woensdag 18 december-2013
Nee, je zal tegenswoordig diplomaat zijn. Valt niet mee. Hebben we een paar maanden geleden nog gezien. Rijdt het vrouwtje van meneer Borodin met een flinke neut in haar lijf in Den Haag vier auto's in de prak. Gebeurt dat niet dan komen we waarschijnlijk nooit aan de weet, dat meneer ook niet vies is van een slokkie en dat ie na inname af en toe zijn koters aftuigt. Met als eindresultaat dat het lieflijke gezinnetje nu waarschijnlijk ronddart in de steppen van Centraal Azië. Trouwens, ook onze plaatsvervangende ambassadeur in Moskou zou dan geen pak slaag hebben gehad, omdat ie toevallig dezelfde voornaam heeft als de burgemeester van Maastricht.
Binnen dit kader is er vorige week ook iets gebeurd in New York. Toen werd de India'se diplomate Devyani Khobagrade in de boeien geslagen door een paar ijverige smurfen van de NYPD. Niet omdat ze in een bezopen bui haar koters aftuigde, maar omdat ze werd verdacht van visafraude. Wil dus ondermeer zeggen, dat de opdrachtgevers van de betrokken smurfen precies wisten wie en wat Devyani was. Diplomatieke onschendbaarheid? Schijt aan.
En zo belandde de buitengewoon appetijtelijke officiële vertegenwoordigster van India in een soort apenkooi, die verder nog was bevolkt door luitjes uit een wat ruwer onderdeel van de samenleving. Ze werd tijdens haar verhoor bijna in haar diplomatieke blote kont gezet, er werd bij haar bloed afgetapt voor een DNA-tje en ze kon pas naar huis toen er 250.000 dollar borg was opgehoest. Overigens ontkende Devyani dat ze ooit iets frauduleus had gedaan.
Net als bij dat gevalletje van Borodin reageerde het bewuste thuisland furieus. Een Amerikaanse parlementaire delegatie die in New Delhi afspraken had met een heel stel hoge India'se politici kon meteen de zenuwen krijgen en Washington werd verzocht alle identiteitskaarten van consulair personeel in India in te nemen. Als je het hebben wil, kan je het krijgen. Nee, die immuniteit van diplomaten is ook niet meer wat het geweest is. Ook daar slaat de inflatie toe.

zaterdag 4 januari-2014
Dat meisje van Khobagrade zit nog steeds in de penarie (1). In plaats van excuses aan te bieden voor de arrestatie van de India'se diplomate is het Amerikaanse OM nog steeds bezig met het grutten naar bewijs, dat ze frauduleuze kunstjes heeft uitgehaald en haar huishoudster te weinig heeft betaald voor het proper houden van haar stulp. Blijft nog wel de vraag over waarom Devyani in haar blote togusje is gezet bij haar aanhouding, ook al heeft ze daarbij nog mazzel gehad. Zo werd bijvoorbeeld in Nieuw Mexico recentelijk een dame door handhavers naar een ziekenhuis vervoerd om eens te kijken of ze in haar benedendekse ruimtes verwarrende middelen had verstopt. Da's illegaal, maar het doel heiligt de middelen. Er werd niks gevonden. Maar de betrokken vrouw staat nu wel bij het ziekenhuis in het krijt voor 5000 dollar. We bedoelen maar.
Een heeeeeel ander gevalletje van diplomatennaaien vond plaats in Rome. In november 2011 pleegde een ploegje carabinieri een inval in de woning van Francesco Corallo. Net als Devyani werd hij verdacht van frauduleuze activiteiten. Zij het, dat het in Franceso's geval om wat grotere bedragen ging, die alles te maken hadden met gokken en handel in verwarrende middelen (2). Direct bij binnenkomst van de Italiaanse smurfen liet Corallo weten dat ie vertegenwoordiger was van de Caraïbische vlek Dominica bij de FAO, de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN. En dat ie over een diplomatiek paspoort beschikte. Zowel het OM als de FAO zeiden van niet, maar eind vorig jaar haalden ze bakzeil. Francesco bleek gelijk te hebben. Maar net als Devyani in de USSA was dat (voorlopig) niet voldoende om hem van het haakje te halen. Hij had in Italië namelijk omvangrijke economische activiteiten ontwikkeld en dat is verboden voor buitenlandse diplomaten.
Zo langzamerhand is het vak van diplomaat een gevaarlijke job geworden. Je mag in een bezopen bui je koters niet eens aftuigen. In een groeiend aantal landen worden homosensuele diplomaten met de kont aangekeken. Je moet als diplomaat tegenswoordig je personeel de volle mep betalen om niet in moeilijkheden te raken. En als je als diplomaat in je gastland wat gokkasten exploiteert hoor je al bij de mafia. Wat een wereld. Stay tuned.

