Een paar dagen lang was het niet meer dan een aanzwellend gerucht in het avontuurlijke wereldje van Rotterdam. Maar gisteren kregen we de bevestiging: de Rotterdamse advocaat Geertjan Dolk heeft vorige maand in Amsterdam twee dagen doorgebracht in een kamertje met een kijkgaatje in verband met een valse bankgarantie. Volgens verschillende bronnen in de hoofdstad zou hij in deze zaak de juridische assistentie hebben ingeroepen van zijn vroegere partner en oud-Officier van Justitie Alan Ong (Ng). Op de achtergrond zou een affaire spelen rond een wapensmokkel naar een land in het Midden-Oosten via het voormalige Oostblok. Niet verwonderlijk dus dat onze Morgenster-site gisteren om een uur of kwart over drie bezocht werd door de NATO C3 Agency uit Brussel. Een bureau dat ondermeer wetenschappelijke en technische informatie verschaft aan de Strategic Commanders, die op hun beurt weer het hoogste orgaan van de club - het Military Comittee - op de hoogte moeten houden van alle shit die zich op militair terrein in de wereld afspeelt. Het is niet moeilijk te raden naar welke artikelen deze C3 Agency speciaal op zoek was: "Irangate aan de Maas" (ook in Kleintje Muurkrant 325), "Retourtje Cantrade", "Neerlands stille kracht" en "De Bank, deel 1" (in Kleintje Muurkrant 332). Daarin speelt mr. Dolk - al dan niet verhuld - een voorname rol. Gezien zijn uitstekende contacten met vroegere Iran/Contra-figuren als bijvoorbeeld de Iraniër Manucher Ghorbanifar en Michael Ledeen en met de Pakistaanse Habib-bank zal niemand er horizontaal van gaan als blijkt dat hij zich opnieuw op shady paden heeft begeven.

Eerlijk is eerlijk, mr. Geertjan Dolk is een avontuurlijk man. Met uitstekende contacten in het Midden-Oosten. Zo werd in de eerste helft van de jaren negentig om zijn bemiddeling verzocht bij een geschil tussen Lybië en Soedan. Troepen van dat laatste land hadden bij gelegenheid een vrij omvangrijke gevechtseenheid van Khadaffi omsingeld op Soedanees grondgebied. De nabije toekomst zag er voor de Lybiërs somber uit. Maar geheime onderhandelingen tussen de twee partijen in een Utrechtse horecagelegenheid waarbij de Rotterdamse advokaat geen onbelangrijke rol speelde, brachten uitkomst. Khadaffi’s woestijnvossen kregen vrije aftocht in ruil voor de Lybische financiering van een zoetwaterleiding naar Soedan.

Verder zou hem in een later stadium naar eigen zeggen door de Koeweitse autoriteiten een paar maal om assistentie zijn verzocht bij onderhandelingen over een paar heikele kwesties. Een daarvan betrof het terughalen van een flinke portie schilderijen van ondermeer Modigliani en Picasso die door een wederrechtelijke actie van de broer van de emir in Shevernadze’s Georgië terecht zou zijn gekomen (zie "Stroompje Picasso’s" van 27 maart 2001 in deze rubriek). Een andere betrof het vrijlaten van Koeweitse militairen uit Iraakse krijgsgevangenschap (zie "Krijgsgevangenen" van 12 april 2000). Wij kennen de afloop van beide geschiedenissen niet. Maar zeker is dat bij dit gedoe lieden uit allerlei diplomatieke en geheime diensten nooit ver weg zijn. Uitlatingen van Dolk zelf maken duidelijk dat hij met name over goede contacten beschikte met luitjes van de vroegere Marine Inlichtingen Dienst. Mogelijk uit wederzijds belang gezien de activiteiten die de Rotterdamse advocaat in het recente verleden in het Midden-Oosten ontwikkelde ten behoeve van de promotie en verkoop van Damen Shipyards’ oorlogsbodems. Of in verband met een enorme financiële affaire met opnieuw Koeweit als middelpunt. Daarover later meer. Wordt vervolgd

Al in de periode vóór de Iraakse aanval op Koeweit in 1990 maar ook tijdens de daaropvolgende bezetting zouden langs slinkse wegen enorme banktegoeden van het ministaatje bij buitenlandse banken achterover zijn gedrukt door westerse financiële wizzards. Met behulp van het in de Arabische (bank)wereld wijdverspreide Amerikaanse computerprogramma PROMIS. De bulk van de buit zou via het beruchte Pakistaanse roofriddersnest BCCI voornamelijk zijn overgeheveld naar de Bank of New York en haar Zwitserse satelliet Inter Maritime Bank en naar de Republic National Bank of New York. Niet lang nadat Koeweit was bevrijd werd de BCCI door de Britse regering gesloten. Dat wierp voor de Koeweitse regering een enorme barrière op bij het oplossen van de puzzel door wie en op welke manier zij jarenlang was bestolen. Maar dankzij een analoog geval in Spanje kwam zij aan de weet waar die eerste stukjes pasten (zie het artikel "De Bank (1)" in Kleintje Muurkrant 332). Het spoor leidde in eerste instantie naar de Republic National Bank. Eigendom van de in Monaco residerende Syrisch/Joodse bankier Edmond Safra. Zijn bank had de Feds al over de vloer wegens een witwasaffaire rond Russische mafia-dollars, waarbij wellicht ook Koeweitse bezittingen stiekempjes richting Moskou waren verdwenen. Safra zou al snel eieren voor zijn dollars hebben gekozen en de Federale agenten hebben geassisteerd bij hun door de regering Clinton opgedragen speurtocht naar de gang van zaken rond zowel de Russische als de Koeweitse kapitalen. Hij zou bij die operatie terzijde zijn gestaan door diens Zwitserse advokaat Vieli. Het tweetal wist met succes de officiële aandacht te verleggen naar de Bank of New York en de Inter Maritime Bank. Daar was de Israëlische financier Bruce Rappaport, die zowel in de jaren zeventig als tachtig in een paar walmende affaires verwikkeld was geweest (zie "Raadsels rond Moengo (1)" in Kleintje 329 en "Holland over zee" in De Morgenster), al sedert jaren een beleidsbepalende figuur. Ook die beide banken waren tot hun witte boordje betrokken bij het wassen van avontuurlijke dollars uit Rusland en het wegsmokkelen van Koeweitse miljarden. Rappaport kreeg bij die laatste affaire niet alleen te maken met de Feds, maar ook met Geertjan Dolk. Wordt vervolgd.

Vlak voor de eeuwwisseling zou de goed in het Midden-Oosten thuis zijnde Rotterdamse advocaat Geertjan Dolk met de emir van Koeweit zijn overeengekomen om op no cure no pay-basis uit te vogelen wat er met de verdwenen miljoenen cq. miljarden van diens mini-staatje gebeurd was. Mocht hij succes hebben dan zou hij een leuk percentage van de teruggehevelde buit beuren. Samen met de mede-financiers van zijn speurtocht, die veelal deel uitmaakten van zijn kennissenkring. Zoals de Enkhuizense zakenman Simon Kooiman. Geen onbekende in het luchtvaartwereldje wiens Simon Kooiman BV nog wel in het telefoonboek staat vermeld, maar inmiddels net als Kooiman’s andere BV’s als exit staat geregistreerd bij de Kamer van Koophandel. Verder had de zakenman Loek Janssens uit Ridderkerk, op wiens adres tevens Claudia’s Beauty Place een plekje heeft gevonden, geld in de missie gestoken. En dat geldt naar alle waarschijnlijkheid eveneens voor Janssens’ jarenlange zakenpartner Jan Borsboom van de Rotterdamse onderneming Dailex, wiens naam onverbrekelijk verbonden is aan het B.B.Q.(barbecue)-onderzoek binnen het IRT-complex. Internationaal wist Dolk zich te verzekeren van de steun van Manucher Ghorbanifar, een van de hoofdrolspelers in de Iran/Contra-affaire, en de Pakistaanse bankier Habib Bullah. Al vrij spoedig stuitte deze combinatie op de belangrijke rol die de Israëlische bankier Bruce Rappaport via Bank of New York en zijn in Genève gevestigde Interim Maritime Bank, geassisteerd door de Zwitserse financiële grootmacht UBS, had gespeeld bij het stiekem wegsluizen van Koeweitse tegoeden. Maar Rappaport, die eveneens een niet onaanzienlijke rol had gespeeld bij de Iran/Contra-affaire, had de Rotterdamse posse bliksemsnel in de gaten en stuurde als verkenner en stoorzender de niet al te frisse Zwitserse zakenman Patrick Gschwind het veld in. Net als Kooiman geen onbekende in het luchtvaartwereldje. Bovendien, wie Rappaport zegt, zegt tegelijk Mossad. En ook al had Dolk naar eigen zeggen de steun van ex-Marid mensen, de afdeling Stiekem van de CRI en een paar toplieden uit de crème van de Nederlandse financieel/economische wereld, hij moest het afleggen tegen de Israëlisch-Zwitserse combine. Hem en zijn mede-financiers van het Koeweit-project achterlatend met een flinke bres in hun liquide middelen. Vandaar wellicht zijn verhulde deelneming aan een nog steeds onduidelijk wapentransport naar het Midden-Oosten.

Er is een oorverdovende stilte gevallen over de recente illegale wapenleverantie via Azerbeidzjan aan een midden-oriëntaal land waarvan wij in eerdere afleveringen van deze serie gewag maakten. Zeker is dat er sprake was van een bankgarantie van 132 miljoen dollar op 10 januari van dit jaar afgegeven door het inmiddels als een speer uitgedunde filiaal van de HSBC in Bakoe. Merkwaardigerwijs (of juist niet) was bij deze affaire mr. Geert Jan Dolk betrokken. Deze Rotterdamse advocaat roerde zich namelijk ook heftig bij een analoog geval in 1997. Toen zou een toestel van de Israëlische vliegtuigmaatschappij Tower vanuit de VS een container met turbineschoepen naar Zestienhoven hebben overgevlogen. Daar zou hij zijn overgenomen door een truck van de in Luxemburg gevestigde vervoersmaatschappij Cargoline van de Nederlandse ondernemer Willem van Leeuwen. Vanuit Luxemburg zou de lading vervolgens via Bakoe naar Iran zijn gesmokkeld waar de schoepen moesten dienen voor de F-14 toestellen van de Iraanse luchtmacht. Een bestemming die nooit de officiële goedkeuring zou hebben gekregen van de Amerikaanse regering, maar mogelijk deel uitmaakte van een geheime deal tussen Washington en Teheran. Dat zou niet voor het eerst zijn (zie ook "Irangate aan de Maas" in Kleintje Muurkrant van 25 september 1998). Om de werkelijke bestemming te verhullen vermeldden de begeleidende paperassen als end-user van de container de naam van lieutenant commander William J. Bennett, toegevoegd staflid van de Amerikaanse legatie in de havenstad Sarsja in de Verenigde Emiraten. Ligplaats van de Amerikaanse Vijfde Vloot en pleisterplaats van Smit Internationale, waarvan zich in die periode een aantal personeelsleden in Iraanse gevangenschap bevond. Of deze commander een produkt was van een levendige fantasie of een nachtje rollebollen van pappa en mamma Bennett is de vraag, maar de hele affaire ging uit als een nachtkaars in een desert storm. En de geschiedenis dreigt zich nu te herhalen. Verbazingwekkend? Nee. Achterkamertjes blijven achterkamertjes.

Gisteren brachten de Amerikaanse rubberzolenorganisaties het jolige bericht naar buiten dat Noord-Korea voor de tweede keer dit jaar oorlogsscheepjes heeft geleverd aan Iran. Oh? En daar moeten we van achterover vallen? Net als vorige week zeker. Eerst Spaanse helicopterpieten voor de camera’s een lading Scuds laten ontdekken op een Noordkoreaans vrachtschip, hard roepen dat Noord-Korea niet deugt en dan later zeggen dat het oké is omdat ze door de Yemenitische regering bleken te zijn besteld. Maar nu het om Iran gaat is het fout? Omdat meneer Bush dat geen leuk land vindt? Lijkt een verhaal met een hoge hypocrietwaarde. Maar goed, Iran heeft inmiddels dus twee mini-onderzeeërs, zes patrouilleboten en twee kleine kannoneerschepen. En dat laatste riep herinneringen bij ons wakker. Want wat vernamen wij van mr. Geert Jan Dolk (geen Alice in Wonderland waar het om wapenhandel gaat) op 22 augustus 1999? Een quote:

"Rappaport (zie eerdere aflevering in deze serie) heeft mij bij de Koeweiti’s verdacht gemaakt. Hij heeft verteld dat ik de Iraki’s twee kanonneerboten heb geleverd met als betaling een lading olie... Ik heb wel ooit in onderhandelingen daarover gezeten met de Habib-bank, maar ik heb die deal afgebroken toen ik begreep dat het fout zat. Ik werkte toen samen met een Nederlandse overheidsinstantie. Dus ik was volledig gedekt". Dat zou inhouden dat de Pakistaanse Habib-bank waarmee mr. Dolk dikke mik was tegenover hem zou hebben verzwegen dat het om een ordertje van Irak ging. Leuk. Vrienden onder elkaar. Maar het kan. Vraag is dan wel waarom de Rotterdamse advocaat de dekking van een Nederlandse overheidsinstantie nodig had. En welke overheidsinstantie dat dan wel geweest mag zijn.

De Marine Inlichtingendienst? De afdeling stiekem van de CID in Driebergen (waarvan de electronische arm ITO tegenwoordig dagelijks onze site met een bezoekje vereert)? Naar verluidt onderhield mr. Dolk indertijd met beide clubs uitstekende contacten. Het blijft gissen. Net als in de nieuwe affaire die deze serie op gang bracht. Maar we hebben het geduld van een Koreaan in een schuttersputje.

Nu de Amerikanen zich opmaken om opnieuw het regime in Bagdad een kopje kleiner te maken en de burgerbevolking te decimeren gaan onze gedachten onwillekeurig weer terug naar de Golfoorlog van 1991. Bij die gelegenheid werd Israël getroffen door in totaal 39 Iraakse Scudraketten. De regering Shamir maakte zich uiteraard direct op om Saddam Hussein even oudtestamentair de oren te wassen. Maar Bush senior wist haar daarvan te weerhouden. Uit politiek-strategische overwegingen. Zelfs voor lieden die Sesamstraat voor het Journaal aanzien moet het helder zijn dat aan Israël’s terughoudendheid prijskaartjes hingen. Volgens mr. Geert Jan Dolk moeten we dat niet alleen figuurlijk zien maar ook letterlijk. De helft van de volgens hem tientallen miljarden dollar die in het geheim waren afgetapt uit het Koeweitse geldverkeer dankzij de geheime achterdeur in de Amerikaanse PROMIS-software die bij de Koeweiti in gebruik was, zou namelijk naar Israël zijn weggesluisd. Veel daarvan had geparkeerd gestaan op drie Spaanse banken waaronder Banesto (zie vooral ook het artikel "De Bank, deel 1" in Kleintje Muurkrant 332. Daarin komt ook de rol van de ABN/AMRO aan de orde).

Dit verhaal was afkomstig van de Pakistaanse bankier Habib met wie de Rotterdamse advocaat nauwe betrekkingen onderhield en zoals eerder vermeld de mislukte speurtocht ondernam naar de verdwenen Koeweitse tegoeden. Dat een dergelijke onderneming niet van gevaar was ontbloot moge duidelijk zijn. Er zou zelfs iemand uit kringen van de Marine Inlichtingen Dienst (waarmee mr. Dolk contacten onderhield via oud-topman Van der Ven) onvrijwillig zijn overleden. En dat allemaal voor wat zilverlingen. Nou ja... wel véél zilverlingen.

Het is wat hè met die banken tegenwoordig. Nu is aan de overkant van de Noordzee weer fuzz ontstaan over de Hongkong Shanghai Banking Corporation. Kortweg de HSBC. Die bank is namelijk voor 47 procent eigenaar van de British Arab Commercial Bank (BACB). Uit dien hoofde beschikt de HSBC over een contingent van vijf directeuren in de top van de BACB. Een verdere vijf procent van de BACB is in handen van de Rafidain Bank. Op grond daarvan heeft ook die een vertegenwoordiger in het bestuur dat van tijd tot tijd in Londen bijeenkomt om de lopende zaken te bespreken. Het beroerde is dat de Rafidain Bank eigendom is van Saddam Hussein. En diens vertegenwoordiger zit dus regelmatig aan tafel met de big boys van zowel BACB als de HSBC. En nou kunnen die big boys roepen dat alles keurig binnen de kalklijnen blijft die Londen en Washington na de eerste wedstrijd tegen Baghdad in 1991 hebben getrokken, het blijft raar. Onze trouwe lezers zijn uiteraard niet vergeten dat we nog een potje op het vuur hebben wat HSBC betreft. Dat is de affaire rond een wapenleverantie ter waarde van 132 miljoen dollar aan een (nog) onbekend land in het Midden- of Nabije Oosten via Azerbeidjan, die is terug te vinden in de serie Shady (zie Kleintje Muurkrant Followup en dan met name aflevering 5). Naar aanleiding daarvan zijn de activiteiten van het HSBC-filiaal in Bakoe afgelopen januari op een laag pitje gezet. En dat kan nooit van harte zijn geweest. Want welke wereldbank doet dat midden in een strategisch belangrijke oliestad als Bakoe? De HSBC heeft boter op zijn hoofd. Hollandse boter. Stay tuned.

William J. Bennett is in de Verenigde Staten een bekende politieke figuur. Een echte normen en waardenrakker. Zoiets als Jan Peter Potter, maar dan nog asocialer. Bennett was Minister van Onderwijs onder Ronald Reagan en beginjaren negentig verantwoordelijk voor de drugsbestrijding (drugs czar) onder zijn goede vriend George Bush senior. Hoe je in die constellatie tegen zo’n drugs czar moet aankijken moge bijvoorbeeld blijken uit de actieve rol die Bush heeft gespeeld bij de drugs- voor wapendeals in Latijns-Amerika ten tijde van de Iran Contra-affaire. Daarbij werd de verkoop van de gegenereerde drugs overgelaten aan de mafia in grote steden als Los Angeles en New York en ontving de Bush-clan een percentage van de winst. Een Amerikaanse policy die al tijdens de Vietnamoorlog een grote vlucht had genomen. Bennett’s imago van fatsoensrakker heeft de afgelopen week nog meer averij opgelopen. Hij blijkt namelijk al meer dan tien jaar een zware gokker te zijn die zijn verslaving botviert op video poker en slotmachines. Niet in een of andere kroeg maar in vier grote casino’s. Bij ieder daarvan heeft hij een credietruimte van 200.000 dollar. Plus emolumenten als chique hotelkamers, limo’s en andere geneugten. Een typische "high roller" wiens personalia door de (mafia-) leiding van de betrokken casino’s keurig werden afgeschermd. Bennett werd niet voor niks in de watten werd gelegd. In de afgelopen tien jaar verloor hij met zijn gokactiviteiten minimaal 8 miljoen dollar. Nou is de voormalige drugs czar geen Jan Modaal. Zo verdiende hij miljoenen aan zijn moraliserende schrijfsels en zijn talrijke lezingen. Maar toch. Trouwe lezers zijn de naam William J. Bennett al eens eerder tegengekomen in deze serie. Hij zou horen bij een toegevoegd staflid van de Amerikaanse ambassade in Sarsja in de Verenigde Emiraten (zie aflevering 5 via www.stelling.nl/followup). Het staflid was betrokken bij een wapensmokkel naar Iran in 1997. Mr. Geert Jan Dolk, hoofdrolspeler van deze reeks, ging ervanuit dat het om een schuilnaam ging. Kan. Maar gezien de shady achtergronden van de echte Bennett hoeft dat helemaal niet. Stay tuned.

zaterdag 10 mei-2003
Wij werden gisteren getipt door een van onze attente lezers. In de nieuwsbrief van de Rotterdamse orde van advocaten zou verrassend nieuws staan over de door ons vaak voor het voetlicht getrokken mr. G.H.J. Dolk uit Voorschoten. De tip bleek juist te zijn en wij deden gistermiddag stante pede een poging om van hem commentaar te krijgen met de volgende e-mail:
“Maître,
Per 1 mei jl. hebt u zich laten schrappen van het tableau der Rotterdamse orde. Zou u mij de achterliggende reden daarvan kunnen vertellen? Ik zou namelijk gaarne aandacht willen besteden aan deze vooralsnog enigmatische stap op onze onvolprezen en populaire website Kleintje Actueel”.
Aanleiding tot deze exclusieve serie Shady was de betrokkenheid van mr. Dolk bij een affaire rond een geheimzinnig wapentransport naar een land in het Midden-Oosten via Azerbeidzjan ter waarde van 132 miljoen dollar, die eind vorig jaar over de Bühne ging. Hij verbleef in verband daarmee zelfs in een politiecel. Niet lang, maar toch. En dat de zaak ernstig genoeg is moge tevens nog blijken uit het feit dat het justitieel vooronderzoek nog steeds niet is afgesloten. Of dit alles de directe aanleiding is geweest voor mr. Dolk’s vrij rigoureuze stap om zijn naam van het tableau te laten verwijderen weten we niet. Vandaar onze e-mail.

vrijdag 23 mei-2003
In augustus 1997 pletterde een Amerikaanse helicopter in zee. De bemanning wist zich te redden. Mensen zoals wij hebben bij die gelegenheid waarschijnlijk “jammer dan” gezegd en een koele pint gevat. De aanhangers van het groene gedachtengoed hebben mogelijk in gedachten nog even stil gestaan bij de gevolgen voor het bewuste zeegebied en zijn toen verder gepeddeld langs Drente’s dreven op de opoefiets. Maar de eigenaren zagen het verlies van de chopper heel anders. Het lor had namelijk een bommetje gemaakt in Iraanse wateren en had nogal wat militaire snufjes aan boord. En de VS en Iran waren zachtjes gezegd niet on speaking terms. Geen nood. Een ploegje van Smit Internationale was toch in de buurt al bezig om scheepswrakken op te ruimen, dus de oplossing lag voor de hand. Smit haalde de heli boven, de Amerikanen blij, de Iraniërs pissig. Een paar vaartuigen van Smit en een aantal bemanningleden gingen kort daarop aan de ketting. En het handjeklap begon. In alle stilte. De Iraniërs wilden onder anderen nieuwe schoepen voor hun Tomcats. Jachtvliegtuigen die de sjah half jaren zeventig had gekocht van de Grummanfabriek. Met de naar het westen gevluchte Iraanse gebroeders Lavi als bemiddelaars. Iran was en bleef daarna de enige buitenlandse mogendheid die over deze vliegtuigen kon beschikken. Lijkt leuk zo’n exclusieve positie maar als je bonje krijgt met je leverancier wordt dat op den duur toch een probleem. Vandaar dat verzoek om nieuwe schoepen. Een Nederlandse attaché in de VS ging te rade bij Gene Haislip, de kersverse chef marketing van Grumman, die net na een kleine dertig dienstjaren een topfunctie bij de Drugs Enforcement Administration had neergelegd. Officieel kon Haislip niks doen. Maar via de goeie ouwe Lavi-brothers werd het volgens onze Rotterdamse insider mr. Geert Jan Dolk toch geregeld en bereikte de aan William J. Bennett in de Verenigde Arabische Emiraten geadresseerde krat met Tomcat-schoepen via Zestienhoven, Luxemburg en Azerbeidzjan de loods van Smit Internationale in Sarsja. De rest was kat in het bakkie. Voor een latere zending binnen deze context zou een stokje zijn gestoken (zie het artikel “Irangate aan de Maas” in Kleintje Muurkrant nummer 325). Maar uiteindelijk werden de gijzelaars van Smit toch vrijgelaten. Met het consigne verder stijf hun kiezen op elkaar te houden over de affaire. Zoals eerder in deze serie allemaal te lezen viel bleek de inmiddels van het tableau geschrapte mr. Dolk afgelopen jaar opnieuw betrokken bij een illegale wapentransactie via Azerbeidzjan. Of hij daarvoor wordt vervolgd moet nog blijken De Lavi’s hebben eveneens ernstige averij opgelopen en Grumman heeft het even niet meer door de recente aanslag op de burelen van haar dochteronderneming Vinnell Corporation in Ryadh. Crime doesn’t pay zeggen ze. Hoewel het kantoor van mr. Dolk aan de Rotterdamse Westzeedijk kortelings een opzienbarende metamorfose schijnt te hebben ondergaan. Stay tuned.

