Goed, het is gisteravond wat ondergesneeuwd door de berichtgeving over de smerige trucs in de wedstrijd Oranje - De Roy van Zuydewijn. Maar het NOS-journaal scoorde wel degelijk een prachtig doelpunt in de zaak rond de hoge Nederlandse NAVO-medewerker die al begin februari van dit jaar werd gearresteerd. Een ongelooflijke affaire met nog vele duistere kanten. September vorig jaar zaten 39 heren afkomstig uit 21 landen gezellig bij elkaar in het Roemeense Snagov. Geen busoperators, IOC-leden of regeringsleiders, maar luitjes uit de topechelons van de geheime diensten uit die landen. Onderwerp van gesprek vormden de vele veiligheidsvraagstukken binnen het voormalig oostblok voor de rest van deze eeuw. Geen kattennat dus. Een van de aanwezigen was een Oost-Europa-specialist. De nu 49-jarige Nederlandse luitenant-kolonel Willem Matser, die aan de rest van het gezelschap was voorgesteld als de belangrijkste adviseur van NAVO-secretaris generaal Robertson op dit terrein. Matser was niet voor het eerst in Roemenië. Zo was hij onder de warme cover van de NAVO daar bijvoorbeeld ook al in april van het vorig jaar. In de stad Sinaia. Bij die gelegenheid zou hij zijn benaderd door Ovidiu Tender. Een Roemeense ondernemer wiens familie vóór de val van Ceaucescu nauwe betrekkingen onderhield met de Securitate, de beruchte binnenlandse veiligheidsdienst van de dictator, en nà de val in recordtijd en op wat onduidelijke wijze schathemeltjerijk was geworden. Tender wilde de noodlijdende staatsoliemaatschappij Petrom SA overnemen, maar ondervond concurrentie van het Oostenrijkse OMV en het Russische LUKoil. Om die het hoofd te bieden had hij kennelijk wat meer losse dollars nodig dan hij op dat moment in zijn zak had zitten. En hij vroeg Matser, die blijkbaar geen onbekende voor hem was, of die hem wilde cq. kon helpen. Dat wilde en kon hij. Terug in Brussel bracht Matser in de maanden die volgden een operatie op gang waarbij in totaal 300 miljoen dollar moesten verhuizen van een tot nu toe anonieme rekening bij een filiaal van de Banco Santander in Colombia naar de bedrijfsrekening van het Roemeense Tender SA via een reeks van Nederlandse en andere Europese bedrijfjes. Omdat Matser naar eigen zeggen met het nodige knip- en plakwerk de bijbehorende officiële documenten vervalste mogen we met een gerust hart aannemen dat het om geld ging dat niet op reguliere wijze was verkregen. De zaak liep mis toen de douane op Schiphol een pakje uit Colombia onderschepte met een kasstortingsbewijs ter waarde van twee ton groene ruggen en een cd-rom met betalingsopdrachten voor in totaal nog eens 200 miljoen dollar. Er volgden arrestaties en huiszoekingen. Onder andere bij Matser thuis in Wemmel, een voorstadje van Brussel. Om te zeggen dat Justitie niet scheutig was met details over haar speurtocht naar de Brusselse Connectie is een eufemisme. Maar de extra-zwijgzaamheid was wel begrijpelijk. Allereerst omdat Matser gebruik had gemaakt van zijn NAVO-faciliteiten. En dat ligt uiterst gevoelig. Daarnaast is gebleken dat Matser met de overeengekomen 300 miljoen dollar zich een aandeel van 45 procent van Tender’s bedrijf zou hebben verworven. Alleen maar op papier of in werkelijkheid is de vraag. Was er slechts sprake van een relatief eenvoudige witwasoperatie van dollars die Tender en/of zijn associé’s nog in een Colombiaans kluisje hadden liggen na wat ondeugende transacties. Of ligt het toch anders? Volgens Roemeense bronnen zou Matser namelijk ook in het veld zijn geweest voor het Amerikaanse Halliburton. Een bedrijf waarvan de huidige Amerikaanse vice-president Dick Cheney de grootste aandeelhouder is en waarbinnen hij tussen 1995 en 2000 als CEO optrad. Een bedrijf ook waarvan de dochter Brown & Root in het verleden herhaaldelijk in verband is gebracht met... drugshandel. Als Matser inderdaad voor Halliburton optrad, waren de Colombiaanse dollars dan misschien van Cheney’s melkkoe? Nou, dat kan nog leuk worden aan de Roemeense boorden van de Donau. En in Brussel. Stay tuned.

Frank Timis heeft het allemaal niet cadeau gekregen. Midden jaren zeventig ontvluchtte hij zijn geboorteland Roemenië nadat zijn vader wegens verboden politieke activiteiten om het leven was gebracht. Frank kwam terecht in Australië en werd zo jong als hij was al snel een redelijk gevulde meneer dankzij zijn activiteiten in de mijnbouw in het westen van het land. Na de val van Ceaucescu steunde hij met leuke financiële bijdrages de kas van de nieuwe Democratische Partij in Roemenië. Maar die waren niet alleen vergaard via de mijnbouw. In de vroege jaren negentig liep Frank namelijk tweemaal tegen de lamp wegens heroïnehandel. Geen goudmijn maar het bracht blijkbaar voldoende dollars in het laatje om in Roemenië als suikeroompje te worden beschouwd. Of hij daarna zich niet meer op dat criminele terrein bewoog of dat hij simpelweg nooit meer is betrapt, blijft in het ongewisse. Maar eind jaren negentig vestigde hij een mijnbouwonderneming in het Canadese Vancouver, Gabriel Resources. Het eerste grote project van Timis’ bedrijf is het opstarten van een open-mijn-winning van goud, zilver en koper in het niet al te hoge Apusenigebergte in het westelijk-centrale gedeelte van Roemenië. Samen met de oude staatsonderneming Minvest. Als dat project eenmaal op de rails staat en de resultaten zijn bevredigend dan wordt de boel verkocht aan wat grotere jongens op dit gebied. Althans, dat is de bedoeling. Maar de plaatselijke bevolking is mordicus tegen en wordt daarbij gesteund door een aanzienlijke groep intellectuelen. Want de open mijn-methode betekent het gebruik van dynamiet en cyanide om de kostbare ertsen uit de rotsen te kunnen peuren. Oftewel: na exploitatie blijft een desolaat maanlandschap achter waar levende wezens net zo schaars zullen zijn als pindakaas in de Gobiwoestijn. Om de strijd in zijn voordeel te beslechten heeft (ex-?) heroïnehandelaar Timis in februari vorig jaar de bezetting van zijn directie gewijzigd. Een van de nieuwe directieleden van Gabriel Resources was Ovidiu Tender. De man die twee maanden daarna NAVO-overste Matser charterde om wat verholen dollars uit Colombia over te hevelen naar Roemenië om met dat geld de staatsoliemaatschappij Petrom SA over te kunnen nemen. Samen met de ook al in een drugsgeur staande Amerikaanse onderneming Halliburton van vice-president Dick Cheney. Kijk, dat zijn nou de echte zware jongens. Stay tuned.

In hoeverre Dick Cheney persoonlijk betrokken was bij het overhevelen van 300 miljoen dollar van raadselachtige signatuur van een Colombiaanse bankrekening naar de zakken van de Roemeense industrieel Ovidiu Tender via NAVO-duisterling Willem Matser en allerlei cover-firmaatjes is vooralsnog duister. Feit is wel dat Halliburton, de van CIA-agenten vergeven onderneming waarvan Cheney tussen 1995 en 2000 het hoogste baasje was, al eerder in verband is gebracht met het witwassen van Colombiaanse drugswinsten.
In 1993 ontmoette de toenmalige leider van het Calikartel Gilberto Rodriguez Orejuela een hoge functionaris van de Russische Alfa Bank. Bij die meeting werd overeengekomen dat Alfa zou zorgdragen voor de investering van Orejuela’s narcodollars in Russische ondernemingen. Het geld zou via offshore-firma’s op de Bahama’s, Gibraltar en andere toeristenoorden naar Rusland worden gesluisd. Ook bij de Russen is het hemd nader dan de rok. Het ligt dus voor de hand dat de directie van de Alfa Bank bestaande uit Mikhail Fridman en Pjotr Aven binnen deze context allereerst haar oog liet vallen op ondernemingen waarbinnen de bank al over de nodige invloed beschikte. Een daarvan was niet onbelangrijk: Tyumen Oil.
In 1992 had de Alfa Group of Companies, waarvan de Bank de spin in het web was, van de Amerikaanse investeringsvehikels Opic (Overseas Private Investment Corporation) en de Exim Bank een lening ontvangen van in totaal 292 miljoen dollar. Die waren bedoeld om de ontwikkeling van een olieveld van Tyumen een flinke boost te geven. Tyumen Oli kon dankzij die lening dan weer de technische hulp inroepen van het Amerikaanse bedrijf Brown & Root. Een volle dochter van Halliburton die actief is in alle uithoeken van de aarde en zo een aangename cover biedt voor een leuk contingent CIA-agenten. De toekomst van Alfa met zijn uitbreidende internationale contacten in zowel het witte als het zwarte circuit zag er buitengewoon rooskleurig uit. Maar in 1995 zorgde een simpele diefstal onverwachts voor grote problemen. Die vond plaats in de Siberische stad Khabarovsk. Uit een spoorwagon die was geleasd door Alfa Eko waren zakken suiker achterovergedrukt en doorverkocht. Niet veel later werden talloze inwoners opgenomen met vergiftigingsverschijnselen . De suiker bleek heroïne te zijn. Stay tuned.

