Verlengen, met strafschoppen na (023)

Barry Hulshoff heeft ons verlaten. Hij is uiteindelijk toch gevallen, de bebaarde reus die niet omver te krijgen was. En met hem verdwijnt eigenlijk het hele Ajax van de Godenzonen achter de grijze kim.

Waarom valt zo’n Jack van Raamsdonk, de huisdealer van racistische riedels bij FC Den Bosch, niet ten prooi aan … Maar nee, laten we het nu niet hebben over de dood. Daarvoor heeft Barry ons te veel nagelaten. Ik herinner me hem namelijk niet alleen als de sierlijke verdediger met het granieten hoofd. Barry had het in zijn tijd ook over politiek.

Mijn broer kwam destijds met het interview aan. Die interesseerde zich verder niet voor voetbal. Maar hij viel op de baardige kop van Barry, omdat die op die van Robin Williamson leek, van de Incredible Stringband. Over die tijd hebben we het dus: begin jaren zeventig van de vorige eeuw. Met de psychedelische folk van Robin en Mike Heron, en de geoliede samenwerking tussen Barry Hulshoff en Velibor Vasovic in het centrum van de Amsterdamse defensie.

Ik meen dat het de Vrij Nederland was, die mijn broer mij aanreikte. Maar het kan ook een andere linksige krant zijn geweest. Want die lagen niet bij ons thuis. Wij lazen het Algemeen Dagblad. Uit Rotterdam, en dus met voetballers die bij Feijenoord of Sparta speelden. Die hadden het in interviews alleen over hard werken en over auto’s.

Barry had het zomaar over de PSP. Voor de jonkies: dat was geen pilletje maar een politieke partij. De Pacifistisch-Socialistische Partij, de club voor studenten, dienstweigeraars en ander ‘werkschuw, langharig tuig’ zoals intelligente mensen toentertijd in het AD werden genoemd. In de verste verte niets voor Coen Moulijn dus, of Eddy Pieters Graafland, de twee meest gevierde havenwerkers in de Rotterdamse Kuip.

Barry had op de PSP gestemd. Ik ben vergeten waarom, omdat mij dat als toen veertienjarige jongen niet boeide. Maar mij bleef wel bij wat hij over de ‘Johannen’ te melden had. Johan Cruijff en Johan Neeskens waren gek van het idee om voor FC Barcelona te gaan spelen, waar de legendarische coach Rinus Michels toen al de baas was.

Barry begreep zijn ploeggenoten. Die spelen graag weer onder Michels, zoiets zei hij, en ze gaan ook veel meer verdienen. Maar het is wel Spanje, sprak Barry, en voegde daar iets aan toe in de trant van: dat is wel even een dictatuur, en: ik zou daar niet willen spelen.

Klasbak Barry, in zoveel opzichten… Ik las dat ie de mentor is geweest van Matthijs de Ligt. Natuurlijk is ie dat geweest. Ik zie het direct voor mijn geestesoog, zonder moeite ervoor te hoeven doen. Hoe Barry de Baardman zich ontfermt over Matthijs, de jongen van zestien die ik voor altijd zal zien huilen op een grauwe avond in het nog grauwere Sofia, nadat hij in het laffe verdedigende concept van bondscoach Pa Blind de Bulgaren twee doelpunten heeft moeten toestaan.

Ik wou dat mensen als Barry Hulshoff voor altijd bleven leven en mentoren. Dat niet de rassenhater Van Raamsdonk maar Barry voor de thuiswedstrijden van FC Den Bosch op de middenstip een meezinger zong. Desnoods ‘Tulpen uit Amsterdam’…

(JoopFinland)