donderdag 29 mei-2003
Zoals wij in aflevering 10 van deze serie al meldden heeft de hoofdpersoon ervan het tableau van de Rotterdamse Orde van Advocaten verlaten. Voor een niet zuinig getalenteerde meester in de rechten geen geringe stap. Dan moet er toch een behoorlijke hoeveelheid shit aan de knikker zijn blijven plakken. Omdat maître Geert Jan Dolk geen sjoege heeft gegeven op ons bewogen verzoek van 10 mei jl. om opheldering te geven over die rigoureuze stap verblijdden wij vandaag mr. P. Drion, de Deken van de Orde in Rotterdam, met de volgende mail:
"Maître,
Al geruime tijd volgen wij voor zover mogelijk de interessante carrière van mr. G.H.J. Dolk, kantoor houdende op Westzeedijk nr. 108 te Rotterdam en besteedden in de loop der jaren de nodige aandacht in artikelen op de websites De Morgenster, Actuele Berichten en Vervolgverhalen. Alledrie te vinden op De Stelling.
Sommige gebeurtenissen in mr. Dolk’s carrière moeten bij u als Deken van de Orde der Advocaten in Rotterdam bij tijd en wijle twijfels hebben doen rijzen of die wel voldeden aan de strenge regels der integriteit binnen uw Orde. Zoals laatstelijk bij een internationale wapenhandel waarvan de financiële afwikkeling ondermeer verliep via het filiaal van de HSBC in Bakoe (zie de serie "Shady" op Kleintje Actueel vervolgartikelen). Inmiddels heeft mr. Dolk u verzocht zijn naam te verwijderen van het tableau. Gezien het feit dat de verhoudingen tussen mr. Dolk en ons niet optimaal zijn en wij niettemin de reden zouden willen weten waarom hij officieel zijn beroep vaarwel heeft gezegd, wenden wij ons tot u met de volgende vragen:
a. Was er voor zover u weet enig verband tussen het adieu van mr. Dolk en diens betrokkenheid bij bovengenoemde wapenaffaire?;
b. Heeft u vóór zijn afscheid nog contact gehad met mr. Dolk over de perikelen rond diezelfde wapenhandel?;
c. Zo ja, vormde dat contact wellicht de aanleiding tot mr. Dolk’s retirade?"
En zoals te doen gebruikelijk wachten wij af wat deze mail ons zal brengen. Stay tuned.

donderdag 5 juni-2003
Vanochtend ontvingen wij de volgende mail van de Rotterdamse ex-maître G. H. J. Dolk, die alsvolgt luidde:

"Op zichzelf heb ik sympathie voor het raddraaierige karakter van de artikeltjes van Jan Portein. Dat houdt op waar ik min of meer stelselmatig onder het kopje shady verschijn.
Beste Jan, herinner je een oude regel te weten dat belediging niet bepaald leidt tot nieuwsgaring, nog geheel los van de journalistieke ethiek".

Wel wat laat, die reactie. Want dat kopje "Shady" is al sedert 9 oktober 2002 in gebruik en prijkte inmiddels boven 12 artikeltjes. En wij menen te weten dat Geertjan ze allemaal gelezen heeft. Dus waarom nu? Bovendien vragen we ons af in hoeverre dat kopje beledigend is. Wie betrokken is geweest bij een geheime wapenleverantie via Azerbeidzjan is nou eenmaal shady bezig. En wie zich ooit heeft ingelaten met de avonturen van heren als Ghorbanifar, Habib en Borsboom (om eens een paar dwarsstraten te noemen) zal dat toch niet dagelijks van de minaretten laten schallen. Wat die journalistieke ethiek betreft: want ons betreft wordt die term veel te vaak gebezigd om een gebrek aan ballen te maskeren. Wij opereren met open vizier en af en toe gechargeerd taalgebruik. Als dat onze nieuwsgaring zou schaden, het zij zo. Maar vooralsnog hebben wij geen reden tot klagen op dat gebied. Mocht er dus aanleiding zijn tot een nieuw artikeltje over de lotgevallen van Geertjan - en als de voortekenen niet bedriegen, ziet het daar wel naar uit - dan zal de titel niet gewijzigd worden in "Chocoladepasta" of "Lentebloesem". Het blijft gewoon "Shady". Stay tuned.

woensdag 18 juni-2003
In aflevering 12 van deze serie (dd. 29 mei) vroegen wij aan de deken der advokaten van Rotterdam ondermeer of hij ons kon vertellen waarom Geert Jan Dolk, toch geen stoffig advokaatje voor gevallen van foutparkeren en burenruzies, zich van het plateau had laten verwijderen. Mr. Drion gaf geen antwoord. Overkomt ons vaker. Je leert ermee leven. Maar dat weerhield ons er niet van om verder te neuzen naar de reden voor het schielijke vertrek van Geert Jan uit de rijen van de befjongens en –meisjes. En tot onze vreugde kregen wij uit diezelfde rijen een oplossing van het vraagstuk aangereikt die ons zeer valide leek. Dus verrasten wij Geert Jan gisterochtend rond een uur of kwart voor negen met de volgende e-mail:

"Na langdurig lobbyen in kringen van je voormalige vakbroeders in Rotterdam en omstreken zijn wij erachter gekomen waarom je je van het plateau hebt laten verwijderen. Waarschijnlijk naar aanleiding van de Azerbeidzjan-affaire heeft de deken je verzocht om inzage van je boekhouding over de laatste twee jaar. Om dat te vermijden ben je toen overgegaan tot deze rigoureuze en toch ook wel blamerende stap. Uiteraard hebben wij ook de deken onze bevindingen voorgelegd. Bij deze doen we dat ook aan jou."

Overigens duurt het onderzoek van het OM naar de onfrisse bankgarantie en de daarmee samenhangende geheime wapenleverantie aan een onbekend land in het Midden-Oosten die aan deze serie ten grondslag liggen knap lang. Mogelijk dat het wordt opgehouden door allerlei Clouseaus uit Den Haag, die misschien liever hebben dat het licht uitgaat in deze affaire. Maar wij zolang wij nog 40-wattjes in voorraad hebben zal dat niet gebeuren. No way. Stay tuned.

donderdag 26 juni-2003
Kent u Karl Rove? Wij ook niet. Hij schijnt verantwoordelijk te zijn geweest voor de succesvolle verkiezingscampagne van Bush junior en tegenwoordig diens belangrijkste adviseur te zijn bij het opleuken en inkleuren van diens politieke boodschappen. A hell of a job met vele dirty tricks. Maar Karl is geen eendagsvlieg. Hij leerde het vak al ten tijde van Richard Nixon. Ook al iemand die in de eerste leugen niet gebarsten was. Niettemin, de Joseph Goebbels van de huidige president weet ook niet alles. Hij hangt op zijn beurt weer zijn gretige oortjes te luisteren bij andere adviseurs. De belangrijkste? Michael Ledeen !!! Een man met een rijk verleden. Zo onderhield hij levendige contacten met de lieflijke loge P-2 van Licio Gelli, die in de jaren zeventig en tachtig verantwoordelijk was voor zoveel shit in de Italiaanse samenleving en ver daarbuiten dat je wel 10 liter grappa achter elkaar in je kraag moet gieten om de smerige smaak een beetje weg te spoelen. Ledeen stond in die tijd zelfs op de loonlijst van de zwaar door Gelli’s Schutzstaffel geïnfiltreerde Italiaanse geheime dienst SISMI en werkte nauw samen met Francesco Pazienza. Een van de meest notoire SISMI-agenten, die in 1995 tot tien jaar brommen werd veroordeeld voor zijn aandeel in de bomaanslag in 1979 bij het treinstation van Bologna waarbij 85 doden en 150 gewonden vielen. Leuke gozer om uit te nodigen bij een party. Maar Michael hield kennelijk van dit soort heren, want hij sloot in de jaren tachtig ook vriendschap met Manucher Ghorbanifar. Een voormalige topper van de SAVAK, de geheime politie van de sjah van Perzië die aan het boekje over martelmethodes een flink aantal hoofdstukken heeft toegevoegd. Na de machtsovername door Khomeini cs. leek het Ghorba beter om uit te wijken naar Frankrijk. Niet alle mullah’s vonden hem gezellig. Niettemin werd hij een belangrijke schakel bij het sluiten van deals binnen het Iran-Contra complex, waarbij diezelfde mullah’s wapentuig
ontvingen in ruil voor her en der in het Midden-Oosten gegijzelde Amerikanen. Dit hele geschuifel moest eigenlijk allemaal geheim blijven. Maar dat lukte niet helemaal. Ook Ledeen ging aan de schandpaal. Maar de tijd heelt alle wonden. En wie staat in de VS nu in de eerste rij van het koor dat anti-mullah liedjes ten gehore brengt? Goed. Een tien met een griffel.
Het zou ons verder allemaal Kips of Stegeman zijn als niet onze onvolprezen voormalige advokaat Geert Jan Dolk nog in 2000 repte over een deal waarbij hij samen met Ledeen en Ghorbanifar een bescheiden portie Amerikaans graan naar Iran zou laten verschepen. Graan???! Nou ja, kan waar zijn. Hoewel graan wel erg netjes is vergeleken met de geheime wapendeals waarover wij al eerder schreven in deze serie. Feit is wel dat Geert Jan een vrolijk stemmende kennissenkring heeft en friends in high places. Stay tuned.

dinsdag 22 juli-2003
Newsflash. Zojuist vernamen wij dat het Openbaar Ministerie in het komende najaar mr. Geertjan Dolk voor de kadi gaat slepen wegens een poging tot oplichting en valsheid in geschrifte. Zoals gemeld ging het daarbij om een stortingsbewijs van 132 miljoen dollar bij de HSBC in Bakoe. Uiteraard blijven wij voor u de zaak op de voet volgen. Soms “totally beside the point”, maar wel “very persistent”. Stay tuned.

woensdag 23 juli-2003
Net als in de zaak rond luitenant-kolonel Matser is het in de affaire-Dolk de vraag of het de bedoeling was om via een vals stortingsbewijs poen te genereren of gestorte poen met een luchtje van een legale achtergrond te voorzien. Met andere woorden: was er inderdaad 132 miljoen dollar gestort bij het filiaal van de HSBC-bank in Bakoe of niet? En had die storting te maken met een illegale wapenleverantie aan of via Azerbeidzjan of niet? Volgens mr. Dolk was er geen sprake van een wapenleverantie en achtte dat deel van de story zelfs het resultaat van een papegaaieneffect. Mogelijk, maar een papegaai begint niet uit zichzelf “wapenleverantie, wapenleverantie, koppie krauw” te roepen. Bovendien blijft het merkwaardig dat het bewuste HSBC-filiaal zijn activiteiten op een laag pitje zette toen een officieel onderzoek werd geopend naar de achtergronden van deze affaire. Maar wellicht horen we daar meer over als het proces versus Dolk eenmaal van start gaat. En misschien ook over de rol van zijn eventuele kornuiten in deze zaak. Het bedragje was namelijk bestemd voor Promcastle Holding BV in Uithoorn. Een onderneming die zich volgens de officiële gegevens bezighield met het initiëren, implementeren en executeren van commerciële communicatieprojecten. Volgens het oorspronkelijke verhaal van Dolk was dat de cliënt voor wie hij bij een bank effe moest checken of het HSBC-document wel echt was. Maar misschien was ook hier sprake van een papegaaieneffect. Hoewel. Wie bleek de enige aandeelhouder van dit communicatieve vehikel te zijn? ECE Holding BV 4 uit Amstelveen. En wie nam op 10 januari 2002 alle aandelen van deze plankholding over? Geertjan Dolk. Dat was dezelfde datum waarop het stortingsbewijs was gesteld. Dolk lijkt dus zijn eigen cliënt te zijn geweest. Op 22 maart zag de toen nog als bekend Rotterdams advocaat door het leven gaande Voorschotenaar het met de holding niet meer zitten en trad weer uit. Bij ECE 4 hadden op papier ook nog de broertjes ECE 1 en ECE 3 een bestuurlijke rol gespeeld. Binnen die constructie figureerde naast Johannes Gijsbertus Maria Baas uit Ouderkerk aan de Amstel eveneens Aloysius Pieter Gustaaf Maria Janssens uit Ridderkerk. Met die laatste zijn we weer dicht bij huis. Geertjan heeft namelijk jarenlang zaken gedaan met meneer Janssens (zie voor de connectie van beide heren met Barbecue-fenomeen Jan Borsboom deel 4 van deze serie op Kleintje Followup). Zonder twijfel hier en daar leuke winstjes gepakt, maar ook verliezen geleden. Forse verliezen. Bijvoorbeeld bij het no cure, no pay-verhaal rond de door westerse banken gestolen tegoeden van Koeweit na de inval van Saddam’s troepen in 1990. Omdat we zijn reputatie verder niet kennen krijgt meneer Baas van ons voorlopig de benefit of the doubt. Maar het is haast ondenkbaar dat Janssens van het gegoochel van Geertjan met het stortingsingsbewijs geen weet heeft gehad. Moeten we toch eens uitvogelen. Stay tuned.

vrijdag 25 juli-2003
Via De Volkskrant van vanochtend heeft Geertjan Dolk uit de doeken gedaan hoe de vork zijns inziens in de 132 miljoen dollar stak. Via zijn Promcastle in Uithoorn trad hij op voor een Saoedische prinses. Laten we haar Khalila noemen. Lekker makkelijk. Die wilde financieel voor de helft instappen bij een veelbelovend project: het Kasteel Almere (van Prom naar Castle is maar één stap). Een ludiek gebouw voor feesten en partijen annex hotel. Had Khalila wel zoveel centjes? Ja, en die had ze gestald bij de in haar eigen zandbak opgetrokken Saudi Hollandi bank. Toevalligerwijs voor veertig procent in handen van de ABN/AMRO. Om het allemaal lekker makkelijk te maken liet Khalila vervolgens door het filiaal van de HSBC in Bakoe een bankgarantie afgeven ten name van Promcastle in Uithoorn. Wat lag er meer voor de hand dan dat Geertjan naar de ABN/AMRO in Nederland trok om te verifiëren of het met Khalila's garantie wel snor zat. Nou, volgens De Bank zat het niet snor. In haar visie ging het om een valserik. Je gaat met je plas ook wel eens voor een second opinion naar een andere dokter, dus waarom niet met een bedenkelijke bankgarantie naar de Rabo-bank? Die leek volgens de veelgeplaagde advokaat wel te geloven in de echtheid van het document. Maar de Rabo ging plotseling overstag en deed samen met ABN/AMRO aangifte van een poging tot oplichting. Geertjan verdedigde vooruit en beschuldigde op zijn beurt de betrokken banken van hetzelfde. Tot zover het relaas in De Volkskrant. Geertjan Dolk was begin 2002 via zijn investeringsgroep Redstone Asset Management in het Midden-Oosten op speur gegaan naar een (mede-)financier voor het Kasteelproject in Eemnes ten behoeve van de initiatiefnemer, projectontwikkelaar Tijs Blom. Want het ging toen al niet goed met het Kasteel. De kosten rezen de gaatjespan uit en de financier tot dan toe, het Rabo-filiaal in Eemnes, was per 1 januari van dat jaar onder curatele gesteld. De directeur ervan had namelijk in de periode daarvóór miljoenenleningen verstrekt die bij lange na niet gedekt waren. Niet alleen overigens aan de natte droom van Blom, maar ook aan twijfelachtige projecten van diens (voormalige?) zakenpartner Jaap de Bode. Deze Gooise flessentrekker van feestelijk formaat onderhield nauwe contacten met Sunseeker-agent Johan ter Haak, wiens naam zowel opdook in de onderzoekdossiers van Willem Endstra als die van een stel Tilburgse avontuurlijke grootverdieners. En wiens zoon op 24 januari jl. aan de zijde van Cor van Hout sneuvelde bij een kogelregen in Amstelveen (zie vooral de afleveringen 12 en 13 van de serie Octopussy op de site van Followup). Gevoegd bij het feit dat de hoofdpersoon van deze serie Shady zakelijke banden onderhield met topfiguren uit de geruchtmakende B.B.Q.-affaire en het verhaal rond Khalila's bankgarantie krijgt langzaamaan een duister decor.

dinsdag 29 juli-2003
Wij schreven het al in onze vorige bijdrage: het vehikel waarmee Geertjan Dolk opereerde in de 132 miljoen dollar-deal met een al dan niet uit zand opgetrokken Saoedische prinses was de “investeringsgroep” Redstone Asset Management. De onderneming blijkt te zijn gehuisvest op de Prinses Christinalaan 23 in Uithoorn. Tevens het adres van het luchtkasteel Promcastle Holding BV, waar het sappige bedragje via Bakoe was terechtgekomen als de ABN/AMRO of de RABO groen licht had gegeven. Er staat bovendien op die locatie een alleraardigst kerstboompje van BV’s in de tuin waarvan de ballen voor het merendeel dezelfde origine hebben als de piek, de Meerwijk Holding BV. Dat die ballen en die piek net zo glanzen als de keuken na een Ajax-beurt, nou nee. Meerwijk Holding, Meerwijk Groep, Meerwijk Adviesbureau, Meerwijk Verzekeringen en Freework BV zijn namelijk al sedert 13 augustus 2002 naar de Filistijnen. Oftewel in staat van faillissement. Prominent aanwezig in dit pakket is Johannes Gijsbertus Maria Baas. Hetzelfde baasje dat in het Promcastle-dossier voorkwam. Een half jaartje voor het uitvallen van de Meerwijk-kerstboom ondernam mr. Dolk zijn desperate poging om 132 miljoen dollar te cashen. Volgens zijn ontboezemingen in De Volkskrant om het met schandalen omgeven project van kasteelheer Tijs Blom van een financiële injectie te voorzien. Uiteraard zou Dolk’s Redstone op de Prinses Christinalaan daarvoor een leuke beloning hebben opgestreken en wellicht daarmee tevens de Meerwijk-boom nieuw leven hebben ingeblazen. Maar het liep anders. Stay tuned.

zaterdag 9 augustus-2003
We hebben het al vaak gezegd: toeval bestaat niet. Vandaag meldt de NRC dat onze vriend Geertjan Dolk op 19 maart van dit jaar schriftelijk is benaderd door Curt Weldon. Een Republikeinse hardliner van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Curt is een specialist op het gebied van defensie en nationale veiligheid en dan weet je wel hoe laat het is. In zijn brief moedigde de neocon de Rotterdamse advocaat aan om voor hem een dialoog tot stand te brengen met gematigde Iraanse leiders en parlementsleden via een interactief, niet-diplomatiek kanaal. En een ontmoeting vis-à-vis met president Khatami in Teheran. Met het oogmerk een einde te maken aan het huidige ayatollah-regime. Vreemd? Helemaal niet. Wij hebben al bij heel wat gelegenheden gewezen op de vriendschappelijke relatie tussen Geertjan en het Iran/Contra-koppel Manucher Ghorbanifar en Michael Ledeen. “Ghorba” en Khatami kennen elkaar overigens al vanaf hun jeugd omdat ze uit hetzelfde Iraanse dorp stammen. Curieus in deze context is dan ook het bericht uit de Sidney Herald Tribune van vanochtend. Daarin werd gemeld dat twee hoge ambtenaren van het Amerikaanse ministerie van Defensie in Parijs informele gesprekken hadden gevoerd met Ghorbanifar. Het ging om Harold Rhode en Larry Franklin, respectievelijk Midden-Oosten expert en defensiespecialist en beiden werkend voor onderminister van Defensie Douglas Feith. De niet door Washington geautoriseerde gesprekken waar minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell acuut niet goed van werd, waren tot stand gekomen dankzij de bemiddeling van... Michael Ledeen. En met dezelfde intentie: contact met gematigde politici in Teheran om de ayatollah’s vroegtijdig te verenigen met Allah. Nu Geertjan wat kwalijk in het nieuws is gekomen door een financieel hoogstandje via Saoedie-Arabië, Bakoe en Uithoorn probeert Weldon tegenover de NRC wat koeltjes zijn poging om Dolk voor zijn karretje te spannen af te zwakken. Wel wat lullig misschien. Maar zo gaat dat in de polletiek. Stay tuned.

donderdag 14 augustus-2003
Wij allang blij. Meneer Wijn, de onderknuppel van Gerrit Norm bij Financiën, heeft vandeweek geregeld dat we in de haven van Rotjeknor er nog een paar poortjes bij krijgen waar de containers doorheen moeten. Amerikaanse poortjes. Officieel tegen de smokkel van bestanddelen voor nucleaire wapens. War on terrorism aan de Maas. Konden onze eigen poortjes dat niet? Jawel. Maar deze zijn nog beter hè. Prachtig hoor, heel mooi, maar het zet voor de Amerikanski niet alleen de deur open om containers met verboden lading tegen te houden maar ook om door te laten. En dan praten we niet over depleted uranium of andere ongein maar bijvoorbeeld een vrolijk ladinkje drugs dat begeleid door de DEA of CIA moet worden doorgeleverd. Wij mogen het niet meer, maar zij wel. Door hun eigen poortjes. Waarschijnlijk met eigen personeel. Als we de berichten mogen geloven dan heeft een Nederlands-Amerikaanse werkgroep hier een tijdje hard aan gewerkt. We zijn er niet van op de hoogte gesteld wie daarvan deel uitmaakten. Noch van Nederlandse, noch van Amerikaanse zijde. We betalen wel mee aan dit soort opgeklopte initiatieven, maar we hoeven niet alles te weten. Maar we weten wèl dat aan de overkant van de plas een speciale commissie van het Huis van Afgevaardigden zich met deze materie bezighoudt. De House Armed Services Committee. Die heeft ook een paar ondercommissies ofwel panels. Een daarvan is het Special Oversight Panel on Merchant Marine. Dat houdt zich bezig met het financieren van de nationale (Amerikaanse) veiligheid op het gebied van vervoer over de wereldzeeën. En welke naam viel ons op in beide panels? Curt Weldon. De man die blijkens een artikel in de NRC van zaterdag jl. op papier van genoemde ondercommissie een brief schreef aan de Rotterdamse advocaat Geertjan Dolk. Met het bekende verzoek om voor Weldon contact te leggen met gematigde lieden in Iran en premier Khatami (zie de vorige aflevering van Shady). Wij weten inmiddels in wat voor zaken onze avontuurlijke Geertjan sinds jaar en dag verwikkeld is geweest. Van barbecue tot luchtkastelen. Van wapentuig tot sigaretten. Van collaterals tot civiele procedures. Waar zo’n bericht over nieuwe poortjes niet toe leiden kan. Stay tuned.

