zaterdag 3 mei-2014
Bont pussy. Die Christine Lagarde. We kennen dat Légion d'Honneur-meisje nog uit de tijd dat ze als minister in Parijs rondhobbelde en met haar lange lijst van Griekse laaienlichters schrik en beven veroorzaakte rond de Acropolis (1). Dankzij een listig in elkaar gehangen sexcoup versus lekkere wijvenconsument Dominique Strauss Kahn is zij tegenswoordig baasje van het IMF, de bekendste wurgslang in het financiële oerwoud. In die hoedanigheid deelt ons pussy cadeautjes uit aan landen die financieel op de rand van de Grand Canyon staan. Nou ja, cadeautjes, meer offers you can't refuse, die je van de rand van voornoemde Canyon naar de rand van de slavernij brengen, waar Christine als een strenge meesteres klaar staat met haar zweepje om je op je mieter te geven als je uit de pas loopt.
Een nieuwe kandidaat voor het ontvangen van een paar striemen op de billen zetelt in Kiev. Kandidaat heeft met enige stiekeme steun van het westen het regeringsplein schoongeveegd en de Moskovitische concurrentie het land uit getremd. Lullig is wel, dat die concurrentie een bult schulden heeft achtergelaten. Met name bij de Moskovitische gasboer. En als die niet betaald wordt draait ie de gaskraan dicht, waardoor je populariteit vrijwel zeker in een gierput terecht komt.
Nou is die populariteit toch al niet om over naar huis te schrijven. Vooral de cliëntèle aan de oostkant van de markt kijkt met argwaan naar het nieuwe huismerk, dat wel erg veel lijkt op dat van een Oostenrijks schildersbedrijf dat in de vorige eeuw zo rücksichtlos de Joodse wijk van een metamorfose voorzag. En die Moskovitisch ingestelde cliëntèle is zelfs bereid om de beuk erin te gooien als er niet naar hun bezwaren geluisterd wordt en desnoods een eigen markt op te zetten. Fuck.
Om Kiev financieel even wat lucht te bezorgen heeft Pussy Christine deze week 17 miljard groene ruggen in het vooruitzicht gesteld. Maar allicht dat ze dat cadeautje niet zomaar in de gleuf van de nieuwe marktmeester wil duwen. Zij stelt wel voorwaarden. Zo wil ze dat hij voor september een goeie prijsafspraak aangaat met de gasboer in Moskou, de inflatie in de hand houdt en ... geen concurrentie toestaat in het gebied aan de oostkant van de markt. Gebeurt dat laatste niet, dan kon Christientje wel eens gaan morrelen aan die 17 miljard. Wat kan de nieuwe marktmeester dus anders doen dan met geweld te proberen zijn monopoliepositie te handhaven en de her en der verrezen stalletjes aan de oostkant met de grond gelijk te maken? Niks.
(1) Voor liefhebbers van de jongste geschiedenis verwijzen wij met enig enthousiasme naar de serie Lagarde's list uit de jaargangen 2012 en 2013
