maandag 29 maart-2004
Het proces tegen Marc Dutroux en zijn slagschaduwen is nu een maandje onderweg en heel langzaam komt alles weer boven. Inclusief de inhoud van de X-dossiers. De verklaringen van de jonge vrouwen die in hun jeugd dingen hebben meegemaakt die haast te afschuwelijk zijn om te geloven. Uiteraard zat in hun verhalen een flinke portie Dichtung. Wie neemt het ze kwalijk? Maar ze zijn er door gerichte perscampagnes wel op afgerekend. Zoals bijvoorbeeld Nathalie W., X-getuige avant la lettre, die met haar bijdrages over jachtpartijen op naakte kinderen in de velden en bossen rond een aantal kastelen ooit verhitte discussies losmaakte. De meeste mensen wezen op hun voorhoofd. Lekker makkelijk. Maar dankzij een Britse lezer van onze sites kunnen we die mensen misschien op andere gedachten brengen en Nathalie W. enig recht doen. Hij wees ons namelijk op een zijns inziens onderbelicht detail uit een van haar verklaringen tegenover de BOB (de centrale opsporingsbrigade) dat een plekje kreeg in proces verbaal nummer 150.265 van 11 februari 1997. Daarin maakte ze melding van een telefoongesprek tussen haar uitbuiter “Vincent” en een lid van de adellijke familie De Borchgrave (1). De BOB-ers hebben met dat gegeven blijkbaar niets gedaan. Maar die zaten dan ook al behoorlijk in de maag met de beweringen van de latere getuige X3 over oud-premier Paul van den Boeynants (Polo) en een bekende figuur uit de toenmalige Brusselse bouwwereld, Charly de Pauw. Beide heren zouden volgens haar namelijk de bovengenoemde jachtpartijen en de gruwelijkheden daarna hebben georganiseerd voor lieden uit de absolute bovenlaag van de Belgische samenleving. Dus wat doe je met een eenmalige mededeling over De Borchgrave?
Juist. In het onderste laatje. Ten onrechte. Stay tuned.

(1) Zie hiervoor ook het uit 1999 daterende formidabele boek “De X-dossiers” van Annemie Bulté, Douglas de Coninck en Marie-Jeanne van Heeswyck (ISBN 90 5240 536 0)

dinsdag 30 maart-2004
Zoals gezegd vertelde getuige X 3 tegenover de BOB dat de drijfjachten op naakte kinderen werden geregisseerd door Polo en Charly. Ofwel ex-premier Paul van den Boeynants en bouwbaron Charly de Pauw. Na achterhaald te zijn werden de kinderen volgens haar door de deelnemers op verschillende wijzes geconsumeerd. Details zullen we u maar besparen. Een van de consumenten werd door X 3 aangeduid als “de oom van de markies van Trazegnies”. Een bizarre aanduiding, maar misschien de moeite waard om na te vlooien. De familie De Trazegnies is een oeroud adellijk geslacht in België dat her en der landgoederen enkastelen bezat. Een daarvan staat bekend als Corroy-le-Château en wordt nog steeds bewoond door Olivier de Trazegnies en zijn moeder. Volgens onze Britse bron: Marie-Claire Nothomb. Olivier mogen we met een gerust hart een uiterst rechtse rakker noemen die zich inspant voor het behoud van het Europese cultuurgoed. Onderandere via artikelen in het blad Europa Nostra en Eventail Magazine. Zijn oom van moederskant zou de bekende Belgische politicus Charles-Ferdinand Nothomb zijn. Een absolute topman van de PSC/CDH die tijdens zijn actieve loopbaan ondermeer langdurig fungeerde als partijvoorzitter, geruime tijd als parlementsvoorzitter en heel even als minister van Buitenlandse Zaken. Zijn carrière liep min of meer parallel aan die van Paul van den Boeynants, eveneens een prominent politicus uit de PSC/CDH-stal. Maar dat is ook alles. Over VdB’s duistere praktijken zijn boeken en artikelen geschreven van hier tot Dendermonde. Over Nothomb eigenlijk niks bijzonders. Een partijgenoot uit de jaren waarin de mare ging dat bij onze zuiderburen een coup voor de deur stond noemde hem zelfs “een dommekloot”. Kan X 3 deze dommekloot bedoeld hebben? En hoe zit het met het kasteel Corroy-le-Château? Meer daarover in onze volgende bijdrage. Stay tuned.

donderdag 1 april-2004
Wij hebben al eens eerder gewezen op het boek “Dangerous Liaisons” van Sheri de Borchgrave, eigenlijk Sheri Heller. Aanleiding daartoe waren onze veldtocht tegen de Belgische kindervriend en kunsthandelaar Axel Vervoordt en onze speurtocht naar de achtergronden van de mysterieuze dood van Anna Maria Lievens (*). De Amerikaanse Sheri was in de jaren tachtig getrouwd met de aanzienlijk oudere Jacques de Borchgrave, die in 1989 nogal plotseling zijn laatste adem uitblies. Volgens de familie door een ongeval. Volgens zijn voormalige echtgenote door de hand aan zichzelf te slaan. Sheri, die al eerder een streep door de huwelijksacte had gehaald maarzich wel De Borchgrave bleef noemen, besloot om een boek te schrijven over haar lotgevallen in de jaren waarin zij haar leven met Jacques deelde. Omdat dat leven vaak gelardeerd was met op zijn zachtst gezegd uiterst scabreuze interludes en zij niet al teveel gelazer achteraf wilde koos zij de vorm van een sleutelroman. Daarin beschreef zij het ene seksfeest na het andere die meestal plaatsvonden in verschillende kastelen. Daarbij gingen leden van de Belgische adel en allerlei andere omhoog gevallen lieden zich te buiten aan partnerruil en incest. En er was een akkefietje met een jeugdig dienstmeisje dat niet goed was afgelopen. De uitgeverij De Standaard zou de Nederlandse vertaling op de markt brengen, maar daar stak de familie De Borchgrave een stokje voor. Altijd makkelijk als je binnen eigen contreien iemand hebt die zowel binnen de CIA als in de internationale pers zijn contacten heeft. De “feiten” die Sheri aandroeg klopten aanwijsbaar voor geen kant. Zo zou de familie De Borchgrave volgens haar puissant rijk zijn en verschillende kastelen bezitten. De familie bestreed dat en maakte Sheri belachelijk. Maar het ging om een roman. Een sleutelroman nog wel. Dus waarom zou je je dan als familie zo inspannen om in ieder geval de Nederlandse versie van de markt te weren. Was er misschien dan toch sprake van “dangerous liaisons”? En wat zei Natalie W. ook weer tegenover de BOB? Dat er vreselijke dingen gebeurden op kastelen en landgoederen. En... dat haar uitbuiter op een bepaald tijdstip een De Borchgrave belde. Goh. Ook toevallig. Of toch niet? Stay tuned.

(*) Zie “Sex tussen de kantelen” van 9 september 2001.

maandag 5 april-2004
Het is waar. Sheri de Borchgrave schrijft in haar boek “Dangerous Liaisons” nergens iets over pedofiele monsterlijkheden waaraan leden van de Belgische adel zich zouden hebben schuldig gemaakt Wel over de volgens haar haast “bon ton” zijnde orgieën en incestueuze activiteiten in die kringen in de jaren tachtig. Zo zou zij haar man Jacques eens hebben aanschouwd bij een zeer volwassen nummer met zijn zuster. Niet iets wat Mel Gibson’s moneymaker ooit heeft gepropageerd, maar wie vrij van zonde is hij werpe de eerste steen. Volgens de familie De Borchgrave heeft Sheri het hele verhaal uit haar duimgezogen. Of uit iets anders om in haar vakgebied te blijven. Is dat zo? Haar boek is een sleutelroman. Dus er is wel degelijk sprake van een opgesext verhaal. Zo vertelt Sheri bijvoorbeeld dat tante Hélène schathemeltje was. Niet waar. En dat ze een kasteel bezat. Ook niet waar. Dat was namelijk geërfd door een neef van haar. Maar Sheri’s beschrijving van dat kasteel, tante Hélène’s familierelaties, de uitbundige parties, de aanwezigheid van het crème van de Belgische samenleving inclusief het Koninklijk Huis. Alles volledig juist. Op pagina 221 geeft tante Hélène de jonge Sheri een rondleiding door “haar” kasteel. Daarbij stuiten zij op Hélène’s neef die zich voorstelt als de “Markies van Patenos”. Een alleraardigste man die in zijn eentje het slot bleek te bewonen. Tante tegen Sheri:
“Je zou de parties die hij hier geeft te gek vinden, liefje, maar het zal nog jaren duren voor je remmingen voldoende zijn afgebroken om daaraan mee te kunnen doen. Ze zijn ongelooflijk ondeugend”.
Wat voor parties bedoelde tante Hélène? De orgieën en een gevalletje incest had Sheri al meegemaakt en haar tante wist dat. Het moet dus om parties zijn gegaan waar inderdaad alle remmen los gingen. En wie was de markies van Patenos? In het boek staan foto’s van vier kastelen waar volgens Sheri de sex-happenings plaatsvonden. Een daarvan was Corroy-le-Château. Eigendom van Markies Olivier de Trazegnies, die daar samen met zijn moeder woont. De markies van Patenos uit de Dangerous Liaisons is de markies de Trazegnies. En zijn naam viel in een van de verklaringen van getuige X 3 (*). Stay tuned.

(*) Zie ook deel 2 uit deze serie "Adel verplicht"

donderdag 8 april-2004
Zoals eerder vermeld verliest Markies Olivier de Trazegnies zich af en toe in wat journalistiek aandoende werkstukken. Ondermeer in het blad Eventail van Stéphan Jourdain.
Een van de huidige steunpilaren van de Belgische economie, die zich graag omringt met coryfeeën uit heden en verleden. Een klein deel daarvan was terug te vinden in een Eventail-editie uit het jaar 1998 waarin melding wordt gemaakt van een diner champêtre op Olivier’s kasteel Corroy-le-Château. Inclusief foto’s van een stel gasten. Het gezellig samenzijn was georganiseerd ter ere van prins Alexander’s huwelijk met Lea Wolman, terwijl zij volgens onze welingevoerde bronnen al in 1992 stiekemmet elkaar waren getrouwd. Kleinigheid. Zullen we niet verder over zeuren. Wie herkennen we op de kiekjes? Wel, wel, daar hebben we Jacqueline Vastapane, weduwe van Dino Vastapane en schoonzuster van Aldo Vastapane. De beide broers van Italiaanse bloede vonden hun weg naar de Belgische top via de door hun vader begonnen exclusieve import van Martini in België en de overzeese gebiedsdelen. Later kwamen daar nog Simca, Mercedes en Gucci bij. Zij raakten in de jaren zestig op goede voet met een paar coming men in Brussel: Paul van den Boeynants en Charly de Pauw en werden in die tijd eveneens intiem met allerlei figuren uit de Belgische adel. Zo intiem dat er geruchten de ronde doen dat prins Laurent, oomzegger van Alexander, een kind van Aldo is. En wat dacht u wat? Ook Laurent was op Olivier's feestje! Je maakt wat mee. Aldo breidde zijn invloed later ook uit in de wereld van het onroerendgoed. Hij handelde verwoed in appartementsgebouwen in Brussel en Knokke en werkt nu samen met de zoons van De Pauw bij het in beton gieten van Brussel-Noord. Het kan dus haast geen toeval zijn dat op een ander kiekje van Olivier’s feestje de nog pronte weduwe van Charly, Decia, in volle glorie staat afgebeeld. Was de aanwezigheid van de beide dames op Corroy-le-Château toevallig? Of vormt die mogelijk een aanwijzing dat de verklaringen van Nathalie W. en de verhulde verhalen van Sheri de Borchgrave over de haast onvoorstelbare gebeurtenissen op het kasteel in de jaren zeventig en tachtig waarheid bevatten? Wij gaan onverdroten door op de ingeslagen weg vol spanning en sensatie. Stay tuned.

maandag 12 april-2004
Het blad L’Eventail dat in onze vorige bijdrage aan de orde kwam en momenteel in handen is van Stéphan Jourdain heeft een roerig verleden. Het was namelijk in de jaren zeventig en tachtig de spreekbuis van de Cercle des Nations, in 1969 opgericht door Paul Vankerkhoven (1). De Cercle werd in de jaren zeventig “de draaischijf waar rechtse edellieden en dito zakenlui en politici zonder schroom hun anti-democratische en neo-nazistische voorkeuren laten blijken” (2). Tot die frisse figuren behoorden ondermeer Paul van den Boeynants en Charly de Pauw, die volgens getuige X 3 voor het crème van de Belgische samenlevingde organisatie van drijfjachten op naakte kinderen verzorgden. In bossen en velden rond kastelen als het door Sheri de Borchgrave beschreven Corroy-le-Château van markies Olivier de Trazegnies. In de toenmalige edities van L’Eventail werd de loftrompet gestoken over het Griekse kolonelsbewind, de apartheid in Zuid-Afrika en het blanke minderheidsbewind in Rhodesië. Vankerkhoven zelf verzorgde zelfs een interview met zijn Chileense idool Pinochet. Een lekker blaadje dus. In 1972 stonden Van den Boeynants en Vankerkhoven samen met andere figuren uit de Cercle des Nations als de “zwarte baron” Benoît de Bonvoisin en ridder Jean Breydel aan de wieg van de CEPIC. Het Centre Politique des Indépendants et Cadres Chrétiens dat zich in de jaren daarop in het geheim meester maakte van de christen-democratische partij (PSC) en langs die weg een dikke vinger veroverde in de Belgische politiek. Met alle gevolgen vandien. De top van de CEPIC schrok er niet voor terug om militante extreem-rechtse jongerenorganisaties voor hun karretje te spannen. Een van die organisaties, de Jeunesse Belge, stond onder leiding van de al genoemde Jean Breydel. Diens rechterhand was burggraaf Yves de Jonghe d’Ardoye. En oh wat leuk, op een van de kiekjes die in 1998 werden geschoten bij het feestje van Olivier (3) en die in volle glorie werden getoond in L’Eventail, staan Yves en de appetijtelijke Sophie Begasse de Dhaem. Oude tijden herleven zullen we maar zeggen. Stay tuned.