Direct na de heroïnevondst in Khabarovsk in een door Alfa Eko geleasde spoorwagon kwam een diepgaand onderzoek op gang. Daarbij werd in verschillende kantoren en opslagplaatsaen van de Alfa-dochter heroïne aangetroffen en documenten die betrekking hadden op de deal tussen de Alfa Bank en Orejuela, de leider van het Calikartel (zie aflevering 3). In hoeverre deze gebeurtenissen in Siberië van invloed waren op de loop der dingen in Colombia blijft de vraag. Maar het lijkt wel heel erg toevallig dat Orejuela in diezelfde periode werd gearresteerd en voor 15 jaar achter roestvrij staal verdween (waarvan hij er overigens dankzij “goed gedrag” maar zeven uitzat). Maar er was meer. Andere documenten wezen namelijk op het bestaan van een heroïnelijn die vanuit Laos, via Vietnam, Vladivostok, Siberië en de republieken in het zuiden van de voormalige Sovjet Unie naar Europa liep. Onderweg werd het verpakt in meel- of suikerbalen. Laos, Vietnam? Interessant.
Nadat in de jaren zestig de VS het roer van de oorlog in Vietnam overnamen van de Fransen namen zij ook de heroïnehandel van de haantjes over. Met name in Laos en Thailand. De revenuën werden witgewassen via Australische banken, waaronder de door de CIA gerunde Nugan Hand Bank. De eindverantwoordelijke voor die witwasoperatie was de huidige Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken Richard Armitage, die opereerde vanuit de Amerikaanse ambassade in de Zuid-Vietnamese hoofdstad Saigon. Na de oorlog was hij tot 1979 gedetacheerd op de ambassade in Bangkok en hield zich op papier bezig met een “War on Drugs” avant la lettre en de speurtocht naar Amerikaanse krijgsgevangenen in Vietnam. Mooiere cover is haast niet denkbaar. In dat jaar verliet hij de diplomatieke dienst en werd het baasje van de Far East Trading Company. Niet moeilijk te raden welk product het meeste geld in het laatje van deze company bracht. Tijdens de Reagan/Bush-periode was hij respectievelijk onderknuppel van de minister van Defensie in Zuid-Oost-Azië en de Pacific en later op het gebied van internationale veiligheid. Beginjaren negentig werd dit nijvere baasje als speciale afgezant van Bush senior naar de republieken aan de zuidelijke grenzen van Jeltsin’s Rusland gestuurd om te assisteren bij het weer op poten zetten van de economie daar. Een van de eerste Amerikaanse ondernemingen die in die gebieden actief werd was Brown & Root, de volle dochter van Dick Cheney’s Halliburton. Een onderneming overigens die in de meest onherbergzame gebieden in de wereld werkzaamheden ontplooit en zoals al eerder gezegd als ideale cover wordt gezien voor CIA-agenten en drugshandel. In Afghanistan en Colombia om eens wat te noemen. Dus hoe toevallig is het dat Halliburton in Roemenië verwikkeld is in de overname van een oliemaatschappij, waarbij 300 miljoen inktzwarte dollars uit Colombia via een inderhaast in elkaar gehangen netwerk van een Nederlandse NAVO-luitenant kolonel naar Boekarest moesten worden overgeheveld? Niet.

In onze eerste bijdrage van deze serie maakten wij melding van een bijeenkomst van hoge luitjes uit de spekzolenbranche van zo’n 21 landen. Een van hen was dus de aan de NAVO-staf verbonden Nederlandse Oosteuropa-specialist Willem Matser. Deze topontmoeting maakte deel uit van een reeks ontmoetingen van dit soort en werd gesponsored door vier ondernemingen: de internationale accountantsfirma Pricewaterhouse Cooper, de Roemeense Commerciële Bank, de Tender Holding en de Frank Timis Foundation. De laatste twee instellingen zijn inmiddels voor de trouwe lezers van deze rubriek geen onbekenden meer. Overigens vormt die sponsoring een aanwijzing temeer hoe groot bij dit soort geheim gedreutel de invloed van de internationale zakenwereld is. Inclusief zijn duistere geldstromen en zijn verbindingen met de onderwereld. Vertaald naar de affaire Matser cs. dus het naar alle waarschijnlijkheid van drugshandel afkomstige zwarte geld dat via een hele reeks coverfirma’s en bankrekeningen van Colombia via onderandere Engeland en Nederland naar Roemenië werd gesluisd. Tussen 19 en 21 maart jl. bracht een Nederlandse rogatoire commissie een bezoekje aan Boekarest om ondermeer Matser’s brother in crime Ovidiu Tender aan de snijtanden te voelen. Gezien de uitspraken van Tender in de Roemeense pers is het twijfelachtig of de trip erg veel heeft opgeleverd. Vraag blijft bijvoorbeeld waarom Tender nou juist bij Matser informeerde of die hem kon helpen bij de duistere operatie. Had Matser wellicht ervaring op dit terrein en was Tender daarvan op de hoogte? Dat zou knap blamerend zijn voor het Atlantische wereldje in Brussel en Den Haag, waar de Brusselse schuifelaar een geziene figuur was. Zo leverde Matser doorwrochte schriftelijke bijdrages over items binnen zijn vakgebied aan het met strategische experts en sterrenwichelaars volgepakte Clingendael. Verder hield hij lezingen op al dan niet besloten bijeenkomsten die onder auspiciën van de Atlantische Commissie waren georganiseerd. Bijvoorbeeld in februari 2001 in Den Bosch voor een kudde uit de onderwijswereld onder de titel “School van de Toekomst” (!). In april 2001 voor een zestigtal parlementariërs op het Haagse voorlichtingscentrum van Defensie. En in november 2001 in de exclusieve Haagse sociëteit “De Witte” voor o.a. vertegenwoordigers uit de wereld van de journalistiek en het corps diplomatique. Gezien de onderwerpen die Matser bij die gelegenheden aanroerde over het uiteengevallen oostblok geen swingende bedoening. Als ie ooit nog eens terugkeert aan dit front kunnen zijn voordrachten een stuk leuker worden met onderwerpen als “Doe de was de deur uit in Roemenië” en “De NAVO als doorgeefluik”. Of weten onze Atlantici dat allemaal al? Stay tuned.