donderdag 25 september-2003
Newsflash. Vanochtend om negen uur diende voor het eerst bij de kadi aan de Amsterdamse Parnassusweg de zaak tegen onze Rotterdamse vriend Geertjan Dolk. Hij wordt ervan verdacht bij verschillende Nederlandse banken met een valse collateral 132 miljoen euro te hebben willen lospeuren. Hij zou van plan zijn geweest om met dat geld een flinke hoeveelheid kaas kopen en die in gesmolten staat van de transen van Kasteel Almere te pletteren om het oprukkende leger van schuldeisers en ander kwaadwillend voetvolk buiten de poort te houden.
De zaak werd voor onbepaalde tijd opgeschort omdat de dagvaarding Geertjan niet tijdigen op het juiste adres had bereikt. Wel een beetje logisch want Geertjan was wijselijk naar België verhuisd. Maar de molens der gerechtigheid mogen dan langzaam draaien, het zit er niet in dat van uitstel afstel komt. En ook wij zijn uiterst geduldig. Stay tuned.

maandag 20 oktober-2003
In aflevering 20 van deze serie lieten we ons licht al eens schijnen over het stiekeme contact dat begin maart van dit jaar in Parijs werd gelegd tussen twee luitjes van het Amerikaanse ministerie van Defensie en Iran-Contra fenomeen Manucher Ghorbanifar. Als intermediair bleek Michael Ledeen te zijn opgetreden. Ook al een rausdauser uit de Iran-Contra affaire, die net als Ghorba de in België verblijvende Geertjan Dolk in zijn organizer heeft staan. Gedrieën doen deze oude vrienden achter de schermen verwoede pogingen om de politieke machtspositie van de conservatieve Iraanse ayatollah’s te ondermijnen. En ze hebben daarbij steun gekregen vanCurt Weldon. Een notoire sabelrammelaar uit het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden die Dolk verzocht om voor hem als liaison te dienen met de gematigde krachten in Teheran. De hele kwestie veroorzaakte een lichte bries in een glas water en het initiatief werd officieel veroordeeld. Einde verhaal? No way. Net als ten tijde van de Iran-Contra blijken Ledeen en Ghorbanifar vrolijk verder te zijn gegaan met hun enigmatisch gedreutel. In augustus meldde de Iraanse intrigant dat hij een informant op de kop had getikt die wist waar in Irak verrijkt uranium was verstopt. Via via kwam de informatie bij de CIA terecht, die de info van Ghorbanifar net zo vertrouwt als een omelet van dinosauruseieren. Toch stuurde de agency een paar speurneuzen naar de zandbak om uit te vlooien of Ghorba’s informant iets zinvols te vertellen had. Misschien had ie dat wel maar hij eiste boter vóór de vis. De CIA-zendelingen bakten niet en vroegen hem om een sample van de uraniumvoorraad voor ze met wat greenbacks over de brug kwamen. Helaas klaveraasraas, geen sample. En toen was het al heel gauw terug naar af. Voor de zoveelste keer wilde de CIA Ghorbanifar dumpen, maar Ledeen wees erop dat de Iraniër na het optreden van Osama’s Flying Circus op Manhattan toch waardevolle informatie had geleverd over Afghanistan waardoor vele Amerikaanse levens waren gespaard. En dat was waar. Daarnaast waren Ghorba’s voorspellingen over de ontwikkeling van Iran’s nucleaire programma ook bull’s-eye geweest. Wat niet automatisch wil zeggen dat zijn bericht uit de glazen bol dat de ayatollah’s een eventuele Israëlische aanval op de Iraanse nucleaire speeltuin zullen beantwoorden met biochemische versnaperingen ook juist is. En verder zit de CIA nog te dubben over Ghorba’s aanvraag van 250.000 dollar. Die zou bestemd zijn voor iemand die in Iran informatie wil losweken over een terreuractie in de Verenigde Staten. Die zou in de planning zijn opgenomen voor 23 t/m 25 november aanstaande. Kan het? Het kan. Maar de dollars kunnen met dezelfde gang bedoeld zijn voor de aankoop van een kasteel in Almere. Kortom, het blijft wikken en wegen. Maar als er iets gebeurt dan hoort u het meteen van ons. Stay tuned.

maandag 23 mei-2005
Waar blijft de tijd? Toen we nog vrolijke artikelen schreven over de avontuurlijke Rotterdamse advocaat Geert Jan Dolk en zijn naar nep stinkende certificat of deposit ter waarde van 132 miljoen dollar bij het HSBC-filiaal in Bakoe. Op naam van een Saoedische prinses die volgens het sprookje haar rials liet bewaren door de Saoedi Hollandi Bank. Dat is zo’n twee jaar geleden. In deze serie (1).
Het bescheiden bedragje dat Geert Jan met dat document indertijd probeerde te genereren bij respectievelijk de ABN/AMRO en de RABO was bedoeld om de natte kasteeldroom van projectontwikkelaar Tijs Blom in Almere overeind te houden. Niet toevallig, want maître Dolk trad ook op als advocaat van kasteelheer Blom.
Binnen deze story figureerde op het adres Prinses Christinalaan 23 in Uithoorn ondermeer een kerstboompje vol met de haast onvermijdelijke BV-ballen en een piek: de Meerwijk Holding. Die holding stond toen al behoorlijk in de rui en ging op 13 augustus 2002 ter ziele. Een half jaar nadat Geert Jan met zijn vodje papier uit Bakoe tegen de olielamp wreef om 132 miljoen dollar tevoorschijn te toveren.
Naar ons nu pas blijkt werd dat Meerwijkboompje bewaterd door Nederveen BV. Een beleggingsvehikel dat volgens onze informatie op naam stond van Geert Jan. Diens cliënt Blom deed in de goeie tijd leuk zaken met ene Anton Bruinsma. Zo nam dat duo bijvoorbeeld voor een krats pandjes over van KPN en stootte die dan door voor een flink aantal meloenen meer. Anton stopte een deel daarvan vervolgens in Geert Jan’s investeringsvehikel met het recht om voor een Saoedische appel en een ei uit Azerbeidjan vijftig procent van de aandelen Nederveen over te nemen. Met andere woorden, onze vindingrijke Rotterdamse advocaat was niet alleen volop in touw voor stenenstapelaar Blom maar ook voor Anton Bruinsma. Jawel, de broer van de in 1991 voor de deur van het Amsterdamse Hilton gesneefde Klaas Bruinsma.
En ook dat was niet toevallig. Anton was namelijk ooit getrouwd met een meisje Van Wettum. Dochter van Teunis van Wettum, een opkomende vastgoedmagnaat die ondermeer als baasje van de Bank voor de Bouwnijverheid optrad. En je wil het niet geloven, maar Teunis had als advocaat... Geert Jan Dolk.
Anton onderhield in die periode niet alleen zakelijke banden met zijn schoonvader maar ook met zijn broer Klaas, die eveneens bij de Van Wettums over de vloer kwam om potjes te schaken. Maar ach, dat deed ie ook met de dochter van een RABO-directeur en kijk eens wat er van haar is geworden. No sweat.
Er kwam echter een moment dat de drie nog redelijk jonge heren persona non grata werden verklaard in huize Van Wettum. Ze moesten oplazeren. Maar gedeelde smart is halve smart: Anton en Geert Jan werden dikke vrienden. Toch zullen ze nog wel eens met wat weemoed terugdenken aan de tijd toen ze bij Teunis over de vloer kwamen. Vooral omdat de vastgoedmagnaat tegenwoordig in de top van Quote’s eredivisie bivakkeert met een geschat vermogen van rond een miljard. Those were the days, my friend. Stay tuned.

(1) Zie de Followup-site.

donderdag 26 mei-2005
Vrouwe Justitia is niet de vlotste. Maar wat wil je met een blinddoek voor, een jurk tot over je tenen en een weegschaal in je hand? Ook de gerechterlijke procedure in de affaire rond het certificat of deposit van 132 miljoen dollar waarmee Geert Jan Dolk en Anton Bruinsma in januari 2002 plotseling liepen te wapperen beweegt zicht voort als een bejaarde slak op een uitgespuugd stukkie kauwgum. Dus voorlopig moeten we het doen met de verhalen uit het circuit. En die zijn interessant genoeg.
Zo lijkt er bijvoorbeeld een antwoord in zicht op de vraag hoe dat dure papiertje van de HSBC-winkel in Bakoe op het kantoortje van Geert Jan in Rotjeknor terecht is gekomen. In het gevolg van de heren Bruinsma en Dolk bevindt zich namelijk ene Antonio Baggi, die naar verluidt ook al een rol heeft gespeeld bij de zakelijke beslommeringen van Anton’s broer Klaas. Antonio is iemand die heel vlotjes zo’n tien à twaalf talen spreekt. Die kan je dus rustig om een boodschap sturen naar praktisch alle uithoeken op deze aardkloot. Zoals Bakoe. Hoewel dat wel een erg makkelijke opgave geweest moet zijn.
Volgens Antonio zelve zou zijn vader namelijk uit Azerbeidjan afkomstig zijn. Eigenlijk was er dus sprake van een coming home toen hij in Bakoe arriveerde voor het verrichten van enig grondwerk in verband met dat stortingsbewijsje van 132 miljoen.
Antonio zou zijn geboren in Rio de Janeiro uit de liaison tussen zijn vader en een vrouwtje uit de Gucci-familie. Nadat zijn ouders uit elkaar waren gegaan zou hij op zesjarige leeftijd naar Italië zijn verhuisd waar hij opgroeide bij zijn grootvader. Toen hij oud genoeg was werd hij naar een internaat in Zwitserland gestuurd voor zijn verdere educatie.
Dankzij deze geurige familierelaties zou onze Antonio ook kind aan huis zijn in het Vaticaan en die connectie zou goed van pas komen bij het klaverjassen met officiële Amerikaanse bonds die de junta van Bush regelmatig op de markt kiepert om onderandere zijn frisse oorlogjes te kunnen financieren.
Nou moet je dat kieperen gefaseerd doen, anders dondert hier en daar de markt in elkaar. Een van de kanalen om die bonds via de tussenhandel “netjes” te sluizen is het Vaticaan. Bij die tussenhandel zouden twee gebroeders Leone betrokken zijn (1). De een zou op het Vaticaan rondbanjeren in het gewaad van kardinaal, de ander zou een dottore zijn en zich voornamelijk in Zwitserland ophouden. En laten die boys van Leone nou af en toe ook gebruik maken van de diensten van Antonio Baggi. Jawel.
In hoeverre deze religieuze connectie van enig nut is geweest voor het duo Bruinsma-Dolk is de vraag. Zeker is wel dat Klaas Bruinsma (bij leven de Nederlandse capo di tutti capi en tegelijkertijd ondermeer het schaakmaatje van bankier en stenenstapelaar Teunis van Wettum) als de dominee door het leven ging. En broer Anton zich graag in gelegenheden als de Amsterdamse Gelaghkamer presenteert als “de monnik” en zich als een echte imitatione Klaassie ook graag in het zwart hult. Maar daar lijkt het religieuze aspect wel op te houden. Lijkt, want Anton is bijvoorbeeld goede maatjes met bisschop Punt van Haarlem en zou dankzij die vriendschapschappelijke banden in het bezit zijn gekomen van een klooster bij Lagos aan de Portugese Algarve. Als ontwikkelingsproject. Je hoort nog eens wat. Voor vandaag addio. Stay tuned.

(1) Geen onbekende naam in het ondeugende circuit. President Giovanni Leone bleek in de jaren zeventig betrokken bij het Lockheedschandaal.

maandag 30 mei-2005
Het vindingrijke duo de Monnik en de Advocaat (1) maakte niet alleen gebruik van de schilderachtige Antonio Baggi om een paar avontuurlijke pegels te verdienen. In hun slipstream bewoog zich bijvoorbeeld eveneens ene W.C. Bastiaans. Naar verluidt een neef van de hoogleraar in de psychiatrie Jan Bastiaans, maar die zal daar geen syndroom van hebben overgehouden.
Bovengenoemd gelegenheidstrio zou in het voorjaar van 2001 het plan hebben opgevat zich in de reiswereld te manifesteren. Voor de Monnik niet helemaal een maagdelijk gebied omdat hij medefirmant was geweest van het Amsterdamse hotel Ramenas. Tot zijn Turkse partners hem als een afgekloven kebabspies bij de vuilnis mikten.
Maar een nieuwe lente een nieuw geluid en het drietal vestigde een reisbureautje op Schiphol, waarbij opnieuw gebruik werd gemaakt van het door ons al een paar keer eerder voor het voetlicht getrokken Uithoornse investeringsvehikel Nederveen.
Ook deze onderneming bleek echter geen lang leven beschoren. De take-off was nog maar net achter de rug of een fatale luchtzak maakte een einde aan het prille geluk. Overigens zonder veel heisa. En dat zou niet alleen het gevolg zijn van de hush hush-policy van de Monnik en de Advocaat maar ook van de IATA (de International Air Transport Association).
U kent ons inmiddels een beetje. Wij houden nou juist wel van wat heisa. Dus stuurden wij de volgende wat naieve e-mail aan het adres van Ineke van Huystee, de office coördinator van IATA Nederland in Badhoevedorp:

“Geachte mevrouw Van Huystee,

Ons is ter ore gekomen dat medio 2001 een reisbureautje op Schiphol failliet zou zijn gegaan. Daarbij zou ondermeer zijn gebleken dat de door de IATA verplicht gestelde bankgarantie van een half miljoen euro voor de aanlevering van blanco tickets weliswaar op papier bestond, maar dat er geen sprake was van een financiële backing.
Deze irreguliere situatie zou zijn gedoogd door een IATA-medewerker, mogelijk in ruil voor een navenante vergoeding. De medewerker in kwestie zou naar aanleiding van deze affaire zijn ontslagen.
Om de zaak verder geen ruchtbaarheid te geven zou de IATA genoegen hebben genomen met een bedrag van 75.000 euro in plaats van het vereiste half miljoen. Case closed.
Wij zouden graag willen weten of deze story juist is. Dit in verband met de continuëring van de artikelenserie “Shady” op onze website.”

Altijd weer een beetje spannend hoe de reactie eruit zal zien. Een ding is zeker, we krijgen geen blanco ticket van Ineke. Stay tuned.

(1) Respectievelijk Anton Bruinsma, de broer van de Dominee, en Geert Jan Dolk.

dinsdag 7 juni-2005
We got mail. Van onze expert op het gebied van internationale financiële zwendel. Het was naar aanleiding van aflevering 25 van deze serie dd. 26 mei 2005. Daarin schreven wij ondermeer dat de Monnik (Anton Bruinsma) en de Advocaat (Geert Jan Dolk) via ene Antonio Baggi duistere contacten zouden onderhouden met het financiële zenuwcentrum van het Vaticaan. Zeg niet dat dat verzamelpunt van zilverlingen een toonbeeld van integriteit is.
Sinds het schandaal rond de Banco Ambrosiano weten we dat de betrokken kardinalen kilo’s roomsboter onder hun mijter verbergen. En dat ze contacten onderhouden met allerlei illusionisten en mafiosi om hun geldberg in shape te houden. Maar wat schreef onze expert? Het volgende:

“... Wat betreft Dr. Leone (hij is geen dottore), deze villain is bij mij zeer bekend. Gerespecteerd lid van de orde van list en bedrog. Ik weet dat de Guardia di Finanza naar hem op zoek is. Hij geeft zich uit voor Maltezer ridder of bankier van de IOR (Vaticaanbank), echter ten onrechte. Hij woont aan de Universitaetsstrasse in Zürich, vlak naast het Uni Ziekenhuis. Hij werkt samen met Urs Barandun, die een spoor van ellende in de UAE heeft achtergelaten met het opzetten van een tradefloor voor securities. Hij is gelieerd aan advocaat Dolk en was betrokken bij vervalste ABN/AMRO bankgaranties ten tijde van Jan Maarten de Jong”.

Urs Barandun? Valse bankgaranties? Jan Maarten de Jong? Nou, het ziet ernaar uit dat we voorlopig nog wel even verder kunnen. Maar eerst een schietgebedje. Stay tuned.

dinsdag 11 oktober-2005
Het moet u ergens zijn opgevallen. Soms raken luitjes zwaar over hun plas van ons schotschrift.
En dat beperkt zich niet tot het gebied tussen Kutjesveer en Lulletjeshuizen. Bij tijd en wijle gebeurt het ook buiten onze landsgrenzen. Zo ontvingen wij gisteren een anonieme mail uit Zwitserland. Een heel verontwaardigde Wilhelm of Traudl nam het op voor Urs Barandun, die in aflevering 28 van deze serie eventjes als figurant voorbijkwam.
Hoe zijn we aan die lelieblanke gozer gekomen? Nou, via ene Antonio Baggi en die hoorde weer thuis in de menagerie van Anton “de monnik” Bruinsma (de broer van dominee Klaas) en de tegenwoordig als legal counsellor door het leven gaande Geert Jan Dolk. Naar twee bronnen ons verzekerden stond Antonio in contact met ene dr. Demetrio Leone uit de Universitätstrasse in Zürich. Volgens een financieel expert “very bad news”, deze dottore. De Italiaanse Garda di Finanza zou staan te trappelen als het paard van Sinterklaas op een met zeep ingesmeerd dak om Demetrio aan zijn snijtanden te voelen. Maar volgens de anonieme apostel van Barandun zou zijn lichtend voorbeeld nooit in zee zijn gegaan met Leone. Goed, leest u eerst even zijn briefje, dan nemen wij een koppie.
Zo. Heeft u hem gelezen? Roerend hè? Maar Wilhelm of Traudl gaat bijvoorbeeld niet in op de door ons gemelde trade floor-strapatsen van Urs in de Verenigde Emiraten. Wel houdt hij/zij het voor mogelijk dat Leone ooit de gezalfde Barandun heeft benaderd. Nou, dat is ook zo. Maar we houden ons kruit nog even droog. Om het een beetje spannend te houden. Stay tuned.

woensdag 19 oktober-2005
Naar aanleiding van dat briefje over Urs Barandun - van Wilhelm of Traudl, daar willen we af zijn - hebben we toch nog even onze plug in het contact van een van onze bronnen gestoken. Met de eigenlijk overbodige vraag of die onkreukbare Urs nou wel of niet die kreukbare dottore Leone kende. Bron:

“...Ik heb de heer Barandun bijvoorbeeld met eigen ogen samen gezien met Demetrio Leone in Zürich op 28 april 2004. De heer Urs Barandun ging er prat op dat hij een program manager was voor een zogenaamd high yield investment program. Als zijn “trader” noemde hij de heer Terlouw.
Die meneer Terlouw heeft een sinistere achtergrond en komt uit Australië. Tevens ontdekte ik een link met een bedrijf dat geregistreerd staat in Birmingham, Engeland met de naam Vanquish Investment / Vanquish Securities Ltd.”.

Je begint bij Anton “de monnik” Bruinsma en “legal counsellor” Geert Jan Dolk en voor je het weet zit je via Bakoe, Uithoorn, Zürich, Dubai en Birmingham in de binnenlanden van Australië.
Een spel zonder grenzen, waarbij af en toe de regels stevig worden bijgebogen. Tot de volgende etappe. Stay tuned.

woensdag 24 januari-2007
Begin februari verschijnt Geert-Jan Dolk eindelijk voor de kadi in Amsterdam. Tenminste, als alles goed gaat, want al vanaf dag één bleek het voor Justitie verdomde moeilijk om de voormalige wonderboy van het Rotterdamse beflegioen in da flesh de rechtszaal binnen te loodsen. Alleen al om bij hem de dagvaarding op tijd in de al dan niet Vlaamse gleuf te duwen bleek een Eucalypta-toer. Maar het OM bleef dapper bemande bezemstelen de lucht insturen. Voortgedreven door de winkels van Rijkman Groenink en Fatima Moreiro de Melo. Die bleven er namelijk bij dat onze vriend Dolk cum suis hadden geprobeerd een certificat of deposit van 132 meloen dollar in hun mik te schuiven. Het bewuste stortingsbewijs zou zijn uitgeschreven op 10 januari 2002 op een kantoor van de HSBC in Bakoe en bleek volgens de twee Nederlandse banken zo vals te zijn als Sally Spector zaliger. Maar volgens de vindingrijke Geert-Jan speelden de ABN/AMRO en de RABO een smerig spelletje. Zijn collateral was wel degelijk picobello en de poen was afkomstig van een Saoedische prinses, die nog nooit een erwt had gezien. Dus van een sprookje kon geen sprake zijn.
Wij hebben in deze serie al uitgebreid stil gestaan bij deze intrigerende affaire die ons van Bakoe naar Uithoorn bracht en van Karachi naar Rotterdam. En daarnaast hebben we een kakelbonte karavaan aan boeren en buitenlui voor het souffleurshokje getrokken met wie Geert-Jan ooit zaken heeft gedaan of het heeft geprobeerd. Zoals Ghorbanifar, Ledeen, Lavi, Weldon, Habib, Baggi, Borsboom, Bruinsma, Van Wettum, Kooiman, Janssens, Baas, Ong, en Al Mahmoudi. O nee, die laatste nog niet. Hebben we het nog over. Stay tuned.

vrijdag 26 januari-2007
Wat doe je als je er tot aan je schoenzolen van overtuigd bent dat de ABN/AMRO je in 2002 een loer heeft gedraaid van 132 meloen dollar? Doe je toch geen zaken meer mee?!! Fuck die Rijkman. En die Groenink erbij. Maar dat ligt bij Geert-Jan Dolk, de voormalige little boy wonder van de Rotjeknorse advocatuur kennelijk even anders. Zo had ie in december 2005 een mailwisseling met Stephen M. Studdert. Een Mormoonse hotemetoot die in vroeger dagen
de presidenten Ford en Reagan bijstond in de beslommeringen van de dag en tegenwoordig baasje is van de George Washington Center for Freedom and Understanding. Een Center dat zijn best doet om ons met zijn allen tussen onze oren te metselen hoe Amerika en de Amerikanen in mekaar zitten. Zal niet meevallen tegenwoordig. Hoe dat ook zij, wij beschikken over een van de betrokken mailtjes van Studdert aan onze vriend Dolk. En waar gaat ie over? Poen. Komt ie. In een vertaling uit de losse pols voor de PABO-ers onder ons:

“Mr. G.J.H. Dolk
Legal Counsel voor Severino FDLS.

