Skip to main content

dinsdag 29 maart-2005
Als de voortekenen niet bedriegen komt er een boek aan om je langdurig terug te trekken op de wc. Een biografie. Gaat over Robert Jan Doorn, een oude rekel uit het financiële milieu die overigens niet op een portret zat te wachten en zijn medewerking weigerde. En weet u wie de schrijver is van die bestseller in spe? Wij wel: de gerenommeerde terriër Jan Libbenga. Wie? Jan Libbenga!! Kom op zeg.
Jan doet al een tijdje onderzoek naar de hoog- en laagstandjes van Doorn, die uiteraard ook voorkomt in onze annalen. Daarbij stuitte hij op een episode in het leven van zijn target die journalistiek gezien nog redelijk maagdelijk is: Doorn’s duistere activiteiten in Londen. En wat denk je? Volgens Jan’s bronnen speelde daarbij ook onze kunstmusketier Michel van Rijn een uiterst belangrijke rol. Jawel. Dus wat doet Doorn’s ongeautoriseerde biograaf? Hij stuurt een mail waarin hij zichzelf uitnodigde om even bij Van Rijn langs te komen in Londen. Die was net even lekker bezig en zag Jan’s visite niet zo zitten. Hij verwees dan ook naar Parool-journalist Henk Schutten aan wie hij ooit zijn avontuur met Doorn in geuren en kleuren had verteld en die heel wat van Doorn’s hoed en rand wist.
Dat viel al niet erg lekker bij Libbenga en hij stuurde de volgende mail naar Londen:

“Michel,
Schutten heeft alleen gepubliceerd over de Jelle de Boer collectie en zelfs daar weet hij betrekkelijk weinig van (er stonden nogal wat onjuistheden in het Parool-verhaal).
Los daarvan is er een verhaal over Doorn en jij die nabij Hydepark een huis hadden gehuurd om kunst aan Japanners te verkopen. Kunst tussen aanhalingstekens, zo beweren onze bronnen. Het geld voor de huur heeft Doorn beleend bij Caransa. En je hebt Doorn een beeld Le Coq geleverd dat een tijd lang in de gang heeft gestaan. Zo zijn er nog wat verhalen. Het lijkt me niet meer dan logisch dat we jouw kant van deze zaak vernemen, hoor en wederhoor.
Vandaar mijn verzoek tot een ontmoeting
”.

Lekkere zeperd voor Schutten tussen de bedrijven door en Van Rijn raakte behoorlijk pissed off:

“Ik hou Schutten in de highest regards en heb over Doorn en vermeende zaken, huizen, hoeren, boeren en buitenlui geen reet te zeggen. Het interesseert me niet wat mensen zeggen, denken of ouwehoeren over mij. Ik heb mijn site, werk en handen vol”.

Oeps, Jan uitgetikt op het eerste honk. Nooit leuk. Hij sloot de correspondentie dan ook af met:

“De reactie is mij wel duidelijk. Ik zal te zijner tijd met details bij je terugkomen. Want publiceren hierover gaan we in elk geval. Getuigen genoeg”.

Nou, nou. Dat belooft dus wat. Daar zal die Van Rijn toch wel een paar woelige nachten van hebben gehad. Of niet soms? Stay tuned.

  • Datum: .

woensdag 30 maart-2005
Nee. Bij navraag bleek Michel van Rijn geen minuut wakker te hebben gelegen van de mails die de (zéér) bekwame Doorn-biograaf Jan Libbenga op hem had afgevuurd. Ook al omdat volgens hem de inhoud ervan als een vibrator op een barbecue sloeg.
Hoe zat het dan met zijn Doorn-liaison? Van Rijn:

“Ik heb met Doorn kennisgemaakt in het Excelsior Hotel waar ik toen bivakkeerde. Dat was in de tijd van Rigid Airship. Hij was op zoek naar geldschieters in het Midden-Oosten en ik ben daar goed thuis. Ik heb hem uiteindelijk in contact gebracht met de sultan van Brunei. Waarom dat niks is geworden moet je mij niet vragen.
Ik heb in die periode ook wel bij Doorn thuis op de Swanenburgh in ‘sGravenland gelogeerd.
Dat was een aardige stulp waar heel wat notabelen de revue passeerden. Onder anderen Joep van den Nieuwenhuyzen. Kwam die laatst ook weer tegen in New York met Jessie Nieuwenhuis aan zijn arm. Vroeger heel spraakmakend en mooi. Was een wippie van mij en een miljoen anderen in de jaren tachtig. Gouden koppel heeft dan wel een andere betekenis met al die rimpels. Ook al hebben ze bijna dezelfde achternaam.

