallig niet leuk. En vandaar dat we blijven rammelen tot we het gat boven hebben. Stay tuned.

zaterdag 5 maart-2005
Hè, hè, er begint een beetje schot in te komen. Eerst een mailtje van meneer Rammelt en gisteren eentje van Stephan Frischknecht. De volgens Zwitserse bronnen geschorste advocaat uit Sankt Gallen bleek zich behoorlijk op zijn fluit gestampt te voelen door onze publicatie van gisteren, waarin wij een Zwitserse zakenman aan het woord lieten die meent dat ie nog 250.000 Sfrs. tegoed heeft van Stephan. De steun en toeverlaat van Bob Specht ziet dat even anders en onze traditie getrouw krijgt ook hij gelegenheid zijn gal te spuien. Zijn mail luidde aldus:

“Ihre heutige Veröffentlichung, wonach ich den Firmen von HernnF. CHF 250.000 zurückzugeben hätte ist falsch. Falsch ist auch, dass der nahende Ruin der Firmen von mir zu verantworten ist oder gegebenfalls sein wird. Die Tatsachen und Verantwortlichkeiten sind anders. Sie eignen sich aber im Interesse von Herrn F., der Mitarbeitenden und der Gläubiger nicht für die Diskussion und Ausbreitung im Web.

Dazu kommt, dass ich mich nach wie vor an das Anwaltgeheimnis zu halten habe. Die Neufinanzierungen der Firmen des Herrn F. und auch das Hotel in Wildhaus werden - soweit in den Angelegenheiten von Herrn F. nach Ihren Veröffentlichungen überhaupt noch Anlass bestehen wird - nicht mit Mitteln von Herrn Specht erfolgen.

Auch andere Ihrer in der Sache Specht gemachte Veröffentlichungen sind falsch, entbehren Grundlagen oder sind unsorgfältiger spekulativer Natur. Ich distanziere mich in aller Form von Ihren Veröffentlichungen und behalte mir alle rechtliche Schritte vor. Ich verlange und erwarte die Entfernung sämtlicher meine Person betreffende Einträge aus Ihrer “Zeitung”, welche diesen Namen ja wirklich nicht tragen sollte”.

Aldus “Anwalt” Frischknecht, die ons krantje maar niks vindt en alles wat we over hem hebben geschreven verwijderd wil zien. Het was allemaal onzorgvuldig, speculatief, zonder bewijs. En dat terwijl we toch keurig citeerden uit officiële documenten en hem alle ruimte hebben geboden om te reageren. Maar ja, die verrekte ambtseed hè. Je mag niks zeggen. Zelfs niet als je geschorst bent. Of is dat ook falsch?

Hoe dat ook zij, soms willen wij nog wel eens wat struikgewas verwijderen, maar de bomen blijven staan. Stay tuned.

dinsdag 8 maart-2005
Het lijkt erop dat we toch iets te snel hineininterpretiert hebben. We kregen namelijk een keurig mailtje terug van ene Markus Dünser, een krullenjongen van Herr Doctor Braito van de Speckbacherstrasse 10 in Wörgl. Dat luidde als volgt:

“Sehr geehrte Damen und Herren,
Zu Ihren obigen e-mail (zie aflevering 24, red.) teilen wir mit dass wir in der Speckbackerstrasse 10 im 1. Stock unsere Steuerberatungskanzlei bis 30/6/2004 hatten. Seit 1/7/2004 sind wir mit unserer Kanzlei nach 6322 Kirchbichl, Europastrasse 5 übersiedelt.
Herr Oskar Grabher war unser Nachbar im 2. Stock in der Speckbacherstrasse 10. Unseres Wissens ist Herr Oskar Grabher seit Jahren inPension. Wir haben mit ihm keinerlei Geschäftsverbindung bzw. geschäftliche Kontakte. Es tut uns leid Ihnen nicht weiterhelfen zu können”.