woensdag 7 mei-2003
7 mei 2003
De zaak rond de Nederlandse luitenant-kolonel Willem Matser die twee maanden geleden door het NOS-journaal naar buiten werd getild en door ons voor zover mogelijk in leven is gehouden, dreigt in alle stilte te worden geminimaliseerd en vervolgens met zo min mogelijk fanfare justitieel te worden afgehandeld. Terwijl het toch om een niet zo misselijke internationale affaire gaat. Je hoort toch niet elke dag dat een meneer van zijn leuke connecties binnen de NAVO gebruikmaakt om in Colombia gestalde kapitalen naar Roemenië over te hevelen ten behoeve van de overname van in de ramsh aangeboden staatsbedrijven. Met als alleraardigst detail dat de niet zo frisse firma van de huidige Amerikaanse vice-president erbij betrokken is. Een intrigerende plot die direct rijp is voor een film met Pierce Brosnan of een andere godheid uit de Bond-categorie zou je zeggen. Maar silence is blijkbaar golden. Om de boel weer even op te husselen stuurden we dus maar eens mailtje aan het NAVO-hoofdkwartier dat alsvolgt luidde:
“ Sinds de zaak rond luitenant-kolonel Willem Matser begin maart van dit jaar naar buiten kwam is het indrukwekkend stil geworden. Vooral in Brussel. Wij kunnen ons echter niet voorstellen dat gezien de positie van de heer Matser als Oost-Europa-expert de kwestie niet enige rumor in de NAVO-casa heeft veroorzaakt en een grootscheeps intern onderzoek is gestart. Daarom zouden wij ten behoeve van een vervolgartikel in de serie “De Brusselse Connectie” op de website Kleintje Actueel gaarne het volgende van u willen weten:
a. Is er sprake van een solo-actie van luitenant-kolonel Matser bij het overhevelen van gelden van Colombia naar Roemenië of zijn er meer NAVO-officieren bij de zaak betrokken?
b. Is er van NAVO-zijde enige bemoeienis bij het internationale justitiële onderzoek naar het criminele netwerk waartoe luitenant-kolonel Matser behoorde?
c. Bestaat in uw hoofdkwartier al enige duidelijkheid over de vraag of luitenant-kolonel Matser al eerder betrokken is geweest bij illegale financiële transacties?
d. Bestaan er aanwijzingen dat de geldstroom vanuit Colombia op enigerlei wijze gerelateerd is aan internationale drugshandel?"
Wij hebben geen geweldige ervaringen in onze correspondentie met het NAVO-hoofdkwartier. Maar wat niet is kan komen. Stay tuned.

vrijdag 16 mei-2003
Nee hoor. Niks. Geen antwoord van het NATO-hoofdkwartier op onze mail van 7 mei jl. inzake luitenant-kolonel Matser (zie aflevering 6). Hadden we eerlijk gezegd ook niet verwacht. Zo naïef zijn we nou ook weer niet. Tuurlijk, die jongens en meisjes in Brussel zijn er op papier wel voor het verdedigen van onze democratie. Maar ze hebben in wezen net zoveel met democratie op als een prins met een SS-opleiding. Vooral als het om beantwoorden van vragen gaat die betrekking hebben op iemand uit hun eigen kring die naar het zich laat aanzien tot zijn stars and stripes verwikkeld is in een internationale witwasoperatie van drugsgeld. En die mogelijk niet de enige was binnen Robertson’s club van sabelrammelaars. Dat het protectievirus zich ook een weg heeft gebaand naar het Nederlandse justitieel apparaat moge blijken uit de nauwelijks subtiel te noemen pogingen van het Openbaar Ministerie om de zaak tegen Matser zowel te compartimentiseren als te minimaliseren. Of in gewone mensentaal: de zaak in kleinere porties op te splitsen en Matser vervolgens te beschuldigen van iets lulligs als valsheid in geschrifte. Om het risico te vermijden dat ie bij een al te heftige douw zijn doos van Pandora openkrikt en de hele stinkende inhoud naar buiten komt. Bijvoorbeeld over de rol van zijn Roemeense partner Ovidio Tender maar vooral die van Halliburton, de naar de CIA en drugsaffaires riekende melkkoe van Dick Cheney. De affaire rond Matser en zijn Roemeens-Colombiaanse wasserette is de zoveelste aanwijzing dat deze grootonderneming het aftappen van parallelle geldstromen niet schuwt. En dat zij daarbij niet alleen de assistentie inroept van de CIA maar ook van het Amerikaanse militaire apparaat en zelfs figuren binnen de NAVO. Meestal via haar dochteronderneming KBR en soms via een joint venture. Bijvoorbeeld met de uit 1931 stammende Vinnell Corporation, die voor een deel eigendom is van de o zo gezellige Carlyle Group (zie Royalty, aflevering 5 van 1 mei jl.). Stay tuned.

donderdag 22 mei-2003
De met luitenant-kolonel Matser en zijn Colombiaans/Roemeense witwasaffaire verbonden Amerikaanse onderneming Halliburton sluit hier en daar in de wereld via haar dochter KBR joint ventures met andere niet al te frisse Amerikaanse firma’s. Een daarvan is Vinnell Corporation uit Los Angeles. Sedert 2002 een onderdeel van Northrop/Grumman, groot geworden in de vliegtuigindustrie. Een flinke hap aandelen van Vinnell is in handen van de Carlyle-groep waarover wij in deze kolommen al eerder hebben geschreven (zie bijvoorbeeld onze bijdrages daarover op 16.10.01, 02.11.01, 05.11.01, 08.11.01, 12.04.02 en 12.05.03). Zowel rond Halliburton als KBR en Vinnell hangt de geur van drugs- en wapenhandel en subversieve activiteiten ten behoeve van de Amerikaanse internationale belangen. Vandaar ook de ruime aanwezigheid van allerlei undercover-agenten in het personeelsbestand van hun buitenlandse agentschappen. Zo speelden KBR en Vinnell in 1991 bijvoorbeeld samen een smerige rol in Turkije toen in maart van dat jaar duizenden Iraakse Koerden daar een veilig heenkomen zochten voor de etnische zuiveringsgolf die door Saddam Hussein op gang was gebracht. De vluchtelingen werden door Turkse veiligheidstroepen aan de grens tegengehouden en teruggestuurd. Een vrijwel zekere dood tegemoet. Net zoals Nederland deed met de Joodse vluchtelingen uit Hitler-Duitsland, alleen wat hardhandiger. De Turkse wachters aan de poort, die in diezelfde periode wel de door Koerden verzorgde heroïne-transporten uit Afghanistan doorlieten, waren opgeleid door kaderleden van KBR en Vinnell in Ankara. Op 22 maart 1991 kregen de beide Amerikaanse ondernemingen loon naar werken. Hun kantoor was het doelwit van een “terroristische” Koerdische overval waarbij John Gandy, een voormalige sergeant eerste klas van de Amerikaanse luchtmacht, om het leven kwam.
Vinnell is sedert 1975 ook werkzaam in Saoedi-Arabië waar de onderneming zich vooral bezighoudt met de training van de veiligheidstroepen van het Saoedisch koninklijk huis. Geen vrolijk ceremonieel clubje. Die troepen hebben namelijk in de loop der tijd een nog ruigere reputatie opgebouwd dan Saddam Hussein’s elitejongens. Dus die kan je om een boodschap sturen. Vorige week donderdag werden de burelen van Vinnell in Ryadh verrast door een paar krachtige autobommen die zelfs Aad de Mos uit zijn slaap wisten te krijgen. Het ging om een laaghartige “terroristische” aanval. En Carlyle, Halliburton, KBR, Dyncorp, Vinnell en hoe ze allemaal mogen heten zijn de engelen der vrede. Maar dan wel de Pax Americana.

dinsdag 27 mei-2003
Het mag rond de rechtsgang in de zaak Madser net zo stil zijn als in een geruimde legbatterij over zijn Amerikaanse “opdrachtgever” Halliburton baant de stroom informatie zich nog steeds gestaag een weg naar de shit-delta. Zo ontvingen wij afgelopen weekend van een aandachtige lezer het bericht dat de onderneming van Dark Vader Cheney twee dagen na het starten van de meest recente oorlog in Irak al zoveel vertrouwen had in de uitkomst ervan dat zij drie Iraakse aanlandige olieplatforms kocht. Van wie is nog niet duidelijk, maar hoe gretig Halliburton was en hoe bang ook dat een of andere concurrerende onverlaat deze geheime slag zou winnen moge duidelijk zijn. Halfweg deze maand deed deze Amerikaanse Battle Star er nog een schepje bovenop door alle haveninstallaties in Basra tegen een zacht prijsje over te nemen. Als je dus interesse hebt in een kannetje peterolie uit het voormalige rijk van de net als Osama in ijle lucht verdwenen Saddam Hussein moet je wel gebruikmaken van de diensten van Halliburton. En uiteraard nìet tegen een zacht prijsje. En de aandeelhouders spinnen als heilige katten. Overigens moeten die volgens dezelfde in deze materie goed thuis zijnde mailschrijver al in augustus vorig jaar aan hun kattenwater hebben gevoeld dat er iets moois op komst was. In augustus 2002 steeg op één dag de koers van Halliburton van negen naar veertien dollar. Kijk, Cor, dat is nou voorkennis waar je wat aan hebt. En zonder dat oliedom bankpersoneel in ‘sGravenwezel de boel in het honderd laat lopen. Waarom dan toch zo’n steenrijke club zich inlaat met drugshandel en andere narigheid kan net als bij Boonstra maar één reden hebben: nooit genoeg.