(1) Zie deel 1 dd. 18 december 2013.
(2) Zie de delen 4, 5 en 6 van de serie “Antillen vice versa” op onze followupsite.

maandag 6 januari-2014
Was het moord of een ongelukkie? Wat het ook was, Jamal el-Jarnal is zo dood als een pier bij IJmuiden (1). Hij was in oktober vorig jaar in Praag teruggekeerd als Palestijns ambassadeur. Daarvoor had hij al sinds de jaren tachtig langdurig in de Tsjechische hoofdstad vertoefd als officieel vertegenwoordiger van de PLO. In diezelfde jaren tachtig kreeg hij gezelschap van zijn broer Samir, die in Zwitserland verwikkeld was geraakt in een van de mega-affaires rond de van oorsprong Jemenitische sjeik Hassan Zubaidi, waaraan wij her en der in onze rubrieken gesnuffeld hebben. Nee, niet in het nucleaire gedeelte waarin onze VOC-wimpel zo fier wapperde, maar in dat van Zubaidi's 7 promesses aan toonder van de Amerikaanse Windsor Trust. Elk ter waarde van 500 meloen dollar en met verschillende vervaldata (2).
Op verzoek van een Amerikaanse belanghebbende stuurde Samir haar per fax het volgende verhaal:

"In 1980 the US Government through agents and representatives had approached our group for a very big finance against U.S. Treasury bonds securities. We were representing undercover Saudi investors rendering services and conducting financial and commercial transactions conforming with the Islamic principles, laws and traditions. Those Saudis who were not willing to disclose their personalaties, gave a new impulse to the SHARYA system which excluded the payment of interest but authorized the realization of benefits in financial placements. They had used the services of Saudi Finance Corporation and Dar Al Maal Al Islami in Geneva (3). Both entities made investments through funds of Arabic savers. These had given multi hundreds of milliards dollars for investments and 90 % of the investors were Saudis. The activities took place mainly abroad, in the USA.
Now we come to our part in the transaction with the US Government. Generally, to confirm the availibility of funds from one side and to receive confirmation of the availibility of proper securities from the other side, then do the financing in our name on behalf of the actual lenders and in some cases get commission and put in direct contact the principal borrower after verification with our principal lender. And that was the case with the US Government and we had received a commission officially of $ 3,5 billion in form of negotiable investments payable upon presentation.
My assumption is that it was that transaction you meant in your fax. Then your trustors were involved in the second half of the transaction which took place in 1981 upwards and a lot of people were involved in that part. You have to send me a list of your people supposed to have participated in order to concentrate my activities on those names, as many played a miscellanious part and were paid according to their role. We know a few to mention:
Development and Commercial Bank - Malaysia
Imperial Bank of Canada - London (actually the Canadian Imperial Bank of Commerce)
Drexel Lambert - USA
Citibank - USA
Barclay's Bank - London
Bank of Nova Scotia – Nassau
International Islamic Company, ITT at Nassau
Islamic Investment Company of the Gulf at Jersey (GB)
Masraf Faycal Al-Islami at Bahrain and the Bahamas
The Insurance Group TADAFOL in Great Britain
Meanwhile being on top of an Islamic project in Switzerland I may invest my contacts in Geneva to search through past records, knowing that in 1983 all staffs were changed and mr. Ibrahim Kamel, the ex-president of Dar Al Maal Al Islami (The Islamic Fund House) in Geneva was replaced on 17/10/1983 by prince Mohamed Al Faisal Al Saud, one of the sons of the deceased ex-king of Saudi Arabia and cousin of the actual king. Hoping that I have served your interest in this, with best regards, Samir El-Jarnal“.