Geachte heer Dolk,

Wij van het George Washington Center for Freedom and Understanding hebben uw bevestiging ontvangen dat uw cliënt een donatie van 50 miljoen Amerikaanse dollar zal overmaken uit fondsen die zoals wij begrijpen geparkeerd staan bij de ABN/AMRO op naam van uw cliënt.
Wij delen u mede dat wij volledig kennis dragen van het feit, dat deze fondsen vandaag eindelijk zijn vrijgegeven, zodat ze vanaf heden ter beschikking moeten zijn.
Wij zouden het zeer op prijs stellen als uw cliënt het bovengenoemde bedrag op de volgende manier naar onze rekening overmaakt:

Internationale Swift code WFDIUS6DSAM
Routing nummer 121000248
Rekeningnummer 3240499529

Wij spreken onze dankbaarheid uit voor deze genereuze bijdrage en verzekeren u en uw cliënt dat de gift gebruikt zal worden ten behoeve van de doeleinden die het George Washington Center nastreeft.

Hoogachtend,
Stephen M. Studdert“

Dat is geen pipi de chatte. 50 meloen dollar. Maar wie of wat is Severino FDLS? Een firma, een broederschap, een voetbalclub, een Saoedische prinses? Bestond die rekening inderdaad? Heeft Studdert dat katje diezelfde dag nog ontvangen? Etcetera etcetera. Gaan we eens aan kluiven. Stay tuned.

maandag 29 januari-2007
Ergens in 2004 werd een Nederlandse ondernemer die zijn brood en beleg verdient als bemiddelaar bij het op stapel zetten van zakendeals benaderd door ene Aloysius Pieter Gustaaf Maria (zeg maar Loek) Janssens uit Ridderkerk. Zoals al eerder vermeld in deze serie, een vriend door dik maar meestal dun van Geert-Jan Dolk, de van het Rotterdams tableau verdwenen advocaat. Loek trad bij voornoemde gelegenheid op als baasje van de operette-Ltd. Yako Associated Enterprises Ltd. Samen met ene Al Mahmoudi, een zakenpief uit Lybië, waar Geert-Jan ooit ook nog wat sporen door het zand heeft getrokken.
Hoe dit zij, vriend Loek zou graag tegen een leuk prijsje wat Mercedessen en Hyundais willen kopen. Kon de bemiddelaar daarvoor zorgen? Ja, kon ie wel. Maar geen deal zonder een Cauberg aan paperassen. Anders zit je voor je het weet in een lekke schuit. Voor het aanbrengen van punten, komma’s en kleine lettertjes klom voor Yako ook legal counsellor Dolk nog op de zeepkist, maar uiteindelijk was alles tot volle tevredenheid geregeld. Nou ja, alles. Of Yako Ltd. dan wel even wilde aanbetalen alstublieft, want het ging in totaal toch om negen meloen euro. Geen bedrag om op de knop te drukken voor de Derde Wereldoorlog, maar je kan er toch een redelijk tijdje voor naar de Malediven. En daar begon het gelazer. Er was effe niet. Nou, er was wel, maar dat kon niet worden vrijgemaakt. Kon de deal niet ergens gefinancierd worden? Nee, zelfde probleem.
In 2005 kregen ze bij Mercedes en Hyundai zo langzamerhand een dik voortplantingsorgaan van de hele geschiedenis en ze begonnen druk uit te oefenen. Maar uit de Kalahari haal je geen water. Dus in augustus van dat jaar gleden op basis van wanprestatie de contracten soepeltjes door de shredder en werd eveneens Yako Associated Enterprises Ltd. afgevlagd.
Maar je kunt je boeltje wel opblazen, als er in je contracten staat dat je aansprakelijk bent voor de schade moet je toch schokken.
In oktober 2005 ontving de bemiddelaar een mail met de heuglijke aankondiging dat de geboorte van een schadeloosstelling een kwestie van dagen was. Er was namelijk een kapitaaltje onderweg uit het Verre Oosten. No sweat. En om aan te tonen hoe betrouwbaar en kapitalfähig zijn club wel niet was zond oom Loek de ongeduldig wordende bemiddelaar ook nog even de mail van het Mormoonse opperhoofd van het George Washington Center toe (1).
Ja, allemaal heel leuk, maar het bleek toch weer om een doodgeboren kind te gaan. De ABN/AMRO, de RABO, de ING, Van Lanschot, de Dresdener, de HSBC, de Banque Nationale de Paris, niet één bank stonk erin. Er volgden in 2006 nog een paar abortussen en te vroege geboortes, maar de bemiddelaar hield zijn poot strak. Hij had schade en wilde poen zien. Zal je het zelf wezen.
De toon tussen beide partijen werd er in de loop van tijd uiteraard niet leutiger op. Ook al omdat in het zakelijk leven van Oom Loek cum suis inmiddels een paar heren uit de omgeving van de Bosporus en de Dardanellen hun opwachting hadden gemaakt, onder aanvoering van ene Musa Yalcin. En die hielden er duidelijk andere mores op na. Wat dreigende mores. Zo zelfs dat de in de boot genomen bemiddelaar deze week aangifte gaat doen. En dat nou net op het moment waarop Geert-Jan voor de kadi moet verschijnen vanwege zijn vermeende poging om met een vals stortingbewijs 132 meloen binnen te takelen bij de ABN/AMRO en de RABO-bank. De wet van Murphy in volle glorie. Wij blijven alert. Stay tuned.

1. zie vorige aflevering dd. 26/1/2007

vrijdag 2 februari-2007
Raar land hebben wij. Neem nou de affaire rond Geert-Jan Dolk. Probeert samen met zijn ouwe gab Loek Janssens en een meneer Baas om achtereenvolgens de tent van Rijpman Groenink, de werkgever van Fatima Moreiro de Mela en de Belgische KBC hut voor 132 meloen dollar te piepelen. Nou lukte dat niet, maar als we de Openbare Ministeriebef mogen geloven ging het wel degelijk om valse documenten. En wat staat er normaliter voor valsheid in geschrifte? Maximaal 7 jaar achter het gaas of een gigantische geldboete. En dus zeker niet wat diezelfde bef gisteren eiste: 180 uur dienstverlening (de zogenaamde Kluivert-variant), drie maanden voorwaardelijk en drie jaar beroepsverbod. Een merkwaardig mild buitje dus. Bovendien is die drie jaar beroepsverbod een lege huls, want Dolkmans is al een tijdje van het tableau verdwenen. Tenzij voornoemde OM-bef ook het optreden als legal counsellor onder dat verbod rangschikt, maar helemaal duidelijk is dat niet.
Daar blijft het overigens niet bij. De behandeling van de zaak stond namelijk niet eens op de rol. Dus was de belangstelling navenant: de noodzakelijke beffen en een journalist van de Volkskrant. Gek hè, maar het is net of dat de bedoeling was. De hele zaak met zo min mogelijk ruis erdoorheen muizelen. Alsof er iemand ergens aan de bel heeft gehangen. Over het waarom hoeft zelfs een PABO-student niet lang te prakkizeren. Even deze serie op je gemakkie doornemen en je weet het antwoord. Maar het laatste is hierover nog niet gezegd. Stay tuned.

woensdag 21 februari-2007
Stel je bent legal counsellor, advocaat of wat voor bef dan ook. En je probeert de RABO bank te piepelen met een stel bankgaranties ter waarde van 132 meloen die zo vals zijn als de tanden van Christopher Lee. Om een project op de been te houden dat net zoveel perspectief biedt als een rif voor een galjoen en wordt omgeven door een odeur van narigheid. Wat denk je dan dat je van een kadi krijgt als je tegen de olielamp oploopt? Nou, in het geval van Geert Jan Dolk, de hoofdpersoon van deze serie, drie maanden voorwaardelijk met een looptijd van twee jaar en 180 uur werkstraf. Mocht ie dat laatste aan zijn maatje 44 lappen dan krijgt ie er nog eens twee maanden bij. Is dat veul? Niet als je in België woont. Stay tuned.

zaterdag 3 maart-2007
Inkoppertje. Mag Geert Jan Dolk, de hoofdpersoon van deze serie, een miniscuul strafje hebben gekregen voor de poging om een paar banken te piepelen voor 132 meloen, de wereld draait door. Zo kregen wij naar aanleiding van onze ontroerende berichtgeving over Yako, een “nieuw” dubieus vehikel waarmee de voormalige Rotterdamse bef zijn sneetjes probeert te verdienen, een mailtje dat we u niet zullen onthouden. Het luidde aldus:

“Ook een van zijn naaste medewerkers heeft geprobeerd de boel in het ootje te nemen. Het gaat om de heer Lew Enser. Deze man was werkzaam bij Yako Associated Enterprises Ltd. in de Waalhaven in Rotterdam. De heer Enser was op dat moment de leidinggevende. In die tijd probeerde de heer Enser een kapitale boerderij in België te kopen. De eigenaar hoopt nog steeds op een goede afloop. In eenzelfde move ging Enser over tot de koop van een stel old-timers in Dordrecht. Beide afspraken heeft hij nooit kunnen nakomen.
Nu het mooie verhaal. Hij had de mensen in Dordrecht handgeld gegeven als aanbetaling. Nu heeft Enser geprobeerd dit via een kortgeding bij de rechtbank in Dordrecht terug te halen. Hoezo een plaat voor je hoofd? De zaak ligt nu bij de civiele rechtbank. De heer Enser heeft deze mensen een hoop verdriet en schade bezorgd. En daar staan ze niet alleen in. Ik hoop dat u wat kan met deze extra informatie”.

Nou, dat kunnen we zeker. Plaatsen met die hap. Om bijna ten overvloede te laten zien dat ook het Yako van onze vrienden Dolk, Janssens en hoe hun gevolg momenteel ook mag heten gewoon “bad news” is. Stay tuned.

woensdag 7 maart-2007
Die Lew Enser van Yako Associated Enterprises uit Rotjeknor? Hartstikke aardige gozer. Komt ergens uit de Caraïben en is zoiets als Office Manager in het heel wat lijkende Nederlands/Turks/Lybisch/Schotse vehikel van zakenpief Loek Janssens en counselor Geert-Jan Dolk. Lew dacht in 2004 een baan met toekomst te hebben binnengehaald bij Yako en wilde meteen een boerenstulp aanschaffen in het Belgische Poppel. Voor pakembeet 1,3 meloen. De Nederlandse eigenaar hing alvast de vlag uit, maar dat bleek wat prematuur. De acte passeerde namelijk nooit de meet bij de notaris. Nou zouden wij geneigd zijn om de middelvinger te heffen en vervolgens een pint. Zo niet de Nederlander in kwestie, die nog steeds af en toe bij Yako in de Rotjeknorse haven binnenwipt om aan Lew te vragen hoe het ervoor staat. Waar haalt die man het geduld vandaan? Of zou Lew een bedragje hebben aanbetaald? In ieder geval wel bij de door ons in de vorige aflevering al aangestipte aankoop van een stel oldtimers in Dordrecht. Naar verluidt zou de rechterhand van ome Loek 3500 euro handgeld hebben gegeven aan de bewuste handelaar. En die probeert hij nu terug te veroveren via een civiele procedure, waarin hij wordt bijgestaan door een mr. F. Pieternella. Een bef uit Dongen, wiens professionele leven ook niet zonder schokken zou zijn verlopen. Dat duidt niet echt op weelde bij Lew. Eerder op sappelen. En dat, terwijl moeder Janssens sinds kort schijnt rond te zoeven in een Porsche uit 1992. Maar hé, de ene oldtimer is de andere niet. Sterkte Lew. Stay tuned.

maandag 16 april-2007
Ooit in Warder geweest? Warder! Da’s een vlek aan de Noordhollandse kant van het IJsselmeer. Vlakbij metropolen als Middelie en Oosthuizen. Nou, dan weet je het wel. Naast een kerk, een kroeg en een koeienstal beschikt Warder ook over een hotel. ’t Tolhuus. Is eigendom van de Amsterdamse H.E.M. en zou in de ramsh staan. Hebben we nog keurig gevraagd, maar onze reputatie snelt ons steeds vaker vooruit: geen antwoord. Laten we ervan uitgaan dat de tip in die richting juist was. Die luidde alsvolgt:

“De heer Dolk is momenteel ook weer betrokken bij een handeltje van zijn maatje Anton Bruinsma. De Monnik is bezig om het hotel ’t Tolhuus in Warder aan te kopen en probeert met een fantastisch (als in: niet haalbaar) plan de financiering rond te krijgen. Al zijn gebruikelijke contacten komen hier weer langs: Bisschop Punt is benaderd voor een financiële injectie vanuit het pensioenfonds van het Bisdom Haarlem en Geert Jan Dolk is weer benaderd voor wat juridische hand- en spandiensten. Tegelijkertijd kan Bruinsma het kasteel in Almere niet loslaten en probeert hij het Vaticaan te interesseren voor een investering voor de afbouw van het kasteel. U voelt hem al aankomen: de gebroeders Leone zijn ook weer in beeld. Wordt binnenkort ongetwijfeld gevolgd door wat goedgelovige mensen die hun geld kwijt zijn! Meer later...”

Bisschop Punt? De Monnik? De gebroeders Leone? Ouwe tijden herleven. En wie even aflevering 25 van deze serie opslaat vindt Anton, de broer van wijlen de Dominee, en de rest van dit gezelschap terug in de context van een certificate of deposit van 132 meloen dollar. Een valserik, waarvoor Geertjan Dolk in februari van dit jaar een zalfje heeft gekregen van drie maanden voorwaardelijk met een looptijd van twee jaar en een werkstrafje van 180 uur. Maar hé, old soldiers never die. We zullen er nog van horen. Stay tuned.

woensdag 19 september-2007
Het is alweer een paar maandjes geleden, maar dankzij een paar actieve lezers kunnen we weer verder kleien aan deze familia sagrada vol list en bedrog. Met name aan de Yako Associated Enterprises uit Rotjeknor. Een handelsvehikel met Libische inslag, waarbinnen ondermeer onze ouwe kongsie van mr. Geertjan Dolk (alive and kicking) en Loek Janssens (rip) actief was. Dankzij een alerte lezer weten we nu dat als commercieel directeur ene Jan-Willem Godin stond opgesteld. En laat deze "internationale zakenman" nou in contact staan met Paul Herrie. Jawel, die ex-BVD-er die wat slordig zou zijn geweest met het ronddelen van staatsgeheimen aan avontuurlijke lieden als Mink Kok. Op zich weer niet zo vreemd want we hebben al eens eerder vermeld dat Geertjan Dolk in betere dagen aangename connecties onderhield met speurneuzen van de Marine Inlichtingendienst. Maar dat heb je al gauw als je in shady affaires buiten de Nederlandse landsgrenzen zit te roeren.
Neem bijvoorbeeld het down gaan van Legalpoint, dat vorige week in "Beffen in de mist" aan de orde kwam. Volgens onze bronnen was bij Legalpoint na het vallen van de vlag drie ton zoek bij de Stichting Derdengelden. Maar naar verluidt is er meer shit aan de stuiter. De Yako-combine zou namelijk langdurig bezig zijn geweest om gigantische bevroren bedragen op de Philippijnen vrij te bikken. Die zouden hebben toebehoord aan oud-dictator Marcos. Maar die is al een tijdje bezig met het smeren van Philadelphiabroodjes en vrouwtje Imelda, de stalen vlinder, struint schoenenwinkels af. Dus de weg is vrij. Geen garantie overigens, want je kan toch lelijk in de berm raken (1). Die ijsvrije bedragen zouden dan vervolgens via de Royal Bank of Scotland, de Dresdener Bank en de Banque National de Paris overgeheveld worden naar rekeningen bij de Stichting Derden Gelden van Legalpoint. Waar tussen twee vleeshaakjes Geertjan's ouwe maatje Alan Ong werkzaam was. Of het plan is gelukt of dat het ergens tussen de schuifdeuren is blijven steken weten we niet. Misschien horen we ooit nog eens wat van curator Pels Rijcken Drooglever Fortuijn of rechter-commissaris Slot. Maar dat zal wel moeilijk worden. Stay tuned.

(1) Vergelijk in dit verband het vroegtijdig sneven van Manfred Schoeni, Anton Faustenhauser, John Cowperthwaite en een Philippijnse huishoudster in Octopussy 340 dd. 7 september 2007.

donderdag 11 oktober-2007
In onze vorige bijdrage van 19 september jl. maakten we al melding van het feit, dat ene Jan-Willem Godin als commercieel directeur voorbijkwam bij Yako Associated Enterprises. Een duister handelsvehikel dat sterk betrokken was bij het down gaan van de befwinkel Legalpoint (1). Daar bleef het niet bij. Jan-Willem bleek namelijk ook een dragende rol te spelen in de affaire rond het lekken van een forse toef supergeheime BVD-dossiers, die op 21 januari 2006 van start ging in De Telegrof met een artikel van Joost de Haas en Bart Mos. Het ging om "werkdossiers met gevoelige, operationele gegevens over de periode 1996 - 2000 naar mogelijke verwevenheid van de onderwereld en bovenwereld en integriteitsaantastingen in relatie tot het openbaar bestuur en de rechtspleging in Nederland".
Een glazenwasser of een V-mann op Schiphol zal er misschien geen woelige nachten van krijgen, maar in Leidschendam werd de stormbal gehesen.
Na heftig gesnuffel van de Rijksrecherche kwamen de verzamelde snorren tot de conclusie dat maar één man verantwoordelijk kon zijn voor de lekkage: agent AIVD5. Oftewel Paul Herrie, die om de een of andere reden al in 2001 de zak had gekregen. Een mens moet eten, dus Paulus zou een deel van zijn geheimen voor een leuk bedragje hebben verkocht aan de toen nog in een kruipruimte bivakkerende Mink Kok. Zowel in het cloak and dagger wereldje als in wat grofkorreliger milieus geen onbekende.
Bij voornoemde snuffeloperatie in Herrie's Umwelt stuitten de ijverige koddebeiers op een kleine kring van zakenpiefjes, die er niet voor terugschrokken om bloemen aan de rand van het ravijn te plukken. Een van hen was Jan-Willem Godin. Maar al heel snel werd die van het lijstje verdachten afgevoerd. Waarom? Misschien hierom: onze Jan-Willem ging vriendschappelijk om met ene Estoban Tanner. Een meneer van de Amerikaanse ambassade. Zal u zeggen: Ja, en? Awel, lees daarvoor "Beffen in de mist" van vandaag. Stay tuned.

1. Zie "Beffen in de mist" van gisteren.

maandag 15 oktober-2007
Het netwerk van Yako Associated Enterprises, het handelsvehikel dat zo nauw verbonden was met de teloorgang van Legalpoint, bleek over nog meer tentakels te beschikken. Neem bijvoorbeeld de maritieme tak, waarvoor de heren Bijpost en Beekes (respectievelijk hotelier en administrateur) in touw zouden zijn geweest . Nieuwsgierig als wij zijn zonden wij op de elfde van deze maand de volgende e-mails aan de betrokken medewerkers:

"Den Bosch, 11 oktober 2007.

Ter attentie van de heer Rob Bijpost.

Geachte heer,
Wij zijn op onze site (www.stelling.nl) bezig met het ontrafelen van het verhaal rond Yako Associated Enterprises. Wij zijn ervan op de hoogte dat u voor deze Ltd. cq. een onderdeel daarvan werkzaam bent geweest. Zou u ons kunnen zeggen hoe u betrokken bent geraakt bij deze Ltd. en welke ervaringen u heeft opgedaan met door ons voor het voetlicht getrokken personages als Jan-Willem Godin, Geert Jan Dolk, Loek Janssens etcetera."

Nee, tot nu toe nog niks gehoord. Maar Yako is inmiddels natuurlijk wel veranderd in Neeko, dus het zal niet meevallen om een leuk antwoord te bedenken. Wij wachten boordevol begrip af. Stay tuned.

donderdag 18 oktober-2007
Kijk, als je bevroren meloenen van de Philippijnse oud-dictator Ferdinand Marcos stiekem uit de vriezer wil halen en via allerlei banken en de Derdenrekeningen van Legalpoint naar je toe wil harken is het altijd handig om een Filippijnse insider in het veld te hebben. Nou die hadden de boys van Yako gevonden in de persoon van ene Franciso Delos Santos aka mr. D. Heette deze scamkoning echt zo of ging het om een schuilnaam? Weten we niet. Wat we wel weten is dat deze Francisco een keurige rekening bezat bij het hoofdkantoor van de Citi Bank op het adres 399 Park Avenue Main Level in New York, USA Trust Department.
De Account naam luidde: Severino G. Sta. Romana
De cliëntencode: A. 1122934
Accountholder en ondertekenaar was: Francisco Delos Santos
Accountnummer: LV1822097577

Nou was de Citi Bank in het verleden al niet al te kieskeurig geweest met het aantrekken van cliënten uit met name de Latijns-Amerikaanse high society, die met het verhandelen van coke een leuke bijverdienste inmekaar hingen, en van een zootje bedenkelijke uitbaters van Russische wasserettes. Dus aan een boompje zo volgeladen merk je een Philippijns meloentje niet. Maar of er inderdaad Marcosmeloenen werden ontdooid in de magnetron van de Citibank aan de New Yorkse Park Avenue daar moeten we nog achter zien te komen. Maar mocht u ook andere leuke dingen over Francisco aan de weet komen en over de al eerder genoemde slimmerik Estoban Tanner, meldt u zich gerust. Uw identiteit blijft in ieder geval buiten schot. Ook letterlijk. Stay tuned.

dinsdag 23 oktober-2007
Kreeg Paul Herrie toch effe 2 jaar kruipruimte voor zijn mik. De kadi vond dat ie geen geheime AIVD-stukken mee naar huis had mogen nemen. Maar wat moet je als je overdag in slaap valt achter je desk? Of op de gang te lang staat te ouwehoeren met Rita Verdonk? Paultje was tot ie in 2001 de zak kreeg betrokken bij twee brisante onderzoeken: de zaak Mink Kok en de zaak rond hoge ambtenaren van wie werd verteld dat ze kinderkruipen als hobby hadden gekozen. En wat dat laatste betreft mag je er een trafiguraatje op innemen dat kindervriend Joris Demmink in dat dossier voorbijtrok. Herrie gaat in hoger beroep, want hij bleek niet de enige ambtenaar te zijn geweest die A-4tjes mee naar huis nam. Paulus voelt zich daarmee de "fall guy" en daar past ie even voor.
Oh, en die Jan-Willem Godin kreeg niks van de kadi. Te weinig bewijs he. Maar hij blijft wel interessant. Een internationaal opererende zakenpief met connecties op de Amerikaanse ambassade in Den Haag en een levendige belangstelling voor hete dossiers? Nou, daar hoef je geen grote gaffel voor te hebben. Dat ruikt naar iets. En dan ook nog even actief bij het ontdooien van Marcos-tegoeden en je zit midden in een script van de uit eigen ervaringen lekkende Simon de Waal.
Binnen de Yako-context kregen we gisteren trouwens ook nog een leuke e-mail. Met wat gegevens uit het priveleven van Godin's gabber, de dit jaar naar boven verhuisde Loek Janssens. Zullen we ons niet aan wagen, want van het begrip voorzieningenrechter zijn we nog even wat misselijk. Maar de schrijver in kwestie repte ook over Loek's dienstreizen naar Lybie en Maleisie. Maleisie, nou ja. Maar Lybie? Hm. Wordt ineens die Lybische meneer Al Mahmoudi, die zich eveneens in de leiding van de Yako-operettevereniging ophield, toch wat meer dan een toevallige voorbijganger. We zien het zo voor ons: Loek en Al samen gezellig naar Tripoli. Om wat te doen? Toch eens effe contact zoeken met Paul Herrie. Wij willen de sensatie van een tijdje gegijzeld te worden ook wel eens meemaken. Stay tuned.