KM: Hoe zat dat nou met dat huis in Londen? Werd dat gestiekt door Maup Caransa?

Van Rijn: Ben je belazerd. Dat was mijn huis, in Parkstreet. En natuurlijk stond daar veel kunst. Daar deed ik toevallig iets in. Ik zat toen midden in de affaire van die gestolen mozaïeken. Die heb ik aan Cyprus kunnen terugbezorgen, in samenwerking met de politie in München en Nicosia.

KM: Daar had Doorn geen bal mee te maken.

Van Rijn: Nee, natuurlijk niet. Die had heel andere dingen aan zijn hoofd. Die kocht letters of credit van zo’n 150 tot 200 miljoen bij een stel Italiaanse wisselkantoortjes op Piccadilly. Allemaal list en bedrog. Toen ik dat in de gaten kreeg heb ik New Scotland Yard gewaarschuwd en we hebben toen samen die hele ring opgeblazen. De hele boel is gearresteerd. Ik had Doorn, omdat ik gelukkig voor hem geen matennaaier ben, vantevoren een seintje gegeven dat ie beter een tijdje uit Londen weg kon blijven. Dat heeft ie toen wijselijk gedaan
”.

Zo. Dat moet toch een welkome bijdrage zijn aan Libbenga’s biografie. Kat in het bakkie. En wij rekenen erop dat we minimaal een extra vermelding krijgen in een voetnoot of in de lijst van geraadpleegde publicaties. Niks voor niks.

  • Datum: .

dinsdag 19 april-2005
Wij zijn mensen graag van dienst. Zeker als het om branchegenoten gaat als de in deze kleine maar fijne serie geïntroduceerde Jan Libbenga. Jan is bezig met een ongeautoriseerde biografie van een bekende schavuit uit het vaderlandse milieu, Robert Jan Doorn. En laten we nou toevallig weer op die naam stuiten bij het doorbladeren van onze gegevens over Officier van Justitie Fred Teeven.
We gaan terug naar de carnaveleske periode van het IRT en citeren uit een ooit vertrouwelijk rapport.

“Financieel onderzoek in ’t Gooi, 1990.
In 1990/1991 werd in ’t Gooi een onderzoek ingesteld naar een criminele organisatie die zich bezig zou houden met het op grote schaal witwassen van drugsgelden. Hierbij kwamen de navolgende personen naar voren: Ron Galiart, Johan Verhoek, Reinoud Meier-Mattern en Robert Jan Doorn. Een intensief onderzoek ingesteld door de rechercheurs A. Bax en J. van Dijk resulteerde in een proces-verbaal dat de basis kon zijn voor een uitgebreid nader onderzoek.
Het onderzoek geschiedde onder leiding van de politiechef A.C. Bijlsma. Het resultaat werd door Bax en Van Dijk voornoemd besproken op het kantoor van de FIOD te Haarlem met de toenmalige teamleider F. Teeven, die in gezelschap was van de OvJ Valente.
Na deze besprekingen kregen Bax en Van Dijk van Valente de opdracht om met niemand te spreken over hetgeen besproken was.
Het proces verbaal moest opgelegd worden, hetgeen geschiedde.
Echter in 1995 werd door Valente aan J. van Dijk om dit proces verbaal gevraagd. De motivatie hiervan werd niet duidelijk. In de administratie van de FIOD werden in 1991 gegevens uit bovengenoemd proces-verbaal verwerkt
”.

Volgens de rubberzolen Bax en van Dijk zat het er dus dik in dat vriend Doorn en zijn makker Meier Mattern een wasserette bestierden voor Johan Verhoek via diens financiële man Ronnie Galiart. Maar de heren Valente en Teeven deden de deur dicht. Bax en Van Dijk en hun chef Bijlsma konden het verder schudden met hun onderzoek. Waarom is niet duidelijk. Zat er een informant bij het viertal onverlaten en/of was met hem wellicht een pre-deal gesloten? Zoiets prikkelt je nieuwsgierigheid wel als onderzoekjournalist, maar omdat dit precies in Jan zijn straatje past geven wij hierbij de voorzet. Kan Jan hem inkoppen. Denk om de keeper Janus.

  • Datum: .