vrijdag 16 december-2011
Afgelopen zaterdag (10 december) was het de dag van de mensenrechten, die al jaren één van de speerpunten vormen van het buitenlands EU-beleid. Om tot een speerpunt uit te groeien dat daadwerkelijk recht doet aan het alomvattende mensenrechten- of vredesideaal, zal de Brusselse elite genegen moeten zijn haar geloof in de vergankelijke euro, dat (getuige de eurocrisis) geen enkel houvast biedt, te vervangen door het geloof in de universele rechten van de mens, als grondslag voor de ware democratie van power to the people. Mocht die genegenheid in Brussel aanwezig zijn, dan zal de vervanging van beleidsgrondslag automatisch de weg vrijmaken voor de creatie van een eendrachtig buitenlands beleid, gestoeld op het wereldwijd uitventen van mensenrechten sec. Een ideëel buitenlands beleid dat een definitieve punt zal zetten achter de degradatie van ambassades tot handelsposten en diplomaten tot afgezanten van het bedrijfsleven.
Het is deze onverteerbare koopmansmentaliteit waar de wereld momenteel onder gebukt gaat, dankzij het primaat dat aan de economie wordt toegekend door het beleid. De toekenning waar onze kinderen en kindskinderen - toch onze eerste zorg! - op zeker moment onherroepelijk de rekening van gepresenteerd zullen krijgen, waarvan het nog maar de vraag is of zij die ooit zullen kunnen! betalen. Om daar nu al achter te komen, in plaats van ons kroost straks voor een mogelijk voldongen feit te plaatsen, zal die vraag op de eerstvolgende EU-top ingebracht moeten worden door één van de EU-leden. De inbreng die niet alleen getuigt van verantwoordelijkheidsgevoel voor het wel en wee van ons nageslacht, maar ook een gunstige uitwerking zal hebben op de voortschrijdende devaluatie van TOPPEN. Dus het broodnodige vertrouwen in de politiek ten goede zal komen, met alle positief maatschappelijke consequenties van dien. De vraag is alleen welk EU-lid over de moed en de kracht beschikt om die gemeenschappelijke schuldvraag te agenderen, waar komende generaties de humaan vredelievende vruchten van plukken zullen (Wouter ter Heide)