donderdag 25 oktober-2007
Hotel "De Wijck" in Wijk aan Zee gaat in andere handen over. Stond kortgeleden in "De Jutter", het sufferdje ter plekke. Die andere handen behoorden toe aan ene Jos Nagel. En blijkbaar vond niet iedereen in het durp onder de rook van de Hoogovens dat even leuk. Jos werd er namelijk van verdacht het hotel vol te willen stoppen met goedkope Poolse gastarbeiders en daar zitten de meeste Wijkers niet op te wachten. Vooral omdat er berichten zijn dat die Polen graag aan de paddo's zitten en je dus een goeie kans loopt op moord en doodslag en vergeven te worden van de stank van bietensoep. Normaliter houden wij ons niet bezig met dergelijk dorpsgedreutel, ware het niet dat Jos volgens welingelichte bronnen een interessante zakenrelatie onderhield met de ons te vroeg ontvallen Loek Janssens. De man van Yako en partner van heren als Jan-Willem Godin, Geert Jan Dolk, Al Mahmoudi, Rob Bijpost, Frank Beekes, Harry van der Weijden en om nog eens een buitengebeuren te noemen Raj Samuel, een Maleisier in Schotland. Wat Loek en Jos precies met elkaar hadden weten we niet, maar ze waren veelvuldig te vinden in het etablissement van de ABN/AMRO in de Haarlemmermeer. Het ging dus waarschijnlijk over geld.
Oh nog effies over die meneer Van der Weijden. Hebben we op 17 oktober een mail gestuurd met de vraag of zijn correspondentie met de heer Dolk over pegels van serieuze aard was. En of hij identiek was aan de Harry van der Weijden die indertijd betrokken was bij de teloorgang van de Nederlandse Zorgloterij. Wat denk je? Juist. Geen antwoord. Maar we hebben in ieder geval geprobeerd om wederhoor toe te passen. Anders krijgen we weer op ons lazer van een voorzieningenbef. Even niet. Stay tuned.

maandag 29 oktober-2007
Die Jan Willem Godin blijft interessant. Niet alleen omdat ie een levendige interesse zou hebben gehad voor de thuisdossiers van Paul Herrie, de voormalige 005 van de AIVD. Of omdat ie een warme band onderhield met Esteban Tanner. Volgens serieus te nemen bronnen niet alleen personeelslid van de CIA-shop in Warschau en assistent van de Yako/Legalpoint-kongsie bij een poging de Marcos-meloenen te ontdooien en weg te sluizen. Nee, nee. Maar ook omdat vriend Godin op 20 april 2005 persoonlijk failliet werd verklaard in Den Haag. En dat is geen pre voor een internationaal opererende zakenman. Zou je zeggen. Niet dat hij wat dat betreft niet zou passen bij andere coryfeeen uit zijn werksfeer, zoals Loek Janssens (rip), Geert Jan Dolk, Alan Ong, Pieter Knabben etcetera. Prima zelfs. Maar waarom ie dan toch door voornoemde speurneuzen serieus werd genomen is een raadsel. Tenzij hij nog ergens wat appeltjes heeft weten weg te werken tijdens zijn jacht op de meloenen. Zouden wij niet met een driedubbele salto met schroef van achterover slaan. Wel lullig voor zo'n meneer Van Noort. Maar ja, wie wordt er nou curator? Stay tuned.

dinsdag 30 oktober-2007
We krijgen echt de tijd niet om effe lekker te chillen man. Weer een vrachtje info over Yako. Staat bijvoorbeeld in dat iemand een tonnetje had gestort om die Al Mahmoudi uit zijn Lybische tent te lokken en aan de slag te gaan voor de club. Ja doei. Al huurde voor twee jaar een vette villa en wisselde zijn kameel in voor een Mercedes. Dat was het. Kon ome Loek Janssens wel een paar keer deftig heen en weer vliegen naar Khadaffi's zandbak en Al zich een paar keer in Nederland manifesteren, aan het eind van het hele verhaal was het tonnetje gewoon pleite. Het Lybische project hoorde thuis in het rijtje van de Saudische prinses en haar meloenen, een bergje Picasso's, een kasteel in Eemnes, een hotel in Warder, een parkeerterrein vol Mercedessen etcetera etcetera. Hoe je mensen zo gek krijgt om poen te steken in zulke luchtbalonnen? Nou, de Yakomieken hadden altijd de beschikking over fleurig uitziende documentatie of bancaire rimram. Neem bijvoorbeeld deze oh zo imponerende SMS aan een ongeduldige schuldeiser in de zomer van 2006:

"Embassy informed: Funds will be in MS account RABO this afternoon. Opening tomorrow morning, all is cleared".

Het mag duidelijk zijn welke ambassade werd bedoeld. MS stond voor Morgan Stearn, wat veel suggereerde maar niks was. Op dezelfde dag nog arriveerde het volgende SMS-je:

"Bank confirmed that at 3pm they will receive money. E.T. will be informed by RABO. Meeting in London Saturday at 10 A.M. Cash as soon as bank confirms".

Nee, die E.T. is niet die verschrompelde aardappel die op een kinderfiets richting maan reed met een lampie in zijn vinger, maar CIA-agent Esteban Tanner. En die SMS-jes waren net zoveel waard als een dollar in 2010. Maar de boys van Yako en niet te vergeten Legalpoint kochten er wel tijd mee. Hopende dat op korte termijn de truuk met de hoge hoed eindelijk lukte. Of een andere goedgelovige financier zo vriendelijk wilde zijn poen in hun goocheltheater te steken.
Het enige dat we nog niet kunnen wisselen in deze cyclus is de aanwezigheid van lieden uit de internationale speurneuzensfeer. Is er bij Yako sprake van een dubbele bodem of schuilt er af en toe dan toch wat waarheid in de megalomane verhalen die de firmanten verspreiden? Wij snuffelen onverdroten door. Stay tuned.

donderdag 1 november-2007
Eerlijk is eerlijk. Van bescheidenheid was geen sprake bij Yako. Als het had gekund hadden ome Loek Janssens cum suis de hele Randstad overgenomen. Alleen, het moest wel gefinancierd worden. En daarbij rolde nog wel eens iets de berm in. Neem bijvoorbeeld de geplande aankoop van Holland Exel, waarmee brokkenpiloot Eric de Vlieger ooit in de vleugels trad van ene Icarus. Op 6 april 2005 trokken ome Loek Janssens en een van zijn assistenten bij het kraaien der hanen de Duitse grens over om in Dusseldorf te gaan shoppen. Dat blijkt uit een door de Turkse medewerker Yalcin ondertekend briefje van de dag daarvoor aan hun zakengappie Jan Willem Godin. Willen wij u niet onthouden:

"Hierbij bevestigen wij onze bespreking van hedenochtend, waarin wij u informeerden dat wij morgenochtend woensdag 06-04-2005 een afspraak hebben met de Dresdner Bank en de Sparkasse te Dusseldorf in Duitsland.
Teneinde het vrijgeven van de benodigde fondsen voor overname van de luchtvaartonderneming Air Excel Netherlands, die zich thans in surseance van betaling bevindt. In overleg met onze bankiers zullen wij er zorg voor dragen dat de initiele investering deze week voor u ter beschikking zal staan. Vanzelfsprekend na goedkeuring van onze bankiers".

Is natuurlijk geen hout van terecht gekomen. Over welke poen het eigenlijk ging bij de twee Duitse spaarvarkens en of die nog steeds op een paar rekeningen renteroosjes oplevert weten we helaas niet. Bronnen binnen dit circuit maken melding van door Amerikanen in beslag genomen en licht ingevroren tegoeden van na WO II. Bedoeld voor geheime operaties van allerlei snuffelclubs. Gek, maar we zouden bijna geloven dat we gladiolen ruiken. Stay tuned.

vrijdag 2 november-2007
Wij hebben ons in deze serie zalig uitgeleefd met het verhaal rond die 132 meloen dollar die het clubje van ome Loek Janssens vanuit de Saoedische zandbak via Baku naar Nederland wilde krikken. Ondermeer om de natte droom van visionair ondernemer Tijs Blom te realiseren: Kasteel Almere. De hele zaak werd een fiasco. En de juridische carriere van de Rotterdamse bef GeertJan Dolk kreeg een doodsteek met drie maanden voorwaardelijk en 180 uur werkstraf. Omdat de gebezigde collateral die achtereenvolgens bij de ABN/AMRO en de RABO in de gleuf werd gestoken volgens de kadi een valserik was. Het lijkt eitje appeltje, maar dat is het toch niet helemaal. In een uitvoerig schriftelijk overzicht van de affaire die kennelijk gebruikt is bij het juridisch steekspel bumpten we namelijk op een paar merkwaardige details. Wat denkt u van deze?:

"Op woensdag 16 januari 2002 deelde mevrouw Dull (geen grappen ja, red.), de accountmanager van Meerwijk bij ABN/AMRO, mede aan Dolk, dat de garantie die op dat moment nog niet eens was uitgegeven, vals zou zijn. Dolk overlegde telefonisch met Van der Ley (juridische grootheid bij ABN/AMRO, red.). Van der Ley verzocht aan Dolk het daarheen te leiden dat de (beweerdelijk valse) garantie van HSBC zou worden verstuurd aan Dolk. Afgesproken werd dat Dolk aangifte zou doen van een poging tot oplichting van Promcastle Holding BV en/of ABN/AMRO. In de namiddag nam Dolk telefonisch contact op met de fraudeafdeling van het parket Amsterdam, mr. Van der Werff (OvJ). De zaak werd besproken. Dolk deed diezelfde middag aangifte en bevestigde de afspraak met OvJ Van der Werff. Dat hij een garantie "gewoon" zou laten doorkomen in het belang van het onderzoek. E.e.a. overeenkomstig het verzoek van Van der Ley".

Een afspraak met het OM, maar dan toch aan het eind van het verhaal roemloos sneuvelen. Merkwaardig. Daar bleef het niet bij. Nog een leuke uit begin januari 2002:

"Vanwege de voor Dolk niet goed te begrijpen situatie verzocht hij Janssens contact op te nemen met de CID, die de kwestie sedert januari 2002 begeleidde. Janssens en Dolk kenden elkaar goed. Janssens was voormalig vlaggestaat-inspecteur voor het scheepsregister van Panama in de Rotterdamse haven (een client van Dolk) en werkte in die hoedanigheid jarenlang ten nauwste samen met de landelijke CID".

Als je het allemaal geloven mag zat dus niet alleen het OM met zijn neus in de Baku-affaire, maar ook de CID, nu CIE. Welke tak aan de CID-boom weten we niet, maar als het om de afdeling Stiekem ging, zou ons dat heulemaal niet verbazen. CIA, CID, CIE. Heerlijk, heerlijk. Dat zijn nog eens lekkere hapjes. Stay tuned.

maandag 5 november-2007
Altijd fijn als iemand inhaakt bij een van onze sentimentele schelmenromans. Neem deze nou bijvoorbeeld. In aflevering 48 van 1 november jl. publiceerden wij de tekst van een briefje van Yako-medewerker Yalcin. Die maakte daarin gewag van de besprekingen die Loek Janssens had gearrangeerd met de Dresdner Bank en de Sparkasse in Dusseldorf. Om poen los te wrikken voor de overname van het in deep doodoo verkerende Holland Exel van Eric de Vlieger. Met dat briefje moest overname-onderhandelaar Jan Willem Godin, bij wie een paar weken later ook het financiele kleedje onder zijn reet werd weggetrokken (1), naar de curator van Holland Exel om te laten zien hoe viriel Yako wel niet was. Kregen we het volgende mailtje over:

From the orderer:
Aloysius Gustaaf Maria Janssens
Zalm 83
Ridderkerk
The Netherlands

To the Bank:

Dresdner Bank
Juergen PontoPlatz 1
60239 Frankfurt / Main
Germany

Ref: Accountnumber: 10-383127-333

In context with a business transaction I am planning to transfer a triple-digit million USD amount to a beneficiary holding an account at Stadtsparkasse Dusseldorf. In this context Stadtsparkasse Dusseldorf is obliged by "Deutsches Geldwaschegesetz" (Anti Money Laundering Law) to obtain information about the legality of this payment.

I herewith authorize

Thorsten Zahlmann
c/o Stadtsparkasse Dusseldorf
Berliner Allee 33
40213 Dusseldorf
6.8.1965

to get overall information from your bank about the business relationship between your bank and me, in particular about the full amount of deposits maintained by the undersigned at your institution and if the size of this transaction is in line with our business relationship.

Ridderkerk 11-03-2005

Signature.
Getekend door Loek Janssens.

Kennelijk stond er dus een dollarbedragje van enige omvang bij de Dresdnerbank geparkeerd en ome Loek dacht voldoende ballen te hebben om de Dresdner te bewegen dat bedragje over te hevelen naar een rekening bij de Sparkasse. Daar zat dan ene meneer Zahlmann (zo'n naam bedenk je niet) om het spaarvarkentje verder door de wasstraat te scheuren. Moest ie natuurlijk wel zeker weten dat het niet om ondeugende poen ging. Kijk, en daar zat hem steeds de kneep. Die poen was er wel, maar er zat een geurtje aan. Dan weer ging het om een volle schoenendoos van oud-dictator Marcos, dan weer om spaarcentjes van lieden die indertijd in ganzenpas achter Adolf hadden aangehobbeld. Er was altijd wel wat. En je kon in arren moede een meneer Smit in Barcelona inschakelen of een Antonio Baggi naar Baardistan sturen. Het hielp niet. Voor zover wij weten. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 46

donderdag 22 november-2007
Raar soort zakenlieden, die boys van Yako. Neem nou Loek Janssen, de te vroeg van ons weggenomen topman van het internationale handelsvehikel. Kregen we een mailtje over van iemand die heel close met hem is geweest. Lees voor de gein even mee.

"... Van Loek waren de e-mails meer in de trant van "de rekeningen worden nu geopend", "de notaris tekent nu de stukken", "ik ga nu naar Jersey om de rekeningen te deblokkeren" en dingen als "ik heb net twee Bombardier jets gekocht" en "het geld voor de curator is onderweg". Verders was Loek de hele dag aan het chatten met van die Webcam-dames. Soms wel met tien, twintig vrouwen tegelijk. Dat begon in de ochtend totdat hij weer wegging. Ook als er "belangrijke" mensen op kantoor kwamen, ging Loek daarmee door.
Als je aan de andere kant van het bureau zat leek het net of hij met een belangrijke e-mail of een document bezig was. Maar in werkelijkheid was dat een van zijn "Russische chat-vriendinnen".
Loek vond zichzelf op eenzame hoogte staan en begreep niet dat hij niet overal de steun en het respect kreeg die hij verdiende. Jan Willem Godin was iemand die zich als de persoonlijke slaaf van Loek opstelde. Een inbruiner pur sang. Een zeer onplezierig karakter, die continu andermans ideeen inpikte om die vervolgens als zijn eigen "ideeen" aan Loek voor te leggen. Aan de ene kant had hij alle trekken van een notoire oplichter, aan de andere kant -gezien zijn Amerikaanse connecties- leek het mij wel duidelijk dat deze man een dubbelrol speelde. Het probleem met dit soort mensen is dat zij continu moeten liegen in hun dagelijks leven en zelf ook niet meer altijd weten wat zij in het verleden hebben gezegd. Al met al vond ik het wel een interessante gebeurtenis bij Loek en zijn vrienden. Ik had zoiets nog nooit gezien in mijn leven".

Ja, je kan erom lachen. Maar hoe bijvoorbeeld de met Loek gelieerde ex-advocaat Geertjan Dolk en een gefailleerde zakenman als Godin in godesnaam luitjes van hoge snuffelgarnituur tot hun kennissenkring mogen rekenen, is ons een raadsel. Want het gaat voortdurend over handel in gebakken lucht (hier en hier hier nog een paar voorbeelden daarvan). En of dat nou zo interessant is voor nazaten van 007 is de vraag. Tenzij het gaat om facades. Wie weet krijgen we daar nog eens een wijsvinger achter. Stay tuned.

dinsdag 27 november-2007
Van de wind kan niemand lang in leven blijven. Al staat er een decennium een Beaufortje 7. Hoe is het dus mogelijk dat alle Yako-luitjes jarenlang trouw zijn gebleven aan Loek Janssens? Hun ook tijdens kantooruren zo vrolijk met Russische dames chattende goeroe (1). Neem bijvoorbeeld Musa Yalcin. Ging failliet. Neem Frank Beekes. Raakte 150 roodjes kwijt. En er is nog wel een vuistje meer lieden te noemen die op het oog alleen maar verliezen hebben geleden tijdens het Janssens-regime. Of viel er af en toe op irreguliere wijze toch iets van het blok? Waardoor de hoop weer opflakkerde dat het toch allemaal goed zou komen? Bijvoorbeeld tijdens de Barbecue (2), bij het lichten van derdegelden bij Legalpoint (3), bij het zogenaamde vrijmaken van Nazi- of Marcosmeloenen of bij projecten in de zandbak van Khadaffi? Dat moet haast wel. Waar kwam anders de interesse van speurneuzen als Esteban Tanner (CIA) en Paul Herrie (ex-BVD) vandaan?
Nou, vooruit. We zijn nou toch even lekker bezig. Neust u voor de aardigheid eens in dit document, dat niet zo bar lang geleden door een discipel van Janssens in elkaar is gehangen. Zemen wij onderhand even de ramen.
Gelezen? Zijn wij nou zo dom, of bent u zo slim? Maakt toch niet de indruk van een broddel om in Tripoli een teen tussen de deur te krijgen. Dit is serieus. Bij het militaire af. En niet om het een of ander, maar als je aangeeft dat luitjes van de Britse SAS beschikbaar zijn om kamelendrijvers om te katten tot modern geoutilleerde grensbewakers, dan chat je niet alleen met Olga en Irina. Dan moet je toch inderdaad contacten onderhouden met een hele armée des ombres. Met oom Sybrand in de voorhoede. Maar ja, jammer nou. Loek is niet meer onder ons en Yako is ook ter ziele. Gelukkig hebben we de verhalen nog. Stay tuned.

1. Zie aflevering 51
2. Zie vooral het hoofdstuk "Van Bever tot Barbecue" in het artikel "Retourtje Cantrade" op de site van de Morgenster. Ook toen al was er sprake van Amerikaanse belangen in geparkeerd Duits kapitaal.
3. Zie de serie "Beffen in de mist" op deze site.

woensdag 28 november-2007
Toegegeven. Er was niet zoveel fuzz toen baardenbasher Wilders een frequente bezoeker van de Israelische ambassade bleek te zijn. Nee, dan de eilie die vorige maand in Frankrijk ontstond toen Le Figaro naar buiten tilde dat Nicolas Sarkozy sinds 1983 als 'sayan' hand en spandiensten verrichtte voor de Mossad. Maar ja, dan hebben we het wel over de Franse president. Terwijl onze Limburgse zuurkoolprak nog ver af is van een ritje met een Bentley en de herhaling van de magische woorden: "Ik word premier. Let op mijn woorden".
De Franse politie had trouwens in maart van dit jaar al een mailtje ontvangen over Sarko's vermeende activiteiten ten behoeve van de Israelische speurneuzen, maar bleef er angstvallig op zitten tot na de presidentverkiezingen van april. Zonder twijfel om allerlei gelazer rond die verkiezingen te voorkomen.
Nagelnieuw waren die beschuldigingen niet. In oktober 2006 noemde een Amerikaanse snuffelsite de rechtse kandidaat voor Chirac's erfenis al een Israeli/Mossad politicus. In het bewuste artikel werd driftig uitgepakt over de vijf ontmoetingen die Sarko in Parijs had gehad met het Amerikaanse Congreslid Curt Weldon. Ontmoetingen die waren gearrangeerd door de Iraans/Israelische agent en internationaal wapenhandelaar Manucher Ghorbanifar. En door een Franse afdeling Stiekem keurig op teep werden vastgelegd.
Mede naar aanleiding van deze teeps is de FBI in de VS een onderzoek begonnen naar de hushush moves van Weldon, die niet alleen fruitige contacten bleek te onderhouden met Sarkozy maar bijvoorbeeld ook met een suspecte Oekrainse zakenpief, de Servische handelaar in ongerief Bogoljub Karic en de American Turkish Council. Over die Council hebben we al het nodige gepubliceerd in verband met de met wapens en drugs volgestouwde corruptie-affaires, die door Sibel Edmonds en Huseyin Baybasin aan de waslijn zijn gehangen.
Waarom we zo nodig ook in deze serie op die vuiligheid terugkomen? Nou, Curt Weldon en Manucher Ghorbanifar zijn al eeuwen gabbers van GeertJan Dolk, de associe van Loek Janssens. Alweer een goeie reden dus voor allerlei geheimedienstneuzen om zich serieus bezig te houden met de zakelijke strapatsen van het inmiddels opgeblazen Yako-concern. En voor de Nederlandse autoriteiten om het Derdengeldenschandaal bij Legalpoint stilletjes de berm in te manouvreren. Stay tuned.

donderdag 29 november-2007
Nee, ons Russisch is ook niet meer wat het geweest is. Maar we weten zeker dat Loek Janssens binnen het Yako-imperium niet de enige was die belangstelling had voor het land van Poetipoe. Wat vonden wij namelijk in een beduimelde publicatie van het Moskouse handelsblad Kommersant? Dat ook Jan Willem Godin daar ooit zijn giegel aan het venster heeft gedrukt. Op 14 oktober 1991, toen Borrel Jeltsin net de grenzen had opengezet voor alle westerse aasvreters, liet Jan Willem de Ruskies namelijk weten dat hij luxe Volvo's in de aanbieding had. Kon je bestellen bij de firma Temass Nederland in de Amsterdamse Den Brielstraat 27 (postbus, telefoon, fax, alle registers stonden open) of in Moskou via de firma PACMA.
Of ze bij Volvo in Born weet hadden van Jan Willem's avontuurlijke initiatief konden we helaas uit de cyrillische kriebels van Kommersant niet opmaken. Laat staan bij het meuderbedrijf van Veulveu in Zweden, dat al sinds 1972 officieel vertegenwoordigd was in de wijde omgeving van het Kremlin. En of Jan Willem steun ontving van Haagse rubberzolen is ook niet duidelijk. Maar gezien de latere ontwikkelingen is dat niet denkbeeldig. Nog maar even verder grutten. Stay tuned.

