Toen Nixon en Kissinger in de jaren zeventig van de vorige eeuw de 'ping-pong'-diplomatie met Beijing lanceerden in het kader van hun omsingeling en wurging van de Sovjet-Unie en de Chinese economie door alle fabricage van rotzooi (en later hoogwaardiger producten) naar dat land over te brengen stimuleerden, moeten de toenmalige analisten hebben beseft dat ze een concurrent op wereldschaal tot leven wekten. Deze diplomatieke move gebeurde in het belang van het wereldkapitalisme, dat zoals bekend geen vaderland kent. Als nazi-Duitsland er in geslaagd was om WO2 te winnen, had het zwaartepunt van het wereldkapitalisme nu in Berlijn gelegen in plaats van New York.
Al twintig jaar geleden werd er geschreven dat de belangrijkste instellingen van dit wereldkapitalisme (IMF, Wereldbank, VN etc.) op termijn naar China zouden worden overgebracht. De 'verrassing' over wat ze gecreëerd hebben met dit spel is dus volkomen gespeeld: ze wisten waar ze mee bezig waren.
Dat dit natuurlijk uiteindelijk tot een (militaire) confrontatie zou leiden namen ze (het kapitaal) voor lief, want oorlog is immers de meest winstgevende business die er is, in zowel vredes- (de voorbereiding) als oorlogstijd. Zoals Von Clausewitz schreef: 'Vrede is voortzetting van de oorlog met andere middelen'.
Om die reden hielp het internationale kapitaal (denk aan de bankwereld, Ford, onze SHELL, IBM en vele anderen) Hitler zich te bewapenen (tegen de Sovjet-Unie) en de tot dan hoogste welvaartsstaat te bereiken. Tot 1943 toen de kansen voor nazi-Duitsland keerden. In 1944 besloten ze Hitler aan te vallen omdat de SU anders West-Europa had bevrijd.
Het economisch ontwikkelen (en uiteraard daardoor bewapenen) van China was eveneens tegen de Sovjet-Unie, die tegen de verwachtingen in het nazi-beest had verslagen, gericht: hetzelfde spel met een nieuwe speler.
De economische oorlog tussen de VS en China is de voorbode van een militaire confrontatie die niet kan uitblijven. Die confrontatie zal in eerste instantie niet direct zijn tussen de twee grootmachten, zoals we zien met de groeiende militaire aanwezigheid van de VS in bij voorbeeld Afrika, maar ook spanningen rond Venezuela, Iran en Taiwan/Hongkong en andere potentiële conflicthaarden, maar via 'proxi-wars'.
De directe confrontatie tussen de VS en China is voorlopig economisch, via de tariefmuren die Washington poogt op te werpen om de Chinese economie te remmen. China heeft vandaag haar munt gedevalueerd en daarmee in een klap de door Trump opgeworpen tariefmuren geneutraliseerd.
We zullen de verdere ontwikkelingen nauwlettend in de gaten houden. (WK)