Napoleon (toen nog niet keizer maar lid van het driemanschap dat de republiek in 1799 buiten werking stelde) voerde in 1802 opnieuw de in 1794 afgeschafte slavernij in.
Dat gebeurde na vrede met Engeland dat zich de Franse koloniën in de Caraïben had toegeëigend. Op Saint Domingue (Haïti) was de slavenopstand onder Dessalines uitgebroken en de Engelsen waren bang dat die zou overslaan op de eilanden onder Engelse zeggenschap.
Dáárom sloten ze vrede met het Consulaat dat de republiek om zeep had geholpen en de sociale revolutie die de motor van de omwenteling was geweest had ontmanteld.
Het 'was dus geen racisme maar pragmatisme (Frankrijk had de inkomsten uit de suiker nodig)' betogen de Bonapartisten (Foundation Napoleon) anno 2000nu. Daarbij halen ze zijn huwelijk met de (creoolse uit Saint Domingue) afkomstige Josephine de Beauharnais als bewijs ten tonele.
Oftewel: 'De Engelsen, die waren racistisch!'.
Gelijke behandeling van zijn misogyne kwaliteiten: Napoleon herstelde de (katholieke) ongelijkheid voor de wet en introduceerde de 'crime passionel' (betrapt bij overspel mocht de man zijn vrouw doden) die vrouwen weer tot bezit van mannen zou maken.
Dat was volgens deze Bonapartisten niet de schuld van Nappie want zijn voorgangers hadden de vrouwen van de 'Verklaring van de rechten van de vrouw en de burgeres' al onder de guillotine gelegd.
Oftewel: 'Napoleon vernietigde slechts de rechten van vrouwen, niet vrouwen zelf'.
Ook de miljoenen doden die de veldheer met zijn veldtochten veroorzaakte worden aan zijn tegenstanders toegeschreven: namelijk de oorlog die door de Alliantie van monarchieën tegen de Republiek werd gevoerd sinds 1789.
Maar ook dat argument sneeft: de Republiek was al lang door Napoleon om het leven gebracht.
Zijn veroveringsoorlogen waren niet vrijheidsdrang maar slechts ten behoeve van het Franse kapitaal; dezelfde 1% die nu het regime Macron dient.
Het Franse volk betaalde met bloed. Bloedoffers voor de superrijken.
Er is niets veranderd. (WK)