maandag 3 december-2007
Curieus. Die carriere van Jan Willem Godin. Eerder al visten wij op dat ie vlak voor zijn persoonlijke faillissement het vege lijf probeerde te redden door zich in te likken bij het Yako-imperium van Olga-liefhebber Loek Janssens. Dat ie daarna een kortstondige belangstelling aan de dag legde voor de staaltjes huisvlijt van ex-BVD-er Paul Herrie. En dat ie in de herfst van 1991 luxe Volvo's op de door oligarchen en de mafia beheerste Russische markt probeerde te krikken. Over dat laatste willen we het nog even hebben. Want in diezelfde periode was iemand anders in het Rusland van Borrel Jeltsin bezig met het verwerven van een monopoliepositie bij de import van Mercedessen, Volvo's en Fiats.
Een initiatief dat gepaard ging met een aanzienlijk aantal dooien en gewonden. En dan spreken we niet over verkeersslachtoffers. Die nijvere ondernemer was Boris Berezovsky, die nou juist met die handel in toen nog exclusieve westerse paradepaardjes op wielen zijn eerste meloenen bij elkaar graaide. Nou kunnen er drie dingen gebeurd zijn: Godin's aanbod werd met een emmertje water doorgespoeld op een Russisch tualet, Godin werd opgenomen in het netwerk van Boris of Godin werd vriendelijk verzocht als de sodemieterij op te zouten. Wij gokken op het laatste, maar zeker weten doe je het nooit. Jan Willem deelde in ieder geval niet het polonische lot van de voor 2000 Pond op de loonlijst van MI 6 staande Alexander Litvinenko. Mazzel gehad? Laten we daar maar op klinken. Nastrovje. Stay tuned.

zondag 9 december-2007
Voor mekaar. In aflevering 43 van deze serie maakten wij al melding van de bankrekening die de Filippijnse schuifelaar Francisco E. Delos Santos aka mr. D. koesterde bij de Citibank in New York. En laten we nu over officiele documenten van 4 januari 2005 beschikken. Jawohl. En daaruit blijkt dat het niet om een lullig spaarvarkentje ging, maar om 9 miljard dollar. Ondertekend door notaris Vicente G. Villamil uit Manilla en voor verificatie beduimeld door mr. D. zelf. Verder autoriseerde Francisco zijn Maleisische gabber Jesudason Selvaraj aka Raj Samuels als zijn officiele zaakwaarnemer. Het waarom is niet duidelijk, maar aan de hand van de foto van Delos Santos kunnen we wel opmaken dat zijn ultieme houdbaarheidsdatum al aardig in zicht kwam.
Tot zover misschien een ver van de nachtkoetsshow, maar wat doet de zich in Glasgow ophoudende vriend Selvaraj op 21 januari 2005? Hij schrijft op een A-4tje van zijn financieringsonderneming Morgan Stearns to whom it may concern, dat ook het baasje van Yako Ltd, de toen nog alive and kicking zijnde Aloysius Pieter Gustaaf Maria Janssens, zijn krabbel mag zetten namens mr. D. Dat wil zeggen, waar het ging om de aankoop van Mercedessen en een paar zeeschuiten.
Ja. We horen u al denken, hallooooo 9 miljard???!!! Maar we hebben goeie reden om aan te nemen dat die Filippijnse poen echt bij de Citibank ondergebracht was. Alleen er zat een luchtje aan. Nou ja, luchtje. Zeg maar lucht. En dat het om een formidabele zaak ging is wel zeker. Gaan we de komende tijd even flink in neuzen. Stay tuned.

dinsdag 11 december-2007
De afgelopen jaren is de zich in Glasgow roerende Maleisische financier Jesudason Selvaraj aka Raj Samuel heel wat keertjes de Noordzee overgestoken om samen met Loek Janssens te proberen met uiterst sappige collaterals een miljardenslag te slaan. Als de vermelde zekerheden snor zitten willen banken nog wel eens over de brug komen. Maar als het gaat om Marcos- en/of Nazimeloenen wordt het wat moeilijk. Ze kunnen best op de door de firma Janssens, Dolk & Samuel Ltd. aangewezen plek liggen. Maar kom er maar eens aan als Grossbanken en speurneuzenclubs al tientallen jaren stiekem gebruikmaken van die waanzinnige deposito's om allerlei vuiligheden uit te halen. Die houden niet van potten- en pannenkijkers. En als onverlaten toch proberen een irregulier hapje mee te bikken, dan deinzen voornoemde banken en speurneuzen er soms niet voor terug om voornoemde kijkers een enkeltje hemel cq. hel te bezorgen. Adembenemend voorbeeld daarvan vond plaats in de nacht van 3 op 4 mei 2004 toen op het luxe Filippijnse eiland Boracay de Marcosfluisteraars Faustenhauser, Schoeni en Cowperthwaite werden gekeeld (1). Nou zijn wij niet afkerig van wat psychotische spetters tegen het douchegordijn, dus na vergeefse pogingen om telefonisch in contact te komen met de in Philadelphia-sferen verblijvende Loek, richtten wij ons per e-mail tot Raj. Die luidde aldus:

Dear mr. Samuel,
I'm unrolling a story on the website of Stelling.nl involving among others Francisco delos Santos, Strength Saunders and you (see the series "Shady"). That leads me to the following questions, of which I hope you can answer them:

a. Is mr. Delos Santos (mr. D.) still alive?
b. What was mr. D.'s connection with Severino Santo Romana?
c. What was mr. D.'s connection with former president Marcos?
d. Is it true that you have been a witness in the trial versus GeertJan Dolk?
e. Do you have any knowledge of the active role mr. Arthur Martinez (CEO ABN/AMRO) played in deviding the interest of the 900 million USD account mr. D. kept in Hong Kong?

Zal niet meevallen voor vriend Raj. Vooral ook omdat ie niet weet wat voor shit we nog meer hebben over hem en zijn gappie Saunders van de BNP Parisbas. Wordt nog heel leuk. Stay tuned.

1. zie Octopussy aflevering 340

woensdag 12 december-2007
Nee, nog niks gehoord van "Raj Samuel" , Loek Janssen's Schots/Maleisische gabber. Zeker erg busy. Dus komen we nog maar even terug op de inhoud van het mailtje dat we hem eergisteren hebben gestuurd. Daarin noemden wij ondermeer Arthur Martinez, de prez commissaris van ABN/AMRO. Arthur zou in het recente verleden ondermeer hebben toegezien op het verdelen van de rente die jaarlijks afstoof van rekeningnummer 008-784-6658717 bij het filiaal van toen nog De Bank in Hong Kong. Een rekening die op naam stond van de enigmatische Francisco Delos Santos. En waarop ooit het luttele bedrag van 900 meloen dollar stilletjes was weggezet door Severino Santa Romana en zijn CIA kornuiten. Of door hun discipelen.
De tekst van het bericht waar wij uit putten luidde:

"Mr. Martinez transfers the interest of the money to several banks in Asia, like Hong Kong, the account of the Federal Reserve Bank in Chicago w/company named Roebuck & Company in 2000 up to 2004. Mr. Martinez transfers in the name of Francisco E. Delos Santos w/full salary".

Voor de goede orde: Roebuck maakt deel uit van de Amerikaanse winkelketen Sears, Roebuck & Co., waar Martinez jaren hoofd hotemetoot is geweest. Hoe je dit bericht ook moet interpreteren, interessant blijft het. Stay tuned.

vrijdag 14 december-2007
De hele meute houdt zich stil. Nou is Loek Janssens om natuurlijke redenen geexcuseerd, maar ook de rest van de Yako-boys laat het afweten. Niks gehoord bijvoorbeeld van het hallucinerende befduo Geert Jan Dolk en Alan Ong, de CIA-er Esteban Tanner, de gefailleerde zakenpief Jan Willem Godin, de hotelier Rob Bijpost en de internationale financier Raj Samuel. Om eens met een handje betrokkenen te strooien. En dan we zijn nog maar aan het inzepen. Kejje nagaan. Ook een leuke. Ene Strength Saunders. Was vorig jaar zomer nog in de slag met ome Loek om een bedragje los te wringen van een stille rekening die door de Kanchali Corporate Trust werd beheerd. Het ging blijkbaar om een "372 B USD/EURO agreement". En de B staat niet voor biljarttafels. Stuurde Strength het volgende mailtje over:

"Good evening Loek. I thank you for your time to-day. Attached is the contract from Hilary Whitfield as we discussed. Professor Sch. (Schwartz, red.) tel. 1.713....... will arrange for the mt. 103 tomorrow to release the basic funding of your platform and accounts with Maybank, ABN-AMRO/Rabobank and Royal Bank of Scotland. A procedure sheet will be forwarded by Us Treasury Global Banking prior to the release of mt 103. Strength S, RFBO, LLC as paymaster for USD/Sellerside. Account for commission you will provide from Maybank. Thanks much. Strength S, CEM, RBFO, LLC".

En nou hebben we het hier niet over een of ander boerengeval, maar over een levensechte knuppel op niveau bij de BNPParisbas, die bij ome Loek naar een vette commissie zit te hengelen bij de zoveelste imaginaire werelddeal. Waar al die meloenen en miljarden vandaan komen? Rustig, rustig. Komt allemaal aan de orde. Scheren moet je voorzichtig doen. Stay tuned.

dinsdag 18 december-2007
Ooit gehoord van de Kin no Yuri? Nee, heeft niks maken met slap gelul over voetbal. Kin no Yuri staat voor Golden Lily. Of in onze eigen moerstaal Gouden Lelie. Dat was een geheime club die in 1937 in het leven werd geroepen door de Japanse keizer. Na de overval op China. En hij benoemde zijn broer Chichibu (Kiekeboe) tot leider van de nieuwe organisatie. Volgens de geheime KvK-gegevens had de Gouden Lelie ten doel alle waardevolle goederen die uit de bezette gebieden werden gesleept keurig op te slaan en in een speciale boekhouding vast te leggen. Anders sloeg iedereen maar ordinair op eigen houtje aan het jatten en dat kon de bedoeling niet zijn. Verder bezorgde ZKH zijn neef Tsuneyoshi Takeda en oom Yashuhiko Asaka hoge posten in de staf van het Japanse expeditieleger in China om de geheime dievenorganisatie zo goed mogelijk dicht te metselen.
Dat lukte niet helemaal, want ook de jongens van de Yakuzavlakte waren naar de overkant getrokken en pikten daar een heel flink graantje mee. Een van die jongens was Yoshio Kodama (1). En die was loaded toen hij na de oorlog naar Japan terugkeerde. Voor hij naar de petoet verhuisde wegens wat minder frisse oorlogspraktijken wist hij een groot deel van zijn buit over te hevelen naar een stel topdogs van de nieuwe liberale partij. Niet toevallig beheerste nou juist die partij daarna decennia lang het Japanse politieke leven. Na het uitzitten van zijn strafje ging Kodama aan de slag voor de CIA - je moet toch wat - en als vertegenwoordiger van Lockheed. Gaat er nu bij u een peertje op? Juist. Yakuzakenpief Kodama hoorde later net als onze voormalige SS- en NSDAP-prins van de Witte Anjer tot de uitverkoren kring van laagwaardigheidsbekleders die het rondstrooien van steekpenningen als een normale zakelijke bezigheid beschouwden.
Wat was er verder met vriend Takeda gebeurd? Die was beginjaren veertig met het bezettingsleger meegereisd naar de Filippijnen om ook daar de nijvere werken van de Gouden Lelie op gang te helpen. Het verzamelen dus van edele metalen, juwelen, kunstvoorwerpen, buitenlandse valuta en meer van dat moois. Nadat de wind was gedraaid was het ondoenlijk om alle nog opgetaste snuisterijen veilig naar een schuurtje achter Osaka te laten verhuizen. Dus besloten Takeda en zijn dievenbende de boel tijdelijk op te slaan op de Filippijnen zelf. In afwachting van betere tijden.
Wat dat te maken heeft met Loek Janssens uit Ridderkerk? Komt nog. Stay tuned.

1. Yoshio Kodama speelt ook een rol in het artikel "Dubieuze financiele steun aan Universiteit van Utrecht: Ryoichi Sasakawa" uit Kleintje Muurkrant, nummer 283 (maart 1995)

donderdag 20 december-2007
Voor het wegmoffelen van alle snuisterijen die de Jappen in de eerste oorlogsjaren hadden verzameld op de Filippijnen en omstreken gebruikten zij een heel legertje krijgsgevangenen en dwangarbeiders. Die groeven onder toezicht van heren uit de onderste lagen van de Japanse militaire hierarchie een hele zooi tunnels en opslagplaatsen. Na gedane arbeid werden zowel de uitgemergelde uitvoerders als de bewakers met hun schepper verenigd. Mannetjes weg, bewijzen weg. Nou ja, niet helemaal. De plekken waar de kostbare jammies begraven lagen waren uiteraard secuur en gecodeerd in kaart gebracht. Inclusief de boobytraps. Tegen het einde van de oorlog verhuisden die kaarten mee met de hoge boys van de Gouden Lelie. Terug naar het land van de rijzende zon.
Een ding was net zo lullig als het gemier met Mikadostokjes. Een klein deel van de operatie was gadegeslagen door een Filippijnse agent van de Amerikaanse speurneuzenorganisatie O.S.S. (Office of Strategic Services aka Oh So Secret). Die spuide zijn kennis bij kapitein Edward Lansdale. Een typische fixer, die later als CIA-agent een niet al te fruitige reputatie in Zuid-Oost Azie zou opbouwen als Koude Oorlogfanaat pur sangria. Lansdale en zijn Filippijnse ondergeschikte besloten de chauffeur van een van de Gouden Lelies eens onder druk te zetten. Schuin op een plank met een natte lap in je strot wil nog wel eens aardige resultaten opleveren. En jawel, de chauffeur zong als een nachtegaal na een schoteltje Sluis. Op de twaalf aangewezen plekken troffen de twee Oh So Secret-employees een voorraad edele metalen, poen en blingbling aan die Ali Baba tot een krabber degradeerde. Zij rapporteerden hun vondst bij generaal Charles Willoughby (oorspronkelijk Weidenbach). De hoogste Amerikaanse houwdegen in hun district en later een van de founding fathers van de met een melange van "nette" rechtse boorden en Nazi's (al dan niet neo) gevulde World Anti Communist League. Willoughby kreeg ter plekke een Duitse staander en gaf opdracht de speurtocht voort te zetten cq. uit te breiden.
Btw: De Filippijnse agent heette Severino G(arcia) Santa Romana. Jawel, de naam van de rekening die Francisco delos Santos (1) beheerde bij de Citibank in New York. Een rekening waar 9 miljard dollar op stond, waarvan ene Loek Janssens uit Ridderkerk een klein deel wilde afsnoepen voor een van zijn rammelende zakendeals. Je houdt het niet voor mogelijk. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 43 van deze serie Shady

maandag 24 december-2007
Het nieuws over de fabelachtige vondsten van Lansdale en Santa Romana bereikte uiteraard ook de ingebouwde audioapparatuur van de toenmalige Amerikaanse president Harry Truman. En wat besloot die in zijn oneindige wijsheid? Dat de geheime stashes die Japan had opgebouwd geheime stashes moesten blijven. Om samen met luitjes van de Gouden Lelie (inclusief de Japanse keizer en later Ferdinand Marcos) en onder leiding van de CIA de miljarden te gebruiken om de dijken dicht te gooien voor de voorspelde communistische tsunami arriveerde. En bij gelegenheid de eigen zakken te spekken.
Santa Romana kreeg de opdracht om op zijn eigen naam of verzonnen exemplaren geheime rekeningen te openen bij 176 betrouwbare banken in 42 verschillende landen en daar met de kerstslee voorbij te gaan om wat pakketjes af te leveren. Met de onafzienbare buit werden naast de remilitarisering van het "arme" Japan en de leeggeroofde buren ook irreguliere operaties in elkaar gedraaid om de rooien een lesje te leren. Dat gold eveneens voor de West-Europese landen. Zij het, dat daarbij gebruik werd gemaakt van het uit Zuid-Amerika geremigreerde goud en andere hebbedingen uit de kluisjes van Hitlergappie Bormann cs.
Een van die irreguliere kunstjes staat ons nog helder voor ogen: Gladio aka Operatien en Inlichtingen. Een ander voorbeeld waarbij uit de geheime kluisjes werd gesnoept was de Iran-Contra affaire. Verhoudingsgewijs geen woest grote bedragen, want de CIA zorgde via een andere inventieve constructie voor aanvullende financiering: de wapens voor drugsgambiet. Al eerder gebruikt in de partij tegen de communistische hordes in Vietnam, Laos en Cambodja. Onder toeziend oog van de CIA en haar Nugan Hand Bank. En zonder twijfel ook nu weer gehanteerd bij het rigoureus doorharken van Irak en Afghanistan (1).
Nou het gekke. Die ondanks zijn overlijden nog steeds mobiel met planet Earth verbonden Loek Janssens uit het eenvoudige Ridderkerk beschikte volgens getuigen over een boekwerk waarin alle cq. veel van die door Santa Romana geopende rekeningen en bedragen keurig stonden vermeld. Santa is in 1974 overleden, maar we mogen aannemen dat de door ons al eerder voor het voetlicht gepleurde Francisco delos Santos aka mr. D. zijn wettige vervanger is. Of was, want Francisco was volgens onze gegevens ook al een ouwe knar. Vraag is: hoe kwam vriend Janssens aan dat boeiende boekje? Vormde het misschien de achtergrond voor Loek's frequente bezoeken aan de Amerikaanse ambassade in Den Haag en zijn strapatsen met CIA-agent Esteban Tanner? En waar is het na Loek's verscheiden gebleven? Stay tuned.

1. Meer, heel veel meer over de Golden Lily etc. in het boek "Gold Warriors, America's Secret Recovery of Yamashita's gold" van Sterling en Peggy Seagrave. En verder op de site deepblacklies van de voormalige Britse bankier David Guyatt

donderdag 27 december-2007
In aflevering 52 hebben we al eens uit de lendendoeken gedaan dat de firma Yako een paar jaar geleden bezig was om Libie te voorzien van een geavanceerd grensbewakingssysteem. Inclusief een stoomcursus "hoe beveilig ik mijn zandbak?" onder leiding van een koppel oud-SASagenten. Bedoeld om bijvoorbeeld geinteresseerde Khadhaffiguren soepel de overstap te laten maken van hun uitkijkpost tussen twee bulten naar de sportieve driverseat van een Hummer lookalike met radarapparatuur en andere gadgets.
De op het Golden Lilyboek zittende Yakobaas Loek Janssens genoot in het begin van die periode de assistentie van een Belg. Ene Dirk A. Borgers. Een joint venture-artiest , waarvoor tegenwoordig op de website libya-scam ernstig wordt gewaarschuwd. Opvallend is wel dat vriend Dirk in verband wordt gebracht met zowel Saif, de zoon van Khadaffi (btw ook een goeie gap van Jorg Haider), als met een hoge functionaris van de kindvriendelijke Fortis Bank in Brussel.
Of al die florissante Libische contacten van Dirk cs. iets opgeleverd hebben voor Yako valt te betwijfelen. Vooral omdat het joint-karakter van de venture blijkbaar nogal onstabiel was.
Neemt niet weg, dat op zich die samenwerkingsvorm Loek wel aanstond. Zo zocht hij binnen dat kader toenadering tot de Rotterdamse onderneming Serdijn Ship Repair om de Libische commerciele vloot op de stoten in de koopvaardijvaart der volkeren. Als het u interesseert willen wij wel even aan Serdijn vragen hoe dat hele verhaal met Yako is afgelopen. Oh, zou u wel leuk vinden. Nou, geen probleem. Komen we op terug. Stay tuned.

vrijdag 28 december-2007
In aflevering 59 voerden wij al eens ene Strength Saunders op. Een levensechte functionaris van de bank BNPParisbas. Die bleek augustus vorig jaar ijverig bezig te zijn met het afronden van een "372 B USD/Euro agreement". Hebben we nog meer correspondentie over gekregen. Nee, niet van Strength, maar van zijn Schots/Maleisische gabber Raj Samuel aka Jesudason Selvaraj.
Op de vraag van een belanghebbende of de zaak een beetje opschoot antwoordde Raj:

"...ABN/AMRO and RABO have confirmed receipt of the money and so has Malayan Bank. They still have to wait for the Scottish bank (Royal Bank of Scotland, red.) and another European bank. This has been promised for Monday, New York opening".

Ruim een week later meent dezelfde belanghebbende te weten dat er bij de RABO-bank witte rook is gesignaleerd en vraagt aan Raj of dat juist is. Die houdt in zijn antwoord een ferme slag om de arm:

"Technically that is correct. We have seen that in this transaction all is changeable overnight because of the type of people and the situation we are dealing with. As soon as I see the money in my account I will let you know. And that will be a good indication it is also with the lawyers".

Aha, daar komen de beffen op het tapijt. Welke beffen? Awel, uit de verdere correspondentie blijkt helder en klaar dat het om de firma Legal Point ging. Het Legal Point van bijvoorbeeld Alan Ong, de gap van GeertJan Dolk. Het Legal Point dat een faillissement inzeilde omdat de Derdenrekeningen zouden zijn leeggehaald ten behoeve van een stel Chinese en Russische bedrijfjes in de Rotterdamse haven. Ja, ja.
Die prangende kwestie wordt afgehandeld door een curator op het kantoor van onze favoriete befonderneming Pels Rijcken & Droogleever Fortuijn. Het domicilie van de landsadvocaat. En da's niet voor niks. Het gaat namelijk niet om een simpel faillissement. Daarachter ligt een formidabele affaire die wij al heel voorzichtig hebben aangestipt. Een affaire waarin al heel wat lieden het laatste hoekje zijn omgegaan of het pad van Zoef hebben gekozen. Al dan niet voorzien van een mobiel om bereikbaar te blijven. Waar vind je nog zoiets? Alleen in Kleintje Muurkrant. Stay tuned.

woensdag 2 januari-2008
De in 1974 overleden Filippijns/Amerikaanse CIA-agent Severino Garcia Santa Romana was getrouwd. Met ene Luz C. Rambano. En zoals het hoort in het rijke Roomse leven liet hij zijn vrouwtje de nodige pegels na toen hij zich terugtrok in het logement van de heilige Petrus. De man die na de Tweede Wereldoorlog in opdracht van zijn werkgever honderden gestolen miljarden had weggemoffeld bij een veertigtal banken over de hele wereld, had namelijk zelf ook niet gek geboerd. Een deel van zijn vergaarde bullen had ie in acht kluizen bij de First National City Bank in Manilla gedeponeerd. Maar toen zijn erfgename en officieel benoemde zaakwaarnemer even de gezondheid van het spaarvarken wilde controleren, stuitte zij bij de bank op onverwacht gedreutel. O zeker, haar papieren waren spic en span, maar ze moest nog even wachten op de afhandeling van allerlei administratieve en juridische ditjes en datjes. Na negen maanden touwtrekken mocht ze eindelijk de sleutel in het slot van de eerste kluis steken. Ja, surpriiiiise, daar zat een ouwe krant in. De rest moge duidelijk zijn. Zelfs haar eigen rekening met een bedragje van rond de drie meloen dollar en haar spaarrekening met 180.000 dollar erop waren leeggetrokken. Pas veel later bleek dat president Marcos daar beslag op had gelegd. Word je niet vrolijk van, maar Luz had nog een andere optie. Ze beschikte over documenten die betrekking hadden op een deposito van 800 meloen dollar bij de First National City Bank in New York. Een aardige Big Apple voor de dorst zou je zeggen, maar Luz kreeg nog geen klokhuis. Ondanks de assistentie van een gerenommeerde bef en twee Japanse vrienden van haar overleden man. Onder wie Rioichy Sasakawa, toch geen onbekende in de Golden Lily-vijver (1).
Samen met haar tweede echtgenoot wist de weduwe Santa Romana in de jaren negentig nog een karrenvracht aan documenten boven water te tillen. Over bloedstollende deposito's bij banken als de City Bank, de Chase Manhattan, de Bank of America, Wells Fargo, Melon Bank, Manufactors Hanover, de Hongkong and Sjanghai Banking Corporation, de Sanwa Bank, de UBS etcetera. Daar had ze officieel recht op. Maar ze kregen nergens een poot aan de grond. Ten einde raad schreven ze een boek. "The Golden Karat". Komt nog aan de orde. Stay tuned.

