dinsdag 18 februari-2014
"Wees nou blij dat we een koning hebben en een koningin die écht van sport houden. Ik heb gezien ook hoe bijzonder de sporters dat vinden, hoe motiverend dat is om die enorme betrokkenheid te voelen. En dan zit er ergens een zeurpiet die zegt: hij had blijkbaar met een heel somber hoofd en een driedelig grijs pak met een horlogeketting op de tribune moeten zitten. Nou, ik begrijp er echt hélemaal niets van".
Mark Rutte, persconferentie 14 februari 2014
Het is gezellig in Sotsji. Niet voor alle oorspronkelijke bewoners of voor mannen en vrouwen die openlijk niet-hetero durven zijn, en evenmin voor critici van de Spelen. Gezellig is het wel als je op kosten van de staat naar de Spelen mag, om daar een biertje te drinken met Poetin, op de tribune in het stadion wat bij te slapen, en vooral om tijdens een rondje schaatsen op en neer te springen als een verstandelijk gehandicapte die een weekendje weg is uit de inrichting en voor het eerst mee mag naar het circus. Terwijl je koning bent.
Kritiek lag voor de hand en kwam er ook. Zie de nuchtere analyse van Thomas von der Dunk of het stuk van Roelien Dekker voor de wat uitbundiger benadering. Zeurpieten, volgens de minister-president. Wees nou blij dat we een koning hebben en een koningin die van sport houden.
Wat hij er niet bij vertelde was op grond waarvan we ons moeten verheugen. Op welke wijze helpt het ons vooruit dat het koninklijke duo zo van sport houdt? En aangezien ik bijdraag aan zowel het Koninklijk Huis als het reisje naar Sotsji: hoe moet ik kijken naar dat schouwspel met op zijn minst een béétje het gevoel dat mijn geld goed besteed is? Wat ik nu voel als ik de beelden zie, is waarschijnlijk vergelijkbaar met dat van de vader die kromligt en betaalt voor de studie van zijn zoon terwijl die zoon niet studeert maar feestviert met foute vrienden.
Het is de jongen gegund om plezier te hebben, maar in Sotsji is hij koning en in functie. Voor een koning zijn statuur en waardigheid de elementen waarmee alles staat of valt. Het koningshuis was per definitie al een duur toneelstuk, maar het wordt slecht theater als de hoofdrolspeler zelf zijn rol niet serieus neemt of niet kent. Een iets te dikke stuntel op een plek die voor hem te hoog gegrepen is, met een vrouw die ook al boven zijn stand lijkt.
Onzekerheid en het aantal bloopers nemen toe, maar er is geen ontsnappen aan: de camera blijft nog jarenlang op hem gericht. Wie geen zeurpiet wil zijn, kan niet anders dan er smakelijk om lachen ook bij alleen al de gedachte aan alles wat nog komen gaat.
Toptijden.
(Zie Mark Verver)