(1) Zie voor Vankerkhoven’s connecties met de vanuit Knokke opererende CIA-intrigant en WACL-fanaat graaf Carl Armfelt het artikel "Brusselse truffels" in Kleintje Muurkrant, nummer 328.
(2) Zie het boek “De Bende & Co. 20 jaar destabilisering in België” van Hugo Gijsels, Leuven: Uitgeverij Kritak, 1990 (ISBN 90 6303 292 7).
(3) Zie aflevering 5 van deze serie "Adel verplicht".

donderdag 15 april-2004
Nog maar een fotootje dan. Van het feestje van Olivier de Trazegnies in 1998. Ach, daar zien we zowaar graaf Tanguy de Villegas de Saint-Pierre Jette en de bijbehorende gravin. Wat leuk. Tanguy kreeg in de tweede helft van de jaren zeventig enige bekendheid toen hij zijn vader Alain bijstond bij diens pogingen een steen der wijzen aan de man te brengen. Het ging om door Alain en een Italiaanse televisiereparateur inelkaar gefrutselde apparatuur die kon vaststellen of op grote dieptes olie, water, mineralen en ertsen klaar lagen voor exploitatie. Het Omega-onderdeel ervan werkte gewoon vanaf de grond. Deltamoest worden aangebracht in een “snuffelvliegtuig”. Het schandaal dat veel later volgde werd genoemd naar de laatste variant. De Villegas had niet de minsten voor zijn karretje gespannen (of was het andersom?). Het project werd namelijk geïnitieerd en gesteund door de Franse president Giscard d’Estaing en door de Zwitserse topbankier Philippe de Weck. Toch geen domme jongens zou je zeggen. De financiering was in handen van de Franse aardoliemaatschappij Elf. In eerste instantie ging het om 200 miljoen Zwitserse francs (in die tijd 80 miljoen dollar). Als de experimenten succes hadden kwam er nog een flink katje overheen. Dat de boel stonk bleek alleen al uit de pleisterplaatsen waarlangs de geldstroom de twee “uitvinders” bereikte: Nieuwe Hebriden, Liechtenstein, Panama. Daarnaast was de aanwezigheid van hoge figuren uit het rechts-politieke wereldje, de haute finance, een paar sectes en een batterij geheimediensten een aanwijzing dat het hele project vrijwel zeker ook een paar dubbele bodems had. Het kostte ettelijke jaren en in totaal 786 miljoen francs voordat het officieel - heel zachtjes - werd afgeblazen. Een later onderzoek wees uit dat het geld gedeeltelijk was gebruikt voor de aanschaf van vliegtuigen, schepen, gebouwen en electronica. Maar de cash was verdwenen en het geleerde duo bleek geen cent eraan over te hebben gehouden. In de jaren tachtig verschenen er berichten dat die cash in handen was geraakt van extreem-rechtse organisaties die de restauratie van het Christelijk Avondland of andere hersenspinsels van dat allooi voorstonden. Mogelijk. Per saldo was Alain de Villegas lid van de Académie Européenne de Sciences Politiques en vergeleken met wat daar aan oerconservatiefs was verzameld zijn Van Aartsen, Herben en Verhagen rijp voor een lidmaatschap van de SP. Een van de prominentste leden was ene Paul van den Boeynants. De man die door getuige X 3 werd aangewezen als een van de organisatoren van drijfjachten op naakte kinderen rond kastelen als dat van markies Olivier de Trazegnies (*). Stay tuned.

(*) Voor een boeiende beschrijving van de gebeurtenissen en achtergronden van de “snuffelvliegtuigen-affaire” verwijzen wij naar het boek V. van de Franse journalist Pierre Péan, uitgeverij Fayard, 1984 (ISBN 2-213-01450-7)

vrijdag 16 april-2004
Niet omdat de rest van de gasten van Olivier de Trazegnies en zijn ouwe moeder oninteressant waren, maar laten we nog één stel uit het stapeltje foto’s trekken dat onze aandacht trok: Sir Winston Churchill en zijn gade. Die waren er ook. Winnie is de kleinzoon van de Britse oorlogspremier, die door velen als een held wordt vereerd en door anderen aanzienlijk genuanceerder wordt neergezet. Hij is de zoon van sir Randolph Churchill en Pamela Harriman, oorspronkelijk Pamela Beryl Digby. Een Amerikaanse mevrouw die wippenderwijs de jetsetladder besteeg. Zo verorberde zij onder andere: Jock Whitney (filantroop, diplomaat en ooit eigenaarvan de New York Herald Tribune), prins Ali Khan (met wie ook Jeanette Kamphorst in aanraking is geweest *) , Giovanni Agnelli (van de Fiat), Eli de Rothschild (Frans bankier die in het verleden nog wat louche zaken deed met prins Bernhard) en Averell Harriman (Amerikaans bankier en diplomaat **). Zij beëindigde haar joyeuze carrière beginjaren negentig als Amerikaans ambassadeur in Parijs waar ze ten tijde van de internationale crisis rond Bosnië Herzegovina nog kennismaakte met Mabel Wippe Smit ***. Over kleine wereld gesproken. Op de vraag of de huidige Winston Churchill net zo’n sexuele appetite heeft als zijn moeder komen we later nog even terug. Zeker is in ieder geval dat hij in politiek opzicht zijn genen eer aandeed. Tussen 1970 en 1997 maakte hij namelijk deel uit van het Britse Lagerhuis voor de Conservatieven. Verder is hij twee keer voor de ambtenaar van de Burgerlijke Stand verschenen. Zijn tweede echtgenote is de Belgische Luce Danielson. Een ontwerpster van juwelen die haar activiteiten ontplooit in de Londense wijk Chelsea, maar ook nog een adres aanhoudt aan de Avenue Charles de Gaulle in de Brusselse wijk Ixelles. Toegegeven, een wat droge opsomming van feiten en personalia, maar da’s niet voor niks. Want Winston Spencer Churchill III onderhoudt warme relaties in Knokke en heeft bovendien een vreemd avontuur achter de rug waarover meer in de volgende aflevering. Stay tuned.

(*) Zie voor haar ook de afleveringen vier en vijf van de serie “Bernhard’s brief” van februari van dit jaar.
(**) Zie de serie “Bush, de nazi’s en Soestdijk BV” op de Followupsite.
(***) Zie aflevering 17 van de serie “Mabel Wisse Smit” op de Followupsite.

maandag 19 april-2004
Wij hoorden recentelijk een intrigerend verhaal over de in Amerika als Winston Spencer Churchill III aangeduide kleinzoon van de man die in 1940 zei “laten we Europa in brand steken”. En niet van een toevallige voorbijganger maar van officiële Britse bronnen. Dat ging zo. Op een dag belde Winnie junior op hoge toon naar Scotland Yard. Hij was behoorlijk pissed off. Er was namelijk ingebroken bij een “vriendin” van hem. Daarbij was een kostbaar sieraad gejat dat hij haar had geschonken. Of het uit de shop van zijn tweede echtgenote afkomstig was vermeldt de story niet. Hoe dan ook, deYard ging op speur en wist al snel het bewuste cadeautje boven water te krijgen. Einde verhaal zou je zeggen. Niet dus. Als het om kostbare voorwerpen gaat heeft de Yard namelijk de gewoonte om nog even verder te kijken dan de speurneus lang is. Bijvoorbeeld om uit te vinden welke helers mogelijk in het spel zijn geweest. Dat vervolgonderzoek viel bij junior kennelijk niet erg in het putje en hij trok aan wat touwtjes. Plotseling kwamen er allerlei telefoontjes binnen van Binnenlandse Zaken. Waarom de Yard nog verder zat te vlooien in een opgeloste zaak. Dat zette de boel op scherp bij het onderzoeksteam. Binnen niet al te lange tijd kwam aan het licht dat Winnie het sieraad aan zijn “vriendin” had geschonken uit dankbaarheid voor bewezen sexuele diensten. Nee, niet aan Winnie zelf. Aan iemand anders. Dat was een different piece of cake. Je zou verwachten dat de zaak verder werd afgehandeld door een paar dames en heren van de zedenpolitie. En dat was ook zo. Alleen ze behoorden gek genoeg tot de afdeling pedofilie. Dat kan inhouden dat de “vriendin” minderjarig was of dat ze voor de aanlevering van een minderjarige (van welke kunne dan ook) had gezorgd voor iemand uit Winnie’s relatiesfeer. Net als overal elders in dit soort gevallen vangen hoge bomen opvallend weinig wind. Dat gold ook voor Churchill. Het onderzoek liep dood. Bij gebrek aan bewijs zoals dat heet. Tot voornoemde relatiesfeer behoorden ook hooggezeten Belgen. Zoals uit zijn aanwezigheid op het beschaafde feestje in het kasteel van Olivier de Trazegnies moge blijken. Een kasteel waar volgens Sheri de Borchgrave vroeger ook wel minder beschaafde feestjes hadden plaatsgevonden. Winnie kwam overigens wel vaker in België. Bijvoorbeeld in Knokke waar hij op zeer goede voet staat met de daar al jaren als burgemeester fungerende graaf Leopold Lippens. Een interessante relatie binnen deze context. Stay tuned.

woensdag 21 april-2004
De zo royale Winston Spencer Churchill III houdt blijkbaar wel van exclusieve parties bij onze zuiderburen. Wij beschikken namelijk niet alleen over de fotoreportage uit L’Eventail maar ook over een stel kiekjes uit Le Cahier Mondain uit het vorige decennium. Daarop staat Winnie’s conterfeitsel afgedrukt tussen dat van bijvoorbeeld Minister van Staat Paul van den Boeynants, mevrouw De Pauw, graaf Leopold Lippens en de gastheer van het feestje in Knokke, de kunstenaar Roger Nellens. Roger’s broer Jacques is het baasje van het casino in de badplaats. Ooit gesticht door hun Antwerpse steenrijke grootvader en verder uitgebouwd door hunvader. Onder het bewind van Jacques maakten in het casino ook prestigieuze kunsttentoonstellingen hun entrée (een broederlijke symbiose) en congressen. Om als de bank springt niet meteen zonder poen te zitten. Het instituut maakte tegenwoordig deel uit van de Franse gokgroep Partouche die tevens vestigingen heeft in Marokko, Tunesië en Roemenië. De Nellens-boys zijn al jaren dikke mik met burgemeester Lippens. Altijd makkelijk als je een casino hebt. En dan moet je maar op de koop toe nemen dat de graaf af en toe voor wat gêne zorgt door bizarre uitspraken of even bizarre gebeurtenissen. Zo werd hij in april 2002 -dus ruim na 9/11- op het vliegveld van Kopenhagen aangehouden met twee kogels in zijn zak, die volgens hem afkomstig moesten zijn van een jachtpartij. Waarop werd gejaagd vermeldde hij niet. Na een fikse storm van een half uurtje mocht Leopold toch vertrekken. Het feit dat hij deel uitmaakte van een officieel gezelschap onder leiding van de Belgische Minister van Milieuzaken zal daarbij zeker van invloed zijn geweest. Mocht je dus snode plannen hebben sluit je aan bij een Belgische minister. Verder zat Leopold blijkens zijn eigen uitspraken verschillende malen in de petoet. Ook vanwege jachtpartijen? Weten we niet. Zeker is wel dat hij ooit zes dagen in een Spaanse cel verbleef vanwege een “onbegrijpelijk misverstand”. De aard van dat misverstand is nooit naar buiten gekomen. Maar duister is het wel. Hoewel, het kan nog erger. Maar dat komt in onze volgende aflevering van deze saga aan de orde. Stay tuned.

zondag 25 april-2004
De namen van de beide graven Leopold Lippens en zijn broer Maurice komen in het veelgeroemde boek “De X-dossiers” niet voor (*). En dat is op zijn minst merkwaardig. Want met name getuige X1, maar ook X2 hebben in hun verklaringen waarover de schrijvers van het boek beschikten herhaaldelijk flink uitgepakt over de pedofiele activiteiten van dit fraaie stel. Nog merkwaardiger is dat de Belgische politie het blijkbaar wel uit haar lijf heeft gelaten om een onderzoek naar de beide heren te openen. Laat staan ze een paar vraagjes te stellen. Ook in latere jaren niet toen getuigenissen vantwee andere slachtoffers, onder wie Chantal S., twee anonieme brieven en een anoniem telefoontje de verklaringen van X1 en X2 aanvulden en bevestigden. Maar de beide Lippens-boys zijn ook niet niemand in België. Zo “viert” Knokke-Heist half mei van dit jaar het 25-jarig burgemeesterschap van Leopold, die voordat hij afscheid neemt nog even een nieuw casino uit de grond wil laten stampen. Het casino van Jacques Nellens, wiens broer Roger getrouwd is geweest met Marie Lippens, de zuster van Leopold en Maurice. De carrière van deze laatste is nog éclatanter dan die van Leopold. Na een studie op de universiteit van Harvard stortte Maurice zich in het Belgische zakenleven. En niet zonder succes. Zo werd hij in 1990 een van de twee hoogste baasjes van Fortis en in 2001 directeur van de Groupe Bruxelles Lambert. Verder is hij nog de op een na hoogste in de pikorde binnen de Société Générale. Geen postjes die voor iedereen zijn weggelegd. Een paar jaar geleden haalde Maurice samen met Etienne Davignon, een andere figuur uit de Belgische high society, nog de voorpagina’s bij een vergeefse reddingspoging van Sobelair. Het troetelkind van Aldo Vastapane, de veronderstelde vader van prins Laurent (**). Drukke luitjes dus deze twee broers en om zich af en toe eens te ontspannen verblijven ze graag op Ibiza, waar zij in San Mateo en San Antonio uitgebreide stukken land bezitten. Net als hun zuster Marie. De vermelding van dit bezit is overigens niet zonder betekenis in deze context. Daarom raden wij u met klem aan: Stay tuned.

