Retteketet, nieuws uit Tibet (002)

dinsdag 8 april-2008
Aaaaaach, gaat een clubje Nederlandse artiesten een nummertje opnemen voor het goeie doel. Dat nummertje heet "Als je ooit nog eens terug kan" en de opbrengst is bestemd voor een stel Tibetaanse nonnen, die zich verzetten tegen de Chinese onderdrukking van hun land. Hoe ze dat doen is niet duidelijk. Bijbeltjes met een rood kaftje verspreiden? Een kruisje planten op de Mount Everest? Oranje jurken naaien voor hun collega's uit de lama-stal? Een emmertje wijwater uitstorten over de voorbijkomende fakkel? God mag het weten.
Waarschijnlijk best wel goed bedoeld van die artiesten. Maar zouden ze weten dat die rellen in Lhasa en omstreken en vooral de kouwe drukte erna keurig zijn voorbereid door een Duitse stichting? Jawohl. Door de Friedrich Naumann Stiftung. Een nauw met de expat-lama's en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken samenwerkende denktank, die aan de kont van de liberale FDP hangt en wordt gestiekt door de Duitse staat. Deze op het oog zo nette Stiftung was al een paar jaartjes bezig met de voorbereiding, toen zij op 14 mei 2007 een heel zootje geloofsgenoten bij elkaar harkte in Brussel. Zo'n 300 man uit 56 landen. Om samen een roadmap voor de Tibet-beweging in mekaar te hangen, waarbij een van de opperknuppels van de stichting vaststelde, dat de ophanden zijnde Olympische Spelen een uitstekende gelegenheid vormden om de boel op scherp te zetten. Nou, dankzij de mainstreampers hebben we mogen aanschouwen wat er in die roadmap stond. Hier en daar ondersteund met foto's van oh zo vredelievende Tibetaanse demonstranten in Nepal, die door lokale ordetroepers in elkaar werden geramd. Daar stond dan onder dat het beelden waren uit Lhasa. Maar wie ziet hier het verschil tussen een Nepalese en een Chinese koddebeier?
Onder de aanwezigen op de bijeenkomst in Brussel bevond zich ook Paula Dobriansky, een staatssecretaresse van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en Special Coordinator voor Tibet. Een neocon van het zuiverste water, die al onder Ronnie Reagan en pappa Bush furore maakte. Zo zat ze een tijdje in het bestuur van de National Endowment for Democracy. Een instituut dat door prez Reagan in 1984 in het leven werd geroepen om de subsidietak van de CIA te vervangen. Geen geheim gedoe meer dus, maar min of meer openlijke steun aan NGO's en meer van dit soort clubjes in de wereld, die de Amerikaanse visie op de wereld aanbaden. Al dan niet noodgedwongen. Zoals de lama's. Of misschien wel de Tibetaanse nonnen. Zou Paula een beetje kunnen zingen? Effe een belletje plegen. Stay tuned.