woensdag 4 juni-2003
In aflevering twee van deze serie rond de Nederlandse luitenant kolonel Willem Matser die tot zijn sterren en strepen verwikkeld lijkt te zijn geraakt in een internationaal witwasschandaal maakten wij melding van de in de jaren zeventig uit Roemenië gevluchte ondernemer Frank Timis (zie www.stelling.nl/followup ). Via Australië, waar hij in de mijnbouw en met het verhandelen van heroïne wat kapitaal vergaarde, belandde hij in Canada. Daar zette hij eind jaren negentig de mijnbouw-onderneming Gabriel Resources op poten met als eerste en voorlopig enige doel een open goud-, zilver- en kopermijn te exploiteren in zijn voormalige vaderland. Tot woede van een groot aantal Roemeense intellectuelen die een ecologische ramp voorzagen voor de verre omgeving van de mijn. Februari vorig jaar versterkte Timis de leiding van Gabriel Resources met de Roemeense industriële tycoon Ovidiu Tender, die niet lang na zijn entrée bij Timis’onderneming luitenant kolonel Matser benaderde voor het witwassen van tussen de 200 en 300 miljoen dollars die bij een filiaal van de Spaanse Santander-bank in Bogotà op een anonieme rekening geparkeerd stonden. Vrijwel zeker revenuën van een paar cocaïne-deals. Van wie het geld was is nog niet echt duidelijk. Maar het lag in de bedoeling van Tender om het te gebruiken bij de aankoop van de grootste Roemeense staats-oliemaatschappij, waarbij de Amerikaanse maatschappij Halliburton als zijn partner optrad. De arrestatie van Matser gooide echter roet in de Roemeense prak. Gek genoeg heeft dat in eerste instantie blijkbaar alleen minder prettige gevolgen gehad voor Gabriel Resources. Eind vorig jaar trok de Wereldbank zich terug uit het mijnbouwproject en donderde de aandelenkoers van 6 naar 3 Canadese dollars. Eind april van dit jaar vertrok Timis zogenaamd uit eigener beweging uit de leiding van zijn onderneming om zich te wijden aan andere projecten. Hij bleef nog wel adviseur. Of Tender ook de eer aan zichzelf heeft gehouden is niet duidelijk. Hoe weinig vertrouwen er nog is bij Jan Belegger werd eind mei duidelijk na een nieuwe aandelen-emissie. Die bracht namelijk maar 3 dollar per aandeel op. En daar hangen experts op dit gebied de vlag niet voor uit. Inmiddels verblijft Matser nog steeds in de Koepel van Haarlem. En het ziet er ondanks pogingen om zijn zaak te minimaliseren somber voor hem uit. Net als voor de andere Nederlandse verdachten en een tot de Italiaanse mafia behorende partner van Matser die van cocaïnehandel wordt beticht. Maar ondanks zijn rang en zijn belangrijke baan bij de NAVO hebben wij het gevoel dat Matser in deze enorme affaire meer lijkt op iemand die de zwartepiet krijgt toegespeeld dan op een hoofdrolspeler. Vooralsnog zijn de grotere vissen nog niet uit het duistere aquarium gehengeld. Maar wat niet is kan best nog snel komen. Stay tuned.

Voordat luitenant kolonel Matser werd gearresteerd en de accoustiek van de Koepel in Haarlem kon gaan testen had hij volgens zijn eigen verklaringen al zestien keer eerder riekend geld van de ene plek van de aardkloot naar de andere geëxpedieerd via betalingsopdrachten. Niet noodzakelijkerwijs voor eigen rekening en zoals het er nu naar uitziet niet naar Roemenië. Tot die laatste conclusie zijn we alsvolgt gekomen: Dankzij zijn NAVO-werkzaamheden was Matser dikke mik geworden met generaal Ioan Talpes, voormalig hoofd van de Roemeense inlichtingendienst SIE en inmiddels al weer geruime tijd adviseur van president Iliescu op het gebied van de nationale veiligheid. Het was dan ook Talpes die Matser voorstelde aan de Roemeense tycoon Ovidiu Tender. De geregelde lezers van deze rubriek weten inmiddels dat al binnen een paar maanden de deal tussen Matser en Tender onderweg was. Matser had beloofd in totaal 3 miljard dollar te zullen investeren met een participatie in de aankoop van een deel van de staatsoliemaatschappij Petrom, teeveestations en nog een paar kleinere bedrijven. Om de logistieke weg af te bakenen bezocht hij een aantal banken in Boekarest om te zien welke overdrachtpapieren daar in gebruik waren. En verder klopte hij aan bij de centrale bank (BNR) met vragen over de werking van een transferrekening in Roemenië. Dat alles geeft o.i. aan dat de vorige operaties van Robertson’s Oost-Europa expert niets met Roemenië te maken hadden gehad.
Inmiddels waren door zijn oriënterende activiteiten heel wat mensen op de hoogte geraakt van Matser’s snode plannen. Met het her en der kwistig met steekpenningen rondstrooiende Halliburton op de achterbank (zie ook: "Dick’s dirty tricks" van 5 juni jl.). Daarom was het niet zo vreemd dat Roemeense journalistieke collega’s ook president Iliescu met vragen over deze affaire bestookten. Die kon daar geen spontane erectie van krijgen en zijn antwoorden waren net zo helder als de Donau na een giflozing.
Overigens vindt de privatisering van Petrom komend najaar plaats. Zeven van de twaalf westelijke combinaties zijn nog in de race om die privatisering als consultant te begeleiden:
De Bank of America (VS), Société Générale (Frankrijk), BNP Parisbas (Frankrijk), JP Morgan (UK) en de combinaties Crédit Suisse First Boston en ING Barings (UK), ABN/AMRO Rotschild (UK) en HSBC Investment Bank en PricewaterhouseCooper (UK). Zware jongens allemaal. Vaak in verschillende betekenissen. Eind deze maand wordt officieel bekendgemaakt wie de klus gaat klaren. U bent hier de eerste die het weet, want zoals u begrijpt zitten we er bovenop. Stay tuned.

vrijdag 20 juni-2003
Hoewel de conceptie van de publieke affaire rond Willem Matser ongeveer gelijktijdig verliep met die van de nieuwe Oranje-telg is de stilte rond de Nederlandse luitenant-kolonel omgekeerd evenredig aan het lawaai rond de baby in wording. Kenmerkend voor de desolate staat waarin de Nederlandse onthullingsjournalistiek zich bevindt. Maar hé, waar gaat het ook helemaal over bij die Matser? Een Nederlandse Oost-Europa expert bij de NATO is bezig met het overhevelen van 300 miljoen drugsdollars van Bogota naar Boekarest om te investeren in de zich privatiserende Roemeense economie. Daar ligt toch geen dierenasiel van wakker? In de Roemeense pers wordt daar blijkbaar anders over gedacht. Zo blijkt uit recente berichten dat de Roemense tycoon Ovidiu Tender begin 2002 op zoek ging naar een partner voor de overname van de staatsoliemaatschappij Petrom. Daartoe benaderde hij ondermeer de voor niets terugdeinzende Amerikaanse graai-onderneming Halliburton. Kort daarna werd Tender voorgesteld aan Willem Matser. Door een goede bekende van hem: generaal Talpes. De administratieve majordomus en adviseur op het gebied van nationale veiligheid van president Iliescu. En de bal ging stevig aan het rollen. Omdat hij niet alleen in Petrom wilde investeren maar ook in allerlei andere wannahaves voerde luitenant-kolonel Matser zelfs gesprekken met president Iliescu zelve, de huidige premier Nastase en minister Mitrea. Talpes keek toe en zag dat het goed was. Om exact op de hoogte te blijven van Matser’s activiteiten op zowel zakelijk als militair-strategisch terrein zorgde hij schielijk voor een tolk, Otila Ciocirlan. Ook al omdat de Nederlander geen talenwonder bleek. Bovendien schoof de oude Roemeense vos listig nog een medewerker van zijn bureau bij het netwerk van Matser naar binnen toen dat op het punt stond te gaan functioneren. Dat was de Amerikaan Larry Watts, die ooit wetenschappelijke verhandelingen heeft geschreven over de fascistische dictator Antonescu en de inbedding van Roemenië in de NATO. Deze Watts werd samen met Ciocirlan mededirecteur van de begin dit jaar door Matser in het leven geroepen Delta Holding in Nederland. Een van de belangrijkste vehikels voor de transfer van de drugsdollars…...
In de entourage van Talpes en Watts figureerde nog een Amerikaan: Kurt William Treptow.
Net als Watts een wetenschapper die in later jaren de mensheid zou verblijden met studies over de Joden in Roemenië en de inbedding van Roemenië in de EU. Een soort kruisbestuiving tussen Watts en Treptow dus. Zij het dat die laatste al sedert 1987 in Roemenië verbleef. Daartoe uitgenodigd door Ilie Ceaucescu, een broer van de toen nog aan de macht zijnde communistische dictator. Ilie stelde Treptow voor aan generaal Talpes, die vóór de politieke omwenteling in 1989 zich ook al op hoog niveau onledig hield met inlichtingenwerk. Geen wonder dus dat de pers de Amerikaan ervan beschuldigde hand en spandiensten te hebben verleend aan respectievelijk de KGB, de SIE en de CIA (de Mossad bleef buiten beschouwing ondanks Treptow’s goede contacten met Israël). Die beschuldigingen werden geuit in de slipstream van Treptow’s arrestatie oktober vorig jaar naar aanleiding van afschrikwekkende pedo-praktijken. De politie trof in zijn woning een rijke hoeveelheid kinderporno aan, waaronder een stapel videofilms met de historicus zelf veelvuldig in de hoofdrol. Het is natuurlijk van wetenschappelijk belang om jezelf te kunnen terugzien bij het bespringen van kinderen van negen jaar. Ook zijn vriend Talpes kwam in deze stinkende affaire onder vuur te liggen omdat hij voor de arrestatie uit nog met Treptow had gesproken. Waarover is niet moeilijk te raden. Larry Watts, de medefirmant van Matser, kwam in dit droevig stemmende verhaal eveneens voorbij. Hij fungeerde namelijk als peetvader bij het tweede huwelijk van Treptow. Een traditioneel en in Roemenië als heel belangrijk ervaren gebruik. Overigens trad generaal Talpes op zijn beurt weer als peetvader op bij het huwelijk van Watts. Allemaal hele dikke mik dus tussen deze drie heren. En daar fietste Matser met zijn drugsdollars ook nog even dwars doorheen. Maar in vergelijking met het nieuws over mamma Maxima valt dit alles natuurlijk in het niet. Logisch. Stay tuned.