(*) Zie ook aflevering 1 van deze serie op de Followup-site.
(**) Zie aflevering 5 van deze serie.

maandag 26 april-2004
Zojuist ontvingen wij een e-mail waarin onze mededeling dat de jongens Lippens niet in de X-dossiers voorkomen wordt gelogenstraft. Nuttig zo’n voorzichtig tikkie op de vingers. Hierbij de tekst:
“De graven van Knokke komen wel voor, maar je moet kijken naar “een politicus O.” of “een bankier O.”. In het boek “De X-dossiers” is er een systeem gevolgd. A, B, C... worden Z, Y, X... enzovoort. Dus Vanden Boeynants is E., Lippens is O. Maar het boek is soms moeilijk te volgen omdat het nooit praat over “broers”.
Lekker systeem, vooral als je de ins en outs niet kent. Bovendienkom je als je het hanteert ook niet verder dan bankier L. of politicus V. En als je niet erg thuis bent in de Belgische huishouding kom je nog niet veel verder. Wij prefereren onze eigen methode. Man en paard. Hoef je niks te raden. Stay tuned.

woensdag 28 april-2004
In aflevering 10 van deze serie maakten wij al melding van het “onbegrijpelijk misverstand” waardoor Leopold Lippens, de burgemeester van Knokke - Heist, zes dagen lang in een Spaanse petoet verbleef. Waar dat misverstand betrekking op had is duister gebleven. Maar uit een van de anonieme brieven die in september en oktober 1996 bij de politie op de deurmat gleden zou je voorzichtig kunnen opmaken dat ze ook in Spanje van tijd tot tijd de kindervriend uithingen. Leopold en Maurice, tegenwoordig ondermeer de hoogste baas van de Fortis Bank, zouden namelijk met een valse identiteit via Nederland of Luxemburg herhaaldelijknaar Sevilla zijn gevlogen. En dat doe je niet als je alleen maar je vel wil laten verkleuren in Marbella en omstreken. In de brieven kwamen ook nog uitjes naar Nederland voorbij. Op steeds weer andere locaties zouden plukjes kinderen van 12 tot 14 jaar door de beide heren zijn gekeurd en met de “uitverkorenen” zouden vervolgens dingen zijn gedaan die wij hier niet nader willen preciseren. Verder zou Leopold tegen een paar voorwaardelijke straffen zijn aangeblunderd. Eén wegens een hele “smerige” affaire die door Maurice verder financieel zou zijn afgehandeld. En één wegens het aantreffen van cocaïne op het golfterrein van Leopold in Knokke. Als de burgemeester dus zelf zegt dat ie een paar maal -zij het kort- in wat minder luxueuze staatsonderkomens heeft gezeten weten we zo’n beetje waarom. Een aantal putters van Leopold’s golf, die eveneens acte de présence gaven in het lokale cultureel centrum, behoorde overigens volgens getuige X1 tot haar “cliëntèle” ten tijde van haar “inwijding” toen zij nog kleuter was. Ondermeer in hotel Hirondelle, waar ook andere kinderen van haar school ter beschikking van deze hoge omes werden gesteld. Dat dit soort strapatsen uiteindelijk niet zonder gevolgen konden blijven snapt zelfs een gepensioneerde eunuch. Toen halfweg de jaren negentig de boel naar buiten begon te sijpelen zouden de gebroeders Lippens kinderpornomateriaal ter waarde van miljoenen Belgische francs hebben vernietigd en zich hebben voorzien van persoonlijke beveiliging. Dat was niet voldoende om zich een paar afpersers van het lijf te houden. Maar in een boom zo vol mist men een, twee pruimpjes niet. Voor de rest hielden de beide machtige gebroeders de zaak aardig onder controle. Mede dankzij hun contacten in de politiek en het justitiële wereldje van bef en platte petten. Na te zijn voorgelegd aan zes verschillende magistraten werden hun dossiers op de onderste plank gemieterd. Bij gebrek aan bewijs. Een bekend lied. Een paar collega’s uit de top van het Belgische zakenleven zijn op de hoogte van de driften der beide broers, maar houden stijf hun kiezen op elkaar. Vanwege zakelijke belangen. Ook een bekend lied. En de beau monde die zich verzamelt op kastelen, villa’s en andere dure pleisterplaatsen? Die heft het glas en glimlacht. Is daarmee de zaak voorgoed van de baan? Als het aan ons ligt zeker niet. Stay tuned.

donderdag 27 mei-2004
Gisteren werd kond gedaan van een zeer heuglijk feit, dat voor aandeelhouders van Fortis her en der mogelijk aanleiding is geweest voor een bescheiden dinertje met wat bubbels. Dankzij het betere klimaat op de effectenbeurzen bleek de operationele winst van de Belgische geldzak in het eerste kwartaal van dit jaar namelijk meer dan een miljard euro te zijn geweest. Tegen een miezerig verlies van 453 miljoen in de vergelijkbare periode van vorig jaar. Meteen de koers van Fortis omhoog. Iedereen blij. Je mag dit vreugdevolle, zakelijke succes voor een groot deel toeschrijven aan het heldere inzicht van de top vanhet bankbedrijf. Die staat onder leiding van graaf Maurice Lippens. Een machtige meneer, over wie Fortis niet al teveel prijsgeeft. Wel iets over de plekken waar hij ooit zijn kennis heeft vergaard en zijn ronkende carrière, maar niks over zijn privéleven. Privacy, hè. Dat staat bij Fortis natuurlijk hoog in het vaandel. En wat hebben de aandeelhouders eraan als ze weten dat de naam van de hoogste baas herhaaldelijk voorkomt in het dossier-Dutroux via de verklaringen van drie getuigen en een aantal anonieme ontboezemingen (*)? Dat de Belgische Justitie naar aanleiding daarvan zich nooit aan het hek van meneer Lippens’ stulp heeft gemeld wil niet zeggen dat die verklaringen uit hersenspinsels bestaan van een paar doorgedraaide types. Integendeel zou je haast zeggen. Maar elke hint over graaf Maurice in die richting is en wordt in de kiem gesmoord. Misschien vanwege de koersgevoeligheid voor het aandeel Fortis. Aangezien wij niet op de beurs genoteerd zijn en onze koers altijd vaststaat zijn wij niet van plan om vroegtijdig af te haken. Als de tekenen niet bedriegen komt er nog heel wat meer los over graaf Maurice. En niet te vergeten zijn broer Leopold. Daarom nu al een waarschuwing aan het adres van de aandeelhouders: Fasten your seatbelts. Er is turbulentie op komst. Stay tuned.

(*) zie vooral aflevering 11 en 13 van deze serie.

zondag 6 juni-2004
Baron Maurice Lippens heeft een rottige week achter de rug. Eerst kwam naar buiten dat de Belgische Justitie de Banque Belgolaise ervan verdacht voor een paar Congolese rakkers 70 miljoen euro te hebben witgewassen die afkomstig waren uit de verkoop van een voorraadje zogenaamde bloeddiamanten. Die rakkers zouden daar dan weer wapens voor hebben gekocht om allerlei vijandige stammen voor de zoveelste keer tot Pygmee-afmetingen te reduceren. De Belgolaise is een dochter van Fortis en zoals u inmiddels weet is baron Maurice daar de hoogste baas van. Nou ligt die niet snel aan de luchtslangen, anders word je geen hoogstebaas. Hij liet dan ook bliksemsnel een persbericht in elkaar sleutelen waarin stond dat van de kwalijke berichten geen tropisch hout klopte en dat ze bij Fortis rustig de resultaten van het gerechterlijk onderzoek afwachtten. Dat deed de aandeelhouders blijkbaar goed, want Fortis maakte toch nog een leuk winstje op de beurs. Zo gaat dat.
Maar er was nog iets waar baron Maurice niet goed van werd. Dat was het verhaal waarmee het Nederlandse weekblad Party afgelopen weekend naar buiten kwam onder het kopje: “Sponsor Gullit in opspraak”. De inleiding vermeldde het volgende: “Afgelopen week werd bekendgemaakt dat Ruud Gullit de hoofdrol speelt in een reclamespot van een grote Belgische bank. Begin juli is de commercial voor het eerst op de televisie te zien. Party kwam achter een schokkend feit over de hoogste baas van deze bank”. En vervolgens wordt er uitgepakt met materiaal uit het Dutroux-dossier over de gebroeders Maurice en Leopold Lippens dat afkomstig was van het internet...
Vrijdagmiddag diende in Amsterdam een kortgeding tegen Party. Een bef van Stibbe eiste namens zijn cliënt dat alle exemplaren van het weekblad uit de schappen zouden worden gehaald en een aantal boetes dat in de tonnen liep als niet zus of als niet zo. Party verweerde zich met erop te wijzen dat het citeerde uit stukken die soms al geruime tijd op de site van Kleintje Muurkrant (in deze serie) waren te vinden. Maar daar had de advocaat van de baron nog nooit van gehoord, laat staan dat hij ooit kennis had genomen van de boeiende inhoud ervan. Je zou bijna concluderen dat wat op het internet verschijnt niet meetelt voor dit soort luitjes en wat in een blad als Party wordt afgedrukt wel. Hoe dan ook, men kwam tot een schikking. Het weekblad werd veroordeeld tot de formidabele boete van 12.500 euro en het plaatsen van een rectificatie in de volgende editie. Peanuts dus. Maar dat neemt niet weg dat de schrijver van het artikel in wezen als een goedkope sensatiebak wordt neergezet. Terwijl hij tweehonderd procent gelijk heeft. En baron Maurice weet het. Hij en zijn broer Leopold komen bij herhaling in het dossier Dutroux voor. Wij van Kleintje Muurkrant kunnen dat zonneklaar aantonen. Met alle details. Dus wat nou boete? Wat nou rectificatie? Het is gewoon waar. Stay tuned.

vrijdag 11 juni-2004
Gisteren is Dutroux voor het laatst aan het woord geweest in het naar hem vernoemde proces in Arlon. Hij speelde oude stukken uit zijn repertoire. Hij was maar een marionet geweest in de handen van anderen. Is alles wat hij zei bullshit? Niet alles. Laten we vooropstellen dat Dutroux een smerig stukje mens is, maar een van zijn uitspraken in zijn verdediging was zeker to the point. Dat was het volgende:
“Aan de machtigen mag je niet raken. Dat veroorzaakt teveel commotie. De speurders werken in dienst van de georganiseerde corruptie (...) De scheiding der machten eindigt waar de corruptiebegint”.
In deze serie hebben we duidelijk willen maken dat in ieder geval twee machtige mannen die door verschillende getuigen werden aangewezen als afzichtelijke pedo’s nooit door de politie zijn verhoord. Dat waren de adellijke gebroeders Maurice en Leopold Lippens. De een de hoogste baas van Fortis. De ander burgemeester van Knokke. Ging het justitieel apparaat er automatisch van uit dat zulke hoge heren zich nooit aan iets dergelijks schuldig gemaakt konden hebben en/of dat de getuigen niet helemaal wel tussen de oren waren? En ergo zelfs een vriendschappelijk gesprekje met beide heren daarom niet nodig was. Hoe noemen we dat in een democratische rechtsstaat? Ouwe jongens krentenbrood? Handjeklap? Klassejustitie? Corruptie? Wie het weet mag het zeggen. Het proces-Dutroux is op een haar na gevild. Maar voor ons is de strijd nog niet gestreden. Stay tuned.

dinsdag 15 juni-2004
Afgelopen week heeft het weekblad Party een rectificatie geplaatst naar aanleiding van een klacht van Maurice Lippens, de hoogste baas van Fortis. Hij vond de inhoud van het artikel “Sponsor Gullit in opspraak” van een week daarvoor, waarin hij samen met zijn broer Leopold in verband werd gebracht met pedofilie, nou niet je dat. Het bewuste artikel leunde comfortabel op een aantal afleveringen van onze serie “Adel verplicht” waarbij geput werd uit een reeks verhoren van slachtoffers uit het Dutroux-conglomeraat. Dat Maurice zich plotseling geroepen voelde om het Nederlandse weekblad voor de kadi te sleuren is al vreemd,want wat er stond was juist. Maar dat zijn broer Leopold zich muisstil hield is nog vreemder. Want als je de getuigenissen van de slachtoffers mag geloven deinst hij nergens voor terug. Volgens X1 en X2 was hij uiterst gewelddadig tijdens de “seances” met de meisjes en Chantal S. noemde hem “een echt varken”. Bovendien zou hij aanwezig zijn geweest bij de moord op zowel Carine Dellaert als Katrien de Cuyper.
Wij zijn niet de eersten die zich met deze zaken bezighouden. Verre van dat. Zo is bijvoorbeeld de Belgische journalist Walter de Bock ons ruim voorgegaan. Op 27 mei 1997 deed hij het onderzoekteam in de zaak-Dutroux de suggestie aan de hand om mevrouw Nicole Liegois eens nader aan de tand te voelen. Nicole was sinds jaar en dag de huishoudster van baron Leopold in diens villa in Knokke en moest toch de nodige shit hebben zien langskomen. Voor zover wij weten is mevrouw Liegois nooit ondervraagd. Net zomin als haar werkgever, baron Leopold. Net zomin als diens broer, Maurice. Gekker nog. Maurice heeft op 10 juni jl. van de Belgische minister van Financiën Reynders een medallie gekregen. Voor zijn grote inspanningen ten behoeve van Fortis is hij benoemd tot Grootofficier in de orde van Leopold II. Dat moet onze kindervriend in deze roerige tijden toch een warm gevoel hebben bezorgd. Stay tuned.

