maandag 8 november-2004
Nu iedereen zo langzamerhand op zoek lijkt te zijn naar de noodrem en de strategie van de spanning ook hier effect begint te krijgen, is het misschien aardig om terug te keren naar de tijd toen er nog èchte bommen ontploften in het land waar brede rivieren traag door oneindig laagland gaan. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Toen Spaanse instellingen in Nederland, een paar ministeries, een uitgeverij en het huis van een staatssecretaris plotseling verschijnselen van hyperventilatie vertoonden. Al Qaida was nog niet uitgevonden, dus moesten we het doen met RaRa, ETA en Eef Hoos. De eersteen de laatste zijn uit en te na aan bod geweest in de pers van die jaren. Maar over die gevalletjes ETA is eigenlijk heel weinig soesa geweest. Vreemd, want er was een duidelijke connectie tussen de RaRa-affaire en die van de Baskische afscheidingsbeweging. En dat was Sasea. Een oeroude Geneefse beleggingsmaatschappij van het Vaticaan die in de jaren tachtig nieuw leven werd ingeblazen.

Aan de balg stonden ook een paar Nederlandse ondernemingen: de CLBN (Crédit Lyonnais Bank Nederland, voorheen Slavenburg) en NORO. Die laatste club was in 1975 opgericht en bestond uit beleggingsvogels van een bonte pluimage zoals Rotterdamse havenbaronnen, kranteneigenaren, koffiebranders, auto-importeurs, een oud-minister van Defensie en naar verluidt zelfs het Koninklijk Huis. NORO stond onder leiding van SHV-magnaat John Fentener van Vlissingen, die later door RaRa het vuur zo na aan de schenen werd gelegd dat hij zijn Macro-vestigingen in Zuid-Afrika van de hand deed.

Een bank die naast de CLBN actief was bij het opblazen van de Sasea-ballon was de Seychelles International Bank, waarachter een stel louche Italiaanse lieden schuilgingen, die niet terugschrokken voor onorthodoxe methodes om hun macht uit te breiden. Lieden ook die òf tot de loge P2 behoorden òf tot de mafia. Allebei kon ook. De meest prominente onder hen waren Florio Fiorini, Giancarlo Parretti, Roberto Memi, Mario Ricci en Francisco Pazienza. Een verzameling om in te lijsten. Stay tuned.

woensdag 10 november-2004
In 1986 verwierf het listige Italiaanse Sasea-duo Parretti/Fiorini de Spaanse toerismeholding Melia International. Het was hun eerste, grotendeels door Crédit Lyonnais Bank Rotterdam (CLBN) gefinancierde optreden op de Iberische markt. Het jaar daarop veroverden zij de controle over de vastgoedgroep Renta Immobiliaria. Via de kersverse Nederlandse holding Renta Immobiliaria International BV rondden zij vervolgens in de Verenigde Staten de overname af van de zwaar in de schulden zittende filmmaatschappij Cannon. Tot dan toe had die onder leiding van twee voormalige Israëlische para’s staande onderneming zijn broek kunnen ophouden dankzij de financiële bretels die door CLBN-directeur en Hollywood-contactman Frans Afman werdenaangereikt.

De overname van Cannon door de Italianen werd gefinancierd door een lening van 250 miljoen dollar van CLBN en 100 miljoen van Renta. Dat laatste bedrag was bestemd voor de aankoop van Cannon’s vastgoed. Maar daarnaast onttrokken Parretti en Fiorini nog eens 45 miljoen dollar aan Renta voor de verwerving van een pakket preferente aandelen Cannon. En juist die transactie veroorzaakte niet alleen heel wat rumor in de Spaanse casa’s maar ook enige ongerustheid bij de Spaanse autoriteiten. Grootschalige kapitaalsuitvoer stond onder zware controle en in Madrid begon het vermoeden post te vatten dat in het geniep miljoenen van Renta via CLBN en nieuwe holdings en BV’s in de Benelux hun weg vonden naar Sasea. Ondermeer om de penetratie in de internationale filmwereld te bekostigen. Een politieonderzoek wees al snel uit dat Parretti en Fiorini in Spanje samenwerkten met twee uitgeweken leden van de Italiaanse mafia die gezocht werden in verband met een paar enorme fraudezaken. Verder bleek uit internationale gegevens dat het Sasea-duo zelf ook geen onbesmet verleden had. In Madrid groeide de onrust. Maar ook in Nederland. Stay tuned.

donderdag 11 november-2004
In de lente van 1989 achtte de leiding van de Nederlandse Bank de tijd gekomen voor een lichte ingreep in het credietbeleid van CLBN. De Rotterdamse Slavenburg-kloon werd het verder verboden om meer dan 200 miljoen dollar te verlenen aan een cliënt of een groep bij elkaar horende cliënten.
Maar via vernuftige charades ging het spel tussen Parretti/Fiorini en de directie van de CLBN gewoon door en passeerde het totaalbedrag aan verleende credieten soepeltjes de een miljard dollar-grens zonder dat douanier Duisenberg in de kofferbak keek. En dat ondanks het feit dat de CLBN-directie volledig op de hoogte was vanhet frauduleuze karakter van haar twee avontuurlijke Italiaanse cliënten.
Inmiddels had Parretti een bod gedaan op de Franse filmmaatschappij Pathé Cinéma. Hij had zoveel vertrouwen in het welslagen van deze transactie dat hij Cannon alvast omdoopte in Pathé Communications Corporation. Maar de Franse regering stak daar, zij het tijdelijk, een petit bâton voor. Daartoe aangezet door Banque de Suez, grootaandeelhouder van Pathé. In 1990 kreeg Parretti toch zijn zin dankzij de assistentie van een intimus van president Mitterrand, Max Théret.

