Onze milde kant (031)

Wij hebben geen herinnering aan de DDR. Zo luidt mijn conclusie na het een etmaal lang moeten inhaleren van de berichtgeving over ‘Ruinerwold’. Wij lijken wel geboren en getogen in de verklikkersstaat. Huldeblijken aan de nieuwsgierige buurtjes en niemand van de nieuwsboeren en talkshowhoeren die zich afvraagt wat of een misdaad nu eigenlijk is begaan in die boerderij. 

Op basis van wat voor recht reed de smeris daar het erf op? Volstaat de achterdocht van een buur die er ooit een camera in een boom zag hangen, om de privacy van een gezin te verkrachten? En zou die kerel van vijfentwintig die die kroegbaas over de vloer kreeg nu echt de enige ‘vreemde kwast’ zijn die die man ooit heeft medegemaakt? Dan is zijn gelagkamer een wel erg saaie… 

Camera’s in een boom? Ik vind dat veel minder schrikwekkend of apart dan camera’s in een winkelstraat in Meppel of Hoogeveen. Iemand die het einde der tijden afwacht in de beschutting van een moestuin en met hulp van geitemelk? Ik vind dat zo iemand veel minder op zijn geweten heeft dan de rijke stinkerd die de beurzen van de wereld laat ontploffen of pak em weg Jemen met de door hem verkochte wapens laat platbombarderen en de gevolgen van die daden afwacht achter zelf aangebracht prikkeldraad rond een luxe villa in een warm land. 

De DDR was een land waar de muren oortjes hadden, letterlijk. Waar op aanbrengen een premie was te verdienen, en duizenden mensen werk vonden in het aanleggen van dossiers over niks. Vanuit de DDR vluchtten mensen naar onze dreven. Zijn we dat werkelijk kwijt uit ons geheugen? En moeten we echt zo fier zijn op wat we die lui uit het Land van Bartje laten zeveren over ‘normaal’? Alsof die kinderen uit dat kluizenaarsgezin iets van waarde is onthouden? Vandaag hebben ze geleerd wat oorlog is, en waar de Partij voor de Dieren voor staat… Tel uit je winst! (gvd)