Nou, doet ons ook leid. Laten we aannemen dat dit evangelie van Markus geen ongerechtigheden bevat. Dan moeten we wel concluderen dat de al jaren gepensioneerde Oskar Grabher er warmpjes bij zit. En dat ie wellicht stamt uit de rijen van oude gabbers die de al evenzeer niet meer jeugdig van jaren zijnde Bob Specht in zijn bloemrijke carrière om zich heen heeft verzameld. Nou ja, gabber. Als je binnen een paar bankdagen 10 meloen uit een reddingsoperatie wil trekken sta je mekaar niet te zoenen als de gelegenheid zich voordoet. Blijft dus de vraag: wie is Oskar Grabher? Voorlopig kunnen we die vraag niet beantwoorden. Maar, wie weet staat er plotseling in Oostenrijk een Rudi of een Heidi op die ons dat graag even in het oor wil fluisteren. We maken alvast wat ruimte in de schelp ervoor vrij. Schüss. Bleiben Sie bei uns bitte.

vrijdag 11 maart-2005
Nee, niks meer gehoord van Stephan Frischknecht na zijn kwaaie mail van 5 maart. Dus hebben we onze hoge hoed maar weer eens ter hand genomen om er een vers konijn uit te trekken. Dat konijn hield het volgende in:

Volgens een van onze informanten zouden vier heren van verschillende nationaliteiten die de wereld der illusionisten tot in alle uithoeken zouden kennen via het kantoor van onze Stephan actief zijn geweest met... Ja, met wat eigenlijk? Tijd om de volgende e-mail naar Sankt Gallen te sturen:

“Sehr geehrter Herr Frischknecht,

Laut eines unseren Informanten seien die folgende Herren im Sommer 2004 aktiv gewesen durch Ihr Büro in Sankt Gallen: Granieri, Fillipinetti, Rustam und Wirth.

Können Sie uns sagen ob diese Herren beschäftigt waren mit der Verhandlung der Stücke aus den Wells Fargo Boxes, die schon genannt sind in Fortsetzung Nummer 14 unserer Serie “Een specht maakt nog geen zomer.

Herzlichen Dank für Ihre Mitwerkung... usw, usw”.

Ervan uitgaande dat onze informatie honderd procent is, dan kunnen we vaststellen dat onze Stephan zomer vorig jaar alles in het werk heeft gesteld om poen te genereren voor het redden van de bullen in Wildhaus en het buiten de petoet houden of krijgen van zijn Duitse associé Bob Specht, de oude financiële sparring partner van figuren als Noriega en Endstra. En daar moet je toch respect voor hebben. Of alles daarbij kosher was is vers twee. Stay tuned.

zaterdag 12 maart-2005
Is Stephan Frischknecht, de pro bono treasure-hunter van Bob Specht, geadviseerd om zich tegenover ons wat gematigder op te stellen? Je zou het bijna zeggen bij het lezen van zijn antwoord op onze mail van gisteren. Hij schreef ons het volgende:

“Ich kann und will den Inhalt Ihrer Nachfrage weder dementieren noch bestätigen. Rechtsanwälte dürfen ohne ausdrückliche Bevollmächtigung durch die Klienten über den Bestand oder Nichtbestand oder den allfälligen Inhalt von Klientbeziehungen irgendwelche Auskünfte erteilen. Folglich ist mir gesetzlich untersagt Ihnen betreffend allfällige Klientenbeziehungen irgendwelche Auskünfte zu geben.

Soweit es um persönliche Angelegenheiten, erteile ich Auskünfte nur mit Zurückhaltung und nur gegenüber seriös arbeitenden Medien.

Ich ersuche um Kenntnisnahme und danke dafür.

Freundliche Grüsse,

Stephan Frischknecht”.

Errug formeel ineens, maar wel netjes. Hoewel hij ons rangschikt onder de niet serieus te nemen media en dat is weer wat minder netjes. Verder mogen we concluderen dat de vier heren die vorig jaar vanuit Frischknecht’s kantoor actief waren op het gebied van handel in op zijn minst risicovolle waardepapieren blijkbaar tot de klantenkring van zijn Bude behoorden*. Of Stephan ook voor hen pro bono optrad weten we niet en om het hem te vragen lijkt ons niet serieus.

Maar het onderwerp is interessant genoeg om nog eens flink rond te neuzen. Dus stay tuned.

