zondag 11 december-2011
Afgelopen vrijdag is Gary Speed in kleine kring begraven. Op 27 november maakte de coach van het nationale elftal van Wales zelf een einde aan zijn leven. Zeggen ze. De succesvolle oud-voetballer had geen problemen, geen stress. Zeggen ze. Hij was bezig met het schrijven van twee boeken. Een daarvan was een autobiografie. En waar begin je dan? Bij je jeugd. Hoe je opgroeide in Mancot, je schooltijd, je voetballen op straat, hoe je ontdekt werd.
Dat laatste is misschien niet onbelangrijk. Hij werd namelijk in zijn vroege jeugd gescout door ene Barry Bennell, die in de periode tussen 1978 en 1992 op dit terrein actief was in het noordwesten van Engeland, de Midlands en de aangrenzende streek in Wales. Hij liet zijn boys ballen bij jeugdelftallen van clubs waarmee hij contacten onderhield. Eenmaal onder zijn hoede nodigde hij sommige pupillen uit voor een weekendje bij hem thuis en onder het genot van een bak fish and chips, een glas prik en een stomend videootje werden de jochies geconfronteerd met oom Barry's joystick. Eerst nog het eenvoudige ritmische handwerk, vervolgens een potje pingelen achter de voortanden en tot slot wat anale penalties. Weer of geen weer, ook op sportieve reisjes naar Spanje en in Wales gingen deze exercities vrolijk verder.
Uiteindelijk komt zoiets uit. Vreemd genoeg in de USSA waar Barry zijn geluk had gezocht na het afsluiten van zijn Britse carrière. In 1994 ging hij voor vier jaar achter het gaas wegens het knoeien met een 13-jarige pupil. Daarmee ging ook in Engeland de sluis open. In 1998 ging achter Barry opnieuw een deur met een kijkgaatje dicht en moest ie negen jaar lang opletten, dat ie zijn stukkie zeep niet liet vallen.
Na zijn actieve voetballoopbaan vestigde Gary Speed zich in Chester, niet ver van zijn geboorteplaats Mancot en ook niet ver van Wrexham, waar zijn zoon probeert in de voetsporen van zijn vader te treden. Was Gary ook een slachtoffer van Bennell en bracht het schrijven van een autobiografie diep begraven herinneringen naar boven? Of werden die wakker geschud toen hij aan de lijn stond in Wrexham bij wedstrijden van zijn zoon? Of waren er misschien lieden die liever niet zagen, dat in Gary's boekwerkjes dingen verschenen die hun reputatie aan diggels ramden. Lieden uit de high society, die net als Bennell graag iets jeugdigs consumeerden? Want Wrexham ... oh lala. Stay tuned.
