Soms valt dat kwartje pas maanden later. Of na een jaar. Soms is het een naampje dat je uit je netflixhouding overeind doet gaan zitten. In dit geval was het een pic in Uw dagblad.
Naam van het blad, Brabants Dagblad, naam bij de pic: Hanneke Ekelmans. Zaterdag jongstleden schoof ze op mijn scherm voorbij en begreep ik wat er een jaar geleden niet in de haak was.
Plaats van handeling, het Bossche bureau van pollisie, recht tegenover de Gamma. Tijdstip: vroege herfst van 2019. En met dat tijdstip was meteen iets aan de hand. Ik had voor mijn aangifte een afspraak gekregen om halluf negen ‘s avonds. Kun je denken, bij de pollisie is het 24/7 een heksenketel dus die maken als het moet in het holst van de nacht een gaatje voor je vrij. Maar de betonnen kolos tegenover die bouwmarkt zag er bij mijn komst akelig verlaten uit, met gedimd licht boven de balie en nog slechts twee medewerksters achter die balie. Ik was duidelijk de laatste klant, voor het sluiten van de tent. Bij de Gamma was het nog een drukte van belang.
Ik werd door de andere medewerkster in een hokje uitgenodigd. Ze had vast wel bij het handjes schudden een naam gemompeld maar die is me tot zaterdag jongstleden ontgaan. Want tja, die naam staat bij dat soort mensen ook nog es vergezeld van een titeltje op hun borst maar omdat zij een zij was en ik een hij, en ik dus niet naar zo’n tiet ga zitten gluren, en ik bovendien niet bij haar op bezoek ben om over haar naam te gaan zitten nadenken…
Fout dus.
Had ik geweten dat joffer zo’n beetje de hoogste pollisiefiguur tussen Zierikzee en de Beekse Bergen was en nog geen jaar later naar ‘een positie in de leiding van de Nationale Politie’ zou worden geraketteerd. Dan had ik direct gesnopen waarom haar belangstelling veel meer naar mijn persoontje uitging dan naar de zaak die ik kwam bespreken. Hanneke wilde in haar hoedanigheid van ‘baas van de politie-eenheid Zeeland-West Brabant’, en vanzelfsprekend na samenspraak met Petra van Pollisie Midden-Nederland weten wie Jopie was en wat hij uitvoerde.
Want ga maar na: na tien minuten stond ik weer op de donkere straat, tussen de knutselaars. Mijn aangifte -wegens stalking en bedreiging- had ik niet kunnen verrichten. En Hanneke verbood me om ooit weer haar Bossche collegae lastig te vallen. “Hier bent U niet meer welkom, en ik zal er voor zorgen dat U ook elders niet meer te woord gestaan zult worden.’ Sinds ik van haar zitje op de apenrots op de hoogte ben, weet ik dus dat ze niet uit haar nek praatte.
Waar het mis ging? Ik had het over stalking en bedreiging, zij over werkdruk. Ik zat nog niet in haar hokje of ze vroeg of ik mijn stalker een aangetekende brief had gestuurd met daarin het vriendelijke verzoek om mij niet meer te stalken. ‘Dat is protocol’, aldus Hanneke. ‘Zonder zo’n verzonden brief kunnen wij niets doen.’ Ik antwoordde haar dat ik best wel zo’n brief wilde versturen maar vroeg haar waarom dat niet tegen me gezegd was toen ik de afspraak met haar maakte. ‘Da’s drie weken geleden’, zei ik. “In die tijd is er weer veel gebeurd in het geval.‘
Maar Hanneke wilde niet weten wat er gebeurd was. In plaats daarvan begon ze mij uit te horen over mijn adres en woonplaats en telefoonnummers, En toen ik daarop reageerde met de vraag of er zolangzamerhand na drie jaar stalking en aangiftes niet een begin van een dossier tot haar beschikking was met daarin die gegevens waarom ze nu verlegen zat, begon ze over die werkdruk.
‘Wij hebben geen tijd en geen mensen voor uw probleem, meneer’, besloot ze een lang exposee over hoe een aanklacht van mij ergens in een la zou verdwijnen. ‘Weet U wat?’antwoordde ik daarop. ‘Ik heb een adequate oplossing voor jullie probleem. Ik pak morgen de trein naar die klootzak die het leven van mij en nog wat mensen om me heen al een hele tijd zuur maakt en maak hem af. Dan ben ik van hem verlost en jullie van mij!”
Van de pollisie verwacht ik na zo’n uitspraak dat ze er even goed voor gaan zitten om mij van mijn snode voornemen te weerhouden. Maar Hanneke wist blijkbaar genoeg, stond op en hield de deur voor me open. Vindt U het ook vreemd wat Hanneke in het krantenartikel met Tilburg heeft? Ik bedoel: volgens mij was dat hok daar op die avond helemaal niet haar hok maar was Hanneke van Tilburg naar het Bossche getuft om daar ver buiten het boekje van de pollisie en in het kader van wat voor mistige interne inlichtingenclub dan ook mij de weg te versperren...
(JoopFinland)
