dinsdag 2 augustus-2011
Velen in Nederland zullen zich verbazen over het feit dat extreemrechts juist in het voor het bezoekende oog rustige Noorwegen haar sadisme botviert. Voor diegenen die minder vrijblijvend in de Noordse Landen (zoals ze zich zelf graag in vereniging noemen) rondwandelen, komt "22 juli 2011" echter geenszins uit de lucht vallen.
Menigeen heeft het bijvoorbeeld over een multicultureel Oslo. Ik kijk naar een krantefoto van de massa die pasgeleden in Oslo demonstreerde tegen onverdraagzaamheid en voor de open samenleving. De massa heeft zich uitgerust met rode en witte rozen, spandoeken, brandende kaarsen en Noorse vlaggen. De massa in Oslo is wit, blank zo je wilt. De massa in Oslo is blond, donkerblond zo je wilt. Wat betekent dit? Dat de gekleurde deelgenoten aan het multiculturele Oslo niets ophebben met verdraagzaamheid? Dat de niet-korenblonde en niet-roomblanke burgers in deze Europese hoofdstad niet voor een open samenleving zijn? Neen.
Dit betekent dat de medeburgers van de blanke en blonde Noren ergens anders in de rouwende Noorse hoofdstad aan het schoonmaken zijn. Of bussen van het openbaar vervoer besturen. Of tippelen.
Noorwegen, Zweden, Denemarken, Finland zijn culturele identiteiten die vrijwel geheel zijn gebouwd op notities van ras en oorsprong. Notities dus die al snel gaan over de vermeende superieuriteit danwel inferieuriteit van het ene ras over het andere. Notities die, voor je het als betrekkelijke buitenstaander goed en wel in de gaten hebt, gaan over raszuiverheid en over "vreemde" mensen en invloeden. De enige mensen die in de optiek van een Zweed, Deen, Noor of Fin op een lijn mogen worden gezet, zijn de oorspronkelijke, uit de gezamenlijke geschiedenis overgeleverde en op uiterlijk te herkennen mensen uit de Noordse Landen. Vikingen dus. De wreedste wet met betrekking tot verdraagzaamheid jegens minderheden, namelijk dat die verdraagzaamheid afneemt naarmate de minderheid kleiner is, is met name van toepassing in deze vier landen. In Noorwegen en Zweden is 8 procent van de bevolking van buiten afkomstig, in Denemarken 6, in Finland minder dan 2.
De manifestaties (ook in de buurlanden van Noorwegen) van eensgezinde rouw na "22 juli 2011" zijn helaas vooral manifestaties van eensgezindheid. Uit de kranten, televisies en radio's schalt in de eerste plaats het "Heia Norge" zoals dat ook bij skiwedstrijden klinkt. Ik moet denken aan mijn vader die op de avond van de 4e mei altijd in bed placht te blijven en zei: "Ze staan in de houding en zingen het Wilhelmus. Ik zat indertijd in het verzet om juist die twee dingen tegen te gaan..."
Bruin trekt door Europa, om te beginnen door het Noorden daarvan. Ik kijk nog es naar die massa in de krant en huiver. Hoeveel van die trotse, patriottistische Noren zullen in de naaste toekomst extreem-rechts stemmen en anderszins steunen...?
(met grote dank aan JoopFinland)