(1) zie noot aflevering 60 dd. 18/12/2007

maandag 7 januari-2008
Zoals gezegd schreven Luz C. Rambano, de weduwe van Severino G. Santa Romana, en haar tweede echtgenoot Jim Brown eind vorige eeuw het boek "Golden Karat". Het beschreef hun jarenlange gevecht om toegang te krijgen tot de nalatenschap van de voormalige CIA-agent. En het bevatte talloze afschriften van diens smakelijke deposito's, een heel duintje getuigenverklaringen en correspondentie met onder anderen Hillary Clinton. Aanvankelijk heerste euforie bij de uitverkoren uitgeverij. Maar dat duurde niet lang. Luz en Jim kregen te horen dat hun boek too hot to handle was. En geen wonder. Want wat als begin jaren tachtig illustere lieden als Reagan, Marcos, James Baker (hotemetoot van het toenmalige Amerikaanse ministerie van Financien), John Reed van de Citibank en Margaret Thatcher zijn overeengekomen dat Santa Romana's enorme spaarvarken exclusief zal worden gebruikt voor allerlei geheime internationale initiatieven? Dan krijg je een dikke nul op het rekest. Al ben je duizend keer Santa Romana's weduwe en heb je alle recht van spreken. Een paar jaar geleden heeft Luz de eeuwige vlag gestreken en Brown heeft de kracht niet meer om in zijn uppie achter de poet te blijven aanjagen. Maar avontuurlijke figuren namen het stokje over. U kent er inmiddels een paar: Loek Janssens, Raj Samuels, Strength Saunders, GeertJan Dolk, Esteban Tanner en Jan Willem Godin. Om er eens een paar te noemen. Stay tuned.

dinsdag 8 januari-2008
Nee, geen ruk teruggekregen op de e-mails die we eind vorig jaar in het kader van ons onderzoek naar de buitenissige activiteiten van de firma's Yako en Legal Point naar een stel betrokkenen hebben verzonden. Niks van de Driebergense hotelier cq. shrink Rob Bijpost. Niks van de Wijk bij Duursteedse administrateur Frank Beekes. En niks van de Rotterdamse scheepsreparateur Cook Serdijn. En als we nou brutale briefjes de wereld insturen. No way.
Neem nou bijvoorbeeld eens dit mailtje aan Cook:

"Geachte heer Serdijn,
Ons is ter ore gekomen dat er tussen uw onderneming en de firma Yako een soort samenwerkingsverband heeft bestaan. Dat moest uitmonden in een joint-venture die zich met name zou toeleggen op de vernieuwing en uitbreiding van de Libische koopvaardijvloot.
Kunt u ons ivm een volgend artikel in de serie Shady op onze website vertellen hoe die samenwerking tot stand is gekomen en of die inderdaad tot successen in Libie heeft geleid".

Is dat even keurig. Toch? Geen syllabe op teruggehoord. Nou kan je denken dat we maar wat ongecontroleerd aan het hengelen zijn. Is niet zo. Wij beschikken over een concept mbt die joint venture en die willen wij u niet onthouden. Asjeblieft 1, 2, 3, 4, 5... Verder hebben we inmiddels opgetakeld dat luitjes van Yako een tijdlang kantoorruimte bij Serdijn in gebruik hebben gehad. En dat lijkt er toch op te duiden dat er minimaal een latrelatie cq. joint-venture in het verschiet lag. Dus waarom Cook geen antwoord geeft mag je zus weten. Of zijn we misschien toch een obscure website? Stay tuned.

donderdag 10 januari-2008
Zo langzamerhand beginnen we een beetje te begrijpen waarom Cook Serdijn onze e-mails onbeantwoord laat. Hij heeft er waarschijnlijk zwaar de pest in. Volgens onze uiterst betrouwbare bronnen zou Cook namelijk in opdracht van ome Loek Janssens drie bescheiden cruiseschepen bouwen. Die had de Golden Lilyspeculant uit Ridderkerk op voorhand al voor vijf jaar verhuurd aan Carnival Cruise Lines in Miami. Dat was ook de reden waarom Yako bij Serdijn een kantoorruimte betrok. Korte lijntjes zijn de beste.
Op een kwaaie dag was er verdorie ingebroken bij Yako en alle computers waren foetsie.
Fuck. Order naar de Filistijnen. Yako naar de Filistijnen. Loek naar de Filistijnen. En Cook zat met een stel onbetaalde rekeningen.
Overigens is het de vraag of die deal met Carnival wel helemaal kosher was. Want we hebben het hier wel over de grootste cruise- en drijvende gokonderneming ter wereld. In 1972 opgetrokken door de Israelier Ted Arison, wiens spaarvarken aan het eind van de rit in 1999 gevuld was met een bedrag tussen de 6 en 10 miljard dollar. Kijk, dat is nog eens goed boeren. Ted had zijn poen overigens niet alleen bijmekaar gesprokkeld in de cruise- en gokbusiness. Hij deed ook aan stenen stapelen en sinds 1997 was hij via Arison Investment in wezen ook de grote baas bij de Bank Hapoalim. En we hebben aan een eenvoudig baasje als Grijpman Groenink gezien hoe lekker zo'n positie is om je varken te vullen. Verder was Ted een gappie van zowel Bibi Netanyahu als Ariel Sharon. High society dus allemaal en met alle respect, maar wij zien niet zo scherp hoe vriend Loek op dit niveau kon meeblazen. Ook al ging het dan om de erven van Ted. Maar dat zal Cook Serdijn vermoedelijk allemaal een rookworst zijn. Hij zit met een strop en daar word je nou eenmaal niet vrolijk van. Stay tuned.

maandag 25 februari-2008
Correctie. Wij gingen er indertijd van uit, dat Jan Willem Godin na de machtsovername door Borrel Jeltsin in Moskou nog geen Volvo spatbord over de toonbank had getild. Volgens luitjes die het weten kunnen ligt dat toch even anders. Want de voormalige commerciele rechterhand van Olga-liefhebber Loek Janssens zou wel degelijk een aandeel hebben gehad in het overhevelen van een flinke partij Bornse Volvo's naar de boorden van de Wolga. Waar vriend Boris Berezovsky ze in ontvangst nam en vrolijk verpatste. We hebben helaas niet in de boekhouding van Volvo mogen neuzen. Dus we weten niet 100 procent zeker of Boris netjes heeft afgerekend. Maar de vlot Russisch poekelende Jan Willem schijnt voor zijn inspanningen nooit een roebel te hebben teruggezien. Het lot van een mens (1).
Was trouwens niet de enige tegenslag die de op goeie voet met Maxime Verhagen staande Jan Willem kreeg te verstouwen. Zo zeilde hij niet zo heul lang geleden een weekje achter het gaas, omdat een bosje speurneuzen hem ervan verdacht een rol te hebben gespeeld bij het in omloop brengen van AIVD-dossiers, die tot de verzameling van ex-agent 005 Paul Herrie zouden hebben behoord. Daarnaast kreeg ie nog fijn even een persoonlijk faillissement aan de ballen en daar word je ook niet vrolijk van.
Desondanks schijnt Jan Willem zich aardig te redden. Mogelijk ook door zijn adviseurschap bij Pentamagik. Een in High Definition-producties gespecialiseerd bedrijf in Breda, waar naar verluidt bij specifieke problemen soms de assistentie wordt ingeroepen van de door ons al vaker in beeld gebrachte Greg Remmers (2). De vader van de Allah zij geprezen uit een vunzige Marokkaanse kruipruimte teruggekeerde Jesse.
Verder gaat er nog de mare dat Jan Willem al tien jaar over een permanente green card beschikt. En dat terwijl hij toch echt geen permanente inwoner van de VS is. Gezien de aanwezigheid in deze serie van een bunder geheim agenten ben je bijna geneigd om Godin een bepaalde status aan te meten. Maar laten we voorzichtig zijn . Voor we opnieuw tegen een voorzieningenbef aanblunderen. Stay tuned.

1. Vrij naar Michail Sholochov
2. Op naar de serie "Octopussy" via de "Followup"-lift.

donderdag 10 april-2008
Er broeit een hoop Scheisse in het land van Frau Merkel. Een pelotonnetje Duitse ex- en nog in dienst zijnde vechtjassen uit kringen van Polizei, Douane en Bundeswehr, verzameld door de Nedersaksische firma BDB Protection GmbH, blijkt in 2005 en 2006 actief te zijn geweest in het land van Herr Khadaffi. Daar hebben ze Lybische veiligheidsjongens geleerd hoe je ook raak kon schieten, hoe je jezelf moest verdedigen om 'savonds heel thuis te komen, hoe je schepen moest enteren met behoud van je ballen, hoe je verdachten bij de vodden moest grijpen zonder je nagels te beschadigen etcetera. Dit scala aan weetjes en kunstjes zou Khadaffi zo'n anderhalf meloen hebben gekost. En had ten doel de grenzen van zijn zandbak een beetje fatsoenlijker te kunnen beschermen en vluchtelingen buiten de deur te houden. De betalingen aan Protection verliepen aanvankelijk via de enigmatische brievenbusfirma Ibos Ltd., want in voornoemde jaren stond Lybie nog op de Amerikaanse terreurlijst. Nadat Khadaffi's own country van de lijst was geschrapt, onderging Iboshetzelfde lot waar het de betalingen betrof. Uiteraard waren een stel hoge Duitse gezagsdragers volledig op de hoogte van alle ins en outs. Maar het parlement wist van niks. What's new? Er schijnt nu een parlementaire snuffelseance in de maak te zijn.
Wij gaan op deze kwestie zo graag in, omdat exact op ditzelfde terrein en exact dezelfde tijd ook een clubje Nederlanders zich op de markt probeerde te wringen. De firma Yako met kanonnen in de gelederen als Loek Janssens (rip), Jan-Willem Godin en Geert-Jan Dolk. Met op de achterhand Paul Herrie, Esteban Tanner, Raj Samuels en Alan Ong (1). Ook dit bonte gezelschap probeerde Khadaffi's grensbewaking op een hoger plan te stuwen. Via de leveranties van vermomde gevechtwagens, moderne snuffelapparatuur en SAS-personeel. Betalingen zouden kunnen geschieden via derdenrekeningen bij de beffenonderneming Legal Point (rip). Uiteraard met medeweten van allerlei hoge mieters bij de betrokken ministeries en de AIVD. Nee, niet van Tweede Kamerleden. Maar die zijn daar ook niet voor. Die moeten zich bezighouden met de Flutna-film van Geert en de tewaterlating van Rita.

1. zie de voorafgaande serie vanaf aflevering 34.

vrijdag 11 april-2008
In aflevering 52 van deze roemruchte serie publiceerden wij een document dat door een Yako-adept in elkaar was gehangen om Khadaffi lekker te maken. Heette Border Control System for Lybia en een van de hebbedingen die daarvan deel uitmaakte was een surveillancekar met allerlei controleapparatuur erop en erin. Kregen we het volgende mailtje over:

"... Indertijd hebben jullie iets over die gevechtswagens gepubliceerd. Er stonden ook foto's bij van de "Rat-patrol" voertuigen. Ik heb deze images goed bekeken. Ik doe zelf foto-bewerkingen. Nou komt het: zelfs een leek kan aan de foto's zien dat de appendages aan deze voertuigen (een soort infrarood observation-tracking-targeting-system) gewoon FAKE zijn. De pixels van deze appendages kloppen helemaal niet met de rest van de images en de schaduwen ook niet".

Nou hebben wij net zoveel verstand van pixels als J.P. Klootviool van skateboarden, maar we geloven onze lezer op zijn woord. Want de hele Yako-club hing van fakes aan mekaar.
Maar het is mogelijk dat Loek en zijn boys het beeld van dit karretje haastig bij mekaar hebben geplakt om hun verkooppraatje een beetje op te pimpen. Per saldo had de Duitse concurrentie al een stevige voorsprong, dus nood breekt wet (1). Blijft natuurlijk geinig dat we zo'n oplettende lezer hebben. Vooral een die aan het eind van zijn mail nog opmerkt:

"Ik wilde allang mailen, maar ja... er is zoveel te lezen op jullie site. Elke dag leesvoer. En leuk dat jullie ook zondags werken. Zodra ik meloenen van de Staatsloterij heb, betaal ik al jullie gerechtskosten".

Kijk, daar houden we van. Bij voorbaat...
Stay tuned.

1. Zie onze bijdrage van gisteren

donderdag 22 mei-2008
In de zaak rond het faljissement van de advocatenwinkel Legalpoint, die wij zo fijntjes hebben gefileerd in de serie "Beffen in de mist", is het net zo stil als in het keelsgat van Jan Smit na de nationaal meegevoelde operatie. Nog steeds nicht Neues van het curatorfront. Maar dat kondigden we indertijd al aan toen het kantoor van de landsbef zich over de afwikkeling bleek te hebben ontfermd. Er was namelijk een flinke hoeveelheid methaan vrijelijk de lucht ingegaan bij de eerste voorzichtige schepjes uit de derdegeldenput van Legalpoint. Geen mirakel, want die put stond rechtstreeks in verbinding met de shitberg van Yako Associated Enterprises. Een firma bomvol enigmatische luitjes die nooit los waren gekomen van pakjesavond. O zeker, de gedichten waren fraai, maar de pakjes werden nooit betaald. En heel wat leveranciers bleven met ernstige brokken zitten. Want zo mag je bijvoorbeeld een deuk van meer dan een meloen bij een van hen wel noemen. Uiteraard deed hij verwoede pogingen om aan de dreigende kladderadatsch te ontkomen. Maar hij werd van Yako-zijde driftig gepapt en natgehouden.
Zo stuurde de Schots/Maleisische medewerker Raj Samuel hem op donderdag 17 augustus 2006 een betalingslijst die Legalpoint op korte termijn diende af te werken. Op nummertje 6 van dat lijstje stond:

Stichting Derdengelden Dolk 22.800 + separate betaling van 500.000,00 euro

Vrij vertaald: de Stichting Derdengelden Legalpoint diende rapido ruim een half meloen over te hevelen naar de Stichting Derdengelden van de ons zo dierbare ex-bef en legal services-goochelaar Geertjan Dolk. En die halve meloen was dan bestemd voor eerder genoemde leverancier.
Nou een vraagje: is die half meloen aan het vehikel van vriend Dolk (naar verluidt gestald in een RABO-garage) overgemaakt of niet? Zo niet, dan was er sprake van een volwassen charade. Zo ja, dan hebben we het over een volwassen staaltje laaienlichten.
En dan nog een vraagje tot besluit: Is de curator hiervan op de hoogte? Ja, je kan het vragen. Maar we kennen het antwoord al. Dus we nemen er nog maar een. A la vida. Stay tuned.

maandag 23 juni-2008
Het is alweer een stief maandje geleden, dat we aandacht besteedden aan de narigheid rond de failliete boedels van de 010-bedrijfjes Yako en Legalpoint. Maar gelukkig kregen we een warme lezersmail met een artikeltje van collega Theo Jongendijk van de Telegrof. Willen wij u niet onthouden. Bij deze. Was bestemd voor een binnenvagina van het dagvod op 13 oktober 2004. Maar helaas, het stukkie kwam niet door de ballotage. De reden daarvoor is net zo onduidelijk als een toespraak van J.P. Klootviool in een kleedkamer. Want er staan best leuke dingen voor de mensen in. Bijvoorbeeld over ome Loek Janssens als inspecteur Gadget in de Syrische woestijn. Dat lees je toch niet elke dag. En dan de noden van Khadaffi voor het fatsoenlijk beheren van zijn zinderende zandbak. Van kippen tot textiel, van varend materieel tot vullesbakken, van blommen tot terreinwagens met voelhorens (1). Allemaal van ome Loek als het effies meezat. Dus waarom het kind van Theo niet geplaatst werd is ons een raadsel. Tenzij het over een staatsgeheim ging dat op straat dreigde te komen? Kijk, dan snappen we het. Stay tuned.

(1) zie aflevering 52 van deze serie op onze Followup-site.

woensdag 25 juni-2008
Even terug naar het artikeltje "Pegels" van maandag 2 juni 2008. Voor lezers die een ernstige allergie voor scrollen hebben ontwikkeld: dat was een stukkie over het bij tijd en wijle merkwaardig functioneren van bef Wouter Jongepier in zijn hoedanigheid van curator. Verder hobbelde in dat stukje uitgewogen proza ook nog diens client Paul Sturkenboom voorbij. Paulus heeft vooral naam gemaakt als interimbestuurder in de wereld van de zieken en de nooddruftigen. Hoewel die naam een ernstige oplazer kreeg bij de in "Pegels" omschreven affaire rond het faljissement van het welzijnsvehikel Alcides. En niet te vergeten die rond het Amsterdamse Slotervaartziekenhuis (1).
Nou effe lachen. Wat schreef skipper Loek Janssens op 16 oktober 2004 vanuit het mandje van zijn Yako-ballon? Het volgende:

"...in the healthcare field we have started a close co-operation with the Sturkenboom group of companies".

Wij hebben ons laten vertellen dat het hierbij ging om een nummertje voorgenomen healthcare in Lybie en dat in die context vooral een stevig contact ontstond tussen Sturk en de in het gewone leven als hotelier actief zijnde Yakomiek Rob Bijpost. Nou willen wij niet plassen, maar ook aan dit avontuur van het adviesbureau uit De Bilt zat dus ook al een ongezond luchtje.
Trouwens, nu we het er toch over hebben, in 1992 schijnt er al een akkefietje te zijn geweest waarin Paulus figureerde. Dat ging volgens een ingewijde om een gevalletje ziekenfondsfraude bij de RZMN, later ANOVA, nog later Agis. De moeite waard? Njaaa. Er verdween zo'n veertig meloen piek. En niet alleen in 1992, ook in de jaren daarvoor. Een ingebakken fraudetje dus dat werd ontdekt door de ECD. Nou, de heren rond de tafel. Inclusief OvJ Koos Spee en adviseur Paulus Sturkenboom. Babbel, babbel, babbel. Koppie koffie? Nou graag. Effe lunchen? Nou graag. En wat kwam eruit? Dat het tegengaan van die fraude jaarlijks net zoveel zou kosten als de fraude zelf: veertig meloen. Dus wat doen we? Noppes. De hele boel werd onder het hoogpolig gewurmd. Paulus ploegde daarna rustig voort in het veld vol ziekenhuizen en welzijnskoepels en Koos werd in 1996 paus van de wetschandschaving op de weg. Gewapend met een lasergun en een bonnenboekje. Paulus en Koos? Echt mensen om lief te hebben. Stay tuned.

1. Voor nog meer twijfelachtigs rond dat ziekenhuis gauw gauw naar aflevering 46 van de serie "Schimmen achter Pim".

maandag 16 november-2009
Wat ons nou gebeurt. Blijken we ineens een heldenrol te spelen op de Nurburgring.
Zonder kuipje, zonder helm, zonder pitspussy. Hoe dat zo kwam? Moeten we even voor terug naar 7 juni 2005. Toen schreven we dat ene Antonio Baggi niet alleen een-tweetjes uitvoerde met het inventieve zakenduo Anton Bruinsma/Geertjan Dolk, maar ook met dr. Demetrio Leone. Een financiele illusionist die af en toe ook zijn kunstjes zou vertonen ten behoeve van de kassa van het Vaticaan.
Kregen we commentaar op. Voor degenen met het maandagochtendsyndroom hier nogmaals de tekst:

"... Wat betreft dr. Leone (hij is geen dottore), deze villain is bij mij zeer bekend. Gerespecteerd lid van de orde van list en bedrog. Ik weet dat de Guardia di Finanza naar hem op zoek is. Hij geeft zich uit voor Maltezer ridder of bankier van de IOR, echter ten onrechte. Hij woont aan de Universitaetsstrasse in Zurich, vlak naast het Uni Ziekenhuis. Hij werkt samen met Urs Barandun, die een spoor van ellende in de UAE heeft achtergelaten met het opzetten van een tradefloor voor securities. Hij is gelieerd aan Dolk en was betrokken bij vervalste ABN/AMRO bankgaranties ten tijde van Jan Maarten de Jong".

Op 11 oktober reageerde een Wilhelm of Traudel NN uit Zwitserland als een stier op een blauwe koe. Demetrio was misschien een boef van het zuiverste smeltwater, Ursje was haast een heilige uit het internationale financieringscircuit. En dat die twee zaken met elkaar deden of elkaar überhaupt kenden kon Wilhelm cq. Traudel zich nauwelijks voorstellen. Wij moesten voorzichtig zijn met het verspreiden van zulke ellendige informatie. En wie was eigenlijk onze informant? Scheisse. Wij legden de Zwitserse hartenkreet voor aan onze bron en die schreef het volgende terug:

"... Ik heb de heer Barandun bijvoorbeeld met eigen ogen samengezien met Demetrio Leone in Zurich op 28 april 2004. De heer Urs Barandon ging er prat op dat hij een program manager was voor een high yield investment program. Als zijn trader noemde hij de heer Terlouw. Die meneer Terlouw heeft een sinistere achtergrond en komt uit Australie. Tevens ontdekte ik een link met een bedrijf dat geregistreerd staat in Birmingham, Engeland met de naam Vanquish Investment/Vanquish Securities Ltd".