(*) Zie onze berichtgeving van gisteren.

vrijdag 1 april-2005
In aflevering 28 dd. 11 maart 2005 vroegen wij aan Stephan Frischknecht, de Zwitserse rechterhand van meesterscharrelaar “Bob” Specht, of de vier door ons opgeduikelde internationale illusionisten via zijn kantoor bezig waren geweest met suspecte Amerikaanse Federal Bonds en Notes uit 1934 te verpatsen. Geen antwoord. Stephan had graag een appel op ons hoofd gelegd om ons vervolgens een pijl in de navel te bezorgen.
Inmiddels hebben we een afbeelding van een van die lorren uit een heel stel Wells Fargo Boxes (1) op de kop getikt en we tracteerden de voormalige advocaat opnieuw met een e-mail. En die luidde:

“Sehr verehrter Herr Frischknecht,

Wir haben uns einem sogenannten Letter of instructions of payments of the facial value" beschafft in dem die Namen der Shepherd Corporation und des Amerikaner Albert Robles Pino als Käufer vorkommen und des BGH Trust und Colombianer Benjamin Bonilla als Verkäufer.
Der Betrag warum es handelt ist fünf Milliarde USD (10 percent cash, 90 percent bank guarantees) uns hat Zusammenhang mit den von uns schon beschrieben Wells Fargo Boxes.
Können Sie sagen wann genau dieses Geschäft sich abgespielt hat und was Ihre Rolle dabei gewesen ist?".

Stephan heeft zich in de loop van ons steekspel een nieuwe verdediging aangemeten. Hij stuurde ons dus het volgende wat lamme antwoord:

"Ich verweise auf meine letzte Mitteilung. Über anwaltliche Mandate kann, darf und will ich keine Auskünfte geben. Zur Sache nur soviel die Ihnen vorliegende Dokumente könnten falsch oder gefälscht sein".

Dat laatste zijn we volkomen met onze Zwitserse natuurliefhebber eens. Maar zijn logo staat wel boven het al dan niet valse document. En wat kan je daaruit concluderen? U mag het zeggen. Stay tuned.

(1) zie aflevering 14 van deze serie over Bob Specht op de Followup-site.

dinsdag 26 april-2005
Op 14 april jl. werden in Manilla twee Britten in de kuif gevat in Makati City op de Filippijnen na een tip dat ze met iets ondeugends bezig waren. Het ging om Paul Edward John Flavell en Sam Beany en het was een heterdaadje op het kantoor van de locale DHL. De rakkers wilden namelijk een paar ijzeren boxen naar Zürich sturen en hadden al betaald toen hen vriendelijk werd verzocht de boxen te openen. Er zaten bonds en notes van de Amerikaanse Federal Bank in uit 1934 ter waarde van 3 triljoen dollar (1). Valserikken, dat wel.
Er wordt op dit moment nog driftig gezocht naar twee maatjes van Paul en Sam: Zeki Mehmet Bayram en Peter Wittkamp. De laatste hier en daar gespeld als Whittkamp. Hij zou eveneens de Britse nationaliteit hebben. Maar volgens onze informanten ligt dat even anders.
Wittkamp is namelijk een uit Keulen stammende Duitser die tegenwoordig in Konstanz woont. Pakembeet een uurtje rijden van het bij ons dankzij deze serie populair geworden Sankt Gallen. Hij beweert een voormalig agent te zijn van de Bundes Nachrichten Dienst en zou het baasje zijn van de security-firma Amerex, samen met ene Gallus Scherrer uit, jawel, Sankt Gallen. De firma zou daar opereren vanuit het kantoor van Vermögungsverwaltung Markus Geiger en zich van tijd tot tijd liëren met een Brit ( John Doe) en een Amerikaan Bill Golembiewski.
Mocht u geïnteresseerd zijn in het uitrukken van poten dan kunt u prima bij deze heren terecht. Niet zo lang geleden zou deze combinatie wat dat betreft nog succesvol hebben geopereerd bij Equity Trust in Lissabon. Het telefoonnummer van Wittkamp luidt 004915115238480 en van Scherrer 0041794014304. Je weet maar nooit.
Wat dit allemaal vandoen heeft met deze serie? Nou, de introductie van voornoemde schelmen bij Equity Trust werd volgens onze bronnen verzorgd door Stephan Frischknecht, de steun en toeverlaat van onze good old Bob Specht. En waar schreven wij al over in aflevering 14 en 28 van deze serie? Over het verpatsen van een hele voorraad twijfelachtige bonds en notes van de Amerikaanse Federal Bank uit 1934 afkomstig uit Wells Fargo boxen, waarbij het kantoor van Stephan een rol zou hebben gespeeld! Een leuk onderwerp voor onze grote broers misschien? Anytime. Stay tuned.

