Opgeruid staat netjes (017)

Ha die spijbelkids en aanverwant gespuis, in Nederland en Vlaanderen. Wij moeten gaan uplevelen. Ja, ik val maar meteen met de deur in huis, met een moeilijke term. We doen iets verkeerd, we moeten het andeers gaan doen. Onze overlevingsstrijd. Kijken we naar Duitsland en Engeland en zo, dan is het allemaal maar noppes dat wij hier doen. Bovendien borrelen er uit oze eigen gelederen steeds meer geluiden op dat we te soft zijn.

Nou zijn ze daar in die grote buurlanden van ons met een paar miljoen meer -op een zonnige dag merk je dat ook in Zandvoort, moet ik zeggen- en is het voor hullie dus niet zoveel moeite om honderdduizend spijbelaars de straat op te brengen. Maar succes als van Rezo de tjoeber maakt toch wel jaloers. Rezo, uit Aken, dus net om de hoek bij Vaals. Zette met een fillempje en een deuntje de hele ouwe meuk die zich in Duitsland Politik noemt schaakmat en buitenspel, voor en tijdens de Europese verkiezingen. Riep op om niet christelijk, democratisch, sociaal of hoe het zooitje zich ook maar mag noemen te gaan stemmen, en kreeg daarmee zelfs de kersverse gristendemocratische partijleidster in tranen. En de vroegere, die Merkel in haar overgooiertje, tot de bekentenis dat er elke vrijdag honderdduizenden bondskinderen de straat opgaan, en dat niet omdat het daar zo leuk is.

Dat hebben wij hier niet. Hier hebben we op wat wilde acties in Amsterdam na die de msm niet halen, en de marsen in Brussel en Luik die uitdunnen, feitelijk nog niks. Een krant kon er niet omheen de oorzaak daarvan op te schrijven: we denken tot nu toe dat het allemaal leuk en aardig moet zijn. Maar dat zet dus geen zoden aan de dijk. De zee sterft leeg en de woestijn slaat om zich heen, begin juni zuchten we dit jaar al onder de droogte en om de andere dag houdt een storm huis die je vroeger alleen in Soerabaja had – en wij zitten nog steeds te luisteren naar debatten tussen oude kerels met een drankkegel en onder de gouwen kettingen en zwaluweparfum bezwijkende dito wijven te luisteren. Of naar van die halvegare wiz kids die het allemaal techneutisch willen oplossen.

‘Het speelkwartier is voorbij’, klonk het een decennium of wat geleden verfrissend in blaadjes als deze. En zo is het. Van de andere kant hebben ze in ieder geval meer haast, zo las ik in diezelfde krant. Het gezag is al begonnen om in de klimaatbeweging -dat zijn wij dus- politie-informanten uit te zetten. Voor degenen onder jullie die vers zijn in dit metier: een informant heeft bezoek gehad van een aardige meneer of mevrouw of is die zomaar tegengekomen in de gymzaal of de fietsenstalling en die meneer of mevrouw heeft allerlei lekkers aangeboden als die informant af en toe wat lekkers wil vertellen over klasgenoten, vrienden of die ene goser die altijd zijn fiets dwars voor de uitgang neerzet. Dat lekkers dat er verteld moet worden gaat dan in de richting van met wie vriendje of etterbak nog meer omgaat, of wat voor hobbies die heeft of wie zijn ouders-verzorgers zijn. Dat lekkers dat aangeboden wordt gaat van gratis brommers -ja echt, ze hebben wat te schuiven daar bij het gezag- tot een paar maanden met het hele gezin naar Madeira zonder dat de school er van hoeft te weten...

Tot zover over informanten, die dus door de gezagsfreaks in jullie kringen gezocht worden. Je hebt ook nog mollen. Een mol is een sneue figuur die zelfs niet deugt voor de stadswacht of de klaar-overs en die zich ergens zo onopvallend mogelijk ophoudt, om diezelfde info van daarnet te vergaren. Ik heb er hier in het altijd zwoele Den Bosch net eentje aan mijn draad gekregen. Zit in de plaatselijke bieb, waar ik ook veel placht te komen. Neust naar wat iemand leest en leent, met wie ie een woordje wisselt af en toe. Gaat als ie beet denkt te hebben, iemand benaderen. Vraagt wat dingen, speelt de verloren onschuld, nodigt zich bij je uit en nodigt je bij hem uit. Leuk allemaal, totdat er dingen niet kloppen. Mijn mol gaf zichzelf ook voor journalist uit maar er was nergens en nooit iets journalistieks van hem te vinden. Bij hem thuis uitgenodigd kreeg ik het gevoel dat hijzelf ook voor het eerst in die woning was. Iemand die bij hem in de buurt zou moeten wonen schrok zich het apelazerus toen hij haar zijn naam noemde, die dus waarschijnlijk fake was. Dat soort dingen dus.

Men is er dus aan de andere kant al klaar voor, wil ik maar zeggen. Voor de harde konfrontatie. Dus jongens en meisjes, nu de glimlachen, de grijnzen en de ludieke acties maar in de kast gelaten, het gaat erop of eronder en daaronder is het niet prettig, dat weten we allemaal. Laten we vanaf nu elke week een leuk object uitkiezen, om ons onbehagen en ons gevoel van urgentie op te botvieren. Deze week bijvoorbeeld Tata Steel, de ouwe Hoogovens, in Wijk aan Zee. Staalfabriek die godbetert grafiet en nog wat ander gif laat neerregenen op de arme onbeschermde koppies van die Wijkers, en die geld toekrijgt van de overheid -van ons dus- om de maximum CO2-uitstoot met twintig procent te mogen overschrijden. Waarschijnlijk omdat de fabriek ook ‘strategisch belangrijk’ is, een ander woord voor wapenleverancier. “Onze hele aardbol drijft op staal’, hoorde ik zojuist de opperste ijzerboer van Tata Steel zeggen op de radio, als excuus voor het aan zijn laars lappen van regels en wetten. ‘Onze hele aardbol is gebaat bij hard verzet’, zou ik zeggen en jullie daarmee willen oproepen om vanavond naar de vergadering van Tata Steel met de Wijkbewoners te gaan en -omdat het misschien nu voor vergaderen al te laat is- in het pinksterweekeinde iets te ondernemen daar bij die fabriek in de duinen. Googel maar es op wat er in de loop van de decennia is gebeurd daaro, je mag hints aan het Kleintje sturen dan zorgen wij wel dat ze verspreid worden. Doe, doe, doe en doe het zo hard mogelijk…

(JoopFinland)