dinsdag 16 augustus-2005
Op 22 juli werd Jean Charles doodgeschoten door de Londense politie (of SAS?) op een metrostation. De verklaringen van de politie waren dat hij zich verdacht had gedragen, over het tourniquet gesprongen was, een dikke jas droeg en meer van dat moois.
Nu is gebleken -dankzij eigen onderzoek van de Engelse tv-zender Channel 4- dat er van de verklaringen van de politie weinig overblijft. Zijn dood blijkt een aaneenschakeling van blunders bij de politie te zijn geweest.
Hij gedroeg zich niet verdacht, kwam normaal lopend het station binnen, was niet over het tourniquet gesprongen, droeg geen dikke jas en begon hard te lopen omdat de trein net binnenreed zodat hij hem kon halen. Toen hij wilde gaan zitten in de trein werd er “politie” geroepen. Jean Charles stond op en liep naar de agenten. Eén van hen pakte hem bij zijn armen en duwde hem terug op de zitplaats, toen werd er tien keer op hem geschoten, hij werd in de schouder geraakt en zeven keer in het hoofd. De overige kogels misten hem. Zie Channel4

donderdag 18 augustus-2005
Op die cruciale momenten, als het er werkelijk om gaat om de burgers inzicht te geven in wat een overheid doet, dan is de standaardreflex van diezelfde overheid: “niks aan de hand, vertrouw op ons”. Oftewel: droom rustig verder, bemoei je niet met ons. Of het nu gaat om ambtenaren of politici, dat is zo ongeveer de eerste zin die over de lippen komt. Ook in dit geval, want de dood werd zowel door de hoogste politiechefs, ministers en Tony Blair himself afgedaan als een “unfortunate accident”, dat binnen de “context van een noodzakelijke, gerechtvaardigde en noodzakelijk beleid had plaatsgevonden”. Dat beleid wordt ook wel shoot to kill genoemd, maar dat ligt niet zo lekker in de mond.
Onmiddellijk na de dood van -of beter gezegd- de moord op De Menezes kwam het hoofd van Scotland Yard (Sir Ian Blair) in actie om te voorkomen dat er een onafhankelijk onderzoek werd verricht naar de omstandigheden waaronder De Menezes werd doodgeschoten.
Dezelfde dag nog probeerde hij het Engelse Ministerie van Binnenlandse Zaken zover te krijgen dat er een intern politieonderzoek zou moeten plaatsvinden en geen onderzoek door de “Independent Police Complaints Commission”. Het argument van deze Blair (geen familie van de andere) was dat de nationale veiligheid in het geding was. De IPCC was juist voor dergelijke onderzoeken ingesteld, met name omdat er een groot aantal geruchtmakende rechtszaken van de laatste pakweg dertig jaar. De daarbij behorende veroordelingen bleken gebaseerd op -laten we het genuanceerd noemen- “slordig politiewerk” Ongenuanceerd heet het: vervalsen van “bewijzen”, afdwingen van verklaringen, achterhouden van dossiers voor de verdediging en meer van dat moois. Allemaal keurig afgedekt door interne onderzoeken van de politie zelf. Vier dagen na de moord kon de IPCC aan het werk gaan bij het metrostation. Uit de gelekte documenten blijkt overigens dat niet de politie, maar het leger in eerste instantie verantwoordelijk was voor een deel van de operatie, het Special Reconnaissance Regiment.