Assange en Brexit (015)

Chelsea Manning heeft, aan de vooravond van een gedwongen getuigenis tegen Julian Assange, een zelfmoordpoging gedaan. Deze heldin, nu al weer een jaar gevangen nadat Obama haar vlak voor zijn opstappen gratie had verleend, blijft de wereld haar moed tonen: liever dood dan dat ze tegen Assange kan worden gebruikt.
Ze heeft al zoveel uren verhoren, binnen en buiten de rechtbank, meegemaakt en  weet dat ze zullen proberen wat ze zegt tegen Assange te gebruiken.
Natuurlijk is iedereen tegenwoordig met zijn of haar verhouding tot het corona virus bezig. Maar op twee zou de solidariteit met deze helden moeten komen.
Waarom spreken onze intellectuelen, nooit verlegen het vingertje te heffen over wat dan ook, zich niet uit? Wat betekent deze oorverdovende stilte in het land van 'het morele gevoel'? Dat de intellectuele bovenlaag vazal is geworden van het systeem van de markt: als ze niet meedoen worden ze uitgestoten; hun volgende boek slecht besproken of zelfs geweigerd.
Onze grootste schrijver ooit, Edouard Douwes Dekker, schreef (onder pseudoniem) het boek dat onze literatuur wereldwijd op de kaart heeft gezet, over de misdaden van het Nederlandse kolonialisme. Hij heeft het geweten.
Gorter, de dichter van 'Mei'. Henriëtte Roland Holst. Jef Last. Eddy du Perron. Theun de Vries. Zelfs Harry Mulisch. Waar zijn ze gebleven?
Als iets iets over de staat van een land zegt is dat het zwijgen van haar intelligentsia.  (WK)