The return of mr. Polly Peck (007)
woensdag 28 november-2012
Polletiek? Vandaag is het zus, morgen is het zo. Kijk naar onze bekendste propagandist voor het rondkutten met een damesfiets en u weet waar we het over hebben. Het ene moment legt ie liefdevol zijn arm over de broze schouders van een blondgeverfde buutredner uit Venlo, geen tel daarna gaat ie in zee met een kale nivelleringssocialist. Je zal zon weerhaan steunen. Daar kan je zomaar de pottenbak mee ingaan.
Neem nou Asil Nadir, de hoofdpersoon van deze serie. In eerdere afleveringen schoot al door het beeld dat de lieveling van de toenmalige Londense beurs in de jaren tachtig en beginjaren negentig forse bedragen stortte in het spaarvarken van de Britse Conservatieve partij. Later schotelden de mainstream kokkies ons voor, dat ie die bedragen stilletjes uit de kas van zijn ondernemingen zou hebben getakeld. Genant? Zeker. Maar het kan nog genanter. Want zoals u als trouwe KM-lezer weet zond Asil onder andere met assistentie van zijn Bossche Connection ook verwarrende blikjes fruit van Del Monte de wijde wereld in. En God knows of hij ook uit die opbrengsten putte om mevrouw Thatcher en later John Major hun potje te laten koken op Downingstreet 10.
Maar daarbij bleef het niet. Asil had zich namelijk in Turkije een plekkie bezorgd in de media en via zijn populaire dagvod steunde hij in diezelfde periode openlijk de seculiere regering van premier en later president Turgut Özal. Een politicus die niet echt in het putje viel bij het conglomeraat van uiterst rechtse ballen, lidmaten van de Turkse Gladiolenvereniging Ergenekon (1) en de mafia, die hem dan ook te vuur en te zwaard bestreed. Dat Turgut dus blij was met de steun van Asil is zelfs voor een eerstejaars politicologie te behappen.
Die blijdschap kalfde af als een ijsberg voor de kust van Trinidad toen er ernstige berichten uit Londen op zijn bureel arriveerden. Turgut zag zich om taktische redenen genoodzaakt om zijn contact met Asil op een laag theelichtje te zetten. Was het te laat? Speelde die kwestie geen enkele rol? Geen idee. Maar niet zo lang na de vlucht van Asil naar Noord-Cyprus streek president Özal voorgoed de vlag. Niet langs natuurlijke weg, maar volgens berichten van afgelopen maandag door het toedienen van vier substanties die je niet op je brood wil hebben. Daaronder het zo populaire polonium dat niet alleen de Russische ex-smurf Alexander Litvinenko (2) de warme das omdeed, maar naar alle waarschijnlijkheid ook voormalig PLO-leider Yasir Arafat. De daders liggen zoals gebruikelijk bij dit soort rauwe euthanasie op het kerkhof. Of zitten in de petoet. Want heel wat Turkse Gladiolen zijn de afgelopen jaren in de vette kraag gevat wegens subversieve operaties tegen de (seculiere) staat en het is niet denkbeeldig dat zij ook voor het vroegtijdig heengaan van Özal hebben gezorgd. Met een goedkeurend knikje uit Washington en Brussel. Polletiek? Brrrr. Stay tuned.
(1) Dat wordt een retourtje zoekmachine (en het boek lezen "de Diepte van de Bosporus")
(2) Idem.