In Spanje was in de zomer van 1989 echter een sein op rood gesprongen. In juli van dat jaar was Parretti in staat van beschuldiging gesteld wegens het onrechtmatig wegsluizen van 50 miljoen peseta’s. Een strootje kan genoeg zijn om de rug van een kameel te breken.
Het Spaanse justitiële onderzoek breidde zich snel uit naar Luxemburg en Nederland. Met name in ons land vormde een netwerk aan BV’s met namen als Renta Immobiliaria International, Melia International, Bobel, Chamotte Unie, Formax, Cinema V, ICA, Scotti International etcetera de basis voor grootschalige internationale operaties die vaak een Sindonaal luchtje van list en bedrog verspreidden.

Uiteraard verzocht het Spaanse rechercheteam voor dat onderzoek om bijstand van Justitie in Den Haag. En daarnaast werd de hulp ingeroepen van de Spaanse diplomatieke en handelsvertegenwoordigingen in Nederland. Maar dat kwam het Italiaanse koningskoppel ook ter ore. Met alle gevolgen vandien? Stay tuned.

woensdag 17 november-2004
Dinsdag 25 oktober. Elf uur 'savonds. Het is stil in de Haagse Delistraat. Hier en daar houdt een teevee nog een paar vermoeide ogen in bedwang. Iemand trekt zijn sloffen aan voor een laatste rondje met de hond, die al nerveus zijn natte neus door de koude brievenbus naar buiten drukt. Ergens op twee hoog schuift een al wat kalende ambtenaar naast zijn stille vrouw tussen de al jaren kille lakens. Honderd meter verderop gaat een wekker af. Een bom vernielt de Delistraat. De dreun zoekt golvend zijn weg door de buurt. Auto-onderdelen en glas keren kletterend terug op straat.Daarna was het er even stiller dan het ooit was geweest.

Het bleek om een aanslag te gaan op de woning van de Spaanse consul-generaal J. Gil Catalina. Niemand raakte gewond. Een regelrecht mirakel.

Een paar dagen daarna, ongeveer op hetzelfde tijdstip, ontploften opnieuw bommen in Den Haag. Nu in het Spaanse handelsbureau aan de burgemeester Patijnlaan en in het portaal van het Spaanse arbeidsbureau in de nabijgelegen Riouwstraat. Pas een kleine veertien dagen daarna verscheen een communiqué waarin een totaal onbekende splintergroepering van de Baskische afscheidingbeweging ETA de aanslagen opeiste. Door de vele discrepanties in de verklaring werd er echter door insiders weinig geloof aan gehecht. En in officiële Haagse kringen ging met ervan uit dat het om crimineel getinte acties ging.

De vraag in hoeverre de Spaanse premier Felipe Gonzalez die mening deelde bleef onbeantwoord. Wel besloot hij nog in diezelfde maand november om alle officiële transacties van Parretti/Fiorini in Spanje met onmiddellijke ingang te bevriezen. Op zes december, even voor half acht 'sochtends, sloegen aan het Lange Voorhout twee granaten in de voorgevel van de woning van de Spaanse ambassadeur M. Sassot. Ze bleken te zijn afgevuurd vanaf het dak van een dichtbij geparkeerde auto door middel van een automatisch werkend ontstekingsmechanisme. Ook deze aanslag werd logischerwijs opgeëist door dezelfde ETA-groepering. Maar opnieuw werd er in de Haagse topechelons weinig geloof aan gehecht. Gezien de rijke bommen- en granatenervaring die in de groep Parretti/Fiorini voorhanden was niet onterecht. Stay tuned.

Toegegeven. Deze serie had een kort lontje en stierf indertijd in schoonheid. Maar bij het lezen van het nieuws dat FIOD-smurfen de boel hebben omgekeerd bij de Steenkolen Handels Vereniging van de famielje Fentener van Vlissingen kwam alles bij ons weer naar boven (1). Dat waren nog eens tijden. Een mooie aanleiding om weer eens te grutten in dit wereldje vol wolfsangels en klemmen. En uit te vlooien hoe het is gegaan met betrokkenen die toen bij dit geweld in de schaduw bleven.
U hoort nog van ons. Stay tuned (JP).

(1) Zie hier hoe de Blauwe Brievenridders tekeer zijn gegaan en waarom.