maandag 30 juni-2003
Jawel. Eindelijk. Nadat het NOS-Journaal op 5 maart jl. (!!) de zaak-Matser voor het eerst in de openbaarheid bracht en Kleintje Muurkrant daarna de enige was die de fakkel brandend hield heeft de afgelopen week ook de reguliere schrijvende pers de affaire opgepikt. Ook in die sector houden professionals zich nu met de affaire onledig. Niet dat ze inhoudelijk zo veel meer boven water hebben getrokken dan wij, maar wat niet is kan nog met de trekschuit arriveren. Zo is voor ons na lezing nog een flink pakket vragen overgebleven. Ten eerste over de reële loop der gebeurtenissen. Driftig reconstruërend komen wij tot het volgende: Vriend Matser is sedert 1999 actief in heel stel voormalige oostbloklanden in verband met de integratie van die landen in de NATO en het stroomlijnen van de nieuwe gezamenlijke doelstellingen. Daarbij maakt hij ook kennis met de Roemeense generaal Talpes, net als Matser een oude rot in het cloak-and-dagger-wereldje. Talpes stelt zijn Nederlandse collega in het vroege voorjaar van 2002 enthousiast voor aan de Roemeense tycoon Ovidio Tender. Niet toevallig. Want Tender was kort tevoren op zoek gegaan naar een partner voor de overname van de staatsoliemaatschappij Petrom en had de meeste hoop gevestigd in de Amerikaanse slokop Halliburton. Talpes moet geweten hebben dat Matser ook op zakelijk gebied het nodige in de etalage had staan. En ook hoe die te werk ging. Als we onze luitenant-kolonel mogen geloven was hij zich vóór zijn Roemeense avontuur al tussen de vijftien à twintig keer te buiten gegaan aan witwastrucs. Naar eigen zeggen waren er maar een paar gelukt. Ook als we aannemen dat dat laatste juist is dan weten we nog niet aan welke landen, aan wat voor projecten en aan hoeveel geld we mogen denken. Maar gezien het enthousiasme van zowel Talpes als Tender en de aan hem toegevoegde privé-secretaresse was Matser ook op dit gebied geen boterletter. Hij heeft voorbereidende gesprekken met de Roemeense president, de premier en de minister van toerisme en vervoer. Hij confereert met bankmanagers, verzekeringsknuppels, projectontwikkelaars en onderzoekinstituten. Ook in Nederland. En zijn netto te besteden bedrag stijgt tot 3 miljard dollar. Midden in die veelbelovende periode zoekt de in Nederland werkzame Italiaan Pietro Fedino contact met Matser. Let wel: niet andersom !!! Hij is al jarenlang actief in de cokehandel en het ligt dan voor de hand hem het lidmaatschap van de mafia toe te dichten. Verder onderhoudt Fedino warme contacten met Javier Gonzalez in Bogota, die een over liaison bij de lokale Banco Santander beschikt. Fedino wil 300 miljoen dollar wassen en richt zich dan tot Matser. Oh, hoezo? Hoe wist hij dat de oostblok-expert van de NATO zich daarmee bezighield? Had hij goede ervaringen bij het opschonen van eerdere tranches? Of had hij goede berichten vernomen vanuit zijn belangenvereniging? Meer hierover in onze volgende bijdrage. Stay tuned.

maandag 21 juli-2003
Volgens ons was het van meet af aan duidelijk dat luitenant-kolonel Willem Matser betrokken was bij het op grote schaal witwassen van drugsgeld. Tot nu toe stonden wij met die mening praktisch alleen. Maar dankzij een begin 1998 vrijwillig afgelegde verklaring van de door Justitie beschermde kroongetuige NN in de nasleep van de IRT-affaire verwachten wij toch meer medestanders te krijgen. Vooral omdat we de Italiaan Pietro Fedino, die vorig jaar met Matser in contact trad om in ieder geval een driehonderd miljoen dollar uit Bogota wit te wassen, nu wat beter kunnen uitlichten. Een paar citaten uit de verklaring van NN:
“Voor Etienne [Urka] werken een aantal mensen. Ik noem er enkelen: Gregory, Dirk en Pietro Fedino... Fedino is een goede klant van Etienne. Hij is meer handelaar in drugs. … U moet het zo zien: Etienne is de baas. Gregory en Dick werken voor Etienne. Zij hebben ook wel weer hun eigen handel. Fedino is zoals ik al zei meer de handelaar. Alledrie gaan regelmatig naar Colombia. Fedino uiteraard niet meer want hij zit nog langer vast dan Etienne”.
Dat laatste viel erg mee. Althans voor de inmiddels 63-jarige Siciliaan. Hij zou in 1993 betrokken zijn geweest bij de verkoop van 100 kilo coke bij onze oosterburen. En dat mocht niet. In 1995 verscheen zijn naam op de internationale opsporingslijst en werd hij vrij vlot door de Nederlandse politie aan het haakje geslagen. Hij werd overgeleverd aan de Duitse justitie en kreeg uiteindelijk 3 ½ jaar aan zijn pantalon. Daar zat ie maar zeventien maanden van uit omdat in hogere instantie de bewijzen als nogal magertjes werden beoordeeld. In hoeverre hij in de jaren tachtig al een rol van enige betekenis heeft gespeeld in het zich rap ontwikkelende Nederlandse wereldje van het avontuurlijke geld is de vraag. Hoewel hij wel in de eerste helft van de jaren tachtig drie maanden het gezelligheidsgehalte van de Bijlmerbajes mocht testen wegens vermeende betrokkenheid bij een valse dollar-affaire. Tussen 1986 en 1990 was hij actief in Venezuela. Daarna vestigde hij zich weer in Nederland en raakte kennelijk verzeild in de belangensfeer van de erven Bruinsma. Hij werd een grote jongen en kende alle ins en outs op dit gebied. In die context is het op zijn minst merkwaardig dat hij in de loop van vorig jaar plompverloren rechtstreeks contact zocht met de in Brussel verblijvende Matser. Dan moet hij zich toch op vertrouwd terrein hebben gevoeld. Het sterkt ons in ieder geval in de overtuiging dat het contact tussen Fedino en Matser van vroegere datum is. Mogelijk dat de eerdere 15 tot twintig pogingen van Matser om een stel uiterst interessante stortingsbewijzen te gelde te maken uit dat boeiende contact voortkwamen. Dat niemand binnen het NAVO-hoofdkwartier daarvan heeft geweten lijkt ons niet aannemelijk. Als de voortekenen niet bedriegen gaan we een leuke tijd tegemoet. Stay tuned.

