Opgeruid staat netjes (027)

Een heel goeie zaterdag, aan alle klimaatactivistjes en andere lastige kindertjes! Mijn buurvrouw dacht dat Davos in Amerika ligt. Dat komt niet doordat ze dementerende is. Het vrouwke denkt dat alles uit Amerika komt, zij ook. Je zult ze niet de kost willen geven die er net zo over denken. Maar Davos ligt dus nog steeds in Zwitserland. En Gretha heeft er dus niet met de boot naar toe gehoeven, want Helvetia is vanaf Stockholm maar een paar haltes met de trein.

Hebben jullie al gehoord hoe klimaatsceptici Gretha Thunberg en al die andere leeftijdgenoten van jullie die niet op paardrijjen zitten maar gaan demonstreren, hoe ze die noemen? Deugmascottes. Met de klemtoon op zowel deug als mascotte. Ik hoorde em vorige zaterdag voor het eerst, op de radio, bij HullieNL. Werd daar uitgesprrroken, zoals dat moet met de rrrr die op de typschool Avans of Fontis of zo wordt aangeleerd. Door zo’n paardrijster die van mening is dat ‘de klimaathysterie echte problemen zoals het verloren gaan van het Nederlands culturrrreeel erfgoed overwoekert.’

Maar goed, Davos dus, waar Gretha de verzamelde wereldlijers er op wees dat er nog niets niemandal bereikt is in de strijd om het voortbestaan. En ik zag ze allemaal weer vertederd grijnzen en steels op hun net daarvoor door de gastheer geschonken Swisswatch kijken, terwijl het meisje sprak. En ik kreeg een acute aanval van heimwee. Heimwee naar het verleden.

Weten jullie wat er veertig jaar geleden zomaar in zo’n sessie als daar in Davos kon plaats vinden? ‘n Schietpartij. ‘n Gijzeling. You name it. Ze waren hun luizenleventje toen niet zeker, die lijers. Waar in die tijd, en we spreken dus over de zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw, de bonzen van deze wereld fysiek samen kwamen om de zaakjes te bedisselen, daar lag ook een groep tot de tanden bewapende en met bommen en granaten toegeruste tegenstanders klaar om toe te slaan.

In Wenen bijvoorbeeld, een paar bergen verder als Davos. Daar vergaderden in die tijd de lijers van de olie-producerende landen. Vergadering werd gegijzeld, er vielen ik weet niet hoeveel dooien en er is een mooie film over gemaakt, moet je maar es op goochelen. In Brussel, op het hoofdkwartier van de oorlogsclub NATO, hetzelfde liedje. Acties die werden uitgevoerd door een groep mensen van overal: Midden-Oosten, Libie, Japan, Italie, Duitsland, Frankrijk, af en toe liep er zelfs een Nederlander tussen. Ze noemden zich anti-imperialisten, dus tegenstanders van de gang van zaken die dus nog steeds opgeld doet: waarin twintig procent van de wereldbevolking in weelde leeft ten koste van de rest.

Ik las er een prachtig boek over: Rood Verzetsfront, geschreven door Paul Moussault, uitgegeven door Papieren Tijger, in Breda. Een boek dat bij jullie op school zou moeten liggen, in plaats van ‘Hoe word ik een talkshowhost, in drie lessen’. De ondertitel van het boek luidt: Aanzetten tot een stadsguerilla in Nederland. Stadswat...? hoor ik jullie nu brommen. Stadsguerilla was de verzamelterm van mensen die het imperialisme, dus de wereldorde zeg maar, letterlijk te lijf gingen in de zich tot metropolen ontwikkelende stedelijke gebieden in Europa, ‘in de brandhaard van het systeem’. Met bomaanslagen, bankovervallen, gijzelacties en de executies van lijers.

De stadsguerilla kwam tot volle wasdom in Italië, Frankrijk en vooral Duitsland. In Nederland kwam het ook tot enkele bomaanslagen die werden opgeëist door dat Rood Verzetsfront. En Paul Moussault was de mens achter de Knipselkrant. In die papieren krant die overal in Europa abonnees had, werden de acties van de verschillende groepen opgeëist middels een persverklaring, werd er steun betuigd aan de gevangen genomen guerillastrijders, en werd er aan elkaar uitgelegd wat een bom deed en hoe je je de veiligheidsdiensten van het lijf kon houden. Een krant helemaal zonder plaatjes en reclame… Kunnen jullie het je voorstellen?

Het boek eindigt met het heimwee waarover ik het hierboven had. Al in 1978 schrijft het Rood Verzetsfront dat veel van hun werk teniet gedaan is omdat er geen aanwas, geen continuïteit is in de groep. ‘Velen moeten werk aanvaarden… hebben gekozen voor het veilige burgerbestaan… Kennis die we hebben opgedaan is niet met elkaar gedeeld en moet nu weer helemaal van voren af aan worden geleerd.’

Dat is de les voor jullie, kids: leer van elkaar en leer uit het verleden, en leg die kennis goed vast, zodat niet iedereen telkens opnieuw het wiel moet uitvinden. Ik heb in deze serie schoolgaan vaak badinerend afgedaan als tijdverkwisting maar leren is natuurlijk een van de belangrijkste vermogens van ons mensen, en de absolute voorwaarde om tot verandering te komen. Dus niet gewacht tot die pief van maatschappijleer aankomt met een boek maar zelf bestellen en delen met je kameraden...

(JoopFinland)