vrijdag 18 juni-2004
Nee hoor, geen netwerken van kinderontvoerders en kinderverkrachters. Philip Freriks vroeg het nog eens voor de zekerheid. Nee, niks van gebleken. Dat Dutroux-trio werkte alleen maar voor eigen geneugten en gaat langdurig achter het gaas. Die meneer Nihoul had alleen maar wat xtc verhandeld en staat over een paar jaar weer op straat. Het proces van de eeuw in Arlon eindigde in wezen net zo voorspelbaar als het Journaal. Aan het eind zit het weerbericht.
Maar hoe zat het bijvoorbeeld nou met Julie en Melissa? In tegenstelling tot wat wij eerder berichtten blijkt ook uit de medische rapporten wel degelijkdat de beide meisjes door een hel zijn gegaan en in ieder geval beestachtig anaal zijn verkracht. Om over de andere vreselijke berichten over hun dood maar te zwijgen. Te suggereren dat de twee meisjes na ruim honderd dagen aan honger en dorst zouden zijn bezweken omdat Dutroux toen in de petoet zat is te bizar voor woorden.
En wat moeten we met de verklaringen van de X-getuigen en andere slachtoffers van pedofiele liederlijkheden? Dat onderdeel van de “Dutroux-files” is nog niet gesloten en ligt in Gent ter verdere behandeling. Kunnen de verantwoordelijke Belgische autoriteiten die files langzaam laten verstoffen en uiteindelijk tot de status van oud papier degraderen? Moeilijk. Ook al omdat recentelijk een afvaardiging van Scotland Yard een lijvige rapportage heeft overhandigd aan haar Belgische tegenvoeter waarin ondermeer diep wordt ingegaan op de twijfelachtige activiteiten van de grote baas van Fortis en de burgemeester van Knokke. Met name dat gedeelte is eveneens aan de Spaanse Justititie doorgetunneld voor verder onderzoek naar de avonturen van Maurice en Leopold Lippens op Ibiza en mogelijk andere locaties op het Iberisch schiereiland. Wordt het misschien toch nog Party-time. Stay tuned.

zondag 20 juni-2004
De Britse National High Tech Crime Unit (NHTCU) is niet een of ander clubje aftandse speurneuzen met dikke brillenglazen die de hele dag ergens op een achterafje proberen te achterhalen welke schooierd met een listige kunstgreep drie euri van opoe’s rekening heeft afgehaald. Nee, nee. Het gaat om een elite-eenheid die samen met de National Crime Squad en de National Criminal Intelligence Service zeg maar de Britse FBI vormt. Volgens onze Britse bronnen is de NHTCU momenteel bezig met een fors opgezette operatie onder de codenaam DIPHIN. In samenwerking met de grootste creditcard-ondernemingen op deze aardkloot brengt de Unit degeldstromen in kaart die hun oorsprong vinden in de pay-per-view kinderpornosites en uitmonden in de kassa’s van Oosteuropese gangsterbendes. Die daarmee tegelijkertijd een machtig middel in handen hebben om de welgestelden onder hun cliëntèle wat extra poen uit de zak te kloppen.
Om niet de sporen te drukken van eerdere Amerikaanse onderzoeken en tureluurs te worden van de grootschaligheid focust de DIPHIN-operatie zich op Europa. En op de vraag welke banken er niet tegen opzien om op grote schaal profijt te trekken uit deze wanstaltige dienstverlening. Inmiddels zou al duidelijk zijn geworden dat er geen Britse banken betrokken zijn bij deze misdadige ongein. Wel banken aan deze kant van het plasje. Tien om precies te zijn. Welke dat zijn hebben wij helaas nog niet mogen vernemen. Maar wat niet is zal zeker komen. En grappig, we hebben het donkerbruine vermoeden dat we één bank al herhaalde malen hebben genoemd in verband met de “niet bestaande” pedofiele netwerken. Een beetje intelligente lezer - u dus - weet meteen in welke richting onze gedachten gaan. Maar soms wint de schildpad het van de haas, dus laten we maar kalm aan doen. Stay tuned.

maandag 20 september-2004
Wij ontvingen gisteren weer eens een aardig mailtje om deze serie een beetje nieuw leven in te blazen. Een mailtje dat o.i. voor de zoveelste keer aantoont dat de verklaringen van Regina Louf (getuige X 1) met name in Knokke toch bij heel wat mensen een déjà-entendu veroorzaakte. Onze lezer schreef het volgende: “De oma van mijn vrouw, een echte Knokkenaar, wist zich het volgende te herinneren toen wij naar het programma van Christine X (van RTL geloof ik) zaten te kijken. Christine X, die voorkomt in de pedofilie-zaak, zou door haar tante zijn uitgeleverd. Dit was een Poupaert. Nuzou die dame gedurende de oorlog de vrouw geweest zijn van de oorlogscommissaris en achter het hotel Châlet Tinel een Duits bordeel hebben opengehouden. Oma herkende de dame in kwestie onmiddellijk toen ze op TV kwam.
Burgemeester Lippens is toen hij jong was in opspraak gekomen in Knokke. Hij zou samen met een vriend een meisje hebben aangerand op het Place M’as tu vue. Naderhand zou men de familie betaald hebben om te zwijgen. Dit werd mij uit twee totaal verschillende bronnen gemeld. Een van die bronnen vermeldde ook cocaïneparties. Verder weet ik er niet meer over”.
Lekker hè. Zo maar een paar toefjes historie uit Knokke aan Zee. Kunnen die luitjes van de Fortisbank bij de koffie weer even lekker lullen over de broer van de baas.

dinsdag 21 september-2004
Op 9 september jl. raakte de zaak rond de adellijke gebroeders Leopold en Maurice Lippens plotseling in een onverwachte stroomversnelling. Toen kreeg namelijk procureur des Konings Michel Bourlet een pas opgedoken, volledige lijst toegeschoven van alle spullen die tijdens het politieonderzoek in de zaak Dutroux her en der in beslag waren genomen. Op die lijst stonden ook anonieme brieven die betrekking hadden op pedofiele activiteiten van respectievelijk de Knokke- en de Fortisbaas. De brieven bleken te corresponderen met de epistels die ooit op de deurmat van de Dutroux-speurders waren gevallen. Als snel kwamen de namen bovendrijven van twee onverlatendie de duimschroeven zouden hebben aangelegd bij de gebroeders Lippens: Viviane Lefèvre en Antoine Vandenbogaert. Beiden geen onbekenden uit het Dutroux-circuit.
Viviane was een habitué in de beruchte kroeg DOLO en ooit gearresteerd wegens het verschaffen van een vals alibi voor een van de oorspronkelijke hoofdverdachten in de zaak rond de moord op Louba Benaissa, Jacques Genevois. Zij bleek daartoe aangezet door de advocaat van zowel de DOLO als van Genevois, mr. Daniel van Bossuyt. Zelf een kindervriend en een goede kennis van Nihoul.
Antoine (Tony) was de uitbater van Régina Louf (getuige X1). Tijdens haar verhoren vertelde de door de Belgische media naar het land van La Fontaine verbannen Régina ondermeer dat Tony haar als jong meisje meenam naar sexparties waar ook de heren Lippens aanwezig waren. De scènes die zich daarbij afspeelden werden volgens haar door Tony gefilmd. En gezien de huidige ontwikkelingen krijgen haar revelaties ineens heel wat meer cachet.
De nieuwe oude lijst vermeldde overigens niet alleen op welke adressen bovengenoemde brieven waren aangetroffen maar ook waar zij zich momenteel moesten bevinden: op een schietbaan van de gendarmerie in Neufchateau. Waar meer files zijn weggestopt als “niet relevant”. Bourlet heeft onmiddellijk na de heuglijke ontdekking de brieven opgevraagd. Dat is nu bijna twee weken geleden. Tijd om de kat de bel aan te binden. Stay tuned.

woensdag 6 oktober-2004
Gelukkig wordt er ook in België actief meegelezen. Toen we het dus de laatste keer hadden over Christian van Thillo en de geringe kans dat in de bladen van zijn Persgroep de gebroeders Lippens ooit net zo geportretteerd worden als in onze kolommen vanwege Christian’s lidmaatschap van de Club Lorraine, werd er meteen alert gereageerd. Dat mailtje luidde alsvolgt:
“Vergeet Rik de Nolf niet van Roularta, eigenaar van VTM. En wie maakte Regina Louf belachelijk? Juist VTM. Onze Rik is ook bij de belangrijke Lotharingers”.
En da’s helemaal juist. Rikske is ook lid van Stéphan Jourdain’s Lotharingse genootschap. Moet de grafelijke gebroederstoch een comfortabel gevoel geven. Stay tuned.

donderdag 23 september-2004
Zoals vermeld in onze vorige bijdrage kregen Viviane Lefèvre en Tony Vandenbogaert allebei op een dag onverwacht bezoek van de politie. Die dag was om precies te zijn 20/1/1997. De invallen vonden plaats naar aanleiding van verklaringen van de X-getuigen en leverden interessant materiaal op. Zo werden bij Viviane een zonder twijfel boeiend foto-album en een paar niet ondertekende brieven in beslaggenomen.
Een van de brieven begon met: “Heeft betrekking op graaf Leopold Lippens en Maurice Lippens”. Een ander met: “De tijd verstrijkt...”. Op een bijbehorende enveloppe stond: aan de eerste president van het Hof van Appèl, Place Poelart 1,Brussel 1000.
Ook bij Tony worden een foto-album en een stel niet ondertekende brieven geconfisqueerd. We nemen aan dat die brieven in ieder geval voor een deel synoniem waren aan die van Viviane, want ze hadden min of meer dezelfde aanhef: “Heeft betrekking op Maurice en de graaf” en “De tijd verstrijkt...”. En ook hier een enveloppe met als adressant de president van het Hof van Appèl.
Maar blijkens de opschriften van een paar andere enveloppes had Tony kennelijk nog meer mensen in gedachten die in zijn ogen op de hoogte moesten worden gebracht van de exercities van Maurice en Leopold: de procureur des konings in Brussel en diens substituut.
Uiteraard werden de vondsten van de Lippens-juweeltjes door de petten keurig vastgelegd en wel in proces-verbaal 100729/00. Zonder enige twijfel per ongeluk werden ze vervolgens ondergebracht bij de camionvracht aan “niet relevante” stukken van het dossier Dutroux. Opgeslagen op een schietbaan van de gendarmerie in Neufchâteau. In 2000 werd het vlekje weggewerkt en keerden ze veilig terug in de files van de X-getuiges, die op dat moment door de pers voldoende waren afgebrand. Of ze daar nog steeds liggen is de vraag. In ieder geval heeft Procureur des Konings Bourlet ze opgevraagd. En dat is al heel wat. Stay tuned.

vrijdag 24 september-2004
Nee, nee. Nog niks van het Bourlet-front. Maar wel een mail van een zeer goed ingevoerde Belgische lezer naar aanleiding van aflevering 22. Van de inhoud ervan vielen wij niet stijl achterover tussen de piranha’s. Integendeel. Het gaf ons het gevoel op bekend terrein te zijn. De tekst luidde ondermeer:
“Als ik jullie tekst goed begrijp en juist interpreteer, zou er o.a. bij Tony van den Bogaert op 20/01/97 een huiszoeking hebben plaatsgevonden. Ik denk dat je deze bewering eens moet checken, want bij mijn weten heeft er maar één huiszoeking plaatsgehad bij Tony en dat was nadat Regina Louf (op22 januari 1998) haar anonimiteit opgaf. En die huiszoeking had plaats op 29/01/1998. Uit de inventaris van die huiszoeking blijkt niet dat er toen bij Tony iets als brieven in verband met de Lippens werd aangetroffen. Wel merkwaardig in verband met de inbeslaggenomen goederen op 29/01/98 is, dat twee telefoonboekjes met adressen en telefoonnummers die in beslag werden genomen bij Tony tot op heden spoorloos blijken te zijn”.

Onze bewering dat Viviane Lefèvre en Tony van den Bogaert op 20/01/97 onverwacht bezoek kregen en dat er bij die beide invallen anonieme brieven over de kindvijandige strapatsen van de gebroeders Lippens waren aangetroffen is afkomstig uit een uitvoerige officiële lijst onder het hoofdje “Cellule Neufchâteau: Gestion des Saisis”.

