maandag 9 februari-2009
Het is misschien geen onderwerp met het weekend nog in de benen en de blaas, maar je moet ergens beginnen. En daarvoor gaan we terug naar vorige maand. Naar een gezellig Frans-Engels onderonsje van een stel hoge mieters, kontlikkers en pluimstrijkers onder leiding van le sayan soleil Sarkozy en Tony Blair. Een van de frivole vraagstukken die tussen de lunch en het diner ter tafel kwamen was de vraag wie de eerste president van de Europese Unie moest worden. Volgens verschillende exemplaren van voornoemde kontlikkers cq. pluimstrijkers zou Sarko de toezegging hebben gedaan zich voor de volle duizend procent te zullen inzetten voor zijn ami Tony. Nog afgezien van het hoge democratische gehalte van dit soort bijeenkomsten, maar je vraagt je af of die Sarko van de ratten besnuffeld is in plaats van Carla Bruni. Want wij zijn niet vergeten wat de eind 2007 taktisch naar de kerk van zijn vrouw en Bennie Hitlerjugend overgestapte Tony op zijn recente kerfstok heeft. Neem alleen maar zijn wekenlange, ellendige geklooi om het dodgy Irak-dossier op orde te krijgen. Saddammeke moest en zou over bio-chemische klotenzooi beschikken, al aardig op weg zijn met het bij elkaar broddelen van een atoombom, raketten hebben die moeiteloos de EU een ruikertje konden bezorgen en op goede voet staan met de directeur van het Flying Circus. Was niet zo, maar het was zo. En dat alles om met een beetje goed fatsoen een overval op Bagdad en omstreken te kunnen plegen, die sterk doet denken aan de manier waarop de lookalike van Charlie Chaplin indertijd de Polen te lijf ging voor een stukkie Lebensraum.
Er waren her en der luitjes die bedenkingen hadden. Zo zag Tony zich genoodzaakt om een for-your-eyes-only brieffie te schrijven aan Jan Peter Twijfelaar en moest voormalig VN-waarnemer David Kelly helaas gezelfmoord worden. En tja, wat er na de inval allemaal tussen de Eufraat en de Tigris is gebeurd had weinig meer uit te staan met wat ooit met rooie koontjes in Geneve is ondertekend. Maar ach, dat zijn maar minieme rimpelingen in de geopolitieke wereldzee. Niet zeuren.
Blijft overeind dat Tony voor deze affaire eigenlijk in hetzelfde Haagse hokkie zou moeten plaatsnemen als Slobo Milosevic. Alleen, hij zit toevallig aan de goeie kant. Onze kant. Dus kan ie zomaar de eerste president van de EU worden. Zo gaat dat.

zaterdag 21 februari-2009
Wij worden zeker niet uitgenoojigd om bij de plechtigheid en het feessie daarna aanwezig te zijn. Maar we hadden woestgraag op 17 mei aanstaande op de universiteit van Tel Aviv willen zijn. Al was het alleen maar om Tony Blair ons maatje 43 voor zijn kanis te gooien. Op die datum krijgt hij namelijk de Dan David Prize, genoemd naar een Israelische zakenpief en filantroop. Houdt in: een vetleren medallie en een meloen dollar voor "zijn buitengewoon leiderschap en zijn onbuigzame wil bij het bewerkstelligen van overeenkomsten en het afdwingen van blijvende oplossingen voor conflicterende gebieden". Met andere woorden, Tony krijgt nog een dure veer in zijn reet voor ondermeer het compleet om zeep helpen van de privacy aan de overkant van het plasje, de Gleiwitzoverval op Irak, de daarop volgende oorlogsmisdaden en zijn fosforiserende initiatieven om als afgevaardigde van het Kwartet (VS, UK, UN en Rusland) de vrede te brengen op de Gazastrook. Kan je denken dat de luitjes die de Prizen uitdelen per ongeluk op hun keppeltje zijn gevallen. Maar wij weten wel beter. En zo wordt de weg vrijgemaakt voor de volgende stap in Tony's schitterende loopbaan: het presidentschap van "onze" Europese Unie. Als je nog niet misselijk bent, dan word je het nog wel. Stay tuned.