woensdag 5 december-2012
In 1969 kregen de jongens en meisjes aan de rechter zijde van het polletieke centrum bij onze oosterburen een hartverzakking. Voor het eerst na de oorlog kregen ze te maken met een socialistische Bundeskanzler. Willy Brandt. Dat voorspelde niet veel goeds. En waarvoor ze al bang waren kwam het jaar daarop al uit. Willy wilde de Siberische kou tussen de Bondsrepubliek en de landen van het Warschaupakt wat uit de lucht te halen en was daarom bereid de grens met Oost-Duitsland te erkennen. Een aantal sleutelfiguren binnen de landelijke CDU en de Beierse CSU vond die toenaderingspoging drie keer niks en veegde een flink stel ouwe Gestapo- en SS-figuren aangevuld met wat adellijke prollen bij elkaar voor de vorming van “Der kleine Dienst”. Een eigen geheime smurfenvehikel om die socialistische mafketel binnen no time te torpederen. Daartoe peilden zij ondermeer de mening van Henry Kissinger. De toenmalige rechterhand van de Amerikaanse president Nixon en bekend Schreibtischmörder van linkse regimes in de wereld. Dear old Henry, een Bilderberger van het zuiverste water, bleek ook in het Duitse geval niet echt afkerig van een Putsch, al voorzag hij wel de nodige eilie daarna.
De dienst kwam onder leiding te staan van Hans Christoph von Stauffenberg, een neef van de man die in 1944 samen met een groep mede-officieren probeerde Adolf een voortijdige begrafenis te bezorgen. Voor de broodnodige poen zorgde een ouwe bekende: prins Casimir Zu Sayn-Wittgenstein. Telg uit een familie die nauwe banden onderhield met ons Koninklijk Huis. Casimir was exact in diezelfde periode ook beheerder van de Staatbürgerliche Verein. Een club met een wanstaltig vet spaarvarken in Liechtenstein, dat door de eerste naoorlogse kanselier Konrad Adenauer op de wereld was gezet om zwarte poen van Duitse bedrijven op te slokken en een deel daarvan te gebruiken om rechtse partijen te stieken aan de vooravond van allerlei verkiezingen (1).
Hoe boud is het om te veronderstellen, dat Casimir uit dat potje ook “Der kleine Dienst” van de nodige kluiten voorzag? Niet boud. Tot nu toe hebben de Duitse en Britse mainstreamvodden die connectie nog niet gelegd. Maar wie weet hebben we ze bij deze op een idee gebracht. Een kleine dienst is nooit weg.

(1) Zie voor een diepgaande reportage over deze materie het artikel "De CDU-affaire" op de site van de Morgenster.

vrijdag 7 december-2012
Er waren nog meer griezels. Naast adellijk opperhoofd Hans Christoph von Stauffenberg, adellijk spaarvarkenhoeder Casimir zu Sayn-Wittgenstein en eenvoudig adviseur Henry Kissinger speelden bijvoorbeeld ook Karl Theodor zu Guttenberg, Hans Langemann en Wolfgang Langkau dragende rollen bij de samenzwering tegen de democratisch gekozen sociaal-democratische Bondskanselier Willy Brandt. Alle drie gerenommeerde medewerkers van de Bundes Nachrichten Dienst. De landelijke speurneuzendienst die tussen 1955 en 1968 onder leiding stond van Hitler’s spionagechef in de oostelijke Lebensraumgebieden van het Derde Rijk. Voor wie zij in de slag waren om na een eventuele Putsch Duitsland richting Vierde Rijk te dirigeren is niet moeilijk te raden: de Beierse CSU-Führer Franz Joseph Strauss.
Hoe denkbeeldig was die Putsch? Nou net zo denkbeeldig als bijvoorbeeld in België. Ook daar verzamelde eng rechts zich stiekem om als de tijd rijp was een staatsgreep te forceren. Een van de vehikels die daarvoor nijver het nodige grondwerk verrichtte was de Cercle Pinay. Een geheime pan-europese organisatie die in het leven was geroepen door de Franse oud-minister Antoine Pinay en diens Darth Vader Jean Violet (1). En hoe geinig kan iets wezen, er bestond een nauwe band tussen de Beierse kleine Dienst en de Cercle Pinay.
Kwootje uit het in 1984 uitgegeven boek “V” (van Violet) van de Franse auteur Pierre Péan. Komt ie:
“Een ander belangrijk contact van de Cercle Pinay: Strauss en diens aanhang. In het bijzonder oud-minister dr. Mertes en graaf Von Stauffenberg. “De Duitse graaf is een van de sleutelfiguren van een inlichtingendienst van de CSU” schreef de Spiegel in 1982. Die inlichtingendienst wordt financieel ondersteund door een “ studiegroep van internationale vraagstukken”, die dateert uit beginjaren zeventig en als basis diende voor een inlichtingendienst van de CSU (2). De adviseur ervan was oud-brigadegeneraal Wolfgang Langkau, die later de strategische afdeling van de BND bestierde. Graaf Stauffenberg, door intimi beschreven als een specialist in manipulatie, is een relatie van Violet”.
In de kern is het nieuws over “Der kleine Dienst” dus niet nieuw, maar wel veel gedetailleerder. En in de context van het recente schandaal rond het door de Duitse speurneuzendiensten ondersteunde, moorddadige neo-nazi trio uit Zwickau het zoveelste teken aan de wand (3).

(1) Grijp naar onze zoekmachine en rammel er “Pinay” uit.
(2) Deze “Arbeitskreis für das Studium internationaler Fragen” stond onder toezicht van poenverzamelaar Zu Sayn-Wittgenstein, die in Liechtenstein ook een dergelijk spaarvarken beheerde.
(3) Vgl. ondermeer de artikeltjes “Vereinigung Nazionalsozialistischen Untergrund” dd. 19 december 2011 en “Foetsie” dd. 30 juni 2012.