Nou kan het zijn dat iemand een slechte nacht achter de rug had en wat slordig is geweest bij het samenstellen van de lijst. Maar het verschil tussen 20/01/97 en 29/01/1998 is te groot om van een vergissing te kunnen spreken. Bovendien verschilt het aangetroffen en vervolgens uit het zicht gemanouvreerde materiaal ook sterk. Verwarring alom dus. Mogelijk en al dan niet bewust geïntroduceerd om alle speurtochten naar de grote jongens in de in elkaar overlopende dossiers van Dutroux en de X-getuiges vroegtijdig in de berm te drukken.
Maar omdat we ons niet kunnen voorstellen dat de Cellule Neufchâteau de Lippens-brieven zelf heeft uitgevonden en Viviane en Tony op losse gronden heeft aangewezen als de bronnen ervan, blijven we verder in de inhoudelijke juistheid van de lijst geloven. Trouwens, procureur des Konings Bourlet ook. En hé, misschien vinden zijn jongens in de map met de brieven ook een paar telefoonboekjes. Waar geen geloof is, verliest de pater zijn soutane. Stay tuned.

maandag 27 september-2004
Zeker en vast. Regina Louf heeft ooit tegenover de politie de beide Lippens-boys aangewezen als kinderverkrachters.
Zeker en vast. Regina Louf heeft ooit tegenover de politie verklaard dat haar uitbater Tony Vandenbogaert bij verschillende exhibities waarbij sprake was van kinderverkrachting door hooggeplaatsten een camera hanteerde.
Zeker en vast. De politie heeft bij Tony Vandenbogaert brieven in beslag genomen die handelden over de gebroeders Lippens.
Zeker en vast. De beide heren zijn door de politie nooit verhoord over deze zaken.

Van 7 tot en met 10 oktober aanstaande vindt er in Knokke, waar graaf Leopold Lippens sinds jaar en dag burgemeester is, een ontmoetingplaats onder het hoofdje “Leaders meet & greet”. Daar kunnen toppers uit de Belgische private en publieke sfeer ditmaal drie dagen lang met elkaar informeel ouwenelen over de wisselwerking tussen bedrijfsleven en overheid. Dat gaat je natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten en er is dus ook gelegenheid om eens even lekker te relaxen via een potje golf op de course van Leopold, een gokje in het casino, een zeiltochtje voor de kust, een partijtje tennis, een saunaatje, een bommetje in het zwembad, een slokje in de pianobar, een dansje, een lijntje coke in de badkamer en een al dan niet volwassen sexuele versnapering tussen de lakens. Hoewel die laatste twee mogelijkheden niet zijn opgenomen in het officiële programma.
De officiële opening wordt verzorgd door Leopold zelve en er zullen naar het zich laat aanzien naast Didier Bellens (CEO Belgacom), Johnny Thijs (CEO De Post), Harry Bowen (professor in de internationale Economie & internationaal zaken doen), Wim Moesen (ook al professor in de Economie) en generaal August van Daele (chef-staf van de Belgische strijdkrachten) ook drie ministers als spreker opdraven: Serge Kubla (Waals minister van Economie, Begroting, Ruimtelijke ordening, Wetenschap en Technische Innovatie), Dirk van Mechelen (Vlaams minister van Financiën en Begroting, Ruimtelijke ordening en Technische Innovatie) en Johan vande Lanotte (vice-premier en minister van Begroting en Overheidsbedrijven).
Vooral de deelname van de laatste drie beschouwen wij als een gotspe. Wij zouden niet graag ingeleid worden door een burgemeester die op zijn minst in een pedofiele reuk staat. Maar wij zijn ook geen leaders die relaxed meeten en greeten. Stay tuned.

maandag 4 oktober-2004
Vandaag gaan we terug naar aflevering 5 van deze serie. Daarin maakten we melding van het blad Eventail van de uit een rijke stenenfamilie afkomstige Stéphan Jourdain. Dat blad had een zeer bezoedeld verleden waarin een hele reeks onappetijtelijke figuren uit het rechtse coup-milieu als Van den Boeynants, Van Kerkhoven, Breydel en De Bonvoisin figureerden. Verzameld in alleraardigste clubs als Cercle des Nations en CEPIC. Of Jourdain dat glorieuze recente verleden in ere wil herstellen is de vraag. Maar hij houdt wel van dit soort exclusieve clubs. Zo richtte hij in 1998 de Club van Lotharingen ook wel Club deLorraine op. Gevestigd in 't Ukkelse kasteel Fond’Roy, dat hij voor een prik had overgenomen van de erven Mobutu. De tot zijn voetzolen corrupte Congolese dictator die via de door hoge Belgische en Amerikaanse complotteurs geïnitieerde moord op de linkse, edoch democratisch gekozen premier Patrice Lumumba tussen midden jaren zestig en midden jaren negentig van zijn land één groot kerkhof maakte. Stéphan verzamelde in deze club de fine fleur uit het gazon van 't Belgische financieel/economische wereldje. De graven, burggraven, baronnen, ridders en een enkele prins vliegen je om de oren. Plus een hele zooi general managers, CEO’s, advocaten, administrateurs etcetera.

Opvallende namen in deze speciale context? Jawel. Zo behoort een meneer Boas van Asco Industries tot de gerenommeerde leden. Founding father van deze wapenhandelfirma was Roger Boas. Volgens een rapport van de gerechtelijke politie uit 1988 werd deze Roger naast prins Albert, rijkswachtgeneraal Beaurir, Paul vanden Boeynants en Charly de Pauw gechanteerd vanwege hun sexuele strapatsen*. Het zou daarbij vooral gaan om videobeelden die waren gemaakt van sexparties in een villa in St.-Genesius-Rode waaraan ook minderjarigen deelnamen.

Het verbaast je eigenlijk nauwelijks om een hele reeks namen van de familie De Pauw in de ledenlijst aan te treffen, aangevuld met die van een telg uit het geslacht Vanden Boeynants. En het wordt bij ons helemaal warm van binnen als we op de namen van Leopold en Maurice Lippens stuiten. Maurice is zelfs lid van het erecomité. Wat dat ook mag zijn.

Je vraagt je af of al die nette mensen van de Club Lorraine nou niks weten van deze historische onsmakelijkheden uit het album van de betrokken families? Zouden ze nooit iets daarover hebben gelezen in boeken of in artikelen in De Morgen of zo? Oh, nu we het toch over hebben, weet u wie ook lid is van het erecomité van Lourdain’s keurige gezelschap? Christian van Thillo. Van de Persgroep. De huidige eigenaar van ondermeer De Morgen. Gelukkig maar dat ie geen invloed heeft op de inhoud van de krant. Anders zou je nooit meer iets lezen over dit soort zaken. Toch? Stay tuned.

* zie ook het hoofdstuk “Lavi en Boas” van het artikel “Irangate aan de Maas” op de site van de Morgenster of in Kleintje Muurkrant 325.

woensdag 29 september-2004
Nog wat plezante details uit het arsenaal aan anonieme brieven waar procureur-generaal Michel Bourlet naar heeft gevraagd kunnen misschien geen kwaad.
Op 20 september 1996 zitten Régina Louf en de BOB-er Patriek de Baets voor het eerst tegenover elkaar. Tijdens de eerste verhoren valt voor zover wij weten nog nergens de naam Lippens. Maar op het parket in Brussel was begin september van dat jaar al wel een anonieme brief binnengekomen waarin de burgemeester van Knokke en de hoogste baas van Fortis worden opgevoerd als “sexuele monsters” *.
Het briefje dateert van 5 september 1996 en is verzonden uit Drogenbos, een stadje onder de rook van Brussel. Het epistel wordt op 11 september doorgestuurd naar procureur-generaal Anne Thily in Luik. Die stuurt het met het oog op het onderzoek in de zaak Dutroux op 18 september door naar Bourlet. De p.g. in Brussel zal het verder geen speciale behandeling hebben gegeven. Er kwamen zoveel anonieme brieven binnen.
Er volgt in october of november (de datum was blijkbaar moeilijk vast te stellen) opnieuw een briefje dat de gebroeders beschuldigt van haast onbeschrijfelijke pedo-praktijken. Eenvoudige in het Frans gestelde briefjes vol taal- en tikfouten, al dan niet bewust.
Begin december van dat jaar arriveren dan twee anonieme briefjes die beiden op 3 december in Brussel op de post zijn gedaan. Duidelijk afkomstig van een andere afzender. Kennelijk een insider die behoorlijk de pest heeft aan met name Maurice Lippens. Hij meldt namelijk dat een uiterst belangrijk dossier over de pedofiele strapatsen van Maurice aan zes magistraten is overhandigd en dat die er allemaal niks mee willen doen bij gebrek aan bewijs. Een hoge bestuurder van de Société Générale is volgens de schrijver op de hoogte van de gore avonturen van Maurice maar durft daar niks over te zeggen. Hetzelfde geldt voor de grote baas van Tractebel. In die tijd Philippe Bodson, een vriend van Maurice.

Verder weet de briefschrijver nog te melden dat Maurice die tot dan toe geen titel droeg in de adelstand zal worden verheven ** en dat de gebroeders worden gechanteerd.

Nou, erg fijn om te weten allemaal, maar geen aanleiding om de Lippens-boys eens even apart te nemen in een zweetkamertje. Maar zo gaat dat met hoge heren. Stay tuned.

* zie aflevering 13 van deze serie "adel verplicht" op de "followup"site.

** Maurice werd in juli 1998 inderdaad tot “graaf” gebombardeerd.

zaterdag 19 februari-2005
Er zijn hele volksstammen die onze site beschouwen als een roddelrubriek. Zijn we niet. Maar soms hebben we toch de onweerstaanbare aandrang om even in de voetsporen van kakelbladen als Privaat, Story, Weekend, Party etcetera te treden. Zoals nu bijvoorbeeld, bij het lezen van een paar kleine berichtjes in een paar Belgische lokale suffertjes over een huwelijk op de vierde van deze maand. Rijkelijk laat misschien, maar toch wel de moeite waard.

Het ging namelijk om het huwelijk van graaf Alexander Lippens, de zoon van Fortis-baas graaf Maurice Lippens, met de 32-jarige Duitse journaliste Alexandra Capelle, die vooral bekendheid schijnt tegenieten in Dubai. Het huwelijk werd voltrokken door graaf Leopold Lippens, een oom van de bruidegom, in zijn hoedanigheid van burgemeester van Knokke-Heist. De heuglijke gebeurtenis vond in alle stilte plaats. Er kwamen ‘savonds wel 250 hoge gasten een hap en een slok halen en wat schuifelen. Maar voor de rest alles hush hush.

Op het oog wat merkwaardig voor zo’n society-huwelijk. Je zou toch heel wat pomp en net zoveel circumstances verwachten. Met paparazzi en massa’s nieuwsgierigen uit de rijen van het eenvoudige volk. Niks. Waarom? Misschien omdat inmiddels heel wat mensen in Knokke-Heist kennis hebben genomen van de inhoud van deze serie, waarin ondermeer verklaringen voorkomen uit Dutroux-gelieerde dossiers. Over het beklimmen van jonge meisjes door graaf Leopold en graaf Maurice.

Nou hoef je zulke verklaringen niet serieus te nemen en dat deden de onderzoekrechters en de voor hen in het veld zijnde koddebeiers dan ook niet. Maar stel je voor dat er onder de bevolking lieden schuilen die al die “roddel” wel geloven. En voor het stadhuis genante scènes gaan staan maken. Of dat Regina Louf plaatsneemt op de publieke tribune. Nee, dank u feestelijk.

Kijk, zo’n Alexander kan daar natuurlijk niks aan doen. En Alexandra ook niet. Die wensen wij alle geluk van Dubai en de rest van de wereld. Maar waarom die dossiers over pappa Maurice en nonkel Leopold zo diep onder het zand van Knokke aan Zee zijn begraven mag Jacques Langlois weten. Stay flabbergastedly tuned.

dinsdag 22 februari-2005
Nou we toch op roddelniveau bezig zijn. De pas in het huwelijk getreden Alexander Lippens en zijn vrouwtje zouden zich volgens insiders hebben gevestigd op het adres Rue Marconi 125 in Ukkel-Forest, een gemeente uit het Brusselse conglomeraat. Lekker makkelijk voor de heer des huizes, want vestigingen van zijn onderneming CDC United Network zitten in dezelfde straat. Respectievelijk op nummer 40 en 127. Last van files zal hij dus niet hebben.
CDC is zo’n tien jaar geleden van start gegaan en distribueert televisieproducties, waaronder films voor kinderen, en doet sinds zo’n vijf jaar ook marketing en promotie in kranten entijdschriften via dochteronderneming Paperview. Niet op Ukkelse schaal maar wereldwijd.
Wacht even. Rue Marconi 127? Hé, frappant. Want wat lezen we in een ten behoeve van de Dutroux-snuffelaars van Neufchâteau opgesteld proces-verbaal van de Brusselse gendarmerie dd. 15 januari 1997?

“Uit het fiscale dossier van Weinstein blijkt dat hij in 1986 loon ontving van onder andere Video Promotion Sprl., gevestigd aan de Rue Marconi 127 in Ukkel.
Uit het fiscale dossier van Sprl. Video Promotion blijkt dat deze onderneming inderdaad Weinstein in dienst heeft gehad in de periode tussen 1/12/85 en 31/7/86.
Ter herinnering, deze onderneming gaf als reële activiteiten op de import van onbespeelde videocasettes, het produceren, copiëren, dupliceren en transcoderen van films en van tijd tot tijd de verkoop van camera’s en televisietoestellen.
De verantwoordelijken voor die onderneming waren in die tijd de heren Maurice Amaraggi en Joseph Schulman.
Deze onderneming zou financiële banden onderhouden met de BVBA Video Promotion Hollande in Nederland. In de huidige fase van het onderzoek is het voor ons nog onmogelijk de identiteit van de buitenlandse onderneming duidelijker vast te stellen”.

