Kunstjes (003)
maandag 20 april-2009
Nee, we noemen deze reis eens niet onze hoofdrolspeler bij zijn volle naam. Zullen we eens kijken of u intelligent bent. Maar hij staat bij ons al in de hall of fame. Samen met illustere figuren als Jaap de B., mr. Paul R., Henk v.d. M., Axel V., Fons. S., Maurice L., Leopold L., Jan des B., Geertjan D., Hans M., Jan Peter B. en meer van dat moois. En onlangs was ie nog in het nieuws omdat ene Bennie Z. aka de Witte Reus onthulde dat ie samen met een paar duistere figuren uit het Limburgse kreupelhout een inbraak had gearrangeerd in zijn eigen fameuze gallery in Maastricht. In 1987, via een onbeveiligd raampie achterin het pand. Negen schilderijen pleite. Eentje zou hij zelf in de open haard hebben gegooid omdat de kwaliteit niet je dat zou zijn geweest. De rest had ook vernietigd moeten worden, maar zijn maatjes hadden andere plannen. Na de verjaringstijd van twintig jaar begonnen ze bij de wereldberoemde galleryhouder en aartsvader van de beruchte Tefaf een druk- en perscampagne om een paar slordige meloenen bij hem los te wrikken. Per saldo had hij voor de diefstal indertijd vet gevangen van een kleine lettertjesfirma. Dus mochten zij ook even? Ging niet goed. De rest weet u. Tenminste, als u wakker bent. Niet? Gaan we nog even verder.
Onze inmiddels op de hoogste etage verblijvende kunstretailer beschikte ook over een paar winkels in het buitenland. Bijvoorbeeld in Londen. In Old Bondstreet. Eerst samen met een meneer Brod, later in zijn uppie. Meldde het middagvod NRC op 6 mei 1994 dat een stel onverlaten begin december 1993 een muur bij de buren hadden getorpedeerd en vervolgens bij onze voormalige topklant van de firma Kroymans veertien schilderijen naar buiten hadden gewurmd. Zonder dat er een cock naar had gekukeld. Ook hier ging het niet om werkjes van Ria Valk of andere aan de verf geraakte BN-ers, maar van profs als Jan van Goyen, Jan Brueghel de jonge, David Teniers, Adriaan van der Velde, Pieter Breughel junior. Geschatte waarde op dat moment een grove drie meloen piek. Dus zwaar verzekerd. Lullig nou, bij een zogenaamd metropolitan routineonderzoek werden al in mei 1994 acht schilderijen teruggevonden. De rest, en dan met name de stukken van Van der Velde en Pieter Brueghel, bleef zoek. Verwacht je toch van een topvod als NRC enige alertheid. Twee dikke inbraken binnen zeven jaar moet je toch opvallen. Hoe zat het met de insurance? Wie waren de robbers? Was Bennie Z. weer ingeschakeld? Maar noppes. Integendeel. De krant kroop hem bijna in zijn ruimte waar de zon nooit scheen. Een voorbeeld. Kunstredactrice Lien Heiting in november 2000:
" ... Het gesprek met N. wordt steeds onderbroken door de telefoon. Ik mag meeluisteren naar alle gesprekken en openhartig geeft hij me uitleg over de inhoud. Er komt een aanbieding van een Brusselse makelaar die in contact is met een oude dame die haar verzameling van zo'n honderd schilderijen van de hand wil doen en de makelaar vraagt of N. even komt kijken. Om de paar uur wordt hij gebeld door een partner uit Amsterdam, de kunsthandelaar Salomon Lilian, die voor hen beiden aan het bieden is op een veiling van oude meesters bij Sotheby's".
Kreun. Lientje, Lientje toch. Nog afgezien van het feit, dat de naam van vriend Salomon in de loop van de tijd nogal bezwadderd was geraakt, kennelijk kwam het niet bij de al eeuwen door de kunst struinende redactrice op dat ze ter plekke werd ingepakt in een ouwe NRC. Samen met een paar makrelen. Meeluisteren naar zakelijke gesprekken? Spontaan aangeboden? Our ass!! Een postume chapeau voor de sting, Robert. Dat wel. High quality.
Zo. Bent u eruit? Weet u om wie het gaat? Prima. En nou maar hopen dat er bij de Volksfiets of zo ook wat aandacht is ontstaan voor de kraak in Londen. Want ons ontbreken nou eenmaal de middelen om dat uit te vlooien. Maar een assist is ook wat waard.