dinsdag 6 mei-2014
Even was het nieuws, het zinken van het motorschip Sewol voor de Koreaanse kust. Op tv beelden van de mobieltjes van (bijna) stervende scholieren, huilende ouders, een zich verschuilende kapitein. Daarna uiteraard over tot de orde van de dag. Althans, hier. In Korea ligt dat ietsje anders. Laten we eens zien wat er daar geschreven wordt. De Sewol had 33 bemanningsleden, 15 daarvan voor het runnen van het schip -zeg maar zeelui- en 18 voor zaakjes als de snackbar en dienstverlening aan de passagiers. De eerstgenoemde 15 overleefden de ramp, de 18 anderen namen hun taak serieus op en lieten het leven. Van de 15 waren er 9 met een tijdelijk contract (zeg maar een soort nul-uren contract) en werkten pas enkele maanden op de Sewol, slechts 1 van de twee eerste stuurlui had een gewoon contract, de kapitein en de andere eerste stuurman een tijdelijk contract. Het schip was door weersomstandigheden 2,5 uur te laat vertrokken en voer te snel, toen het de als gevaarlijk bekend staande Straat van Mainggol binnenvoer. De snelheid van de stroming daar is zo'n 10 km per uur, bovendien zijn er grote verschillen tussen eb en vloed.
Sinds 2007 zijn daar 28 scheepsongelukken gebeurd, en de Marine Ongevallenraad in Zuid Korea had veerboten het advies gegeven dat gebied te mijden.
Toen de ramp zich aandiende lag het commando bij de derde stuurman, tot voor enkele maanden had hij nog nooit op een veerboot gewerkt. Hij had in de Straat van Mainggol pas 1 keer eerder het commando gehad. Plots maakte de Sewol een scherpe bocht, maakte slagzij en om 8.48 uur begon het te zinken. Om 08.52 uur belde een van de passagiers met de alarmlijn (zeg maar 112), om 8.55 uur werd een SOS geseind aan een kustwacht station dat 80 km verder lag. Verder deed de bemanning niets, wel waarschuwde men de passagiers om in de hutten te blijven, gaf geen opdracht om het schip te verlaten en volgde ook de bevelen van de kustwacht niet op. Om 9.35 uur begon de kustwacht met de reddingsoperatie en de 15 zeelui bevonden zich onder de eerste geredden. De eerste stuurman was de eerste die van boord ging.

woensdag 7 mei-2014
De Sewol was eigendom van de Cheonghaejin Marine Co. (CMC), die met een 4tal schepen drie veerdiensten onderhoudt. De verbinding tussen Incheon en Jeju was een goudmijntje voor het bedrijf, met 2 schepen op de route en 5 afvaarten per week was zij erin geslaagd het monopolie op die verbinding te krijgen. Daarvoor had ze in 2012 de Sewol aangekocht en voor 14 miljoen dollar verbouwd, bovenop de oorspronkelijke drie dekken kwamen er twee bij. Daarvoor werd een 50 ton zware ophaalbrug aan één kant van het schip verwijderd. Met als gevolg dat het schip instabiel werd. Bovendien was er niks geïnvesteerd in veiligheid, geen trainingen voor de bemanning, er was geen systeem om containers vast te zetten, geen sloten, geen winches. Het laden was uitbesteed aan een onderaannemer. De Sewol had een zeewaardigheidsverklaring gekregen met daaraan verbonden condities. De maximum toegestane lading was teruggebracht van de oorspronkelijke 2437 ton naar 987 ton, bovendien moest het 2030 ton water als ballast aan boord hebben. Op de fatale datum had de Sewo echter 3608 ton lading aan boord, 3,7 maal de toegestane hoeveelheid. Naar alle waarschijnlijkheid was de hoeveelheid ballast verminderd, met als gevolg grote instabiliteit.
Tijdens de ramp belde de CMC vijf maal met de Eerste stuurman, slechts 1 keer met de kapitein, waardoor de indruk werd gevestigd dat de eerste stuurman de eigenlijke leiding had en niet de kapitein. Om 9.38 uur belde een medewerker van CMC met het kantoor in de haven van Incheon met de opdracht de ladingspapieren, zeg maar de bewijzen van de te zware lading te vernietigen.