Tot zover voorlopig. Weinstein, Schulman, Lippens. Alle drie namen die je meteen associeert met de wereld van de echte kindervrienden. We zijn weer helemaal thuis. Stay tuned.

donderdag 24 februari-2005
Van de Brusselaar Jean-Paul Raemaekers kunnen we niet vrolijk worden. Het achterover drukken van beleggingsgelden, het jatten van identiteitsbewijzen, het drijven van blote dameswinkels, maar bovenal het verkrachten en folteren van kinderen, dat op film vastleggen en samen met meer van dat fraais grootschalig op de markt pletteren, nou nee. Worden wij niet wild van.
Eind jaren tachtig had Raemakers wegens zware pedo-delicten al eens een correctionele zeperd van Justitie gehad, maar na een paar jaar was hij alweer vrij man en verviel meteen van kwaad tot erger.

Eind oktober 1991 vestigde hij zich als grootscheeps belegger in een fraai pand ophet adres Louisalaan 163 in Brussel. Op erectieafstand van de hoofdzetel van de Commission Bancaitre et Financière, waar ene Eric Remacle als bode fungeerde (1). Maar je bent natuurlijk niet verantwoordelijk voor je buren. Laat staan dat je er contact mee hebt.

Raemakers boerde zo gigantisch dat hij in maart 1992 min of meer noodgedwongen een eigen beleggingsonderneming liet registreren: PEFI. Dat kan niet zomaar in de wereld van de geldzakken, hoewel je dat soms niet zou zeggen. Dus eind augustus van dat jaar was het al einde oefening. Ramaekers zag de bui hangen en nam de poten naar Nederland met een flink aantal meloenen van avontuurlijke beleggers.

Jean-Paul had echter ook op andere wijze frankskes bij elkaar geharkt. Met de handel in videotapes. Sextapes. Pedotapes. Dat kwam in mei 1993 aan het licht. Op de 21ste van die maand greep de Nederlandse Centrale Recherche hem op verzoek van de zuiderburen bij de kladden in een Rotterdams hotel en Jean-Polleke werd aan de Belgische autoriteiten overgeleverd.

Het daarop volgende proces tegen de investeringsgoochelaar annex kinderpornoboer liep aanvankelijk niet ongunstig voor hem. Maar door een nieuwe vondst van een enorme voorraad afzichtelijke partij kinderporno begon het er ineens aanzienlijk somberder voor de beklaagde uit te zien. En hij begon te zingen. Over pedonetwerken.

Tijdens een van zijn aria’s op 20 februari 1995 kwam het adres Molièrelaan 86 in Brussel voorbij. Daar kon je volgens hem in de jaren tachtig op bestelling kinderpornofilms laten opnemen met je meest favoriete zieke scènes.

Pas een kleine twee jaar later kwam uit dat die opnamestudio een bestuurlijke connectie had met een productiemaatschappijtje van videofilms op het adres Marconistraat 127 in Ukkel-Forest. Jawel, hetzelfde pand waarin vanaf 1995 het video-distributiebedrijf van Alexander Lippens is gevestigd. Wiens vader Maurice en nonkel Leopold zo levendig voorkomen in Dutroux-gelieerde dossiers zonder dat zij eenzelfde lot ondergingen als Jean-Paul Ramaekers. Toeval? N’existe pas. Stay tuned.

(1) Zie "Leugens in België" deeltje 19 en 23 in onze vervolgartikelenrubriek "Followup"

vrijdag 25 februari-2005
De bestuurlijke connectie tussen het door Raemaekers aangewezen filmopnamebedrijfje aan de Molièrelaan 86 en het videoproductieonderneminkje aan de Marconistraat 127 bestond uit één meneer: Joseph Schulman. Diens onderneming BVBA Audio Corporation was niet alleen via Weinstein verbonden met het Dutroux-complex, maar ook via de voormalige Brusselse advocaat Michel Vander Elst. Ooit wegens zijn aandeel in de ontvoering van ex-premier Paul vanden Boeynants in de jaren tachtig achter het gaas gegaan en in de jaren negentig bekend geraakt als de uitvinder van een vals alibi voor Michel Nihoul bij het onderzoek naar de ontvoering van Laetitia Delhez. Juist deze meester inde onrechten was daarnaast een tijdlang adviseur van Joseph’s filmfabriek. Leuk hè?

Buiten een adviseur had Joseph ook een broer, Charles. Geen dommekloot, deze Charles Schulman. Hij was namelijk uroloog aan het Erasmus-ziekenhuis in Brussel en dan heb je toch meer in je hoofd dan iemand die altijd in zijn schoenen staat te pissen. Naast de urologie trok ook de filmerij zijn belangstelling, getuige zijn bestuurlijke aanwezigheid binnen "Image Transfert Industrie". Een ondersteunend bedrijf ten behoeve van filmproducties.

Onze Charles was getrouwd met Mireille Weinstein. Ja, goed geraden, de zus van Bernard Weinstein. Bernard was in 1981 in Frankrijk veroordeeld tot vijftien jaar nor wegens diefstallen, ontvoering, gijzeling, poging tot moord en nog een handjevol andere fantasievolle gewelddaden. Met aftrek van voorarrest bleef er nog acht jaar over.

Dat vond zus Mireille blijkbaar zielig en zij zette haar man in oktober 1983 aan om een briefje aan de leiding van de nor te schrijven. Daarin pleitte de uroloog voor een vervroegde vrijlating van zijn zwager. Hij zou dan wel zorgen dat Bernard door een aan zijn ziekenhuis verbonden psychiater verder behandeld zou worden bij zijn rentrée in de maatschappij.

Erg gauw werd aan Charles’ verzoek niet voldaan, maar twee jaar later was Bernard wel vrij man.

Op 1 december ging hij aan de slag bij de BVBA Audio Corporation. Als copieerder van videobanden.

Volgens Raemaekers ging het om kinderporno. Volgens Joseph Schulman helemaal niet. Oké, Joseph had in de jaren zeventig zijn sporen verdiend bij sexfuiven. Maar wie liet in die tijd nìet te pas en te onpas zijn broek zakken? En dat is trouwens geen bewijs voor de stelling dat ie later is overgegaan tot het fabriceren en multipliceren van kinderporno. Of dat hij weet had van de activiteiten die zijn werknemer Bernard Weinstein later ontplooide. Da’s waar. Maar circumstantial evidence is ook niet te versmaden. Stay tuned.

zondag 27 februari-2005
Toen het Jean Paul Raemaekers nog naar den vleze ging in de jaren zeventig en tachtig reed hij rond in snelle dure sleeën, had een gouden vingertje in de door hem gefrequenteerde uitgaansgelegenheden, bediende zich van de ronkende schuilnaam Alexandre de Saligny en vertoonde zich soms zelfs in een vlekkeloos wit kostuum, dat de volle negentig graden haaks stond op zijn smerige praktijken.

Zo meldde “Alexandre” zich in die kledij ooit eens bij Schulman’s Audio Corporation aan de Brusselse Molièrelaan 86 samen met drie minderjarige meisjes. Hij zou bij die gelegenheid hebben geïnformeerd of de meisjes daar een grammofoonplaatje kondenopnemen.

Alleen al gezien zijn latere verklaringen over dat adres mogen we ervan uitgaan dat Jean Paul een visueel plaatje op het oog had. Daar komt nog bij dat hij diezelfde truc met een ander meisje had uitgehaald op de Filippijnen, waarbij het ook al duidelijk meer ging om de video- dan de audio-aspecten.

Zoals eerder vermeld was de ex-advocaat Michel Vander Elst juridisch adviseur van Audio Corporation, die via Joseph Schulman verbonden was met Video Promotion aan de Marconilaan 127. Het huidige adres van CDC, het video-distributiebedrijf van graaf Alexander Lippens.

Op 22 mei 2001 verklaarde Johan Leeman, directeur van het Belgische Centrum voor gelijke kansen en de strijd tegen racisme dat Video Promotion samenwerkte met Nova Televisia bij de verspreiding van pornobanden. Nova was volgens hem een onderneming van de Bulgaarse mafia die ook kinderporno in haar collectie had opgenomen.

Nou zijn wij gekende ufologen, maar om meteen deze Nova Televisia te verbinden aan de gelijknamige eerste commerciële televisiezender in Bulgarije gaat ons wat al te ver. Hoewel, toeval n’existe pas. Dat hadden we al eerder vastgesteld toen bleek dat de onderneming van Schulman de voorganger was van Lippens’ vehikel op het adres aan de Marconilaan.

Ook hier dus een connectie met het voormalige oostblok. Net als bij Dutroux en -om eens een ander voorbeeld te noemen- Francois Leyens (zie de serie “Een briefje aan Dutroux” eerder dit jaar in deze rubriek). Netwerken? Gaat het wel goed met u?

dinsdag 20 juni-2006
We zijn een beetje traag. Vakantietijd. Een paar dagen geleden kregen we een leutig krantenartikel toegestuurd. Ging over de vrijlating van ene G. Jacobs, directeur van Vastgoedcompagnie Het Zoute uit Knokke Heist na het afleggen van belangwekkende verklaringen in een affaire rond een zak steekpenningskes. Die zou hij betaald hebben aan de gemeentesecretaris van Knokke, Verhage, om een stel bouwprojecten te beïnvloeden. Maar Verhage blijft stijf en strak ontkennen en zal daarom met zijn eigenwijze kanus nog wel wat langer in een kamertje met een kijkgat blijven zitten. Lekker met dit weer.
Jacobs is sinds de Gulden Sporenslag of daaromtrent al vertrouweling van burgemeester, bekend kindervriend en gedelegeerd bestuurder van Het Zoute graaf Leopold Lippens. Die laatste ontkent uiteraard elke betrokkenheid bij de affaire, maar er is een duinpan vol mensen in Knokke die beweren dat Lippens, Jacobs en Verhage drie handen op één buik zijn. Wie zijn buik, daar zullen we maar niet over speculeren, maar met name bij de geplande wanstaltige uitbreiding van het Casino en de verbouwing van het statige hotel La Réserve vormde het trio een hecht geheel. En hoe het met het Casino en de familie Lippens zit, schreven we in deze serie al eerder.
Het lijkt erop dat de golfslag van de publieke opinie het langzamerhand toch gaat winnen van het imposante zandkasteel van de burgemeester en zijn kliek. En dat wordt tijd. Nu nog even wat duidelijkheid over de X-dossiers en Knokke Heist kan eindelijk weer vrij ademhalen. Stay tuned

woensdag 26 juli-2006
Dankzij een paar ijverige woelmuizen in het land van Albert en Paola krijgen wij van tijd tot tijd fleurige inkijkjes in de Belgische samenleving. Zo werden wij onlangs verwezen naar een artikel in het gerenommeerde magazine Knack van 12 juli jl. Ging over het dagelijks leven van het Belgische koningspaar, inclusief de personages die met enige regelmaat en eerbied hun koninklijke kont kusten. Zo bleken Albert (die net als onze missing man van Soestdijk nogal eens buiten de deur neukte) en Paola (van wie hetzelfde werd verondersteld) op goede voet te staan met zakenlieden als Etienne Davignon en Maurice Lippens (1). Nou valt er over smaak niet te twisten, maar het kan er bij ons niet in dat de twee koninklijke hoogheden nooit gehoord hebben van de parallelle dossiers van de zaak Dutroux. Het ontbreekt er nog maar aan, dat ze elke zondag samen met de burgemeester van Knokke-Heist een balletje gaan putten op de golf.
En het wordt nog erger. Want wat staat er verderop in hetzelfde artikel?
“... Daarnaast hebben de koning en de koningin ook goede kennissen die hun interesses delen. Zo iemand is de antiquair Axel Vervoordt. Op zondag laat de koningin zich naar verluidt geregeld nar zijn kasteel in ‘sGravenwezel brengen om er het antiek te bekijken, koffie te drinken en door de prachtige tuin te wandelen.”
Ja, hallo. Kan iemand uit die duffe zooi op het paleis daar even een blik werpen op onze site?
Gewoon even zoeken op de naam Axel Vervoordt. Kan je lachen. Of van ellende de kroon opvreten. Hebben die mensen nou een bord voor hun kanis of hoe zit het? Tuurlijk, tuurlijk, bij ons was een notoire pedofiel dertig jaar lang de persoonlijke advocaat van Bea en Claus. Maar moet een Saksen Coburg zonodig in de voetsporen stappen van een Oranje? Nee toch! Nou dan. Stay tuned.

