Skip to main content

Om Italië voor Europa te behouden

26 februari 2021

Veel lovende woorden zijn er al geschreven over 'Supermario' Draghi, de voormalige ECB-president die de geldpers gebruikte om ('inflatievrij hoor!') duizenden miljarden euro's bij te drukken, om vervolgens naar zijn in crisis verkerende moederland terug te keren om het te redden. Want na de Griekse crisis die Athene bijna de afgrond (buiten de EU) indreef, was en is Italië het volgende zorgenkindje. Met een zware staatsschuld die onder corona alleen maar verder kan zijn opgelopen. 'Onoverbrugbare politieke tegenstellingen' die niet eens meer noord-zuid lopen. Voeg daarbij de migratie over de Middellandse zee die (net als in het geval van Griekenland) het land tot springplank maakt door politiek van Brussel. Italië is in gevaar. Voor Brussel. Net als Griekenland veroorloofde Italië zich innige economische banden met de Volksrepubliek China (met name havens), waartegen die met Rusland van Hongarije waarover zoveel kabaal gemaakt wordt maar bleek afsteken. Nu zijn al die kemphaantjes (denk aan de 'anti-EU' Salvini, Renzi die de laatste crisis begon, Berlusconi of '5 sterren' di Maio) verenigd onder de voormalige ECB president en Goldman-Sachs-bankier. Zonder voorafgaande verkiezingen; slechts volgens directiven van de Europese commissie. Alsof zijn opvolger Christine Lagarde (ex-president van het IMF) naar Frankrijk zou terugkeren om een regering met Lepen, Valls, Melenchon en Sarkozy te vormen, zoals mijn favoriete Franse commentator het omschrijft. Ze constateert een nieuw fenomeen: het in opdracht van Brussel en het grote bedrijfsleven formeren van een regering 'van nationale eenheid'. 'Om het land te redden', zoals Supermario bij zijn ambtsaanvaarding zalvend verklaarde. Is hier nog sprake van democratie, vraagt de commentator zich af, of is het een poging om na de succesvolle Brexit een volgende Italxit te voorkomen? Voorlopig hoeft Mario Draghi zich maar om één ding te bekommeren, gelijk zijn overige EU-bewindvoerders als Mark Rutte. Mocht de corona-crisis (en dan vooral bijbehorende maatregelen) ooit wegebben, zullen opnieuw de oude tegenstellingen tussen arm en rijk de kop opsteken. Of eerder al, al heeft het virus het land ongenadig getroffen. En wordt het weer als vanouds in parlementair Italië. Of is dit echt de opmaat naar een Brussel-protectoraat? (WK)

Klik hier om uw reactie toe te voegen
26 februari 2021