Een hele goeie dag voor alle opgesloten klimaatkids! Morgen, vrijdag, gaan we toch als vanouds de straten op en de lanen in. IJs en weder en de coronapolissie dienende… Om zes uur in de avond verzamelen we ons op de parkeerplaatsen van bejaarden- , verpleeg- en ziekenhuizen. Maar niet om een vals liedje te zingen, welnee, wij hebben aan De Tachtigers wat anders te bieden:
Een massaal opgestoken middelvinger.
Dat is ons vaarwel aan de generatie die ons heeft leeggeroofd en uitgeplunderd, de generatie van meer, meer, meer en nog eens meer. De club die niets meer tot stand heeft gebracht dan de volgende oorlog, de volgende economische crisis en het volgende amusementsprogramma. De sufferds die zo laf zijn dat ze niet alleen de zooi aan ons hebben gelaten maar ook nog es niet de dood in de oogjes durven te kijken.
Stervensbegeleiding op de intensive care.
Nee oudje, sterven doe je thuis, in een hoekje met een boekje, en de gordijnen dicht. Sterven is je plek afstaan, niet nog es wat eisen. Waarom hoort daar een feestje bij? ‘De enorme inspanning waarmee iemand van tachtig nu vijf jaar extra krijgt, gaat ten koste van de generatie die na zo iemand komt, ja zelfs ten koste van de gezondheid van de jongeren’.
In dergelijke bewoordingen vatte Marli Huijer, ooit filosofe des vaderlands, samen wat er nu gebeurt. Wijze woorden temidden van al het geraaskal. Weten jullie, kids, waarop ik zit te wachten? Op de club Tachtigers die zegt: ‘Hee, wij staan ons plekje op de IC graag af aan de moeder van mijn achterkleinkind of de vader van drie kinderen op de hoek van de straat’.
Waar zijn de oudjes met ballen? Misschien bestaat zo’n club al, zijn ze alleen maar uit de media gehouden door de Henk Krols en de andere Maxen. Wij bestaan in ieder geval, jullie en ik. Wij gaan morgen voor morgen! Voor de toekomst. Neem maar een bal mee naar de demo. Trappen we die naar ze toe. Als hulpmiddel…
(JoopFinland)
