vrijdag 7 oktober-2011
We hebben altijd heel veel babbels gehad over de lookalike van Charlie Chaplin, die indertijd met V1 en V2-raketten Londen platmieterde en duizenden onschuldige inwoners over de kling joeg. Was niet in overeenstemming met de Conventie van Genève, maar oorlog was nu eenmaal oorlog. De lookalike en zijn trawanten trokken aan het eind het kortste strootje en werden voorzover nog aanwezig door een batterij kadi's veroordeeld tot de nor of de hel. De procesgang was zeker niet spatjezuiver en de oorlogsmisdaden van degenen met het langste strootje bleven buiten beschouwing. Maar al met al was iedereen redelijk tevreden. Justice was done.
In de decennia daarna trokken de langste strootjes herhaaldelijk opnieuw ten oorlog. Naar men zei om de democratie te verdedigen cq. te bezorgen, in werkelijkheid om de belangen van de topstrootjes veilig te stellen of uit te breiden. De methodes om de wedstrijden te winnen leken vaak op die van de lookalike van Charlie. Miljoenen onschuldige burgers van de "ondemocratische" landen legden het loodje of een moderne versie daarvan. Lange tijd werden daarvoor naast grondtroepen ook vliegtuigen ingezet om vijandige doelen uit te schakelen.
Ging het in het begin om louter militaire doelen met hier en daar per ongeluk wat collateral damage onder de burgerbevolking, later was die damage niet collateral meer maar doelbewust. De langste strootjes degradeerden de Conventie van Genève in navolging van een Duitse snorremans uit de negentiende eeuw tot een vodje papier. De leiders van hun opponenten verhuisden naar Den Haag om voor hun oorlogsmisdaden te boeten. Ze werden veroordeeld door kadi's die werden betaald door de langste strootjes. Tenminste, als ze bij hun vodden konden worden gepakt. Want soms leefden die leiders op afgelegen plekken, wisselden regelmatig van stek en werden beschermd door sympathisanten. Maar speciaal opgeleide groene smurfen zorgden in die gevallen vaak voor uitkomst en schoten indien nodig of handig werd geacht de betrokken vijandige leider zelfs aan flarden. Het mocht misschien niet, maar het werkte wel. De foto's gingen in het archief.
Nu het haast ondenkbare geval, dat de streek van waaruit die leider of zijn aanhangers opereren zo ontoegankelijk is, dat ook groene smurfen kansloos zijn. Dan sturen we tegenwoordig een "drone" op ze af. Een V3-raket die zelfstandig besluiten kan nemen. Collateral damage? Ja, maar het is oorlog en dan is alles geoorloofd. Zelfs als het gaat om iemand die in eigen land is geboren en van wie niet via een normaal democratisch proces is vastgesteld, dat hij bijvoorbeeld van plan was om zijn landgenoten kennis te laten maken met een bombroodje van eigen deeg.
Wie bepaalt eigenlijk of in de globale arena voor een landgenoot de duim naar beneden gaat of naar boven? Voor landen als Engeland, Frankrijk, Israël en Rusland tasten we in het duister. Voor de USSA niet meer. Het gaat om een geheime commissie uit de National Security Council. Die bepaalt sinds kort of een Amerikaans burger die de kudde heeft verlaten en als gevaar wordt beschouwd voor de Amerikaanse samenleving zonder proces om te brengen. Desnoods met een V3-raket. En als je de Conventie van Genève ondersteboven leest en het eigen strafrecht wat oprekt kom je er nog mee weg ook. Charlie Chaplin. Cowboys and Indians. It never changed.
