Post mortem
donderdag 24 juli-2003
Krijg je van een of andere Ali in Mosoel de tip dat die twee rakkers van Saddam met zijn kleinzoon in een villa in Mosul verblijven. Krijg je toch een wat giechelig gevoel. Logisch, want je hebt inmiddels al vier keer verteld dat je Saddam naar Allah hebt gebombardeerd. Al dan niet vergezeld van zijn nazaten. Allemaal naar aanleiding van tips. Maar goed, je gaat er toch op af, want je weet maar nooit. En wat doe je dan? Je schiet die villa aan flarden vanuit tanks en helicopters. Inclusief het handjevol aanwezigen dat gewapend is met een paar ouwe Kalashnikovs en een busje pepperspray. We krijgen misschien nog fotos te zien van de restanten van Uday en Qusay. Wat de zin daarvan is mag Henk Kamp weten. Want ze zouden alletwee ernstig beschadigd zijn. En wij kennen ze alleen maar van fotos en videobeelden. Maar volgens berichten von Herrn Rumsfeld zijn ze inmiddels geïdentificeerd aan hun gebit. DNA-tje wil ook nog wel eens helpen, maar goed. Nou kennen wij de tandarts van de beide heren niet persoonlijk, maar laten we nou eens aannemen dat Saddams boys inderdaad naar de eeuwige oase zijn gezonden. Blijven we toch met een rare nasmaak zitten. Want als we de beelden mogen geloven dan zaten ze in een alleenstaande villa. Wat let je om die villa hermetisch van de buitenwereld af te sluiten en daarmee een kans van fifty-fifty te creëren om die onverlaten levend te pakken te krijgen? Of dood, maar dan wel herkenbaar. Publicitair ook allemaal veel leuker. Met bijvoorbeeld van onze Connie Mus een zinderende reportage uit een aanpalend schuurtje vlakbij de villa. Nee, er is meer tussen de Tigris en de Eufraat. Het wachten is op een teepje waarop Uday en Qusay ons post mortem vrolijk toezwaaien en hun volgelingen oproepen tot de jihad.