maandag 18 augustus-2003
Vorig jaar november nam NAVO-schuifelaar Willem Matser voor zijn voorgenomen zwart geld-transacties een lege NV over van een administratief conglomeraat aan de Beresteinseweg 4 in Hilversum bestaande uit NEC Administrative Services BV en Corlin International NV. In die dagen was hij in wezen nog bezig met zijn eerste schreden in deze financiële schemerwereld en werd de NAVO-spion begeleid door de al eerder in onze kolommen opgedoken Arnhemmer Theo Ringers, die op zijn beurt in contact stond met de gereputeerde internationale zwendelaar Bali Menon. Toeval bestaat niet. Dus ook niet bij deze affaire. Zowel NEC Administrative Services als Corlin International waren blijkens een uitdraai bij de KvK in 1989 beide gevestigd op het adres Weteringschans 85 in Amsterdam. En oh wonder, voor Tranwood Europe geldt hetzelfde laken een pak. Ze maakten alledrie deel uit van het Sasea-kaartenhuis van het beruchte Italiaanse mafia/P2-duo Paretti en Fiorini, dat toen aan de Weteringschans was opgetrokken. Inclusief het in 1992 bij gebrek aan baten ontplofte investeringsfonds Bobel dat het jaar daarvoor voor P & F de zakken had geleegd ten behoeve van een poging tot overname van de Amerikaanse filmgigant MGM. De deal was officieel geregeld door Hans Kraaijeveld van Hemert, de libertarische ex-topman van Boskalis. Zonder zekerheden in te bouwen. Of het belang van zeven procent dat Bobel in Tranwood had zitten eveneens bij voornoemde deal verkwanseld is, is voor ons vooralsnog duister. Maar zeker is dat de geschiedenis zich steeds weer herhaalt. Ook in de zaak Matser. Naast het optreden van Menon, wiens naam onlosmakelijk verbonden is met de zaak rond de moord op André Cools, nu dus eveneens Paretti/Fiorini. Hun naam is verbonden met een indrukwekkende reeks van financiële schandalen in de jaren tachtig en negentig, waarin bijvoorbeeld Slavenburg, Crédit Lyonnais en Banco Ambrosiano figureerden, een paar betrokkenen vroegtijdig het loodje legden (o.w. Roberto Calvi) en bomaanslagen in Den Haag en Amsterdam naar onze overtuiging deel uitmaakten van de methodes van het Italiaanse koningskoppel om aan hun woorden kracht bij te zetten. Kortom, Matser is waarschijnlijk zonder dat ie het wist in een krokodillenvijver terechtgekomen. Om in leven te blijven is het misschien niet eens zo gek om een tijdje te zijn toevertrouwd aan de zorgen van een stel bewaarders in de Koepel in Haarlem. Word je tenminste niet opgevreten. Stay tuned.

dinsdag 16 september-2003
Toen in februari van dit jaar de val voor de NATO-mafia combine van Matser en Fedino dichtklapte waren nog maar weinigen ervan op de hoogte dat de heren voor het runnen van hun witwaswinkel de assistentie hadden ingeroepen van Bali Menon. Werd in de pers nog gesuggereerd dat Matser zelf aan de Colombiaanse waardepapieren had zitten knutselen om de Roemeense markt te veroveren, nu mogen we met enige zekerheid vaststellen dat de
financiële magiër uit Madras verantwoordelijk is geweest voor het hooggekwalificeerde knip- en plakwerk. Merkwaardigerwijs is hij voor deze zaak niet in de kraag gevat. En dat terwijl hijgewoon vanuit Engeland opereerde. Wellicht heeft dat te maken met een Brits justitieel onderzoek (operatie Hobart) dat zo’n half jaar geleden op de rails werd gezet en dat zich op exact dezelfde categorie koorddansen richtte als waarin het vrolijke duo Matser en Fedino zijn kunsten vertoonde. In juli en augustus maakte een frisse ruiker arrestaties een einde aan het tot dan toe florissante leven van negen Britten, twee Colombianen en twee Ecuadorianen. In hun niet onaanzienlijke stulpjes werden respectievelijk 55 duizend xtc-pillen, 15 kilo amfetaminepoeder, 2 kilo xtc-poeder en een driftig snuifje coke aangetroffen. Verder werden nog wat aardse bezittingen als huizen, auto’s en een joyeuze huisraad met een totale waarde van 7 miljoen Pond geconfisqueerd. Alsmede een voorraadje Amerikaanse aandelen ter waarde van 4 miljard Pond. Ja, u leest het goed. We zitten nu al weer een paar weken verder en nog steeds weten we met zijn allen niet of die aandelen echt zijn of valserikken. Als ze echt zijn is het erg. Als ze vals zijn ook. Maar u begrijpt zonder twijfel waarom wij er hier aandacht aan besteden. Want het zal toch niet waar zijn dat Bali Menon ook hierin de hand heeft gehad en dat
er een connectie bestaat tussen deze affaire en de ambities van Matser, die als we het moeten geloven van plan was om half Roemenië op te kopen? U hoort nog van ons. Stay tuned.

donderdag 25 september-2003
De Britse politie is lekker bezig deze maand. Op 16 september maakten we in deze kolommen al melding van de begin dit jaar gestarte operatie Hobart, die een flink aantal onverlaten in Engeland, Colombia en Ecuador zowel de das als de handboeien omdeed. Naast een vrolijke hoeveelheid roesmiddelen van verschillende aard werden ook flinke pakken geld en kostbare stukjes huisraad inbeslaggenomen. Maar klapstuk van de veiling was een pakket Amerikaanse aandelen met een nominale waarde van zo’n vier miljard Pond. Vraag was of ze echt waren en vooralsnog is daar geen antwoord op gekomen. Onze interesse vloeide voort uit dedoor ons opgetakelde activiteiten van Bali Menon, de Voorindische magiër op het terrein van financiële malversaties, binnen de affaire rond luitenant-kolonel Matser en mafiabaasje Fedino. En we vroegen ons af of de vanuit Engeland opererende Menon op vrije voeten is gebleven vanwege een stiekem gehouden uitverkoop van informatie aan de Britse politie. Dat vermoeden werd gisteren nog versterkt bij het opblazen van weer een grotendeels Latijns-Amerikaanse handelsvereniging die aan de overkant van het plasje driftig coke aan de man bracht en de niet geringe revenuën op listige wijze via andere Europese landen terugsluisde naar de heren van het Cali-kartel. De laatste anderhalf jaar had genoemde vereniging op deze wijze zo’n honderd miljoen Pond omgezet en er zijn dagen dat op onze bankrekening een iets bescheidener bedrag staat geparkeerd. De arrestatie was een uitvloeisel van de twee jaar geleden gestarte operatie Anuric die in de zomer van dit jaar plots in een stroomversnelling was geraakt. Nou zijn we dol op conspiracies maar tevens de laatsten die op losse gronden allerlei zaken aan elkaar willen breien. Het blijft echter wel curieus dat de petten in Londen ineens twee enorme klappers maken binnen één jaar nadat de bewust klein gehouden zaak rond Matser en Fedino eindigde in een bescheiden aantal arrestaties. En het nog steeds zo eigenaardig stil is rond Bali Menon, onze man uit Madras. Stay tuned.

maandag 17 november-2003
Soms dreigen we met zijn allen in slaap te rollen door het langdurige karakter van een procesgang. Zo ook in het geval van Pietro Fedino. De mafia-connectie van NAVO-bolleboos Willem Matser die betrokken was bij een geweldige witwasoperatie van Colombiaanse avontuurlijke gelden in Roemenië en in verband daarmee binnen niet al te lange tijd voor de kadi zal verschijnen. Fedino blijkt al te zijn geweest. Hij kreeg afgelopen donderdag tien jaar voor zijn mik wegens zijn aandeel bij een cokesmokkel vanuit Colombia via Schiphol. Nou kan Justitie met alle macht proberen de zaak-Fedino zoveel mogelijk los te weken van dezaak Matser en zijn Roemeense compaan Ovidiu Tender, uiteindelijk zal dat toch moeilijk gaan. Toen een snuffelteam bij de oude Italiaanse zakenrelatie van Etiene Urka binnenviel trof het daar namelijk ook de telefoonnummers van de van niets wetende Roemeense zakenman Tender aan en had men inmiddels ook de gesprekjes tussen Fedino en Matser over de riekende Colombiaanse collaterals keurig geregistreerd. De coke-connectie en de handel in waardepapieren waarbij tevens professional Bali Menon zo’n boeiende rol heeft gespeeld zijn beide onderdeel van één groot, zakelijk geheel. Over Menon vernamen wij nog dat hij wel degelijk ooit is veroordeeld wegens duistere machinaties. In 1994, in Luik. Of die veroordeling iets te maken had met de zaak-Cools is ons nog niet bekend. Maar mochten we dat uitvinden dan bent u de eerste. Stay tuned.

