Skip to main content

donderdag 18 maart-2010
Nieuwe eilie, oud verhaal. In 1952, toen geluk nog gewoon was, verscheen het akelige bericht dat sommige vrachtjes die Amerikaanse bommenwerpers boven Noord-Korea eruit kieperden biologische rotzooi bevatten. En die zou onder de burgerbevolking lieflijke ziektes als tyfus, builenpest en cholera hebben verspreid. Werd stijf ontkend. Communistische propaganda. Maar onlangs werd het verhaal desgevraagd niet ontkend door een van de betrokken Amerikaanse vliegers.
Daarmee zouden ze overigens in de voetsporen zijn getreden van Japanse collega's die in 1940 ook al ziektebommen had losgelaten op Chinese doelen. In de jaren daarna experimenteerde de Japanse Unit 731 vrolijk verder en spoot gevangenen in met allerlei bio-chemische ellende om uit te vogelen hoe ze zouden reageren. Je zou verwachten dat deze wetenschappers na de oorlog een spuitje van eigen deeg kregen. Niet dus. Ze werden geknuffeld door de Amerikanski's. Want het communistische spook moest bestreden worden. Desnoods met onconventionele middelen. En met een paar atoombommen gooien op burgerdoelen is misschien wel leuk, maar je kan niet aan de gang blijven. Alleen daarom al hoeft het verhaal rond het gebruik van ziektebommen boven Noord-Korea geen canard à l' orange te zijn. Of communistische propaganda.
Waarom komt zo'n verhaal uit de oude doos ineens weer aan de oppervlakte? Mogelijk naar aanleiding van het bericht dat de CIA in diezelfde tijd een wolkje LSD zou hebben laten waaien boven de Franse vlek Pont Saint-Esprit. Sommige inwoners dachten inderdaad dat de Heilige Geest was nedergedaald, anderen zagen de bakker voor Satan aan. De hele histoire werd door Langley meteen stijf ontkend. Feit is wel dat de Company nog jaren en jaren verder rommelde met LSD en aanverwante delicatessen onder de vlag van het programma MK Ultra.
Rond het gooien van hemelse gerechten werd na de beginjaren vijftig wat stil. Maar tussen 1962 en 1971 volgde een indrukwekende revival met het strooien van Agent Orange en naaste familieleden boven Vietnam. Maar goed, allemaal verleden tijd. Wat? Fosforbommen? Depleted uranium? Niet zeiken.

  • Datum: .

woensdag 24 maart-2010
Chumley's. Moet heul gezellig zijn geweest. Een barretje à la Cheers. Het was begin jaren vijftig in Greenwich Village. Een alternatieve wijk van Manhattan, waar toen nog lekker losjes werd omgegaan met verwarrende middelen. Nog net geen hipjes, maar ze kwamen eraan.
Vlakbij Chumley's, om de hoek in Bedford Street 81, had de door de CIA ingehuurde anti-narcoticasmurf George Hunter White een safe house ingericht. Compleet met een doorzichtige spiegel en een verborgen deur naar het aangrenzende appartement. In de rol van zeeman of artiest papte hij regelmatig aan met licht verheugde luitjes in Chumley's en troonde ze uiteindelijk mee naar zijn safe house. Afterparty avant la lettre. Daar diende George de niets vermoedende barvliegen allerlei nieuwe psychedelische versnaperingen toe, waaronder LSD, en keek vanachter de spiegel toe wat de effecten waren. Schreef ie keurig op en stuurde zijn rapportje vervolgens naar het hoofdkwartier.
Heel leuk allemaal, maar op een warme augustusdag in 1950 kwamen Georgie's opdrachtgevers plotseling op het fantasievolle idee om vloeibare LSD eens uit te proberen in de metro van New York. Werd eerst nog even uitgesteld, maar in november van dat jaar kreeg George groen licht. Hij spoot leutig wat LSD in een wagon, dat zich rapido verspreidde dankzij de luchtverversing. Wat de effecten waren? Ja, lullig nou, maar het hele oeuvre van Georgie is in 1973 door zijn baasjes vernietigd, dus daar moeten we naar raden. Waarschijnlijk leek het een beetje op de carnavaleske gebeurtenissen in het Franse durp Pont Saint-Esprit, dat niet zo lang na de verheffende gebeurtenissen in de metro ook ineens stijf stond van de LSD (1).
Of het met George Hunter White gezond afliep vermeldt de story ook niet, maar Frank Olson, een van zijn mind control-collega's, streek in 1953 wel zwaar de vlag. Franky was werkzaam als een soort biochemische Titatovenaar in het Britse broddelcentrum Porton Down (2). Zonder dat ie het wist kreeg hij van zijn collega's een portie LSD in zijn mik. Gezelligheid kent geen tijd, maar Frank raakte door zijn broodje LSD stevig de weg kwijt. Hij werd in november naar New York gestuurd voor een bezoekje aan een shrink en die gaf het advies om hem tijdelijk op te bergen voor herstelwerkzaamheden. Maar daar kreeg Frankieboy de tijd niet voor. Op de avond voor zijn opname zeilde hij van tien hoog naar beneden en maakte een harde landing voor de deur van hotel Pennsylvania in Manhattan. Zelfmoord zei de dokter. Sure.

(1) Zie aflevering 1 dd. 18 maart 2010. Kwam onlangs nog vrolijk in het nieuws door het laten ontploffen van levende varkens (zie Terrorpigs van 25 januari 2010).

  • Datum: .