woensdag 7 december-2011
Een probleem: er komen steeds meer mensen bij. Nog een probleem: er gaan er ook steeds meer dood. Vraag: Wat doe je met de stoffering als de boel leeg komt te staan?
Begraven blijft een goeie optie, maar het neemt wel steeds meer ruimte in. En een winkelcentrum of een bungalowpark brengt meer op dan een begraafplaats.
De laatste tijd doet vriesdrogen opgeld. Dan wordt je stoffering blootgesteld aan min 196 graden Celsius. Wordt ie breekbaar van en als je dan een donderende versie van de Marche Funèbre door de vrieskist laat schallen verpulvert de hele boel. De "dust" kan vervolgens worden verwerkt in compost. Prima voor je tuin.
Als je die methode te koud vind, kan je ook kiezen voor oplossen in een bubbelbadje van water en alkali, dat wordt verwarmd tot plus 180 graden Celsius. Je kalk blijft over en die kan worden verwerkt in een nieuwe wc-pot of een zak knikkers. Nadeel van die moderne methodes is wel, dat ze veel energie kosten. En dat is zonde. Dat laatste geldt trouwens ook voor crematie. Bovendien gaat daarbij nogal wat rotzooi de lucht in. En dat is niet goed voor het milieu van de achterblijvers.
Hebben ze in het Britse Durham een groenere oplossing voor. Daar gaan ze in het crematorium binnenkort turbines laten draaien. Die zetten de vrijkomende hitte bij de hemel- of hellegang om in electriciteit. Eén stoffering levert een verrassende 150 kilowattuur op en daar kan je volgens het bestuur van de inrichting al gauw 1500 televisietoestellen een uur op laten denderen. Over groen gesproken.
Deze optie is overigens niet nieuw. Taipeh ging Durham voor. Daar wekken de turbines in het crematorium al sinds 2009 stroom op. Daarmee wordt ondermeer koffie gezet voor de nabestaanden en de stofferingen koel gehouden tot een stevig in het vlees zittende dame een blues inzet. Per maand levert deze methode een besparing op van 350 euro. Niet veel misschien, maar alle beetjes helpen.
Waarom we het zo nodig over zoiets akeligs moeten hebben? Hebt u al eens goed om u heen gekeken? Memento mori zullen we maar zeggen. Maar niet te lang.
