Op de barricades in Frankrijk (080)
Een revolutionaire beweging onderscheidt zich in de geschiedenis van 'tumult' door dat het transformeert. Andere vormen aanneemt. Zich aanpast aan de omstandigheden van het moment. Alleen dan kan zij de uitdagingen tegemoet komen die de macht, met geweldsmonopolie ism met de georganiseerde misdaad, weerstaan.
Aan de krankzinnige corona-crisis die wel gemaakt leek voor machthebbers met binnenlandse problemen.
Inmiddels is Frankrijk naast de avondklok één masquarade. In de klassen en in veel gemeenten, winkels etc en ook op straat.
Zaterdag 31 oktober bewees dat de opstand in Frankrijk weer helemaal terug is van nooit weggeweest: de Gele Vesten, de ervaren actievoerders die op 17 november 2 jaar in opstand zijn tegen Macron, zijn de spil in het verzet tegen de avondklok. De gezangen, de leuzen, de spandoeken, ze zijn weer terug in de straten overal in het land. Het lijkt wel alsof ze nog harder zingen dan vroeger.
De regering moet even hebben gedacht dat ze met de corona-maatregelen het verzet hadden geëlimineerd. Nou mooi niet.
Er waren problemen binnen 'de leiding' (de beweging kent geen leiding) van de Gele Vesten, vooral in Parijs, zoals die er al eerder waren geweest rond de gemeenteraadsverkiezingen, toen een aantal zich als 'Gilets Jaunes' kandidaat stelden. Vooral in Parijs was er bonje. Maar zoals een echte volksbeweging lossen die zich op in de actie zelf. Nieuwkomers zijn de discotheken. 'Macron doodt ons' is hun leus en ze dansen in de straat. Werknemers en eigenaren van Restaurants. Iedereen die brodeloos wordt door deze politiek.
De manifestaties overal in het land waren aangekondigd via #Giletsjaunes #Paris #manif.
Er worden onder applaus bouwsteigers beklommen op het plein waar wordt verzameld. Wat doet de politie die zich onzichtbaar houdt?
Er klinkt een knal. Het is maar vuurwerk. Het is na het middaguur. De stoet zet zich in beweging. Daar is de politie. 'Paris Paris antifa' klinkt het. Zij hebben de kop genomen. Dan volgen de zingende gele vesten. Het is weer als vanouds.
De politie wordt steeds onbegrijpelijker. Ze staan erbij en kijken naar. Dát is het volgende stadium van het afbrokkelen van de macht. Wolken traangas van even verder. Het is vertrouwd maar toch weer nieuw. Er lijkt iets toegevoegd. De cops lijken steeds meer op de mannetjes in de vechtspelletjes. Dat zal de jeugd inspireren. (WK)