1. Zie eerdere bijdrages in deze serie op onze Followupsite.

donderdag 14 september-2006
Nu de moord op Katrien de Cuyper in België weer in de publieke belangstelling is geraakt, doordat de beffen en klabakken dankzij moderne technieken hebben kunnen achterhalen dat dommekloot Karel van Rompaey een stel incriminerende anonieme brieven heeft geschreven, is het misschien interessant ook weer eens een andere anonieme brief onder de aandacht te brengen. Toegegeven, het is een briefje in moeilijk te vertalen krakkemikkig Frans, maar de boodschap is er niet schokkender om. Hij luidt alsvolgt:

“Maurice en Leopold Lippens. De een de baas van Fortis, de ander de keizer van Knokke. Het zijn bisexuelen, pedofielen, echte monsters op sexueel gebied. Monsters, omdat ze per seance 6 tot 8 kinderen van 12 tot 14 jaar eisen. Alles gebeurt in Nederland en telkens weer op een andere locatie. Ze arriveren daar vermomd en ze dragen een baret. Zij eisen dat alle kinderen licht onder alcoholische invloed zijn. Ze kiezen er vier uit. Twee jongens en twee wijvekes (dat is het woord dat Maurice altijd gebruikt). En dan beginnen de gruwelijkheden. De slachtoffers reppen over sodomie bij de jongens en penetratie bij de meisjes. Plus nog een nummertje pijpen door die twee en door de kinderen onderling. Zo’n seance kost 1500 gulden per keer. Ze zijn ook zo’n 5 à 6 keer in Sevilla geweest. Ze reizen dan via Nederland of Luxemburg onder een andere naam en worden in die landen nooit gecontroleerd. Bij een psychiatrisch onderzoek zou de hele zaak meteen naar boven komen en ze zouden breken.
Sinds de affaire Dutroux hebben ze al hun fotocassettes in Knokke vernietigd. De gebroeders Lippens zijn super machtig. Ze hebben de pers en een deel van de magistratuur in hun zak zitten en zijn beiden multimiljonair.
U bent dus gewaarschuwd. Evenals mensen uit ander disciplines. Ze zullen alles doen om deze zaak in de doofpot te stoppen.
Vanzelfsprekend gebruiken ze opwekkende middelen.”

Het briefje is enkele weken voordat getuige X1 zich in september 1996 onderwierp aan het eerste politieverhoor geschreven. Nou kan je uiteraard een anoniem briefje als dit meteen in de ronde dossierruimte laten verdwijnen, maar de inhoud sloot naadloos aan bij de latere verklaringen van X1 en X2. Dus waarom zou er anno nu niet eens eindelijk met moderne middelen worden uitgevlooid of de gebroeders Lippens inderdaad varkens cq. monsters waren. Eén open doel is er in elk geval: Leopold Lippens heeft ooit eens een weekje vastgezeten in Sevilla. Later liet de keizer van Knokke weten, dat het om een misverstand ging. Oh? Wat voor misverstand? Werd ie soms aangetroffen met een paar schamel geklede kinderen op zijn kamer bij een spelletje halma? Of was het toch iets anders? Allez beffen en klabakken, uit de fauteuils en hop hop naar Sevilla. Zo moeilijk is dat toch niet? Stay tuned.

maandag 18 september-2006
Afgelopen donderdag publiceerden wij integraal de eerste anonieme brief uit begin september 1996, die graaf Leopold Lippens (burgemeester van Knokke) en graaf in spe Maurice Lippens (hoogste baas van Fortis) beschuldigde van pedofilie in de ergste graad. Een paar maanden later arriveerde bij Justitie in Luik opnieuw een anoniem briefje van dezelfde bron. Die luidde licht geïnterpreteerd alsvolgt:

“Betreft graaf Leopold Lippens en Maurice Lippens.
Alleen de rijken en machtigen kunnen u bewegen te zeggen dat het om laster gaat zonder bewijs. De pers heeft alles wat we u verteld hebben over die monsterachtige topzakenlieden, die rustig 300 tot 900.000 francs neertellen voor een videocassette, met geen tang aangeraakt. De gebroeders Lippens hebben voor miljoenen aan pedo-videomateriaal vernietigd.
Leopold, de grootste malloot van het duo, is twee keer voor de rechter geweest. Een keer wegens een smerige sexaffaire. Zijn broer heeft aan de klagers een afkoopsom betaald en de beklaagde kreeg een voorwaardelijke straf.
Leopold kreeg op zijn golfterrein ook nog eens bezoek van gendarmes voor een drugscontrole. Hij probeerde vergeefs ze als hoogste baas van de politie aan de deur af te poeieren, maar ze hebben cocaine aangetroffen en geconfisceerd. Ook in dat geval werd een voorwaardelijke straf uitgesproken.
Let wel, deze gevallen werden behandeld in Brugge, waar de burgemeester op zijn zetel wordt gehouden door de gebroeders Lippens. Wat betreft de pedofiliegevallen - als u die tenminste opgelost wil zien - zult u op de aanwijzingen die wij nog in petto hebben over de gebroeders Lippens ontdekken, dat tientallen kinderen voor hen behoed hadden kunnen worden. Wij hebben geen persoonlijk belang bij de ontmaskering van deze monsters.
Op dit moment weten ze hun raadsman ervan te overtuigen dat er zonder bewijzen geen zaak is. Maar wij laten deze affaire niet los.
Over de zaken die in Brugge voor de rechter zijn geweest heeft geen enkele krant geschreven. Er waren zeker twaalf getuigen bij toen Lippens cocaïne aanbood op de golf. Die kleine affaire kan u op weg helpen naar de zware pedofiliegevallen.”

Vergeleken met de inhoud van de twee anonieme briefjes over de Lippens-boys zijn die drie anonieme briefjes van Karel van Rompaey over zijn al dan niet verzonnen ritje met Katrien de Cuyper net voor ze verdween gewoon pinda’s. Maar Karel gierde achter het gaas en de Lippens-boys zijn behandeld met alle égards waarop de elite nu eenmaal recht schijnt te hebben. Krom? Mogelijk. Maar zo is het wel. Stay tuned.

vrijdag 22 september-2006
Wat denk je? Hebben ze het lijk van Katrien de Cuyper opgegraven. Om te kijken of ze na al die tijd op haar lichaam nog wat DNA kunnen vinden, dat als bewijs kan dienen voor de veronderstelling dat anonieme brievenschrijver Karel van Rompaey het meisje om hals heeft gebracht. Kosten noch moeite worden gespaard. Maar anonieme brieven die reppen over vunzigheden die zouden zijn begaan door praalhanzen als de gebroeders Lippens zijn tot nu toe achteloos terzijde gelegd. Om nog maar te zwijgen over al het schriftelijk materiaal dat ooit is aangetroffen in het huis van Tony van den Bogaert. Nooit nagevlooid door bef en bromsnor. En als we het toch over DNA-materiaal hebben. Wat is er ooit gebeurd met dat materiaal van figuren als Nihoul, Van der Elst en Bouty? Heeft men aan de hand van hun DNA ook graven opengespit om met de zogenaamde nieuwe technieken vast te stellen of ze iets te maken hebben gehad met de kindermoorden van het vorige decennium? Nee. Maar wel bij zo’n ongelukkige dommekloot als Van Rompaey! Rechtsgelijkheid? Natuurlijk niet, godnondeju. Het recht van de bovenlaag, dat wel. Stay tuned.

zondag 8 oktober-2006
Op 20 oktober is het tien jaar geleden dat 300.000 mensen door de straten van Brussel trokken om te protesteren tegen de lakse houding van het gerecht in de zaak Dutroux en voor een betere bescherming van kinderen. De Witte Mars. En wat heeft die mars uitgehaald? Zeg maar gerust noppes. Het gerecht is nog steeds zo laks als een slak met een aangetrokken handrem en je kan je na de moord op Stacy Lemmens en Nathalie Mahy van juni dit jaar afvragen of de bescherming van het kind in België inderdaad verbeterd is.
Ook het uitblijven van een serieus justitieel onderzoek naar alle verklaringen die in het parallellel dossier Dutroux terecht zijn gekomen vormt een duidelijke aanwijzing, dat er bij het Belgische justitiële apparaat geen mallemoer is veranderd. Goed, oké, er is onder die verklaringen veel kaf. Maar wie gaat schiften houdt toch een bunder prachtige schoven koren over. Bijvoorbeeld die over de grafelijke gebroeders Leopold en Maurice Lippens. De een - althans voor je gevoel - burgemeester van Knokke sinds 1830. De ander ondermeer de hoogste baas van Fortis en hotemetoot bij het Brusselse Kindermuseum (!). Er is nooit onderzoek gedaan naar de sexuele wandaden, die deze leden van de Belgische elite volgens verschillende getuigen hebben begaan. Het waarom moge duidelijk zijn. Er is verschil tussen een sullige anonieme briefschrijver als Karel van Rompaey en de hoog op het paard zittende luitjes als de gebroeders Lippens. Zo hoort het niet, maar zo is het wel. Intrigerend vraagje: hebben zulke elitaire mensen een geweten? Al dan niet rudimentair. Nou, we hebben het donkerbruine vermoeden van wel. In het geval van Maurice tenminste. Daarvoor gaan we terug naar december 1996. Het onderzoek in de zaak rond Regina Louf (getuige X1) stond nog in de kinderschoenen en onder leiding van Patrick de Baets. Die zou ergens in die maand een wonderlijk telefoontje hebben gekregen. Van Maurice Lippens. De Fortis-baas, die kennelijk op de hoogte was van de séances met Regina, wilde weten of hij op korte termijn een bezoek van De Baets en zijn teamgenoten kon verwachten. De Baets kon die vraag op dat moment nog niet wisselen. Dat kon hij pas toen Regina later ook met de naam van Maurice op de proppen kwam, als één van haar cliënten. In die periode zou volgens schaarse berichten uit die tijd de bancaire topman een poging hebben ondernomen om zichzelf van het leven te beroven. Blijkbaar niet gelukt. Maar wel een teken, dat ie worstelde met ernstige muizenissen en op breken stond. Helaas zag Justitie toen geen aanleiding om bij Maurice en/of diens broer aan te kloppen. En ook later niet. De Witte Mars? Tsja. Stay tuned.

dinsdag 2 januari-2007
Onder invloed van wat bedrijfsmoeheid hebben we het in deze affaire een tijdje laten sloffen. Maar mocht u het nog niet weten, die ongelukkige dommekloot van een Karel van Rompaey, die zichzelf al fantaserend in de Belgische pedo-smeerkuil had gemanouvreerd, is in de loop van vorige maand van zijn ketting met die loden bal verlost. Hij bleek geen moer met de dood van Katrien de Cuyper te maken te hebben gehad. Zeiden we al, maar ook in België leggen ze liever hun flappers te luisteren bij keurig in de pas lopende mediacolieten. Hoe dan ook, je hoopt toch dat de absolutie van Kareltje voor minister van Justitie Laurette Onkelinkx aka “The Turkish Connection” een mooie aanleiding vormt om eindelijk aan het parallelle Dutroux-dossier een officiële status te geven en de start van een serieus onderzoek te gelasten naar de beweringen van de X-getuigen. Bijvoorbeeld in de richting van de grafelijke gebroeders Maurice en Leopold Lippens, respectievelijk hoogste baasje van Fortis en niet weg te branden burgemeester van Knokke-Heist. Vergeefse hoop, dat is inmiddels wel duidelijk.
Biedt ons overigens meteen de gelegenheid om nog even terug te komen op de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober jl. bij onze zuiderburen. Zo’n maand tevoren waren namelijk de leden van de rechtse meerderheid in Knokke-Heist bijeen in het clubhuis “Pavillon du Zoute”. En wat denk je dat een lid van die kudde aan graaf Leo vraagt? Wat er waar is van de berichten over diens pedofiele fratsen. Leo zegt dat er niks van waar is en dat ie een klacht had ingediend tegen een verspreider van die berichten.
Welke verspreider de door een van de X-getuigen als een varken afgeschilderde burgemeester bedoelde vermeldt de historie niet, maar tot nu toe heeft verder niemand iets vernomen van het in behandeling nemen van die klacht, laat staan een gang naar de kadi. Logisch, want dan komen zonder twijfel de processen-verbaal ter sprake uit het parallelle Dutroux-dossier en moeten de billen van Laurette en haar volgelingen bloot. En dat affront wil de beschermde bovenlaag van België coûte que coûte vermijden. Die ettert liever voort tot we twee generaties verder zijn en niemand meer weet waar die witte ballonnen ook weer voor waren. Stay tuned.

zondag 25 februari-2007
Iedereen blij in België. Hoewel. Nu het zompige dossier van Karl van Rompaey, de vermeende killer van Katrien de Cuyper, in het ronde archief is gemieterd moest er na ruim een decennium toch wat gebeuren met de X-verzameling.  Al was het alleen maar om aan te geven hoe serieus minister Laurette Onkelinkx bezig was met het opgraven van de onderste steen in die ellendige collectie. Aangelegd naar aanleiding van de verklaringen van Regina Louf  en haar lotgenoten over de misselijk makende perversiteiten en kindermoorden, die al zo vaak aan bod zijn geweest op onze site. Daarom werd na veel nerveus gebef  binnen het federaal parket de zaak doorgeschoven naar het parket van Gent. Jezus Christus! Over serieus gesproken. In 1998 maakte datzelfde parket los uit de pols al gehaktballen van de verklaringen van Regina Louf. Ondanks de vaststelling door experts dat zij sinds haar vroege jeugd “massaal” was misbruikt. De Gentse procureur Soenen (zoiets bedenk je niet) kwam tot de lumineuze uitspraak dat Regina alles had gefantaseerd. En dat na een gerechtelijk onderzoek dat van meet af aan net zoveel gaten vertoonde als een pakhuis vol Gruyère na een muizenplaag. Het waarom van deze charade moge duidelijk zijn. In de verklaringen staan bijvoorbeeld de namen van Maurice en Leopold Lippens en andere luitjes waar je vous tegen zegt. En die luitjes behoren tot een elitaire kongsie die ook zijn tentakels heeft binnen het justitiële apparaat. Een oud gegeven, maar niet uit te roeien. Nergens. Daarom kunnen we nu al zeggen dat van het nieuwe “onderzoek” geen kloot terechtkomt en dat de hele boel over en paar jaar of  zo met een zucht zal worden afgelegd. De X à Z, ce n’est  que deux pas. Restez en contact.

donderdag 15 maart-2007
Zonder het eigenlijk te beseffen liepen wij op 25 februari jl. ruimschoots voor de muziek uit. Wij meldden toen dat de parallelle X-dossiers ter behandeling waren doorgeschoven naar het parket in Gent. Maar SP-senator André van Nieuwkerke, die in februari of augustus 2005 (zelfs daarover zijn de meningen in België verdeeld ) vragen daarover had gesteld, wist officieel nog van niks (1). Die zat toen nog te wachten op het antwoord van minister van Justitie Laurette Onkelinx. Dat arriveerde pas op 5 maart (kan ook 6 zijn). En het luidde alsvolgt:

“Na grondig intern overleg werd beslist dat het Parket te Gent het verder onderzoek zal leiden. De heer Procureur des Konings te Gent stelde terecht dat, voorafgaandelijk het overmaken van het dossier, minstens de belangrijkste passages in het Nederlands moesten worden vertaald, wat inmiddels aan het gebeuren is.
Van zodra deze omstandige opdracht zal zijn beëindigd, zal het desbetreffende dossier binnen afzienbare tijd van Neufchâteau naar Gent worden getransfereerd, voor passend gevolg. De raadsman van de betrokkene is op de hoogte van de huidige gang van zaken”.