(1). Een triljoen is een miljoen tot de derde macht.

dinsdag 3 mei-2005
Nog iets gehoord van Operatie Ballena Blanca (Witte Walvis)? Die witwastoestand in Marbella met die Nederlandse inbreng? Nee, wij ook niet.
Nog iets gehoord van dat schandaal rond de Sella Bank? Die witwastoestand in Luxemburg met die Nederlandse inbreng? Nee, wij ook niet.
Gelukkig hebben we onze Specht nog. Dat wil zeggen zijn rechterhand in Sankt Gallen, Stephan Frischknecht. Wij wisten op 26 april jl. al te melden dat er een innige connectie bestond tussen deze gemankeerde advocaat en de vier heren die betrokken waren bij de poging valse Amerikaanse waardepapieren ter waarde van drie triljoen dollar op de markt te dumpen. Twee leden van dat kwartet linke jongens, de Britten Paul Flavell en Sam Beany, werden op de Filippijnen aan het justitiële haakje geslagen. De andere twee, de Britten Zekhi Mehmet Bayram en Peter Whittkamp, waren nog voortvluchtig. Nou ja, Britten. Van één weten we zeker dat het geen Brit is: Peter Whittkamp. Die gozer heet namelijk gewoon Peter Wittkamp en is van Duitsen bloed. En als wij dat weten dan weten de zogenaamde autoriteiten dat ook.
Vraag is hoe hard er gezocht wordt naar de snoodaard.
Een paar extra persoonlijke gegevens zijn in dat kader misschien niet weg. De security firma Amerex van Wittkamp en zijn Zwitserse maatje Gallus Scherrer in Sankt Gallen staat weliswaar geregistreerd op Tortola, een van de Britse Virgin Islands, maar is verder bij geen enkele Kamer van Koophandel ingeschreven. En dat geeft veel vertrouwen.
Wittkamp placht tot voor kort met een oude grijze Daimler XJS met Duits kenteken door de beemden van Sankt Gallen te zoeven. Mede-firmant Scherrer had daarvoor de nieuwe Audi A4 van zijn zoon Bruno in gebruik. In verband met de planning reed het schilderachtige duo af en toe naar Zürich alwaar zij dan in het Wallenberg Hotel genoeglijk zaten te neuzelen met de door ons al eerder opgevoerde Bill Golembiewski en John Doe, hun partners in crime.
Nou, is dat gedetailleerd of niet? Verder zou zich volgens onze Zwitserse bronnen achter Wittkamp en Scherrer nog een andere twijfelachtige figuur schuil houden: de Amerikaanse broker Ken Blackwell. Mogelijk horen we daar binnenkort nog wat meer over.
U ziet, wij doen ons best. Nou de rubberzolen nog. Stay tuned.

maandag 2 oktober-2006
Kregen we een wat verfomfaaid mailtje van een van de costa’s, die alsvolgt luidde:

“Al meerdere malen hebben wij op Kleintje Actueel gelezen over Eutrac en zijn directeur J.M.R. van der Meer. Dit bedrijf en deze directeur zijn bij meerdere witwaspraktijken betrokken. Onderstaand een opsomming:
- Witwassen van grote hoeveelheden oude valuta (peseta, gulden enz.). Dit alles gebeurt aan de Duits/Poolse grens. Tegen 20 % kunnen bedragen worden ingeleverd”.