woensdag 28 januari-2004
NAVO-rakker Willem Matser heeft gisteren in Haarlem 14 maanden voor zijn mik gekregen. Wegens valsheid in geschrifte. Dat was alles. Zelfs geen deelname aan een criminele organisatie. En da’s gek. Want het ging grosso modo zo: Matser’s kameraad Pietro Fedino bestelde bij Javier Gonzalez, een van zijn narcogabbers in Colombia, een paar stortingsbewijzen van zeg een paar honderd miljoen dollar. Dat had even tijd nodig maar toen werden een paar heren bij een filiaal van de Banco Santander bereid gevonden om een paar handtekeningen en cijfers in te vullen en hoppa daar ging het stortingsbewijs richting Pietro in Holland. Diewas tegelijkertijd bezig met de import van kilootjes neuspoeder via Schiphol en werd afgeluisterd door de recherche. Geen wonder dus dat het pakje met de collateral van 200 miljoen dollar door de douane werd geconfisqueerd, besnuffeld en vervolgens “begeleid” verder werd gedirigeerd. Zo vond men de andere verdachten in het spel, onder wie Willem Matser. Uit diens latere uitlatingen viel te concluderen dat het niet de eerste keer was dat hij langs deze weg zakelijke projecten al dan niet succesvol in het voormalige Oostblok van de grond had proberen te trekken. Met medeweten van zijn opdrachtgevers van de NAVO. Maar het werd nog interessanter. Dritte im Bunde, o.g.-boer Willem van Voorthuizen had een liaison met de Indiër Bali Menon. Een man met een bedenkelijk dossier wiens naam bijvoorbeeld ook opdook in de moordzaak rond de Belgische politicus André Cools. Het ging daarbij eveneens om pakken valse waardepapieren. Zodra de collaterals van de Matser-connectie uit Colombia binnen waren begon Bali met ze te manipuleren tot het Fedino, Van Veenendaal en Matser groen voor ogen werd. Daarna gingen ze het circuit in als onderpand. Een hele onderneming dus. Maar volgens de rechter in Haarlem was er geen sprake van een criminele organisatie. Maar hij heeft er ook voor gestudeerd. En wij niet.

woensdag 3 mei-2006
Ze hebben in Roemenië Ovidio Tender weer bij zijn staart. Wie? Ovidio Tender! De partner van de Nederlandse luitenant-kolonel Willem Matser, een van de Oost-Europa-experts van de NAVO. Die in ieder geval 300 meloen in de oude Roemeense oliereus Petrom wilde stoppen. Met als onderpand stortingsbewijzen uit Colombia, die net zo vals waren als het gebit van ons opoetje op de hartafdeling van het Radboud.
In deze serie hebben we voldoende uit de doeken gedaan hoe onze olijke vrienden Willem en Ovidio prettig samenwerkten met figuren als Pietro Fedino (internationaal bakmeelhandelaar, gabber van Eutje, Gregory en Dirk) en Bali Menon (internationaal zwendelaar, betrokken bij de affaire rond de vermoorde André Cools) om hun doel te bereiken (1).
Willem kreeg voor zijn vakwerk 14 maandjes wegens valsheid in geschrifte (oeps). Zijn hogerberoep zweeft ergens tussen Mars en Venus. Pietro is bedacht met een wat langere relax-periode vanwege een wat ondeugend import-gevalletje coke. Bali is zoals gebruikelijk nergens te vinden. En Ovidio liep tot nu toe vrolijk in het rond, beschermd als hij was door het old-boys netwerk van de Roemeense geheimedienst uit het commietijdperk.
Maar een nieuwe Roemeense regering, een nieuw geluid. En voor Ovidio betekent dat laatste een frisse verzameling dissonanten. Of dat ook betekenis gaat krijgen voor de niet eens uit actieve dienst ontslagen Matser, is voorlopig de vraag. Hangt volledig af van de lijken die mogelijk nog uit een paar kasten in Boekarest pleuren en de bereidwilligheid van de begrafenisondernemers in Den Haag en Brussel om de affaire-Matser uit de vrieskast te halen.
Maar gezien de belangen die er spelen zal het wel doodstil blijven in de oh zo democratische bolwerken met hun oh zo actieve justitiële apparaten. Stay tuned.

(1). Zie vooral de eerdere artikelen in deze serie op onze Followup-site.

vrijdag 4 augustus-2006
Laat je via je Italiaanse mafia-gabber bundels valse collaterals ter waarde van zo’n 300 miljoen dollar ritselen bij een Colombiaanse connectie, laat je die nog even bijpunten door een zwendel-expert uit Goa, die nog een interessante bijrol vervulde bij de moord op de Belgische politicus André Cools, en stuurt ze vervolgens naar je Roemeense zakenpartner om een oliemaatschappij van de staat en nog wat andere kleine projectjes over te nemen. Met een waardeloos pakket collaterals als onderpand!
Dan, fuckerdefuck, loopt het op een onbewaakt ogenblik gierend uit de bocht op Schiphol. Omdat je Italiaanse mafia-gabber, die zulke innige contacten onderhoudt met Eutje Urka en zijn boys, tegelijkertijd ook een ander populair product uit Colombia laat aanrukken. En hoppa, zit je ineens achter het gaas. Maar wat krijg je uiteindelijk van de Haarlemse rechter voor al dit moois? Een kadootje: veertien maanden. Je houdt het niet voor mogelijk. Komt ooit nog wel eens een hoger beroepje, maar daarover hoeven we ons geen illusies te maken. Luitenant-kolonel Willem Matser heeft namelijk friends in high places in Den Haag en Brussel.
Hoe anders ging het met zijn Italiaanse mafia-gabber. En niet te vergeten zijn Roemeense zakenpartner, Ovidio Tender. Gevangenis in, gevangenis uit. Proces zus, proces zo. En niet alleen voor dat geintje met Willem, maar ook en vooral voor een scala aan andere criminele praktijken, witwassen en lidmaatschap van een criminele organisatie.
Voor dat wassen had Ovidio voor Roemeense begrippen een originele manier bedacht. Hij trok in Barcelona de firma Business Roma uit de grond en liet in het nabijgelegen San Filiù de Guixols een batterij luxe villa’s verrijzen die bij elkaar zo’n 143 miljoen euro moeten opbrengen.
Afgelopen zondag mocht Ovidiootje even wat frisse lucht opsnuiven buiten de petoet, maar werd meteen weer in de vette kraag gevat en opnieuw op borsch en brood gezet. In afwachting van weer een gerechtelijke procedure. Lullig hè? Die Tender woont gewoon in een verkeerd land. Stay tuned.

