zaterdag 18 juni-2011
Een cadeautje komt nooit alleen. Electrabel, de energieke Belgische dochter van GDF Suez en de slagroomkoe van kindervriend Davignon, lag al een tijdje onder vuur toen Herman van Rompuy aantrad als premier. De molog maakte namelijk jaar na jaar fantastische winsten, maar zat in een belastingtarief waarvan een voedselbankier redelijk gelukkig zou worden. Nou loopt er in België een waakhond rond op het energieterrein, de CREG. En die hond sprong verwoed tegen het hek aan toen ie de reuk van Herman's deal met Etienne en zijn vogelverschrikkers in zijn neus kreeg. Hij blafte een volwassen Smit-poliep op zijn stembanden bij elkaar. Niks geen ouwe kerncentrales voor een prik aan de gang houden. En niks geen belachelijke belastingvoordelen. Opzouten. Het hielp. De vier A4-tjes werden uiteindelijk niet op de parlementaire rol gezet en verdwenen naar de coulissen van de federale politiek.
Het gekrakeel over de schamele inhoud van de jaarlijkse blauwe brieven duurt nog voort. De CREG vroeg Electrabel het dure overhemd van het lijf. Over de kostprijzen, de winstmarges en meer van dat fraais. Om nou eindelijk eens te kunnen bepalen wat een redelijk belastingtarief zou zijn. Er was een deadline en toen die bijna dead was reageerde Electrabel. Ze konden geen antwoord geven op CREG's vragen. Maar die zette woest zijn kaken in Electrabel's pantalon en legde op 3 januari van dit jaar een boete van 100.000 euro per dag op. Tikt lekker aan. De cijfers kwamen op tafel. De meningsverschillen bleven en liepen in de miljarden. De strijd gaat voort.
Maar voor Herman is dat inmiddels allemaal de ver-van-zijn-bed-show. Nadat hij in 2009 zijn oktober-surprise had gepresenteerd belegde zijn gabber Etienne een maand later de al gememoreerde tussentijdse Bilderbergbabbel in Château de Val Duchesse. Daar beloofde Herman, dat ie een Europese eco-tax zou invoeren als hij op het schild zou worden gehesen als eerste president van het Vierde Rijk. Om de EU in staat te stellen zijn eigen financiële broek op te houden.
Er waren heel wat tegenkandidaten, onder wie Tony Blair en ... onze eigen Jan Peter Lullo. Maar die lag niet lekker bij Bildermamma. Al was het alleen maar, omdat ie zo klungelig was omgesprongen met de problematiek rond Johan Friso en de weduwe Bruinsma. Dus Bildernestor Etienne hoefde er niet eens zo erg hard aan te trekken om zijn pupil op het Europese pluche te krijgen. Als dank voor bewezen diensten. Zo gaat dat in Brussel.
