Hill goes to hell (004)
Je kon erop wachten. De Vince Foster-story is nieuw leven ingeblazen. Op 20 juli 1993 werd de vriend en voormalig medefirmant van Hill Clinton heel erg dood aangetroffen in Fort Marcy Park in Arlington. Met een gun die hij zou hebben gebruikt om via zijn mondholte een kogel door zijn kwabben te jagen nog in zijn hand. Hoop heisa. Langdurig gerechtelijk onderzoek. Conclusie: zelfmoord. What else.
Gek was wel dat er geen vingerafdrukken op de gun zaten, maar ach je kan overal wel wat achter zoeken. En oh ja, op een van de oorspronkelijke polaroid foto's die van Foster's dooie omhulsel werden gemaakt stond een donker vlekje aan de rechterzijde van de nek. Die eerste foto's verdwenen achter de muur van het staatsgeheim. Het vlekje werd weggeredeneerd. Het was een bloedvlekje. Bij zo'n zelfmoord wil nog wel eens wat bloed rondspetteren. Vandaar.
De kees werd gekloosd, werd cold en de papierwinkel verdween in dozen bij de National Archives. Een karavaan aan artikelen in makreelverpakking en een paar boeken over de affaire brachten in die situatie geen verandering. De juridische assistent van de toenmalige potus en diens eerste dame, met een eigen kantoor binnen de muren van het Witte Gekkenhuis, had zelf zijn verhuizing naar het goddelijke penthouse geregeld. Niks meer, niks minder.
Maar nu zijn er plotseling twee documenten boven water gekomen. Afkomstig uit eerder genoemde dozen. Het gaat om een brief van gerechtelijk snuffelaar Miguel Rodriguez uit januari 1995, waarin hij meedeelt ontslag te nemen. Plus een memo van 31 A4-tjes. De voornaamste reden voor Rodriguez' vertrek: het “bloedvlekje” in de nek was volgens hem geen vlekje maar een gaatje. Van een kogeltje uit een .28 gunnetje. Voor de hand liggende vraag: hoe kan iemand notabene met twee verschillende guns zijn levensklok stil zetten? Daarnaast had de ervaren Rodriguez graag willen weten waarom al een paar mummen na Foster's overlijden smurfen van de Secret Service in grote haast de paperassen in Foster's kantoor doorsnuffelden. Op zoek naar wat? Een gokkie. Daarvoor gaan we terug naar 23 januari 1998. Naar ons artikel “De achterzijde van het beursschandaal”. Een kwoot daaruit om u in eerste instantie een berg info te besparen. Komt ie:
“In het begin van de jaren negentig werd [Leo Emil] Wanta ambassadeur van Somalië in Canada. Het hoe en waarom is duister. Maar dat hiervoor stevig aan diplomatieke touwtjes moet zijn getrokken moge duidelijk zijn. In april 1993 veranderde de roebel-manipulator van functie en werd benoemd tot Somalisch ambassadeur in Zwitserland. Begin jun 1993 kreeg ambassadeur Wanta in Zwitserland een seintje uit het nog niet zo lang door de Clintons bewoonde Witte Huis om een belangrijke financiële transactie voor te bereiden die via Credit Suisse moest lopen. Zeventig miljard dollar moest van de AmeriTrust-rekening overgeheveld worden naar de Amerikaanse schatkist en 250 miljoen dollar naar de rekening van het Children's Defense Fund, waarvan Hillary Clinton voorzitter was. Begin juli liet Vince Foster, de tweede man op de juridische afdeling van het Witte Huis, een kamer reserveren in hotel De la Paix in Genève. Op 7 juli meldde Foster zich aan de balie van het luxueuze hotel. Kort daarna arriveerde Wanta met een koffertje vol aandelen aan toonder. Hij overhandigde het aan Foster en na het checken van de inhoud kreeg Wanta een onverhandelbare bankcheque toegeschoven. Na het uitwisselen van de gebruikelijke vriendelijkheden namen zij afscheid van elkaar. Het zou hun laatste ontmoeting zijn”.
Diezelfde dag nog werd Wanta door Zwitserse koddebeiers gearresteerd op verzoek van de Amerikaanse autoriteiten. Op grond van een niet bestaande belastingschuld. Nog geen twee weken daarna lag Foster definitief gestrekt in Fort Marcy Park. Volgens Rodriguez met twee gaten in zijn hoofd. Watch your back Hill. They're coming. Stay tuned.
