Van Damaskus naar Kiev

dinsdag 2 december-2014
Alois Brunner is dood. Wie? SS-Hauptsturmführer Alois Brunner. Een voormalige SS-Hauptsturmführer, die verantwoordelijk was voor de dood van 128.000 Joden in de Duitse vernietigingskampen tijdens WO II. Hij zou in 2010 zijn laatste adem hebben uitgeblazen. In Damaskus. Daar was ie in 1954 terechtgekomen met de actieve hulp van zijn vroegere geloofsgenoot Reinhard Gehlen. Een ex-generaal van Adolf's Wehrmacht die tijdens de oorlog in Oost-Europa veel kennis had opgedaan en daardoor na de oorlog een belangrijke asset werd voor de Amerikaanse geheimesmurfendienst. Sterker nog: Gehlen werd door hen gezalfd tot opperhoofd van de Duitse zusterorganisatie. En broeder Alois werd zijn agent in Syrië.
Is diens dood nog nieuws? Volgens de BBC wel. Die liet gisteren namelijk Efraim Zuroff aan het woord. De huidige directeur van het Simon Wiesenthal Center in Los Angeles. Volgens Efraim bestond al langer het vermoeden dat de SS-er in 2010 de moord was gestoken, maar hij wist het nu zeker. Dankzij de info van een ex-medewerker van de Bundes Nachrichtendienst.
Nou, dat weten we dan ook weer. Maar wat doet dat Center nou nog meer dan het sterk slinkende aantal ouwe Nazi-moordenaars achter hun vodden zitten? Optreden tegen het hernieuwde anti-semitisme. Er kan geen baard iets fouts roepen of het Center zit er bovenop. Waar ook ter wereld. Er kan geen fout vlaggetje worden gehesen of er volgt een vlammend protest. Begrijpelijk. Maar na wat rondneuzen in de persberichten van het Center valt ons een ding op: geen enkele kik over al die ellendige dundoeken in Oekraine. Niks over het openlijk racistische en anti-semitische optreden van NAZI's in dat land en hun aanwezigheid in het parlement en de regering. Gefundenes Fressen zou je zeggen. Maar niks. En dat is onbegrijpelijk. Hoewel.