donderdag 19 februari-2004
Dankzij een nieuwe klokkenluider weten we sinds kort dat het niet alleen hommeles is in de wegenbouw of in de Notre Dame maar ook in de utiliteitsbouw. En zelfs in de woningbouw. Marijke dribbelt al weer rond de startblokken en wij bereiden ons stilletjes voor op marathons voor de buis. Voor nieuwe afleveringen van de soap met die ex-minister die niks had gewusst maar wel met een helicopter van een onverlaat werd rondgezeuld, met voor het eerst zwetende ambtenaren, met bleke stropdassen uit het bedrijfsleven, met paniekerige mantelpakjes, met triomfantelijke woelmuizen etcetera etcetera. Da’s effe wat anders dan olé oléin Portugal. En om de boel nog wat op te sexen zouden wij graag ook nog een bijdrage willen leveren voor het script. Want allemaal leuk en aardig dat opnieuw clubs als Heijmans (*) en Volker Wessels Stevin (**) voor het scherm worden getrokken, maar hoe zit het met de onderbouw? De leveranciers van beton en bouwstaal bijvoorbeeld. Hebben die ook onderlinge prijsafspraken gemaakt? Wij denken van wel. Zo kwam het ons toevallig ter ore dat Prefab Beton Veghel BV, een niet zo zuinig toeleveringsbedrijf van geprefabriceerde betonplaten en bouwstaal, in 2002 zijn dochter Delta Staal België in de etalage wilde zetten. Omdat er geen droge mik te verdienen was aan bouwstaal. Maar alvorens tot die rigoureuze stap over te gaan zou de eigenaar eerst eens met de concurrentie zijn gaan babbelen in een of andere culinaire gelegenheid bij onze zuiderburen. Gewoon om te kijken of ze niet gezamenlijk de prijs wat op konden krikken. Dat zou wonderwel zijn gelukt en Delta Staal werd door Prefab Beton niet te vondeling gelegd. Maar wat moet je als betonboer als ook de cementhandelaren de handen ineenslaan? Zoals in diezelfde periode in Kasteel Maurik in Vught, waar de heren zo luidruchtig zaten te converseren dat zelfs een kwartel kon horen waar het over ging? Ze zouden zelf ook in de gaten hebben gekregen dat hun decibelniveau wat te hoog lag en ter plekke hebben besloten voortaan een buitenlandse locatie op te snorren voor het voeren van deze jolige gesprekken. Londen of zo. Dus als Marijke goochem is dan neemt ze de hele sector op de korrel. Dat duurt misschien wat langer, maar onze beeldbuis houdt het nog wel uit. Dan zijn we in een klap van deze problematiek af en kan Eelco Brinkman eindelijk weer eens met een gerust hart zijn ogen dicht doen. Hoewel, laaienlichters blijven laaienlichters.

(*) Zie ook “Intriges in de stad der muggen (4)” van 12 januari jl. in deze rubriek
(**) Zie bijvoorbeeld “Cool” van 10 december 2002 en “You never walk alone” van twee dagen later.

woensdag 7 april-2004
Is het een zootje of is het een zootje? Op 19 februari jl. meldden wij in deel 1 dat ook in de wereld van geprefabriceerd beton en bouwstaal prijsafspraken werden gemaakt om de boterham wat op te sieren. Wij haalden toen het voorbeeld aan van Prefab Beton Veghel. Verder stond in dat artikeltje het volgende:
“Maar wat moet je als betonboer als ook de cementhandelaren de handen ineenslaan?Zoals in diezelfde periode (2002, red.) in Kasteel Maurik in Vught, waar de heren zo luidruchtig zaten te converseren dat zelfs een kwartel kon horen waar het over ging. Ze zouden zelf ook inde gaten hebben gekregen dat hun decibelniveau wat te hoog lag en ter plekke hebben besloten voortaan een buitenlandse locatie op te snorren voor het voeren van deze jolige gesprekken. Londen of zo.”
En wat komt er gisteren naar buiten? Dat Rinus Platschorre als voorzitter van de VNC (Verenigde Nederlandse Cementboeren) in de vorige eeuw heeft deelgenomen aan vergaderingen van een Europees cementkartel. Platschorre? Een hele grote jongen in de bouwwereld en echtgenoot van de huidige minister van Verkeer en Waterstaat Karla Maria Henriëtte Peijs, ex-koningin van de bijbaantjes en grootgraaier in Brussel. In 2000 kreeg voornoemd cementkartel van de Europese rechter een boete voor zijn mik van 110 miljoen. Maar de VNC ontsprong de dans (!). Zaten die cementzakkenvullers daarom zo boertig een vorkje weg te prikken in Kasteel Maurik? En voor wie was de rekening? Voor ons. Kunt u in zo’n land nog leven? Nou, zij wel.

woensdag 6 oktober-2004
Zo, dat was even een flink gebeier bij Netwerk gisteravond. Verscheen daar een klokkenluider met een stukje boekhouding dat er niet om loog. Marijke Vos meteen streng kijken en een hoogleraar riep foei. Blijken namelijk de producenten van betonnen straatstenen ook geheime prijsafspraken te hebben gemaakt. En wie waren weer de pineut? Wij. Want we blijken met zijn allen teveel betaald te hebben voor hele stukken straat en stoep. Dat geeft toch een rotgevoel als je ‘sochtends je hond uitlaat. Bijna een aanmoediging om hem er eens extra op te laten schijten. Maar wees eerlijk, het verrast je helemaalniet meer. De hele bouw is gewoon zo corrupt als Berlusconi en dat weten we al lang. Krijgen we natuurlijk op zeker weer een diepgaand onderzoek, wordt er hier en daar een directeur op zijn vestje gespuugd en vervolgens kijken we weer naar de Championsleague. Moet zo’n onderzoek daarom maar achterwege blijven? Om de dooie dood niet. Wij willen zelfs graag nog even een drupje olie op het vuur gooien en verwijzen naar onze eerdere betonnen berichtgeving van 19 februari en 7 april van dit jaar onder de titel “Bim Bam”. Daarin pakten wij bescheiden uit over prijsafspraken in het wereldje van producenten van prefab betonplaten, bouwstaal en cement. Bij die laatste categorie lichtten wij naar aanleiding van berichten in de mainstream pers ook nog even de mogelijke rol van Rinus Platschorre uit. De echtgenoot van de huidige minister van Verkeer en Waterstaat Karla Maria Henriëtte Peijs, ex-koningin van de bijbaantjes en grootgraaier in Brussel. Verder zijn we niet gekomen. Maar we zijn gewend tegen betonmolens te vechten.