De ontvanger van de fax was Margit Nesselrod, geboren Nordstrom, in Californië. Meer hierover in de volgende bijdrage. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 5 van “Don't cry” van 3 januari jl.
(2) Slinger onze zoekmachine aan met de term Windsor en u vindt wat wij bedoelen.
(3) Opgericht in 1981, mogelijk mede in verband met het afwikkelen van deze enorme deal.

woensdag 8 januari-2014
Wie was/is Margit Nesselrod – Nordstrom (1)? Volgens een Chinese ingewijde die haar in de tweede helft van de jaren tachtig leerde kennen was zij steenrijk en woonde zij op een eiland bij Newport Beach, Californië. In gezelschap van nog een stel uiterst gevulde stutten van de Amerikaanse samenleving. Zij had haar centjes ondergebracht in twee privévehikels, de Barnes-Nesselrod Trust en de California Trust. Praten we niet over een paar duizend piek. Het liep in de miljarden. De eerste gesprekken tussen onze informant, die we X zullen noemen, en Margit verliepen via de telefoon. Kwootje van X. Komt ie:

“Once, for no real reason I said to her that she was the third billionaire I knew personally. She asked who the other two were and I mentioned Ken Thomson in Toronto and Hassan Zubaidi, a Lebanese businessman. She was silent for a minute, then she asked how I knew Zubaidi. When I told her she remarked that I was the first person outside the group that she had ever heard of who knew the story of the loans. She then blew me away by confirming everything I knew about the loans and Zubaidi's role in them. And she stunned me when she said that she was one of the principals on the American end of the particular loan... that she was the lead trustee of the California Trust. A private trust, where she claimed much of the loan funds still sat. She invited me to Newport Beach to meet her.
In April [1988, red.] I went to Newport Beach. I flew into Orange County (John Wayne) Airport, where I was picked up by a chauffeur in a long limo. I stayed for four days. She had two other limos, a Lear jet at the airport, and she lived in a very private mansion on the sea. She told me she was virtually unknown, stayed low profile, and was protected by the CIA. Just endless bits of information, mannerisms and attitudes that all seemed to be support of what she said. I have spent a lot of time with the very wealthy and I can attest to her comfort in that environ. She claimed she had been married to an Englishman whose father had been a trustee of the Leadenhall Trust in Great Britain. This trust is supposedly the repository of the Romanoff wealth, taken to their cousins, the royal family in England, before they were slaughtered in the Russian Revolution. I have no proof of this, but it adds a touch of intrigue to the story. I went to see her because she needed help trying to repatriate a portion of the American commission from the loans and she hoped that my connections with Zubaidi would help her. She offered a handsome reward, so I was more than willing to listen”.

