maandag 14 november-2011
Komt een Weiss bij de TEFAF. Hangt bij die Maastrichtse uitdragerij een schilderij op. Het uit 1632 daterende doek "Christus kruisgang" van Nicolas Tournier, een zeventiendeeeuwse Terpen Tijn. Na de roerige Spelen rond de Bastille en Nappie's vertrek naar Sint Helena was het ooit in het Augustin Museum in Toulouse beland, waar het in 1818 werd gejat.
In 2010 dook deze antieke kruisgang weer op aan de voet van Sint Pietersberg en de Britse "expert" en galeriehouder Mark Weiss nam hem voor vier tonnetjes over van exposant NN. Die had het buitenkansje opgevist uit de boedel van een Italiaan die Christus wel eens van dichterbij wilde bekijken.
Mark spijkerde het schilderij aan de muur van zijn Londense galerie, maar kopers ho maar. In arren moede sleepte hij het dit jaar weer mee naar zijn marktkraam in Maastricht en zette het in de ramsh voor 7 ton. Weer geen hond. Maar je moet toch wat, dus parkeerde hij de Tournier vervolgens bij een tentoonstelling in Parijs en zette er een prijskaartje bij van 550.000 euro. Crisisprijsje. Daarmee hoopte hij de directie van een museum waarmee hij in gesprek was over de drempel te sleuren. Alleen pech onderweg, dat museum was het Augustin Museum, waar het schilderij in 1818 was gejat. En er mankeert best wat aan die Galliërs maar ze hebben het geheugen van een Obelix. Deal? No deal. En Weiss moet voorlopig met zijn fikken van de kruisgang afblijven tot de autoriteiten de zaak rond hebben.
De Britse "expert" was naar verluidt in shock. En de jongens en meisjes van de TEFAF verklaarden schielijk, dat ze van de diefstal niks hadden gewusst en verscholen zich Pilatusbreed achter de brede ruggen van het Art Loss Register en Interpol met wie de Tefaffers sinds 2000 nijver samenwerken om ongelukken te voorkomen. Wat daar niet geregistreerd staat is wat de marktleiding betreft kosher. Je moet je ergens aan vasthouden in deze boze wereld.
Nou is 1818 inderdaad bijna eeuwen geleden, dus zou je haast zeggen dat Mark Lelieweiss is. Mwa, er zit wel een vlekje aan. Zo kwam hij eerder dit jaar in het nieuws toen bleek, dat hij stiekem bezig was geweest om de reputatie van collega en vooral concurrent Philip Mould in de poep te rijden. Hij bleek verantwoordelijk te zijn voor slinkse veranderingen in Philip's Wikipediagegevens, zodat die ineens te kijk stond als een vuige scharrelaar, die net zoveel wist van oude meesters als Johan Derksen van ballet.
Een ander kunstje. Mould kocht samen met een aartsrijke Canadees een doek van Rubens voor 7 ton Pond. Weiss verspreidde onder de kunstkoppen het bericht dat het duo die 7 ton niet kon ophoesten, terwijl alleen al de Canadees in kwestie elke ochtend Dagobert Duck kopieerde.
Nog een geintje. Toen Mould op een veiling in een rechtstreeks duel met Weiss de gladiolen greep, nam de laatste wraak door het huwelijk van Mould naar de kloten te helpen. Hij liet namelijk anoniem aan verschillende redacties van dagvodden weten, dat zijn keurige tegenstander wipte met een bekende kunstenares. Mould's huwelijk strandde daardoor, maar werd later thank Christ weer vlotgetrokken.
Een uiteindelijk ingehuurde privésmurf ontdekte al spoedig wie verantwoordelijk was voor de anonieme ellende en Weiss werd de prestigieuze Society of London Art Dealers uitgeflikkerd. En dan laat je geen veer, maar de hele hoofdtooi van Sitting Bull.
Wat dit alles te maken heeft met het gedreutel rond het werk van Tournier? Misschien niks, maar de contouren van meneer Weis zijn in dit annus horibilis wel wat beter zichtbaar geworden. Amen.
