Bank te koop (013)
zondag 12 augustus-2007
En? Er al achter wat voor luchtje uw nösvlögels signaleerden in het wereldje rond het nijvere echtpaar Hadjitofi? Juist. Het luchtje van sjpörnözen, rubberzolen en regenjassen. En das geen mirakel. Want wie vers bloed levert voor klussen binnen en/of ten behoeve van de blauwe chips die wij in onze vorige bijdrage al netjes in de schappen hebben gezet, die zit meteen in een Alpenwei vol wuivende voetangels en klemmen. Met daartussenin en net over de randen van de wei de mooiste bloemen die je voor moeders mee kan nemen. Over een daarvan ontvingen we meteen al de nodige correspondentie. Verschillende lezers wezen ons op de rol die de Hadjitofies in de jaren 1988 ev. hebben gespeeld in de aanloop en de uitvoering van een volwassen sting-operatie. Compleet met bosjes Duitse, Britse, Nederlandse en Cypriotische bromsjnorren, geheimschrijvers en interpollers. En, jawel, Michel van Rijn. Ook niet iemand die sochtends met de bus meegaat en savonds bij god niet weet wat ie die dag heeft gedaan (1). Het ging bij die operatie om het opblazen van een meneer Aydin Dikman. Nee, niet met Semtex of een andere leuke kleisoort. Meer figuurlijk. Die Dikman stond aan het hoofd van een grotendeels Turkse smokkelorganisatie van antieke kunst, waarvoor hij bijvoorbeeld Griekse kerken en andere eeuwenoude optrekjes liet leegbikken. Een meloenenbusiness. Frescootjes, mozaïekjes, icoontjes, kruisjes, bijbeltjes, muntjes? Roept u maar. Valserikken? Ook geen probleem. Het mocht allemaal niet, maar het werkte wel. Tot oktober 1997. Toen trokken Van Rijn en Tasoula Hadjitofi het gordijn dicht. Dikman in een Duitse Ganovenwagen. Op naar een Kruipruimte.
Leuk gevalletje uit het kleurige bestaan van de Hadjitofies. Maar theres more between Copes en Cattenburch. Stay tuned.
1. Neem voor een paar bescheiden fragmenten uit Van Rijns never a dull moment-leven gerust de dienstlift naar ons archief. Denk om de kunstwerken.