Octopussy (704)
Door Jan Portein.
“Time and Marcel will tell”. Zo verlieten wij u op 4 november vorig jaar na ons relaas over de avonturen van Marcel Vrinssen in de vorige aflevering van deze serie. Een avontuurlijk ondernemer die tijdelijk in een eenvoudig onderkomen van de Yezilgöz-keten terecht was gekomen wegens een uiterst omstreden gevalletje van afdreiging in de richting van het Noorse niet onbemiddelde kerkgenootschap Brunstad Christian Church. Daarnaast moest hij de site waarop hij de met naam en toenaam genoemde leiders van BCC aan het kruis nagelde verwijderen van het internet. Tegelijkertijd verdween merkwaardigerwijs ook de andere door hem onderhouden site van het toneel: “De Notaris”. Alleen gebeurde dat van buitenaf. Niet door Marcel zelf. De “Notaris” had en heeft betrekking op een notoire Nederlandse kongsie die de grens van 3 odeur ver overschreed en ondermeer bestond uit luitjes als notaris Jean Paul Eldering aka “de wasbaas”(rip), diens weduwe, diens neef Jaap-Pieter Elenbaas en diens tovenaarsleerling notaris Johan van der Veen. Een kwartet dat ook ook in onze eigen dossiers zelfs neusloos te ruiken valt (1).
In aflevering 703 maakten wij al duidelijk dat de Staat der Nederlanden Marcel na diens gedwongen verblijf in een krappe bedoening niet comme il faut behandelde en zelfs beren op diens weg losliet. Lees en verwonder u. Het relaas van Marcel:
“Op 15 september vorig jaar ben ik op last van het Hof met onmiddellijke ingang vrijgelaten. Kreeg een treinkaartje Assen (!!). Ik ben op eigen gelegenheid en met hulp van vrienden naar Rotterdam Airport gegaan om van daaruit naar Alicante te vliegen. Eerste dag geen stoel meer te krijgen en ik heb toen voor de avondvlucht van 16 september kunnen boeken. Die vlucht kwam niet van de grond in verband met een staking van de Franse luchtleiders. Dus tweede nacht doorgebracht in een hotel bij het vliegveld. De volgende dag kon ik niet mee, omdat er geen stoelen meer vrij waren. Uiteindelijk heb ik naar Schiphol moeten reizen om van daaruit de avondvlucht te kunnen nemen. Eerst zes uur in de rij staan om uiteindelijk om 19 uur op een vliegtuigstoel neer te zijgen. Omdat er nog steeds werd gestaakt in Frankrijk werd het over tienen voor we vertrokken. Ik kwam dus 2½ dag later en 700 euro lichter in Alicante aan. Dankzij het getreiter van een vervelende OvJ. Vervolgens stond ik 'snachts om kwart voor 1 op Alicante airport om met een taxi naar huis te gaan. Dat was nog wel verzegeld en ik kon dan ook niks anders doen dan als een dief in de nacht in te breken in mijn eigen huis. Om te slapen.
Ook nu nog mag ik mijn huis niet in en is mijn bankrekening nog altijd geblokkeerd. Uiteindelijk ben ik door vrienden geholpen om in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Bovendien heb ik ook mijn inbeslaggenomen spullen, waaronder twee telefoons en een fotokaart die niet eens van mij zijn, nog altijd niet teruggekregen. Mijn eigen telefoon dus ook niet. Waarschijnlijk omdat men denkt daar uiteindelijk toch nog in te kunnen komen. Wat niet mag, omdat zowel het onderzoek als mijn zaak gesloten zijn. Justitie heeft dus schijt aan zijn eigen regels als het om boefje pesten gaat.
Ik ben ten einde raad maar in een appartement gaan wonen en heb met dank aan mijn vrienden een auto kunnen aanschaffen. Die is overigens inmiddels niks meer waard nadat ik door de Guardia Civil in opdracht van de Nederlandse Justitie werd klem gereden. Of liever: aangereden. En dat alles voor een “gesprek” met twee hier gedetacheerde Nederlandse rechercheurs. Ik ben nu zes maanden vrij en in die tijd vijf keer aangehouden. Telkens in opdracht van de Nederlandse justitie om vragen te beantwoorden die niks met mij of mijn rechtzaak te maken hebben. Het gaat Justitie vooral om mij te beletten mij bezig te houden met een paar personen die ik op mijn site “De Notaris” heb genoemd. Die site is overigens door Justitie uit de lucht gehaald, maar wie zoekt zal vinden. Voor mij is wel duidelijk hoe ver Justitie gaan kan en wil gaan om bepaalde mensen uit de wind te houden. Op dit moment zit ik als ridder te voet in Spanje. Geholpen door vrienden. En om toch maar iets te kunnen verdienen heb ik het bedrijf “Tres delincuentes” op poten gezet.
Nog even over die telefoons. In november 2022 kreeg ik een brief van Justitie Groningen dat ik mijn spullen daar kon komen ophalen. Inclusief de telefoons die door Justitie Spanje in opdracht van OvJ Janszen in beslag waren genomen. Daarop heb ik gebeld en gevraagd of ze ze die spullen wilden opsturen. Anders moest ik 1600 kilometer reizen. Nee, dat was niet nodig. Ze zouden ze opsturen. Nu, vijf maanden later, heb ik nog steeds niks ontvangen. Voor een ondervraging weten ze mij moeiteloos te vinden. Net als de Nederlandse belastingdienst. Maar als ze mijn spullen moeten opsturen wordt het ineens een ander verhaal. Eigenlijk niks nieuws onder de zon. Ik weet al jaren dat Justitie veel crimineler is dan ik ooit zal worden. Ik ben er dan ook klaar mee en ga mij van nu af aan bezighouden met “Tres delincuentes”. Misschien dat ze me nu wel met rust laten als ik mij kapot werk voor een schijntje en ook nog eens de helft van mijn verdiensten afdraag aan de belasting. Dat geld kunnen ze misschien gebruiken om die twee rechercheurs in Spanje te onderhouden. Want dat mag toch wat kosten. Dat ik dat nog mag meemaken: sponsor voor de Nederlandse Justitie. Groet. Marcel”.
Zo. Daar is geen woord Spaans bij. En “De Notaris” is weer in de lucht. Veel plezier. Stay tuned.
(1) Naar het verdere wel en vooral wee van Jaap-Pieter zijn wij een veelbelovend onderzoek gestart. Fasten your seatbelts.