Wat is er mooier dan dit soort conspiracies? En niet in een boekie of in een film. Nee, nee, in het echie. Er komt nog veel meer Schweinerei. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 3 dd. 6 januari 2014

maandag 13 januari-2014
Blijkens haar eigen verhaal was de slordig rijke Margit Nesselrod beginjaren tachtig van de vorige eeuw tot haar bevallige strottenhoofd betrokken bij de perikelen rond Hassan Zubaidi. Een vanuit Beirut en Damascus opererende sjeik, die later door de internationale pers als een charlatan werd weggeschreven, maar die ten tijde van het eerste kabinet Lubbers voor een zware delegatie van het Nederlands bedrijfsleven kennelijk interessant genoeg was om te onderhandelen over een nucleaire deal (1). Dat het daarbij om flinke bedragen ging moge duidelijk zijn. Net als bij de deal waarbij mrs. Nesselrod betrokken was en die door de Amerikanen en hun Britse bondgenoten vakkundig op de klippen werd gemanouvreerd toen Zubaidi de PLO bleek te sponsoren (2). Onze eerder als X geïntroduceerde informant daarover:

“She claimed a large sum of money. I don't remember if it was $US 2.5 billion or $US 4 billion that had been key-test telexed in 1981 to Barclay's bank in London from Dar Al Maal Al Islami (The Islamic Fund House) in Geneva. She had been a witness to the key-test. Turns out the money had never been brought to the US and Barclay's were claiming they had no record of receipt of the funds. She had sent one of her assistants to London and he returned to Newport Beach while I was there. Before the assistant arrived Margit Nesselrod briefed me on what had happened in London and what she hoped I could do to help her. Her assistant had gone to the Barclay's Bank in London where the funds had been sent. He asked to see the officer (whose name he had) and was told that this person never worked for the bank. The bank denied they had the billions Margit was looking for. He pushed the bank and told them he would bring in Scotland Yard. The bank said they would recheck their employment record and asked him to return the following day. When he returned the bank acknowledged they had made a mistake...The man he sought had worked for the bank, but not in 1981 when the funds were transferred. Sometime after that. And they had no records of where the man lived or worked. Again the assistant got testy and threatened to come back with Scotland Yard the next morning. He went out to one of London's gambling clubs that night, met a man who became friendly, drank too much with the man, was beaten up and told to get out of London the next day or he would be killed! He took the threat to heart, got on an early morning flight and showed up in Newport Beach shortly after lunch. Was his story true? I don't know. I listened to the briefing he gave Margit and I can assure you this man was shaken to his core. He was genuinely fearful. It wasn't an act. I returned to New York, conversed with Margit several times a week and finally she decided to try one last time to recover the missing money. I offered to have Zubaidi's former assistant, who was living in Switzerland, help confirm the Barclay's funds. Samir El-Jamal was a very competent part of Zubaidi's team. He and I got along very well and I had kept up a relationship with him after I left Damascus the second time. Margit asked me to have Samir make a statement to her explaining how he thought he could help her. She wanted a copy of the key-tested telex from the bank in Geneva”.

Dat statement van Samir el-Jamal is eerder in deze serie al voorbijgekomen (3) en was voor mrs. Nesselrod aanleiding de PLO-vertegenwoordiger op pad te sturen in Genève. Op zoek naar een kopie van de key-tested telex. Hold your breath and stay tuned.

(1) Zie de serie “Lubbers en de muzelmannenbom” op onze Followup-site (en het artikel "Steekspel rond een uranium-deal"
(2) Zie daarvoor vooral aflevering 6 van de serie “Het schaduwcommando van de prins” en het artikel “Neerlands stille kracht”, op de site van de Morgenster.
(3) Zie aflevering 3 dd. 6 januari 2014

woensdag 15 januari-2014
Zoals gezegd werd Samir el-Jamal, wiens broer Jamal onlangs in Wenen werd vermoord, in 1988 door Margit Nesselrod naar Genève gestuurd om een kopie van een telex op te duikelen. We volgen opnieuw de verklaring van onze mr. X. Komt ie:

"What Margit wanted Samir to do, and he said he could, because he had been through the bank's records for Zubaidi once before, was to go into the bank Dar Al Maal Al Islami, get into their old records and find and copy the key-text telex proving the money had been sent to Barclay's in 1981. Margit was determined to get this done and was to send a small deposit for expenses. All of a sudden she backed off and said she was going to drop the matter. She said the California Trust would never get the money back from Barclay's. It had been taken by the Duke of Westminster, the Queen's cousin, reportedly the wealthiest man in Great Britain and a man with enormous power. Margit said they would never prevail against him. She let go and walked away from it completely.
Samir moved from Switzerland to Prague to be with his brother. I have not heard from him for 8 or 9 years and I have had only a few conversations with Margit during this period”.