Geen nieuwe reactie van Wilhelm of Traudel. En voor ons bereikte die geschiedenis daarmee zijn stazione termini. Maar de naam van Urs kwam plotseling weer op het lange rechte eind in een duistere financieringsaffaire rond de Nurburgring, waarbij een minister al is gesneuveld en de positie van de minister president op de tocht is komen te staan. En wat blijkt bij het afrollen van die affaire een voorname rol te hebben gespeeld? Eine niederlandische Internetsaite. Jawohl. Morgen mehr. Bleib angeschnallt.

dinsdag 17 november-2009
Waarom kregen wij van Wilhelm cq. Trautel NN in oktober 2005 een reprimande over onze vuige berichtgeving inzake Urs Barnadun? Nou, die deed op dat moment net zijn gloeiende best om een privefinanciering rond te krijgen voor een telecom-bedoening in Dubai. En als je dan als een soort duisterling wordt weggezet is dat niet bevorderlijk voor de onderhandelingen. Zelfs als dat gebeurt op een onbekende niederlandische Internetsaite. In hoeverre onze info over Urs van invloed is geweest zal de Zwitserse Kreditvermittler ons niet aan onze Nase hangen, maar de zandbakdeal ging niet door.
In 2008 opnieuw een rotgeintje. Urs zou voor een Duitse constructiefirma in Rottenburg een gezellige medefinancier uit de prive-sector opduikelen om samen wat betonbouw in Dubai te plegen. Om te bewijzen dat ze kloten hadden moesten die Rottenburgers wel eerst drie meloen euro op een Zwitserse rekening zetten. Deal? Welke deal? Poen? Pleite. En het Rottenburgse bedrijf naar de Filistijnen.
En nu de Nurburgring. Er moest meer pret komen in het park rond de imposante broemmmmbaan. Vonden ze in Rheinland Pfalz. Kostte wel een bom duiten. Driehonderd meloen. In deze crisistijden wilde het land dan ook graag mede-investeerders uit de privesfeer voor het project aantrekken. Nou daar wisten Urs en een paar kornuiten wel iemand voor. Een Amerikaan met een hele dikke portefullie. Dat zou zelfs 50 meloen besparingen opleveren. Maar dan moest de Duitse deelstaat net als de Rottenburgers wel even laten zien dat ze kloten hadden. Nou, dat wilde minister van Financien Ingolf Deubel wel en hij maakte 95 meloen naar Zwitserland over. Met medeweten van premier Kurt Beck. Wat denk je? Ging weer fout. Er was geen Amerikaan.
De 95 meloen keerde terug in de Rheinlandse moederschoot, maar het grappie had wel 2,5 meloen gekost. En erger nog, de beide laagwaardigheidsbekleders hadden schijt gehad aan de waarschuwingen van het Landes Kriminal Amt. De landsmurfen waren namelijk aan het snuffelen geslagen naar de achtergronden van de club van Urs. Aan de hand van inlichtingen uit de koker van een niet nader omschreven bron. En dat had blijkbaar de nodige shit opgeleverd. Zoals gezegd Deubel is gesneuveld, Beck staat op de tocht en Urs wordt mogelijk vervolgd. En wij? Wij worstelen verder met ons eigen financieringstekort. Stay tuned...

maandag 22 februari-2010
Goedensmorgens. Wat hebben wij ons ooit in deze serie uitgeleefd bij het uitbenen van de enorme story die verscholen lag achter het faillissement van Legalpoint. Een Rotterdamse beffenwinkel met een Derdenrekening om volle bak van te kwijlen.
We stuitten namelijk op een groepje illusionisten dat onder leiding van ene Loek Janssens(1) en legal counselor Geertjan Dolk wanhopig probeerde honderden meloenen los te wrikken uit een paar kolossale bergen poen. Door de Nazi’s en de Jappen indertijd bij elkaar gestolen, maar aan het eind van de rit door de geallieerden in beslaggenomen en stiekem achter kluisdeuren gepletterd. En laat ome Loek nou een boekie in handen hebben gekregen met een hele reut corresponderende bankrekeningen erin. Jawel.
Nou gaan we hier niet de hele saga herkauwen, maar bergen poen hebben nu eenmaal een magische aantrekkingskracht. Ook op schrijverds, journalisten en meer van dat soort aaseters. Neem nou (figuurlijk please) Deanna Spingola. Dat is een Amerikaanse juf die op 7 februari jl. een artikel heeft gebaard over bovenstaande materie. En dan met name over het Japanse gedeelte, de Golden Lily-schat. Volgens Deanna is die schat onder beheer gekomen van de Black Eagle Trust. Onder leiding van de zogenaamde Vulcans werd de lading poen gebruikt om her en der verkiezingen te beïnvloeden, lastige pollitici om te kopen, koersen te laten hopsen en als het niet anders kon polletieke moordaanslagen en geheime oorlogsoperaties te financieren. Ruikt u Gladiolen? Wij ook. Want alles was uiteraard gericht tegen de linkse kerk.
Voor de knockout brachten Pappa Bush en de Vulcans voor 240 miljard dollar illegale aandelen in omloop, die later legaal werden afgedekt door de Amerikaanse belastingbetalers. Maar de coup slaagde. Mede dankzij de actieve hulp van bijvoorbeeld de met de CIA gelieerde Leo Wanta en de Nederlandse avonturier Dirk de Groot (2). En de Russische olie en andere lekkernijen veranderden van eigenaar.
Zou je zeggen, dat na de val de muur en het uitdrogen van Marx’ natte droom in Moskou en wijde omgeving de Vulcans met hun pantoffels naar de open haard konden gaan zitten. No way. Per slot zaten ze nog met ruim een miljard luitjes die niet met de Bijbel waren grootgebracht, maar met een rood boekje. Plus nog eens een driftig plukje mensen dat leefde volgens het verlanglijstje van een collega van Jezus en ongelukkigerwijs boven een plas olie woonde.
Bush wekte de Vulcans weer uit hun dutje en dankzij hun manipulaties werd zoonlief president. Wat er daarna gebeurde weet u. U was er zelf bij. Maar mocht u nog wat meer details willen weten en uw kennis van de Engelse taal ontstijgt PABO-niveau, dan raden we u aan een tripje te maken naar Deanna’s website

(1) Al lang rip, maar zijn mobiel werkt nog.
(2) Voor Dirk aka de Tonino-basher zie de boeiende artikelen "De achterzijde van het Beursschandaal, deel 1 en 2" op de site van De Morgenster.

maandag 29 november-2010
Pats. Is een Zweedse doorgestudeerde chemiepiloot nog niet met zogenaamd nieuwe gegevens over het slordige heengaan van Uwe Barschel aan komen zetten, of göd en ällemän valt eroverheen (1). Met allerlei theorieën die niet meteen naadloos aansluiten bij de onthullingen die ex-Mossadsmurf Victor Ostrovsky ooit op de kinderhoofdjes liet stuiteren.
Vraagt u zich misschien af waarom dit bericht nou juist in deze serie wordt gedumpt. Komt zo: een van die theorieën luidt dat ene Reiner Jacobi een vinger in de badkuipmoord van Uwe zou hebben gehad. Reiner stond te boek als een Duitse speurneus die in de jaren tachtig voor Adler Research gewerkt zou hebben. Een CIA-front in Boston, waar ook de heren Thomas Sunde en Dirk Stoffberg een ongezond graantje meepikten. Sunde zou daarnaast hitklusjes voor de Company hebben uitgevoerd en in de import van hash hebben gezeten. Kameraad Stoffberg zou in Zuid-Afrika in ijzerwaren hebben gehandeld, wat nucleaire gadgets aan Irak hebben verkwanseld en leiding hebben gegeven aan een geheim moordcommando, dat ook in het buitenland actief was (2). Hoe dit ook zij, dit inventieve trio zou ieder op zijn eigen wijze betrokken zijn geraakt bij het naar boven sturen van Barschel voor hij iets onaardigs naar buiten zou tillen over de Iran Contra-affaire. Compleet met de Israëlische sidekick.
Om hun inkomen een wat joliger aanblik te bezorgen gingen deze frisse rogue agents zich na hun Adler-periode te buiten aan allerlei andere kleurrijke praktijken. Wat deed vriend Jacobi bijvoorbeeld? Die ging net als het clubje van de Rotterdamse legal counsellor GeertJan Dolk cs. op speur naar de formidabele Filippijnse Golden Lilybuit uit WO II, met als annex de miljarden van de naar Petrus' dakterras verhuisde dictator Ferdinand Marcos (3). Maar nadat hij een fors deel van dat annex had getraceerd bij Credit Suisse en UBS in Zwitserland kwam ook Jacobi in zwaar weer terecht. Hij nam de poten naar Australië, maar de Zwitserse overheid liet hem daar niet met rust. Bern verzocht de Aussies om Jacobi uit te leveren op grond van economische spionage. Tot nu toe is aan dat verzoek geen gehoor gegeven. Wil niet zeggen dat Jacobi's leven een veld vol daffodils is. Ook wat dat betreft is er dus een duidelijke overeenkomst tussen zijn lot en dat van zijn Nederlandse navolgers, die eveneens een CIA-agent in hun gelederen hadden (4). Al dan niet ter bescherming van de Amerikaanse belangen in dit verhaal.
Btw. Laten we nou in de Sunde-connection ook een Nederlandse link ontdekken. Hoort thuis bij een andere langlopende serie, "Hardhout met een luchtje". Dus stay tuned.

(1) Zie "Dood in bad" dd. 25 november 2010.
(2) Dat was de Z-Squad Incorporated, die ondermeer verantwoordelijk wordt gehouden voor de moord op ANC-activiste Dulci September in 1988.
(3) Zie eerdere artikelen in deze serie op onze Followup-site.
(4) Esteban Tanner.

maandag 21 november-2011
Schrijft een Yank een brief. Op 21 maart van dit jaar. Gericht aan een niet nader geïdentificeerde hoge mieter in Tripoli. Die Yank was dr. Neil Livingstone. Een bekende lobbyist en fondsenversierder voor luitjes, die de functie van gouverneur of senator ambieerden of een ander leuk plekkie op het Amerikaanse polletieke kermisterrein. Neil stelde in het briefje voor om ergens bij elkaar te komen en dan aan een constructie te metselen voor een vreedzame oplossing van het Libische conflict. Hij zou voor die gelegenheid een paar intelligente jongens meenemen en wel: Marty Martin (een voormalige CIA-smurf, die vloeiend Arabisch sprak), Neil Alpert (een voormalige AIPAC-functionaris en een Republikeinse apparatchik) en Randall Wood (een bef, die al sinds de jaren tachtig klusjes opknapte voor Lybische klantjes).
Het vredesproject stond op de rails, maar dat wil niet zeggen, dat Neil een potje duimen ging draaien. Hij zat midden in een graaicampagne ten behoeve van de volgende verkiezingsronde van de Republikeinse senator van Florida, George Lemieux. Op 5 april kondigde Lemieux officieel zijn kandidatuur aan voor 2012 tijdens een gezellig samenzijn, dat ook werd bijgewoond door een voormalige grote smurf van de CIA, James Woolsey (1).
Diezelfde dag nog verzocht Randall Wood schriftelijk om toestemming aan het ministerie van Financiën voor een deal met de sinds kort in een kruipruimte zuchtende Saif al-Islam Khadaffi ter waarde van 10 meloen dollar. Het zou gaan om een contract van een jaar. Daarbij zou bovenstaand kwartet zich inzetten voor een staakt het vuren, de bescherming van de Lybische burgerbevolking (die op dat moment niet alleen enorm te lijden had onder de gewapende strijd tussen Khadaffi's legereenheden en de rebellen, maar ook van de beschermende NATO-bombardementen) en humanitaire hulp. En verder nog assistentie bij de overgang naar een democratisch bewind.
Op zich loffelijk zou je zeggen. Maar papier is geduldig en je hoeft er niet alles aan toe te vertrouwen. Want wat schreef hun intermediair ter plekke ook nog aan Saif op 17 april? Dat ze hun best zouden doen om de bevroren Lybische poen uit te hakken. Kijk, now we're talking.
Wie was deze in Tripoli verblijvende bijdehand? Dirk A. Borgers. Een Belg, die samen met het Franse "Centre international de recherche et d'études sur le terrorisme" onder leiding van een voormalige grote smurf van de Franse contra-spionage in diezelfde periode ook langs die weg vredesduiven opliet.
Eind mei van dit jaar baarde deze groep een genuanceerd eindrapport dat naar Sarko werd gestuurd. Het hielp allemaal geen donder. Ook de duif in Washington werd afgeschoten. Door wie is niet helemaal duidelijk. De een zegt het Amerikaanse ministerie van Financiën, de ander Tripoli.
Waarom wij deze moves van achter de Lybische coulissen nou juist in deze serie zo vol secretsmurfen, louche zakenlieden, wind- en wapenhandelaren, schatgravers en avonturiers opnemen? Awel, Dirk A. Borgers kwam al eerder bij ons voorbij. Als participant bij een project dat voorzag in de modernisering van de Libische grensbewaking. Lees en zweet. Een project van de firma Yako, waarmee heel wat poen gemoeid was. Wat ervan terecht kwam? Geen reet. Zullen we het de "spécialité de la maison" noemen? Zitten we er niet ver naast. Stay tuned.

1. Klim voor James geheel gratis in onze zoekmachine. Boeiend.

dinsdag 7 januari-2014
Wel lekker als je af en toe gesouffleerd wordt. Blijkt een paar dagen geleden in de handige inbrekershandleiding Quote een artikeltje te hebben gestaan over Tijs Blom. Een bevlogen stenenstapelaar cq. -schuiver, die zijn kasteel in het Belgische Jemeppe in de etalage heeft gepleurd. Met op het prijskaartje 22 meloen. Even kijken... nee, hebben we niet.
In het bewuste artikeltje vonden we ook nog een kleine verwijzing naar de replica van Blom's Bommelstein in Almere die door poengebrek nooit is afgebouwd. En dat bracht ons terug naar deze serie, waarin een hilarische financieringspoging uit de doeken werd gedaan door een (toenmalige?) zakenpartner van Tijs: de avontuurlijke Rotterdamse ex-bef Geert Jan Dolk. Bij die poging werd gebruikgemaakt van een collateral van 132 meloen in de vorm van bankgaranties van de HSBC in Azerbeidjan, die met een schepje waren opgegraven door een Saudische prinses. Spatjezuiver? Vals? Nog steeds niet duidelijk. Maar bij de Nederlandse banken ging het feest niet door en dat gold dus ook voor Bommelstein II in Almere. Het OM wilde trouwens van Dolk's lullig afgelopen feest nog een juridisch steekspel maken. Maar dat voornemen wordt al sinds 2003 geknuffeld dus je mag aannemen dat het niks meer wordt.
Al dit moois vind je niet bij onze rechtse tegenhanger, maar wel bij ons. In deze serie. Je moet er wel even voor gaan zitten, maar dan heb je ook wat. Stay tuned.

Nu we het toch over Sarkozy hebben (1). Het wordt voor de zoveelste keer heet onder zijn voetzolen. Dit keer gaat het om een al jaren pruttelende affaire rond 'n paar meloen euro die de spaarvarkenshoeder van zijn partij bij p.r.-firma Bygmalion in de gleuf heeft laten glijden zonder dat daar werkzaamheden tegenover stonden. Zeg maar een Blatter-Platini variant. Die werkzaamheden waren er overigens op gericht om Sarko in 2012 in het Elysée te houden, maar zoals u weet kreeg een ander haantje de voorkeur. Het was trouwens niet de eerste keer dat Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa in kreupel licht terechtkwam. Et voilà: le Pont d'Âne. Die leidt ons naar aflevering 53van deze explosieve serie dd. 28 november 2007 na Christus. Daarin is sprake van vijf ontmoetingen tussen Sarko en Curt Weldon. Een Republikeinse afgevaardigde van Amerikaanse Huize met shady contacten. Laten we het daarop houden. Maar wel een met ballen. Zo gaf hij in 2005 in de hoedanigheid van voorzitter van de House Intelligence Committee flink gas toen het Pentagon de carrière van luitenant kolonel Tony Shaffer willens en wetens naar de kloten hielp (2). Geen droevige lummel die Tony. Een gozer met een bronzen ster, die hij kreeg uitgereikt na wat flinke staaltjes van moed, beleid en trouw in Afbaardistan. Maar Tony had in de ogen van een pluk hoge bureauhelden van de DIA (Defence Intelligence Agency) roekeloos buiten de pot gepist. Hij had het bestaan van “Able Danger” onthuld. Een supergeheime unit van 20 militaire snuffelaars, die de netwerken van Al Qaida in kaart moest brengen. Tony en zijn makkers kregen tijdens hun werkzaamheden in 1999/2000 twee van de drie ensembles in de kieren, die op 9/11 de eenmalige voorstelling van het Flying Circus zouden verzorgen. Onder wie Mohammed Atta. Cat in the little pan zou je zeggen. Maar Tony's verzoek om de info te delen met de FBI werd door eerder genoemde hoge bureauhelden geweigerd. Om juridische problemen te voorkomen. Zeiden ze. Later wendde Tony zich op eigen initiatief tot George Tenet, het baasje van de CIA. En ook daar trok hij een niet. Uiteindelijk liet hij de cat uit de pan tijdens zijn getuigenis onder ede ten overstaan van Weldon en zijn Huiscomité. Aan de hand van Tony's verhaal zou je kunnen concluderen dat de voorstelling op 9/11 misschien nooit was doorgegaan als de info van de Able Danger-unit op tijd was gedeeld met de FBI. Het is waar. Achteraf kijk je een koe in haar black hole. Maar voor de waarheidsvinding was het misschien nuttig geweest om uit te vlooien hoe en waarom deze story zo vakkundig werd gekeeld. En waarom in de jaren na de lancering ervan niet alleen de carrières van Shaffer en Weldon werden afgeschoten, maar zelfs het bestaan van de Able-Danger-unit werd ontkend. Valse vlag? Gladiolen? Daar ruikt het sterk naar. Morgen meer. Stay tuned.(1) Zie aflevering 3 van “Charlie en de gladiolen” van eergisteren.
(2) Zie vooral zijn oratie die op 10 november 2013 op Youtube is gepletterd onder de titel “Lt. Col. Anthony Shaffer, mr. Curt Weldon and Able Danger”.

Rare jongens, die Belgen. Uit de affaire rond de tot 4 jaar kerker veroordeelde Viviane Verhoeven bleek al dat het Belgische gerecht soms maffe en zelfs suspecte fouten maakt als het om uitleveringszaken gaat (1). En diezelfde merkwaardige strapatsen vinden we terug in het steekspel rond Jean Buslik. Ooit een van de hoofdfiguren in het spookhuis van de Bende van Nijvel. Lees en geniet. En ter verduidelijking ook nog even dit stukkie. De vraag is altijd blijven hangen of het eerder genoemde spookhuis iets van doen had met Gladio cq. de CIA en een snufjeDEA. En dat blijft zo als je naar de Buslik-kees kijkt. Alleen al het feit, dat een meneer die wegens explosieve activiteiten de doodstraf oftewel levenslang voor zijn kiezen had gekregen vrolijk de poten kan nemen naar de overkant van de plas, daar in de armen wordt gesloten, de Amerikaanse nationaliteit verwerft en de naam van zijn vrouw aanneemt bezorgt je al een wee gevoel achter de navel. Maar er is meer. Jean ging aan de slag als piloteninstructeur bij Kemper Aviation op het vliegveld van Lantana in Florida. Gezien Jean's voorgeschiedenis niet toevallig. Moet u dit lezen. 
Eigenaar Joe Kemper had in vroeger dagen zijn brood en beleg verdiend met het rondvliegen van missionarissen en bijbehorende boekwerken in Peru en Bolivia. Een vrome bezigheid, ware het niet dat achter het brengen van God's boodschappen vaak ook de handel in andere koopwaar schuil ging.
Hoe dit zij, vast staat dat Flying Circus-directeur Atta en een paar van diens personeelsleden na hun vliegcursus bij Huffmann Aviation van Wally Hilliard en Rudi Dekkers bij Joe hun expertise verder bijpuntten. Een ding is zeker: in de periode waarin Atta en zijn gabbers hun voorstelling op Manhattan voorbereidden en uiteindelijk uitvoerden verbleef Jean Buslik niet in de USSA. Hij was uitgeleverd aan België. Overigens was de aanwezigheid van het circusteam bij Kemper Aviation niet aan Able Danger ontgaan. Ook dat stond in de files die de unit had aangelegd en volgens Curt Weldon, de bij ons al eerder in deze serie in verband met de Iran-Contra-affaire en de wondere wereld van ex-bef Geertjan Dolk (2) verschenen volksvertegenwoordiger, voor 99 procent was vernietigd. Na het opdoeken van Able Danger, vier maanden voor 9/11. Bende van Nijvel en 9/11? Een pot nat. Stay tuned.

(1) Zie onze serie “Antillen vice versa”.
(2) Zie ook de serie “Roestig” op onze Followup-site. 

Nog even. In december 1988 reisden Belgische speurneuzen naar Florida af om Jean Buslik aan zijn valse tanden te voelen over diens vermeende aandeel in de overval op het vliegveld Zaventem in 1982, waarbij veiligheidsagent Francis Zwarts het loodje legde. Van dat verhoor was op zich nog geen chocopologie te maken. Het bleef mistig allemaal. Minder mistig was de buit die dezelfde speurneuzen vier maanden voor hun trip naar Florida maakten. Bij Buslik thuis en in zijn zaak in Brussel. Ze troffen daar ondermeer guns zonder serienummer aan, foto's van juwelen, apparatuur om diamanten te bewerken, een postzegelverzameling, 13 paspoorten en Israëlisch en Iraans geld. Wat dat laatste betreft mogen we veronderstellen dat het niet om een handje shekels en een rolletje riadmuntjes ging. Maar het is niet bepaald het soort poen dat god en alleman binnen onze Reichsgrenzen in zijn kontzak heeft zitten. Of in zijn kluis. Je zou bijna denken dat onze Jean tot de cowboys behoorde die hun kunstjes vertoonden bij de Iran-Contra rodeo. Onder wie de Israëlische Mossadtopper annex diplomaat David Kimche (rip), de Amerikaanse complotteur Michael Ledeen en de Iraanse wapenhandelaar Manucher Ghorbanifar, de gap van Geertjan Dolk en later ook van Curt Weldon. Die indruk wordt nog versterkt door de haast waarmee Buslik in 1987 zijn Belgische straatje schoonveegde, schielijk zijn huisje in Londen liet opknappen en vervolgens verkocht om met dat geld een flinke zeilboot te kopen en naar Florida te verhuizen. In die periode kwam namelijk het Iran-Contra schandaal met zijn wapens- voor drugstransacties in volle glorie naar buiten. Speculatief? Ja, want het kan ook heel goed te maken hebben gehad met het toen lopende onderzoek naar de Bende van Nijvel. Maar het een hoeft het ander niet uit te sluiten. De twee affaires behoren tot dezelfde bloedgroep. Samengesteld uit poen en politiek. En wat dat betekent ziet u dagelijks om u heen. Stay tuned. 

Door Jan Portein

Krijgen we daar ineens dit bericht onder ogen! Gaat over de verkoop van het kasteel in Almere. Moet u beslist even lezen. Wachten wij wel een ogenblikkie. …..............................  Aardig stukkie hè? Jammer dat er wat truttig wordt ingegaan op het woelige verleden van het bouwsel, dat soms de contouren leek te hebben van een luchtkasteel. Vooral de financiering ervan trok allerlei avontuurlijke roofridders aan en een bef met duistere internationale connecties. Mocht u daarover meer willen weten cq. zoete herinneringen daaraan willen ophalen, dan kunt u terecht in eerdere afleveringen van deze serie. Zo lekker heeft u ze al een tijd niet gehad. Stay tuned.