zondag 8 mei-2005
Op 20 juni 2002 besteedden we al eens heel even aandacht aan de zaak rond Sibel Edmonds. Een van de vele mensen die kort na 9/11 door de FBI werden aangetrokken om de enorme hoeveelheden taps van suspecte lieden te vertalen in goed Amerikaans. Sibel was van Turkse komaf en werd dus aan het werk gezet op de Turkse afdeling van het desbetreffende vertaalbureau. Valt niemand van achterover.
Zij moest daar samenwerken met Jan Dickerson, eveneens van Turkse origine en getrouwd met luchtmachtmajoor David Dickerson. Jan en David bleken lid te zijn van een Turkse organisatie en ze vroegen Sibel of ze misschien ook belangstelling had. En daar krijg je al wat moeilijkheden met je evenwicht.
Verschillende leden van die Turkse organisatie werden namelijk ook afgeluisterd en de taps kwamen regelmatig voorbij om vertaald te worden. Sibel ging eens even hogerop om te vragen hoe dat nou allemaal zat.
Er kwam een onderzoekje en daarbij bleek dat Jan en David ook in contact stonden met een Turkse inlichtingenofficier die verbonden was aan de ambassade in Washington. En de rubberzool bleek over informanten te beschikken binnen het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en in het Pentagon. Ook hij werd afgeluisterd, maar die taps kreeg Sibel nooit onder ogen. Die werden exclusief geclaimd door Jan. Toen Sibel daartegen protesteerde vroeg Jan: “Waarom zou je jezelf en je gezin in gevaar brengen door het vertalen van die taps?”.
Sibel liet het er niet bij zitten en kwam er na wat listig opereren achter dat de vertalingen van Jan niet klopten en dat zij serieuze informatie achterhield. Ondermeer over Pakistani en Turken die al dan niet in de verte met 9/11 vandoen hadden.
Sibel trok opnieuw aan de bel. En verdomd, er kwam reactie. De Paki’s en Turken die zij had genoemd waren binnen twee weken vertrokken, de Dickersons werden even aan de tand gevoeld, maar ze hadden geen gaatjes en Sibel kreeg de zak. Maar ze nam het niet. En dat had heftige gevolgen. Stay tuned.

dinsdag 10 mei-2005
Sibel Edmonds begon nadat ze bij de FBI de zak had gekregen voorzichtig interviews weg te geven.Via de rechter wisten Justitie en haar voormalige werkgever daar een little stick voor te steken. Ze moest verder haar wafel houden. Maar de Feds waren aan het verkeerde adres. Sibel begon aan een juridisch gevecht om de “gag order” van tafel te krijgen in het belang van het algemeen belang. Oftewel: openheid over 9/11.
Aan de hand van wat ze allemaal vertaald had kwam ze in de loop van de tijd ondanks de gerechtelijke knijper op haar lippen tot opmerkelijke uitspraken. Zo zou volgens haar bij een serieus onderzoek aan het licht komen dat bekende, hooggeplaatste Amerikanen zich aan de vooravond van 9/11 met criminele activiteiten hebben beziggehouden. Mensen uit de top van verschillende regeringsinstanties, de wetgevende sfeer, lobbyisten etcetera.hebben geprofiteerd van witgewassen drugsgelden. Om nog maar te zwijgen over het al dan niet illegaal financieren van de verkiezingscampagnes van bepaalde politici. Maar dat is volgens Edmonds niet meer dan logisch:
“... Dat geld verplaatst zich. Het gaat om zulke enorme bedragen, dan komt haast onvermijdelijk de politiek het geding”.
Dat laatste ondermeer bij het financiële geschuifel in de weken voorafgaand aan de voorstelling van Osama’s Flying Circus op Manhattan, het hart van de financiële wereld. Dankzij voorkennis zouden insiders via putopties zo’n 15 miljard dollar hebben opgestreken. Uiteraard zijn de namen van deze ellendelingen wel bekend, maar worden ze niet naar buiten gebracht. Alle beurswaakhonden werden bij dit akkefietje hun hok ingejaagd.
Drugs, witwassen, handel met voorkennis, Paki’s, Turken, Israëli’s, politici. Sibel Edmonds kan er een boek over schrijven. Geen sensationele fictie als de Da Vinci Code, maar sensationele facts. Alleen, ze mag niet. Stay tuned.

Is het belangrijk? Misschien niet. Maar na een aflevering van de huidige serie “Helemaal het einde” op RTL4 werden wij blij verrast met een mailtje, dat een van de heren die aan een nieuw bestaan op de Kaapverdische eilanden timmerde een avontuurlijk verleden had. Met wat financieel gescharrel en iets met een zending feestpillen naar de andere kant van de aardbol. Is het kosher om de zonnige herstart van zo'n man van een rouwrandje te voorzien? Mwa. Maar we vonden het wel interessant om aan Talpa, de producent van het programma, eens te vragen hoe ze aan die deelnemende gezinnetjes kwamen. Of ze in het keuzemenu ook nog plaats inruimden voor een lichte sondering naar minder vrolijke gebeurtenissen uit het vroeger tijden. En of ze bij het aantreffen daarvan net als wij de hand over de westelijke ribben haalden. Wat denkt u? Juist. Geen antwoord. Treurig? Ach, er zijn ergere dingen.

Wat anders. Over een rechter die de regie voert bij een spraakmakend proces. Wij hadden onlangs een langdurige babbel met iemand uit het noorden des lands. Die wist te vertellen dat voornoemde kadi in vroeger dagen in Groningen wel drie keer per week tussen de middag op zijn fiets sprong om een bezoek te brengen aan het adres van een vriend. Om even lekker te rollebollen. Al dan niet met ondermaatse pielemoosjes. Was in een tijd waarin dat allemaal nog werd afgedaan met “moet kunnen”. Later draaide de wind en mochten de consumenten binnen dit genre bidden dat hun activiteiten niet naar buiten werden gejorist. Het is niet waarschijnlijk dat er beeldmateriaal van hierboven beschreven gebeurtenissen in de stad van het peerd van ome Loeks in de voorraad van Anne Tiet terecht zijn gekomen (1). Maar zeker weten, nou nee. Vindt u ons cryptisch in dit stukkie? Ja, dat is zo. Maar een goeie verstaander heeft een half woord nodig. En voor de mindere verstaanders: op naar de audicien. Stay tuned (JP).

(1) Zie dit verheffende artikeltje.