Jammer, maar helaas. Daar stopte de opsomming. Maar wie weet komt de definitieve tekst ook nog eens meditterraan boven water.
Hoe dit ook zij, interessant was de mail wel degelijk, want we spraken eerder in deze serie al onze twijfels uit over de vraag in hoeverre het zakelijk contact tussen het Rotterdamse bedrijf en Stephan Frischknecht, de vertegenwoordiger van de oude valutascharrelaar en gros Bob Specht in het Zwitserse Sankt Gallen, wel kosher was (1).
Gewoontegetrouw richtten wij ons dus opnieuw tot de directie van Eutrac met de volgende mail:

“Wij ontvingen onlangs een e-mail waarin uw bedrijf beticht werd van het witwassen van oude valuta tegen een honorering van 20 %. Kennelijk zou het daarbij gaan om valuta afkomstig uit de voorraden uit het voormalige oostblok, omdat de overdracht zou plaatsvinden aan de Duits/Poolse grens.
Uit een door ons al eerder vermeld stukje correspondentie tussen de bedrijfsleiding van Eutrac en de niet geheel vrij van smetten zijnde Zwitserse advocaat Stephan Frischknecht bleek, dat Eutrac zich verre wenste te houden van witwaspraktijken.
Wij zouden daarom van u willen weten of de activiteiten zoals beschreven in de aan ons toegezonden e-mail wel degelijk binnen de voorschriften van de DNB vallen.”

U ziet het, we doen ons best om hoor en wederhoor toe te passen. Om te voorkomen dat de lezers van de Volkskrant denken dat we nóóit iets doen in die richting. Stay tuned.

1. Zie in de context van witwasserij vooral aflevering 19 van deze serie.

woensdag 24 maart-2010
BOOM staat voor Bureau Ontnemingswetgeving Openbaar Ministerie. Dat bureau is gevuld met beffen die voortdurend bezig zijn met het afpakken van eigendommen van veroordeelde onverlaten. Ook in het buitenland. Als dat niet lukt gaan ze over tot andere maatregelen.
Zo ook bijvoorbeeld in het geval van onze oude vriend Friedrich Adolf "Bob" Specht. De boeiende illusionist, die ooit in Panama zulke caliente connecties onderhield met luitjes als Noriega en Balladares en via zijn Zwitserse gabber Stephan Frischknecht met een stel geheimschrijvers die onwelriekende Amerikaanse bonds ter waarde van drie triljoen op de markt probeerden te flikkeren (1). Hij probeert redelijk wanhopig de jongens en meisjes van BOOM van zich af te houden, maar dat lukt niet erg. In verband met die kwestie stuurden wij de volgende mail BOOMwaarts. Komt ie:

"Wij vernamen uit betrouwbare bron dat de ontneming van de op criminele wijze verkregen miljoenen van Friedrich Adolf Specht en diens gade moeizaam verloopt. In die mate zelfs dat u zich genoodzaakt zou hebben gezien om uw Duitse collega's te verzoeken mevrouw Specht uit te leveren aan Nederland, tenzij op korte termijn 1 miljoen euro wordt overgemaakt. Ten behoeve van een vervolgartikeltje in de serie "Een specht maakt nog geen zomer" zouden wij graag willen weten of die informatie juist is".

Kregen we spoorslags van de communicatieadviseur te horen dat ze over het betrokken ontnemingsonderzoek niks kunnen zeggen. Weinig transparant, maar het is niet anders. Nooit geschoten, nooit een gat in het plafond. Over Friedrich Adolf binnenkort meer in dit theater. Stay dus tuned.

(1) Voor een opfrissertje van uw geheugen verwijzen wij graag naar de serie "Bob Specht" op onze "Followup"-site.

dinsdag 31 augustus-2010
Wij ontvingen vandaag weer een intrigerend mailtje over Friedrich Adolf (zeg maar Bob) Specht. De ouwe internationale illusionist, die zoveel poen uit allerlei zakken liet verdwijnen dat hij af en toe gebruik mocht maken van een gratis onderkomen om even af te kicken. Komt ie:

"Wederom luchtkastelen gebouwd. Onze vriend heeft inmiddels een Duitse onroerend goed familie voor miljoenen getild en ook en passant de hospitality boot van Ferrari gekocht, nooit afgenomen en natuurlijk niet betaald. Wel heeft hij nog drie dagen gebruik gemaakt van het schip om van Italië naar Monaco te varen. Zonder de kosten van de proefvaart op te hoesten.
Op Mallorca is inmiddels een schitterend buiten gekocht. Omdat het afnemen ervan vanzelfsprekend op zich liet wachten en de eigenaar vanwege de aanstaande verkoop inmiddels uit het perceel was getrokken, zag een en ander er nogal verwaarloosd uit. Meneer Specht was hierover zo boos dat hij op kosten van de verkoper enkele tienduizenden euro's liet spenderen aan het volledig opknappen van het stuk grond, de tuin en het huis zelf. Als dat niet zou gebeuren zou hij het buiten niet afnemen. Het is nu een jaar later en het is nog steeds niet afgenomen.
Op zeer korte termijn zullen nu zowel Nederlandse als Duitse gedupeerden aangifte gaan doen. De heer Specht resideert ondertussen in Gevelsberg, waar hij vertelt naar Zwitserland te vertrekken om de zaak te regelen. Had ik voor elke belofte 10 euro op de bank gezet en dit met u gedeeld, dan waren wij beiden nu in staat het huis, de boot en nog veel meer te kopen. Ik hoop u weer een beetje up to date te hebben gebracht. Wordt vervolgd".

Bij dat laatste sluiten wij ons graag aan. Stay tuned.

vrijdag 29 oktober-2010
Dankzij een nieuwe bron zijn wij erachter gekomen dat onze alter Kamerad Friedrich Adolf Specht gewoon is verder gegaan waar hij voor zijn aanvaring met het Nederlandse OM al jaren mee bezig was: het belazeren van de internationale kluit. En opnieuw samen met Stephan Frischknecht, zijn trouwe Tom Poes uit het Zwitserse Sankt Gallen, plus een bankbons van de UBS en een stenenschuiver. Zo heeft hij via een verse Treuhandgesellschaft stukken Panamese grond in de ramsh gegooid, die hij zou hebben aangekocht in de tijd toen hij daar in het geweer was voor avontuurlijke lieden als Noriega en Perez Balladares (1). Daarnaast heeft "Bob" ondeugende bankgaranties in de aanbieding en een vliegtuig dat niet van hem is, maar van een geldwolf uit Saoedie-Arabië. Een specht verliest wel zijn veren, maar niet zijn streken.

(1) Zie eerder in deze serie, die u vinden kan op onze Followup-site.

maandag 22 november-2010
Het zal u niet ontgaan zijn, maar wij beschikken sinds een paar maanden over een nieuwe, uitstekend ingevoerde buitenlandse bron inzake het gevalletje Specht. Niet iemand die effe gezellig zijn hele voorraad in de ramsh gooit. Nee, heel mondjesmaat. Eigenlijk had hij graag zijn kennis gedeeld met een Jan Jurk van Justitie om de poen die vriend Specht nog bezit naar binnen te kunnen trekken en te verdelen onder diens slachtoffers. Of wij voor contact wilden zorgen. Wilden wij wel. Dus wij aan de slag. Da's pakembeet nu zo'n twee maanden aan de gang. Het laatste wat wij van Justitie hoorden was een mailtje van Postbus 51 dd. 8/11/2010. Kwootje. Gaat ie:

"Bedankt voor uw e-mail. Afhankelijk van de aard en de inhoud van uw bericht kunt u binnen twee werkdagen een reactie tegemoet zien. Uw kenmerk is E 1440733. Met vriendelijke groet, Postbus 51 Informatiedienst".

U begrijpt het al. Bingo! Denk om de vingerplanten. Helemaal noppes gehoord. Nou hebben ze bij Justitie een communicatiesysteem van kurk. Maar dit swaffelt naar onze smaak als een eikel tegen een celdeur. Als u iets hoort of ziet dat niet deugt stelt u zich dan meteen in verbinding met de betrokken overheidsinstantie. Ja, doei.