woensdag 4 juli-2007
Weet u het nog? Niet? Doen we het nog even dunnetjes over. Willem Matser was een Nederlandse luitenant kolonel die jarenlang in de slagschaduw van Manneke Pis was gedetacheerd. Als Oosteuropa expert. Die expertise werd gebruikt om begin deze eeuw een maatje 47 tussen de deur van de Roemeense economie te krijgen. Met onder andere een paar al dan niet valse cq. bijgewerkte Colombiaanse collaterals en dan weet je het wel. Matser kreeg bij die operatie assistentie van Pietro Fedino. Een in Nederland verblijvende Siciliaan, die in sneeuw handelde en in contact stond met "Etienne, Gregory en Dick". Voor de papieren goocheltrucs was "Prins" Bali Menon ingehuurd. Een internationale zwendelaar, wiens naam ondermeer opdook in het dossier rond de door Sicilianen vermoorde Belgische politicus André Cools. En in Roemenië sloot Matser een concordaat met de louche zakenman Ovidio Tender en de sinistere eminence grise van de Remeense snuffelorganisaties, Ioan Talpes. Kon niet stuk zou je zeggen. Kon wel stuk. Matser ging voor het luik, maar kreeg uiteraard dankzij duistere krachten in Brussel en de US of A een strafje dat ongeveer staat voor het twee keer slaan van je schoonmoeder.
Waarom deze herhaling van zetten? Nou, wij kregen van een welingevoerde bron buiten onze landsgrenzen de tip dat Matser in Brussel juridisch werd bijgestuurd door de Utrechtse bef Stalenhoef. Niks mis mee. Iedereen heeft recht op juridische bijstand. Naar verluidt trok Stalenhoef zich taktisch terug in zijn dure Domstedelijke veste toen de zaak misliep. Nou, daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Maar er is nog iets. Die Utrechtse bef heeft een broer en die zou een hoge mieter wezen op het ministerie van Financiën. Ook niks mis mee. Iedereen heeft recht op een broer. Maar laat die broer nou vette mik zijn met ons meneertje T. (eigenlijk C.) uit onze serie Octopussy (1). Kleine wereld? Een knikker! Vandaar misschien dat een heel koppel Europese witwasbestrijders eind oktober 2005 op uitnodiging van onze vriend T. neerstreek op diens Franse kasteeltje dat hij een jaar tevoren had aangeschaft.
Kwestie van relaties zullen we maar zeggen. Overigens wel ironisch. Want zoals we al schreven is ons meneertje als voormalig topdog van Pierre Fiscus' filiaal in 't Gooi een expert geworden in het metselen van constructies in de sfeer van belastingontduiking en sop en strijkwerk. Ook voor figuren onder de fatsoensgrens van Jan Peter Klootviool cum suis. Errug? Bent u jaloers of zo? Stay tuned.

1 Zie de serie Octopussy de afleveringen 313 tot en met 316 en 318.

zondag 17 februari-2008
Het is waar. Deze serie is zo dood als een pier na een blikseminslag. Ging over Willem Matser. Een NATO-kolonel op hoog snuffelniveau, die avontuurlijk verworven poen belegde in voormalige Oostbloklanden. Hij liep tegen de olielamp in Roemenie, toen hij in samenwerking met een lokale speurneuzentopper en een louche industrieel naar wit riekende collaterals uit Colombia ter waarde van 300.000 dollar probeerde te embedden in de Roemeense economie.
Aan deze kant van het opgetrokken gordijn werkte hij samen met Pietro Fedino. Een Siciliaanse handelaar in ondeugende middelen die hier in Nederland op goede voet stond met Eutje Urka's outfit en contacten onderhield met de internationale meestervervalser Bali Menon. Als u toch niks te doen heeft: ga er eens lekker voor zitten, doe een bakkie en laat de story (weer) eens rustig voorbijrollen (1).
Goed, Willem ging heul effies achter het gaas (wegens valsheid in geschrifte!). En Pietro flink wat langer wegens een akkefietje in de snuifsfeer. Maar het feit, dat bij deze geraffineerde witwas- cq. drugsaffaire driftig gebruik werd gemaakt van de facilitaire snuisterijen van Jaap de Hoep's bedoening in Brussel bleef onbesproken. Was Willem de traditionele lone nut of was er meer tussen de Brusselse hemel en aarde? Er was meer.
Toen Sibel Edmonds kort na het optreden van Captain Caveman's Flying Circus op Manhattan toetrad tot het gilde van FBI-vertalers maakte ze kennis met collega Melek Can. Een Turkse die getrouwd bleek te zijn met ene Douglas Dickerson. Een majoor bij de Amerikaanse luchtmacht en voormalig militair attache in Ankara. Al heel snel maakte het echtpaar zijn opwachting bij Sibel thuis. In wezen alleen maar om haar over te halen lid te worden van de American Turkish Council (ATC). Was goed voor haar carriere. Maar Sibel zag dat niet zo zitten. Omdat ze toen al in de smiezen had dat collega Melek bewust allerlei uiterst kwalijke informatie liet verdwijnen of naar iets onbeduidends transformeerde. Informatie die betrekking had op de slinkse activiteiten van de ATC binnen een netwerk dat ook hoge Amerikaanse, Israelische en Pakistaanse mieters herbergde. Sibel rook een rat. Wat heet. Een nest vol ratten Zij lichtte haar superieuren in. Zoals het hoort. Maar het hielp geen hol. Integendeel, zij kreeg de zak en een gagorder voor haar mik. Een formidabel schandaal was geboren (2).
Wat gebeurde er ondertussen met de Dickersons na de eerste revelaties van Sibel in de pers? Die namen stilletjes de kuierlatten. Naar Brussel, waar ze een gezellige functie kregen bij... de NATO. Zielig? Nou, ze zaten daar niet alleen. Volgens de wegens drugshandel for life in een Nederlandse kruipruimte gepropte Koerdische zakenpief Huseyin Baybasin had hij bij zijn avontuurlijke praktijken niet alleen steun ontvangen van Turkse ambassade- en consulatenknuppels, maar ook van Turkse legerofficieren die waren gedetacheerd bij de NATO in Brussel !!!!. Is dat spannend of is dat spannend? Gevoegd bij het feit, dat de NATO in Afghanistan de productie van hero in ere heeft hersteld en je zou bloosloos kunnen zeggen dat de NATO als cover dient voor een criminele organisatie. Zou Jaap zoiets nou weten? En zo ja, zou hij meesmikkelen? Stay tuned.

1. Ga voor deze serie naar onze Followup-site.
2. Zie de serie Cold Turkey.

dinsdag 3 februari-2009
Aan de overkant van het plasje staat ook een heel aardig potje op het vuur. Het onderzoek naar een krop Labour-parlementariers die tegen een niet onaardige beloning burgerpiepels een adellijke titel zouden hebben bezorgd cq. wetsvoorstellen hebben gedaan om hetzelfde soort piepels een voordeeltje te bezorgen. Een van de verdachten is een Lord Peter Truscott. Een gappie van Tony Blair. Wat de uitkomst van het onderzoek ook moge zijn deze lord of the stings gaat er zeker de petoet niet voor in. Want Hogerhuisleden mogen op dit terrein doen wat ze willen. En hoe zit het moreel? Ja, daar hebben dit soort lieden zwaar schijt aan. Blijkt bijvoorbeeld ook uit Truscott's buitenparlementaire werkzaamheden. Zo is Lord Peter bijvoorbeeld directeur van African Minerals en van Gulf Keystone Petroleum. De eerste onderneming haalt in Sierra Leone bloeddiamanten uit de grond en de tweede bloedolie in Noord-Irak. Niet zo verwonderlijk, want beide outfits staan onder controle van Frank Timis. Een voormalige drugshandelaar uit Australie, die al eerder in deze serie voorbijkwam als de zakenpartner van Ovidiu Tender. De invloedrijke Roemeense zakenman die samen met onze NATO-kolonel Matser indertijd probeerde een paar Colombiaanse deposito's en een pakket door meesterveralser Bali Menon artistiek vervaardigde collaterals wit te wassen in Oosteuropese dreven. Geassisteerd door Pietro Fedino, een Italiaanse mafioso die ondermeer een lijntje onderhield met Etienne Urka. Matser draaide bij Haarlem rechtsaf voor ruim een jaar de Koepel in en ook Fedino, Tender en Timis kenden hun juridische moeilijkheden. Maar met name de laatste twee rezen als een koppel Phoenixen uit de shit omhoog en zijn redelijk grote jongens geworden in de internationale zakenwereld. Vooral na de economische opbloei van Rusland, waar ze inmiddels kind aan huis zijn. Net als Lord Peter overigens, die in Londen acteert als Patron van de Russian Community Association en Parliamentary Ambassador for the Russian Federation and former Soviet Union, British Council.
Wat moet je van zulke suspecte netwerken zeggen? Crime pays? O zeker. Vooral als het zich op dit niveau afspeelt. Stay tuned.

Dit kwamen wij eind vorige week tegen. En meteen gingen onze gedachten terug naar maart 2003. Want met ons lange termijn geheugen is niks mis. In dat jaar startten wij deze wat ons betreft formidabele serie over een eenvoudige Nederlandse luitenant-kolonel, die tussen de wielen raakte bij een internationale witwasaffaire die zich afspeelde tussen Colombia, Nederland en Roemenië. Het leek een goudmijn en dat was het ook. Alleen niet voor onze luitenant kolonel van de NATO. Als u tijd heeft even lekker een duik nemen en constateren dat er eigenlijk niks verandert in de wereld. Stay tuned.