donderdag 15 maart-2012
De jaren zeventig van de twintigste eeuw. Op het continent hing in die tijd de romantische sfeer van rechtmatig verzet rond de Ierse IRA; vrijheidsstrijders. De Wolfe Tones speelden Rifles of the IRA en A Nation once again, de Britten moesten Ierland uit en alles sal recht kom. Nou was de Ierse Republiek laten we zeggen katholiek, ouderwets katholiek. En hoe de verhouding zou zijn tussen die autoritaire kindvriendelijke kerk en Noord Ierland was geen onderwerp van discussie. Maar dat was toen en dit is nu.
In Dublin loopt al een tijd een onderzoek naar de aanslag op twee NoordIerse politie agenten door de IRA in 1989. Ouwe koek wellicht. Maar dat onderzoek (Smithwick Tribunal) komt regelmatig met interessante gegevens over de relaties tussen politiek, IRA, politie en inlichtingendiensten in Ierland en in Noord Ierland. Voor de jongeren onder ons worden bermbommen geassocieerd met Afghanistan en misschien met Irak. Wel, de IRA kende dat wapen ook en in 1979 ontplofte er een bermbom en een tijdje later een tweede. De Warrenpoint ambush doodde 18 Britse soldaten. Nou en? Nou en is dat de toenmalige Ierse regering op het standpunt stond dat dit geen misdaad was, maar een politieke aanslag en dat de Ierse politie en inlichtingendiensten geen enkele medewerking mochten verlenen aan het onderzoek naar de daders van deze aanslag. Bermbommen als politiek wapen, dat moet wel lang geleden zijn.
