Opgeruid staat netjes (033)

Bovenstebeste kids in wie ik al mijn hoop gevestigd heb, dit stuk draag ik op aan die twee apen die vanochtend in de dierenbajes van Amersfoort een terras vol toeristen overhoop knalden en … neeneenee, dat was het mensennieuws, Maar toch: die dieren die het niet meer pikken, mooi vind ik dat. Ik las recentelijk al over jonge orca’s die terwijl hun ouders veilig op een afstand toekeken, zeilboten omkieperden ergens in de Golf van Biscaje of zoiets. De jeugd heeft de toekomst, zo blijkt maar weer, en zo mag ik ook graag oud worden, goedkeurend vanuit mijn schommelstoel knikkend naar het jong en wild geraas…

Over oud worden en die apen. Ik kijk dus vannacht niet met een bord wokkels voor me naar ´het spel der democratie´ of hoe zo´n niet uit zijn ingestudeerde woorden komende miezerd het gedoe in de VS ook noemen zal. De ene ouwe lul die zwarten apen genoemd heeft tegenover de andere ouwe lul die zwarten apen genoemd heeft… Wat heeft het met jullie te maken? Wat heeft het met toekomst te maken? Ik heb vanavond ook niet gekeken naar die jonge lul die jullie ‘adviseert om te overwegen’ nog even vol te houden in een ‘gedeeltelijke en slimme lockdown’ teneinde de zorg te ontlasten die ons aller respect, maar vooral geen cent meer, verdient. Nee, ik kijk niet naar holle ministers en naar Ajax tegen FC Midtjylland zonder publiek.

Ik lees liever een boek.

Aanrader, voor jullie, zet em maar op de lijst voor de Sint of voor de Kerst, wanneer die achterlijke familieleden thuis moeten blijven maar ze natuurlijk wel een kadootje kunnen komen afleveren bij de voordeur. ‘Es war ein harter Kampf um meine Erinnerung’, door Margrit Schiller. Nee, ik ga het niet spoilen voor jullie want ik ben er ook nog maar pas in begonnen. Margrit Schiller was lid van de Rote Armee Fraktion, waarover ik het in deze serie al es heb gehad. Zij zat gedurende de jaren zeventig van de vorige eeuw grotendeels vast en ging daarna naar Cuba en Zuid-Amerika, voordat ze begin deze eeuw terugkeerde naar Duitsland. Ik verheug me er nu al op te lezen hoe ze het vond om na ruim twintig jaar te remigreren want dat heb ik zelf ook gedaan. Maar zover zijn we nog niet.

Ik beveel jullie het boek aan omdat het zo toegankelijk is. Daarmee bedoel ik dat het geschreven is vanuit het perspektief van iemand die je morgen zomaar op straat voorbij zou kunnen lopen. Schiller neemt je mee op haar reis, en je bent blij dat je haar mag vergezellen, zeg maar. Die reis gaat niet naar een ver oord of een toeristische must, nee Schiller komt op een kruispunt waar ze er voor kan kiezen in de illegaliteit te gaan of door te gaan op de weg waarvan ze echt niet weet of die wel ergens naar toe leidt. Dat is prachtig beschreven, daar ben ik nu in haar boek. Ze weet op haar twintigste niet waartoe het allemaal moet leiden hetgeen ze tot nu toe gedaan heeft: studeren, een beetje werken, relaties hebben. Ze zoekt naar iets anders.

Ze radicaliseert, maar niet op de manier zoals die ons tegenwoordig voorgeschoteld wordt. Ze wordt niet gehersenspoeld en komt ook niet onder de invloed van een charismatische joekel die haar meeneemt in zijn of haar bonte avonturen. Schiller sluit zich in het Duitse Zwarte Woud in 1970 aan bij een verslaafdenopvang. Ze geniet er van het groepsgebeuren, van de moderne muziek die er gedraaid wordt en waarop ze mag dansen en vooral van de mensen die ze er ontmoet. Ze rookt er ook hasj en zo maar voelt zich niet aangetrokken tot zwaardere stuf en verlaat ook het gebeuren zodra ze voor zichzelf vaststelt dat het project averechts werkt: niet de junks kicken er af maar de hulpverleners raken er aan de coke.

Diezelfde beweging – de ontdekking van iets anders met daarop volgend de ontnuchtering omdat het toch niet zo anders is als het normale dat ze van huis uit kent (moe zit in de politiek en pa in het leger) en op tv ziet (apen die tot president van Amerika worden verkozen en de FC Bayern waarin alleen witte voetballers spelen) – komt herhaaldelijk voor, en maakt het verhaal van Schiller zo tastbaar. Ze is drieentwintig wanneer het voor haar een overweging wordt om de beslissende stap in haar leven te zetten. Niet door te trouwen of een huis te kopen, maar door ondergronds te gaan, zich aan te sluiten bij de gewapende groepen die op dat moment het opnemen tegen de Duitse politiestaat.

Het wordt voor haar weer twee stappen vooruit en eentje terug. Ene Bernd vraagt haar om haar paspoort af te staan aan iemand die dat nodig heeft. Ze doet dat, omdat ze Bernd vertrouwt en omdat ze zeker weet dat die ander die haar pas nodig heeft geen junk is of een verrader. Bovendien kan ze altijd beweren dat ze de pas heeft verloren. Maar op het moment dat Bernd haar vraagt om haar woning ter beschikking te stellen aan mensen die een schuiladres nodig hebben, deinst ze terug. In een nachtelijk gesprek met Bernd wordt het dilemma besproken: Bernd heeft een leuke baan en wil die niet opgeven en dus is de illegaliteit niet iets voor hem. Maar Margrit hoeft eigenlijk niks op te geven. Of toch wel?

Zo ver ben ik nu in het boek. Ik ga er straks lekker in verder lezen. Heeft Ajax al verloren van die Deense dreumessen? En liggen de hijgerige verslaggevers nog steeds te wachten totdat in de straten van de VS rellen uitbreken? Uit Artis is zojuist een megapython ontsnapt hahaha… Hou het hoofd cool kids, mondkapjes op, braaf lachen als die ouwe lul van geschiedenis een cartoon over een heilige profeet tevoorschijn haalt en thuis een keer de afwas met je zusje doen. Maar haal dat boek van Schiller uit de bieb voordat die dicht gaat, en googel es op heur naam… Wij spreken elkaar!

(JoopFinland)