Denk je einde verhaal. Tot een paar jaar later drie Italianen probeerden om in de grote appel met Indonesische promesses poen los te wrikken voor Saddam Hussein. De pleuris brak uit en Hassan Zubaidi, zo'n zeven à acht jaar tevoren nog serieus onderhandelingspartner van een zware delegatie van het Nederlands bedrijfsleven over een nucleaire deal (1), verscheen plotseling prominent in beeld op de Amerikaanse glazen tiet. Meer daarover in de volgende aflevering. Stay tuned.

(1) Voor de zoveelste keer: zie de serie “Lubbers en de Muzelmannenbom” op onze Followup-site.

dinsdag 28 januari-2014
November 1990. Op de Amerikaanse glazen tiet wordt getoeterd dat drie Italianen in New York bij de vodden waren gegrepen. Ze hadden geprobeerd om een paar door de Indonesische regering uitgegeven promesses in cash om te zetten. In opdracht van Hassan Zubaidi. Ten behoeve van Saddam Hussein, de toenmalige Adolf van Irak. De volgende dag deed de New York Times er nog een onsje bij op de voorpagina. De drie wops hadden hetzelfde kunstje ook al geflikt in de UK en Italië, maar ook daar waren ze voor nul aan de kant gegaan. Volgens de autoriteiten in de drie verschillende landen zou het namelijk om falsificaties gaan. Onze mr. X raakte totaal in de flabber. Kwootje. Komt ie:

"I phoned Samir [el-Jamal, red.] in Prague to tell him about the arrest and the news story, and I faxed the article to Abed Zubaidi, who was living in Cyprus at the time (1). He had a company called Candor Overseas Ltd. I also called Margit Nesselrod in California to advise her that Zubaidi's name had come up on tv and in the New York Times. She said she would speak to her people at the CIA. I received a call back from Abed. I think it was that Saturday night or Sunday morning. He thanked me for advising him of the arrest and the news broadcast, and telling me that his father would contact the White House over that weekend and things would be straightend out. The following week I received a second call from Abed, telling me his father had contacted the White House, and in spite of the White House's intervention the New York Attorney-General was not going to let the Italians go. He was going to try them in New York's court. Abed asked me to go and speak to a lawyer named Rory Cutaia at Shea & Gould and assist the lawyer in every way I could”.

Nou was Rory geen misselijke snuiter binnen het New Yorkse befwereldje en Shea & Gould een knoert van een befkantoor. Dat beloofde dus vuurwerk en dat werd het ook. Stay tuned.

(1) Vgl. de nucleaire onderhandelingen van een afvaardiging van het Nederlandse bedrijfsleven met Abed's vader en Al-Khassar op Cyprus in de serie “Lubbers en de muzelmannenbom”.

vrijdag 31 januari-2014
Met die nucleaire ellende in Den Haag voor de deur is het vooral voor nieuwkomers op deze site misschien handig om even de serie “Lubbers en de muzelmannenbom” door te struinen (1). Daarin speelt de destijds vanuit Damascus en Beirut opererende Hassan Zubaidi een hoofdrol. Vaak werd deze Levantijnse zakenpief weggezet als een onbetrouwbaar en louche portret. Maar deze serie toont in onze ogen aan dat ie wel degelijk meetelde in het duistere internationale steekspel tussen oost en west. Ook op nucleair gebied. Vandaar dat we vrolijk verder gaan met de getuigenis van onze informant, die Zubaidi indertijd van nabij heeft meegemaakt. Komt ie:

"Shea and Gould at that time were one of New York's largest and most respected law firms. They occupied six floors in the Time-Life building on 6th Avenue. I spoke to Cutaia by phone and was asked to come to the office for a meeting. I walked in one evening after work, dressed in blue jeans and an open-necked shirt. I was treated like a leper by the myriads of secretaries and juniors who were still in the offices at 6.30 in the evening. Cutaia, a very young man, early thirties, met me and walked me into a corner office, occupied by a middle-aged Jewish partner whose name I can't remember. It was an hilarious session in retrospect. The partner leaning back in his expensive leather chair. Smoking a cigar and acting totally disinterested and disbelieving my story of the events I have recounted to you. I had no papers with me to back anything I said. And he was such an arrogant, nationalistic prick. I remember my elation as I left his office. I knew by my persistent hammering of his questions that I had seriously dented his American nationalism! I was asked back to present my documents. Desert Storm took place in January 1991...
Over the next several months I visited Shea & Gould many times and worked with the small team of lawyers and investigators they assigned to the case. I put Rory Cutaia in touch with Margit Nesselrod and I think that was the turning point for him. He became a believer in Zubaidi's innocence and he worked very hard after that to get the Italians their freedom. Margit told me early in the year that the Italians would be released and allowed to go home. But she said they would be tried first. The Feds could not force the State of New York to release the men. Morgenthau wanted a trial.
Sometime early in 1991, after I had been to two or three meetings at Shea & Gould, I telephoned the investigative reporter at the New York Times, under whose byline the article savaging Zubaidi had been written. I introduced myself and made reference to his article by span and date. I told him that I knew Hassan Zubaidi and that I knew a great deal of information about the Indonesian Notes, the men who were arrested and Zubaidi's business. I asked if he would like to meet me. He replied: “There is no story!” and he hung up without saying another word. The New York Times! All the news that's fit to print! An investigative reporter! I knew then, beyond a shadow of a doubt, that Zubaidi had spoken to the NSC and the White House (as he told me) and the Feds had squashed the story. Margit just laughed when I told her, but she advised me to destroy copies of all the documents I possessed. For my own good".

Geen loos advies. Per saldo ging het om een staaltje smerige internationale polletiek en het achterover drukken van miljarden dollars. Er zijn mensen voor minder het hoekje om geholpen. Stay tuned.

(1) Voor de echte diehards is over Zubaidi ook het nodige te vinden op de site van de Morgenster.

dinsdag 4 februari-2014
Soms kan je zomaar van het een in het andere rollen. Neem nou deze serie. Op 3 januari van dit jaar besteedden we aandacht aan de moord op Jamal al-Jamal, de Palestijnse ambassadeur in Wenen. En via diens broer Samir zaten we in no time in nieuwe onthullingen over Hassan Zubaidi. De vanuit Beiroet en Damascus opererende Jemenitische sjeik, die in de eerste helft van de jaren tachtig samen met de oom van de huidige Syrische president op Cyprus onderhandelde met een delegatie van het Nederlandse bedrijfsleven over compensatieorders in verband met een nucleaire deal (1). Die onthullingen zijn afkomstig van een informant (X), die een tijd lang in touw is geweest om de miljarden die Zubaidi rechtmatig toekwamen alsnog in veilige haven te loodsen. Dat lukte uiteindelijk niet. De politieke en financiële onderwereld bleek een maatje te groot. Maar dat wist X nog niet ten tijde van het proces tegen twee Italianen die beginjaren negentig een paar van Zubaidi's Indonesische promesses in New York probeerden te slijten. Bij deze de volgende episode. Komt ie:

"In December 1991 as the trial was approaching certain documents that I knew existed, but which I didn't have copies of, were needed by Cutaia (2). I faxed Abed Zubaidi on the 19th asking him to provide the material to Cutaia. He answered on the 6th of January 1992 telling me he had sent the material I suggested. Margit Nesselrod still insisted that the Italians would be acquitted and be allowed to go home. Just before the trial began, probably in March, I attended a final strategy briefing of the legal team at Shea & Gould. It ran into the early morning hours. There were probably 10 people sitting around a gigantic board room table, lots of food and coffee, and all of them listening intensly to me recounting the events that had led up to the arrest in New York. We put our files in correct chronological order and I did see a number of documents that Zubaidi had provided, which I had never seen before. Even the arrogant Jewish partner was there and he thanked me for my assistance! That must have been hard for him.
The trial ran about two months in New York Superior Court in Lower Manhattan. I went to the opening session. There was only one other spectator in the room. A journalist of a magazine in Indonesia. I spoke to Cutaia several times while the trail was in progress. The defense brought in officials of the Federal Reserve, Government officials, bankers, brokers and even the Governor of the Central bank of Indonesia. Finally in May the trial ended. There was an acquittal and the Italians were released and sent home. Cutaia phoned and told me how elated he was. He gave me the court transcript number so I could purchase a copy for my interest and to forward to Zubaidi. When I contacted the court the next day I was told that all the records were sealed by the judge and could not be released without a court order! I was interested to hear that the Manhattan District Attorney had kept one of the original Indonesian Notes that rightfully belonged to Zubaidi".

De Indonesische promesses waren dus geen falsificaties. Maar verhandelbaar? Dat is een heel ander chapiter. Stay tuned.

(1) Zucht. Zie de serie “Lubbers en de muzelmannenbom” op onze Followup-site.
(2) De bef van de twee Italianen

vrijdag 7 februari-2014
Laatste ronde in de cyclus over Hassan Zubaidi, die weer wat nieuw licht wierp over de machinaties versus deze Jemenitische sjeik, toen bleek dat hij poen van de Amerikaanse Windsor Trust gebruikte om de PLO van Arafat te steunen. Komt ie:

"I wrote a report of three pages long for Samir about the fallout from the trial and sent it to him through Zubaidi's lawyer in Switzerland, dr. Erich Diefenbacher. I approached Margit Nesselrod, asking if she would take an active part in the effort to try and cash the Windsor Trust Notes. Initially she said she would give me all the assistance and advice she could. Shortly after that conversation, she changed her mind. As she had done on the Barclay's Bank situation a few years earlier. She told me that the Windsor Trust Funds were in the control of the Leaden Hall Trust in Nassau, Bahamas. She said that the Duke of Westminster was involved again and that there was absolutely no way we could ever succeed in forcing the American Government to pay. I let it drop and left the legal battle to Diefenbacher.
I am under the impression that Zubaidi's failure to ever conclude any deals using the Windsor/Indonesian Notes resulted in a falling out with Assad, who apparently had been financing Zubaidi's stay and life style at the Meridien Hotel in Damascus. I was told Zubaidi was being held under some form of house arrest by the Syrian Government. Before I started writing this down for you. I tried to reach Samir in Prague, Abed in Beirut and Cyprus and Diefenbacher in Switzerland. I was unsuccessful with all three.
One last interesting thing I discovered about Diefenbacher will give you cause to think. He was befriended by an American lawyer named George Montgomery, who ingratiated himself into Diefenbacher's life and office. Montgomery, as an American, offered to help Diefenbacher and Zubaidi in their quest for redemption of the Notes. In doing so he had access to all the Zubaidi strategy and information. Montgomery even seduced Diefenbacher's wife, which caused a separation and divorce. Margit told me that Montgomey was an associate of Chong & Leach, a Windsor Trust connected law firm in San Francisco and he, Montgomery, had been sent to spy on Zubaidi and his lawyer. He was part of the Windsor Trust Group”.

Conspiracy tot het einde. Wie weet komen we nog eens met een sequel. Want intrigerend blijft het. Al was het alleen maar vanwege de connectie met Ruud Lubbers en Slobodan Mitric, of all people. Dus stay tuned.