Nou weet de raadsman van de betrokkene i.c. Regina Louf niet al teveel van de huidige gang van zaken, maar wie zich daarover nu nog verbaast mist een elementair palletje tussen zijn oren (2). Bovendien hou je alweer je hart vast als je leest “de belangrijkste passages”. Gaan die over de laagstandjes van de gebroeders Maurice en Leopold Lippens of toevallig niet? Om maar eens wat te noemen. En hoe lang duurt dat vertalen van een verzameld werk dat inmiddels voor je gevoel uit de Middeleeuwen stamt? Kortom, een antwoord waar je opnieuw heel wat tijd kunt winnen en Laurette “Midnight Express” weet uit eigen ervaring dat tijd alle wonden heelt. Zelfs stinkende. Stay tuned.

1. Zie aflevering 39 van “deze serie”.
2. Zie “Zwijgen is voor de daders” dd. 7 april 2006.

maandag 14 mei-2007
Nu Fortis weer zo heftig in het nieuws is door haar poging om Grijpman Groenink’s joint onder zijn reet weg te trekken, gaan onze gedachten onwillekeurig weer uit naar het baasje van die bank, de kindervriend Graaf Maurice Lippens. En niet te vergeten zijn broer Leopold.
Beiden door een paar X-getuigen beschuldigd van hopsen met minderjarigen, beiden door de Belgische beffen en flikken met rust gelaten en beiden heul gewiekste en succesvolle zakenlieden. Neem nou Leopold, de burgemeester van Knokke Heist sedert de Gulden Sporenslag en door een van voornoemde getuigen een zwijn genoemd. Stinkend rijk geworden. Hoe? Een leuk voorbeeld is te vinden in het recente artikel “Verzet tegen het Casinoproject” op de site knokke-waakhond. Lekker meevreten aan het splitsen, herverkavelen en prijs opdrijven van fraaigelegen kavels en als het dan de zeegaten uitloopt zeggen dat je ertegen bent. Kijk, zo word je rijk. En blijf je burgemeester tot je laatste snik.
Ondanks dat hopsen, ondanks de cocaïne in hole 11 en het besturen à la Lodewijk de Veertiende: Knokke-Heist, c’est moi. Stay tuned.

woensdag 19 november-2008
Gisteren voelde minister Ronald Plasterk zich geroepen om onder zijn hoed vandaan te kruipen en te verklaren dat de regering bezorgd was. Nee, dat ging niet over de mogelijkheid dat ex-collega Vogelaar zich in haar doffe wanhoop zou deformeren tot een prachtlijk. Of over de spel- en rekenfouten in het eisenpakket van de boze leraren. Maar over de steeds hogere rendementseisen die nieuwe, meestal buitenlandse eigenaren stellen aan dagbladen.
Toeval bestaat niet. Gisteren liet de Volksfiets weten, dat het AD wordt overgenomen door Christian van Thillo. Een Belgische goochelaar die ter wille van het rendement Het Parool inmiddels bijna heeft teruggebracht tot het formaat waarmee het in de Tweede Wereldoorlog is begonnen. Bij het AD kunnen ze dus hun borsten nat maken met een putsje Maaswater.
Dat zorgelijke nieuws geeft ons weer eens de gelegenheid om te wijzen op de Cercle Lorraine. Een club van Belgische captains of industry, bankbonzen, advocaten, bestuurderen, diplomaten en meer van dat moois. Met een echt clubhuis, het kasteel Fond'Roy (1) en in het Erecomite niet alleen onze Christian, maar bijvoorbeeld ook kindervriend Maurice Lippens. De man die tot vlak voor het ravijn volhield dat Fortis een blozend bedrijf was. Niet in het Erecomite, maar wel degelijk op de ledenlijst van de Cercle vinden we Leopold Lippens terug. Eveneens een notoire kindervriend, maar daar hebben we het in deze serie al ruimschoots over gehad. Pikant, maar geenszins om achterover te storten is het lidmaatschap van Alexandre Lippens, de zoon van Maurice, die wij in 2005 ook al moeiteloos in verband konden brengen met het dossier-Dutroux (2). En omdat het zo Bourgondisch smaakt nog maar een schepje.
Dat schepje heet Philippe de Chimay. President van de firma Le Chateau de Chimay. Een kasteel met leuke bospartijen in de nabijheid, die uitermate geschikt zijn voor het organiseren van jachtpartijen. Niet alleen op hazen, zwijnen, kwartels, fazanten en ander vliegend en dravend wild, maar volgens twee X-getuigen ook op in doodsangst rennende kinderen. Is dat effe genieten. Een van de deelnemers was volgens X 2 de fallen angel van Fortis. Een officieel onderzoek naar deze Schweinerei? Forget it. En zo lang er niks bewezen is, kan je als kranteneigenaar dus rustig in een Erecomite van de Cercle Lorraine gaan zitten. No sweat.
Nog even een toetje. Op de site van de Cercle worden ook aanverwante clubs elders in de wereld genoemd. Zo ook de Club de la Union, aan de Avenida Libertador Bernardo O'Higgins in Santiago de Chile. Een club vol zakenpatsers, politici en hoge militairen, die in 1999 toen Pinochet tijdelijk en noodgedwongen naar Londen verhuisde voor een strafproces de reis- en verblijfkosten betaalde voor het legertje "supporters" dat de generaal begeleidde. We bedoelen maar. Plasterk heeft gelijk. Alleen, hij bedoelt het een tikkie anders dan wij. Stay tuned.

1. Zie aflevering 26 en verder van de serie Adel Verplicht
2. Zie aflevering 28 tot en met 31

dinsdag 3 maart-2009
Wij willen niet plassen hoor. Maar we zien vandaag her en der portretten verschijnen van Christian van Thillo. Aanleiding: de door pinguinliefhebber Plasterk gevreesde overname van de PCM die nu vlak voor de deur staat. Die portretten gaan alleen maar over Christiannetje's mainstream-loopbaan, zijn neue Sachlichkeit (compleet met het massaal lozen van al dan niet schrijvend personeel), zijn familie en meer van wat het dagvodden lezend publiek al weet. Maar natuurlijk niks over zijn lidmaatschap van de uiterst kwalijk riekende Club Lorraine. Met grote sterren als de adellijke kindervrienden Maurice, Leopold en Alexandre Lippens en meer van dat zogenaamd illustere volk. Daarom nog maar weer eens een verwijzing naar deze serie. Opdat wij niet vergeten. Laten we samen bidden voor de Volkskrant, het AD en Trouw. Niet dat het helpt, maar het lucht zo lekker op. Stay tuned.

dinsdag 23 november-2010
Vandeweek vonden we dit artikeltje op het net. Gaat over Christian van Thillo. De met een gouden lepel gevoerde uitgever cq. eigenaar van dagvodden als De Volkskrant, het AD, Het Parool, Trouw, De Morgen, Het Laatste Nieuws, Echo en De Tijd. Plus nog wat weekvodden, een teeveezender en brokje kabaalradio. Christiaan blijkt schijt te hebben aan gerechtelijke uitspraken als het om inkomsten uit sex gaat. En hij komt er al tien jaar ongestraft mee weg. Geen wonder als je lid bent van de exclusieve Club Lorraine naast bekende sexliefhebbers en tot de highest society behorende gebroeders Leopold en Maurice Lippens (1). Verschil moet er zijn. Je zal zo'n baas hebben. Stay tuned.

(1) Nieuwsgierig naar meer over de Lorraine-connectie van Van Thillo? Kunnen we ons voorstellen. Ga naar deze serie op de Followup-site en u zult bevredigd worden.

vrijdag 28 oktober-2011
Gisteren meldden een paar vodden uit de Belgische mainstream dat burgemeester Leopold Lippens van Knokke-Heist een paar maanden smurfbescherming heeft genoten. Een of andere avonturier had namelijk laten weten dat hij van plan was Leo een Heinekenkunstje te flikken.
Wie zou zo'n plannetje in mekaar hangen en waarom? Hebben snuffelsmurfen een tijdje aan zitten knagen. Uiteindelijk bleek het te gaan om iemand die al in de petoet zat. Tot nu toe is er noch over zijn identiteit, noch over de reden van zijn voornemen iets over de muur gegooid. Stilte alom.
We mogen aannemen, dat het anonymus om ordinaire poen te doen was. Maar er zijn op dat thema toch ook variaties mogelijk. Want zoals onze trouwe lezers weten is Leo's verleden niet onbevlekt. Nog afgezien van de verklaringen van meerdere X-getuigen, dat hij een gewelddadige koterkruiper cq. een varken is heeft de burrie zelf ook nog eens een weekje doorgebracht in een kruipruimte in Sevilla. Wegens een "betreurenswaardig misverstand". Maar om welk misverstand het nou precies handelde hebben we nooit mogen vernemen.
En dan waren er in het verleden ook voortdurend geruchten over niet zo deftig zakendoen en machtsmisbruik. Onder andere met gappies van de Royal Zoute Golf Club, waar patrouillesmurfen de afgelopen maanden zich herhaaldelijk manifesteerden. Dit in tegenstelling tot vroeger, aldus De Morgen gisteren. Ze zagen nooit smurfen op de golf. Behalve dan natuurlijk toen er tussen Leo's tee's, bunkers en putten een voorraadje cocaine werd aangetroffen. Maar als je vod tot het koninkrijk van Christian van Thillo (net als Leo lid van de illustere Club Lorraine) behoort, dan wil je nog wel eens wat vergeten.
Kortom, meneerke Anonymus kan naast het binnenhengelen van ordinaire poen ook een andere reden hebben gehad om graaf Leo uit zijn dagelijks ritme te tillen. Zal het wraak wezen. Of het innen van een achterstallige rekening. Wij blijven onze middelvinger aan de bloedbaan houden. Dus stay tuned.

donderdag 20 december-2012
Een volwassen gotspe. Baron Leopold Lippens is “geschokt en bedroefd”. Heeft die Michelle Martin, de ex van Marc Dutroux, de gore moed gehad om bij een kapper binnen te stappen in Knokke Heist. ZIJN Knokke Heist. Waar hij zoals wij al eerder meldden sinds de Gouden Sporenslag burgemeester is. En nog erger, niemand had hem vantevoren ervan verwittigd, dat de in het klooster van de arme ouwe Klaren met God in contact getreden kindervriendin een bezoek zou gaan brengen aan de shop van een vliegende schaar. Als de Figaro in kwestie het hem een week na de knipbeurt niet zelf had verteld, zou hij het misschien nooit geweten hebben. Waarom hij zijn emoties nauwelijks in hun hok kon houden? Kwootje van Leo. Komt ie:
“Het is niet leuk om te weten dat Michelle Martin zomaar kon komen wandelen op de dijk van het Zoute. Ze had oog in oog kunnen komen te staan met familieleden van de slachtoffers. Ik heb aan de politiecommissaris dan ook gevraagd om zijn collega’s in Malonne te contacteren, maar hij kreeg geen antwoord” (1).
Godsallejezus, dan ben je toch wel brutaal. Of er geen X-getuigen hebben bestaan! Tenzij Leo bang is dat de verschijning van Michelle in Knokke opnieuw de krat met wormen over hem zal opentrekken, die met medewerking van Justitie zo zorgvuldig is begraven onder putje 11 van de golfcourse. Als er iemand beter zijn bek had kunnen houden dan was het deze bescheiden uitgevallen reïncarnatie van Lodewijk de Veertiende wel.
Thierry Moreau, de bef van Martin, is van plan om bij het gerecht een klacht tegen de koterbaron te deponeren. Zijn cliënte mag zich namelijk van de kadi overal in België manifesteren. Behalve in de provincies Luik en Limburg, waar de familieleden van de slachtoffers daadwerkelijk wonen. Vraag is alleen wat zo’n klacht uithaalt. Als een stapel verklaringen van X-getuigen over het koterhopsen van Leo nog geen palletje van het Belgische justitiële apparaat in beweging brengt, wat mag je dan verwachten van een armzalige klacht over zijn grote waffel (2)? Juist. Geen reet. Dus laat maar zitten Thierry. Voor je wordt gejorist. Of liever: voor je wordt geleood. Stay tuned.

(1) In Malonne staat het klooster van de Arme Klaren waar Martin onderdak heeft gekregen. Mogelijk dat ze daar alleen maar over een tondeuse beschikken.
(2) Mochten onze bijdrages over Leo’s strapatsen door uw zeefbeen zijn weggevloeid dan kunt u die allemaal weer opduikelen in deze serie op de site van de Vervolgartikelen.