donderdag 8 maart-2007
Terug naar de Hofstad. Begin maart 1968 werd in Den Haag een aantal bommen geplaatst die niet allemaal ontploften. Doelwit waren ambassades van landen met onprettige regimes en/of activiteiten zoals Griekenland (fascistisch Kolonelsregime), Spanje (het varken Franco), Portugal (het zwijn Salazar) en Amerika (de Vietnamoorlog). Juist bij zulk tuig lag het hart van de even orthodox-katholieke als extreemrechtse ex-NSBer Joseph Luns, al vele jaren minister van Buitenlandse Zaken, die zijn vroegere overtuiging duidelijk nooit heeft kunnen loslaten. Demonstratief schonk hij de Atheense fascisten een nieuwe voordeur voor hun ambassade. Die deur was beschadigd geraakt, een fraai gezicht op de fotos in het Haagse Gemeentearchief, toen net zon slimme rechercheur als die pierewaaier met zn bomauto in Den Bosch tot zijn dolle vreugde ontdekte dat de bom bij de Griekse ambassade niet was ontploft. Nóg niet, maar om zoiets ingewikkelds te bedenken moet je over minimaal één breincel het commando voeren. Niet dus, maar wat hij tot eigen rampspoed wél bij zich had was een ultra-formaat envelop. Sommige rechercheurs, vooral PIDers deden dat, RIDers nog steeds, slepen s nachts de vreemdste dingen mee je weet maar nooit wat je tegenkomt! Het hoofdbureau lag pal om de hoek, dus wat was er logischer dan de staafbom in de envelop te stoppen als bewijsmateriaal en het duivelstuig daar rustig te gaan onderzoeken. De gemiddelde lezer zal het niet bedenken, maar die heeft er dan ook niet voor geleerd ons simpelen tegen bomaanslagen te beschermen.
Vanwege de explosie, niet alleen van, maar vooral ook áán bommen, was zo ongeveer de hele Haagse Politie Inlichtingen Dienst (PID dus) uit bed getrokken en had zich inmiddels pal voor de deur van de ambassade verlekkerd verzameld rondom het (nog) prachtig gave bewijsmateriaal. De ook aanwezige brandweer was verstandiger en bleef in dekking achter hun forse wagen. Helaas, zoals men naar naderhand bleek toen al wist van de andere bommen, ging het om een bom met een vloeistof-(zuur)ontsteking. Áltijd afblijven, héél hard weghollen!! Oppakken van zon huisvlijtbom betekent vrijwel altijd een onmiddellijke en fataal hevige impuls voor het vaak uiterst instabiele ontstekingsmechanisme, zo ook in dit geval: in de handen van de microcefaal begon het kreng plotsklaps te sissen als een dolgeworden slang van paradijsformaat. In een plotselinge impuls van wel normaal handelen gaf onze Sherlock de staafbom een enorme zwieper tot aan de overkant van de brede straat, waarna het kreng nog veel sneller weer terugkwam op een vuurstaart als van een spaceshuttle om met een ongekend knaleffect dat de aanslagplegers zelf nooit zo zouden hebben bereikt, tussen hem en zijn mede-PIDers door, net naast de deurpost vol op de pui van de Griekse ambassade te knallen. Gaf enig probleem voor de in te stellen onderzoeken, want naast een halve brandweerkazerne was bijna de totale Haagse PID zeker een etmaal lang volkomen doof en tot etmalen later nog bijna helemaal.
(Als verontschuldiging voor de misschien niet zo heel erg slimme handelwijze van de rechercheur moet hier worden opgemerkt dat de Haagse politie personeel aannam waarvoor het tot ver na de Tweede Wereldoorlog noodzakelijk was gebruik te maken van het Taalboek ten dienste van Politie-Cursussen, met behulp waarvan getracht werd de agenten in spe betekenis en schrijfwijze bij te brengen van wat werd omschreven als Moeilijke woorden. Het allereerste moeilijke woord om te leren was agent, maar ook de meervouden van uur en steen of, na enige tijd, het moeilijke woord politie werden niet geschuwd.)
* naar de foto's, zoeken op bomaanslag en in het tevoorschijn ploppende lijstje klikken op fotos.