zaterdag 26 mei-2012
Dat waren nog eens tijden. Herfst 2010. Toen we in de affaire rond Bob Specht als een soort postillion d’amour een van onze buitenlandse bronnen en het Nederlandse smurfenapparaat aan elkaar probeerden te plakken. Lukte voor geen kwartje en de bron leek te zijn opgedroogd (1). Tot gisteren. Toen werden wij alsnog verrast met nieuwe info over een tot nu toe onbekend gebleken pak meloenen van onze ouwe scharrelaar en een paar van zijn kornuiten uit het avontuurlijke circuit.
Het gaat om 29,8 meloen euro die eerder deze eeuw geparkeerd stonden bij een filiaal van de Gulf Bank in een van de emiraten. Die werden tot ruim in 2009 netjes bewaterd door een lokale zaakwaarnemer. Maar om de een of andere reden verloren Bobbie cs. het vertrouwen in hun middenoostelijke Hendrik Jan en gingen op snor naar een plaatsvervanger in Zwitserland. Na wat wikken en wegen tussen de Grossbanken Credit Suisse en UBS kozen Specht en zijn illusionisten uiteindelijk voor de laatste. En vervolgens stroomde de 29,8 meloen in kleine pakketjes en via verschillende pleisterplaatsen naar de vestigingen van de Zwitserse Grossbank in Zürich en het zo vertrouwde Sankt Gallen. Om hun poen te laten groeien en bloeien trokken ze een uiterst kundige nieuwe tuinman aan, die ook bij UBS werkzaam was geweest: Paolo de Simeis. Vriend Paolo had begin 2008 in Gossau het bedrijf DCD uit de grond getrokken. Een AG die ten behoeve van internationale klantjes stenen stapelde en voor het zo broodnodige contact met banken zorgde. Midden 2011 deed Paolo er nog een schepje bovenop en bracht in Gossau ook nog BMC AG ter wereld, dat tot taak had om op de centjes van grote klanten te letten. Onder wie…..juist.
Ondertussen was er bij UBS een licht op oranje gesprongen. Toenmalig CEO Oswald Jürgen Grübel vond dat de meloenen van Bobbie cs. toch iets teveel kwalijke 4711 verspreidden en nam een befaamde financiële shaker in de arm om de geur wat draaglijker te maken. Deze topper staat bekend onder de schuilnaam DOTT en hij zorgde met de nodige boekhoudkundige foefjes ervoor dat Bobbie en zijn maatjes een vette middelvinger konden opsteken naar het Nederlandse smurfenapparaat. Hun zaken staan weer stevig in bloei. Misdaad? Loont. Als je de weg maar weet. Stay tuned.

1. Zie de afleveringen 35 en 36 van deze serie over Bob Specht op onze Followup-site.

Old soldiers never die. En dat geldt zeker voor Friedrich Adolf Specht. We hebben in de loop van de tijd in dit dossier toch een vracht narigheid over die ouwe laaienlichter en witwasser uitgestort. Maar fade away? Nee, nee. Dankzij een tip uit de samenleving trokken wij een interessante link boven water. Op 11 mei 1980 werd in Panama de SA Monex Holdings ter wereld gebracht. Drie heren maakten daar de dienst uit: onze Friedrich Adolf, ene Gunnar Stein en... Jurgen Mossack. Ja, die. De SA was geen lang leven beschoren. Een jaar later werd ie al bijgezet. Maar de licht naar Sauerkraut en Bratwurst riekende heren verloren elkaar niet uit het oog. Na de nodige justitiële beslommeringen in Europa is Bobbie kennelijk weer teruggekeerd naar zijn vertrouwde Panamese habitat. Dat mogen we concluderen aan de hand van officiële gegevens uit 2014. Op 22 oktober van dat jaar blaast hij geassisteerd door zijn alte Kameraden nieuw leven in een SA, die eveneens in 1981 de bietenberg was opgeholpen: Pesquera Rio Hato. Een lekker stekkie aan zee, waar je op je gemakkie van alles aan de haak kan slaan. Dit dossier? Gaat nog niet dicht. Stay tuned.

Panama huilt. Gisteren mochten we vernemen dat Friedrich Adolf Specht, de hoofdpersoon uit deze intrigerende serie, begin deze week is overleden. De onheilsbode was een van onze zeer gewaardeerde bronnen die al die jaren impeccable is geweest. Dus hoe moeilijk ook te aanvaarden, rip Friedrich Adolf. Een kleurrijke illusionist is heengegaan. Mocht u nog geld van hem te goed hebben, forget it. Stay tuned.