Adam, Gustavo, Frank en Hill

Vandaag? Morgen? Wat maakt het uit. Hill Clinton gaat voor het Witte Gekkenhuis. Ook al ligt heel Washington nog te mekkeren over dat verboden digitale geklungel met haar privé-snitch Sidney Blumenthal en wordt er scheel gekeken naar de manier waarop ze met haar Billyboy via de Clinton Foundation poen naar binnen takelt voor goeie doelen, waarvan ook hun eigen spaarvarken deel uitmaakt. Want als je voor vier of acht jaar het Gekkenhuis in wil als hoofdbewoner dan heb je poen nodig om gekozen te worden. En dan moet je het met de achtergronden van je donateurs niet al te nauw nemen. Zo schoven wij in dat verband al eens de Oekrainse garch Viktor Pinchuk voor de koplampen (1) en geilneef Jeffrey Epstein viel hetzelfde lot ten deel (2). Plus nog wat niet nader gedefinieerde rijke stinkers uit Argentinië en een flinke zending oliejurken uit de grote zandbak, onder wie de Saoedische prins Turki. Ook als die om het eigen vege lijf te redden IS of andere koppensnellers bleken te stieken. 
Uitzonderlijk binnen de Amerikaanse polletieke kolerezooi? Nee. Vorige week gaven wij gratis en voor niks nog een exposé weg over de in moeilijkheden verkerende Democratische senator Menendez (3). Daarin schoof ook ene Hank Asher voorbij. Een Witte Neushandelaar die rond de eeuwwisseling furore maakte in de IT-wereld met het zogenaamde Matrix-programma, waarmee je zelfs kon uitvogelen of je schoonmoeder in 1955 een tattoo had laten zetten en waar. Hoe maak je zoiets te gelde? Opdat je voor de rest van je ellendige leven helemaal gebamzaaid zit. Nou, daar wist Hank wel wat op. Hij was eind jaren negentig doelbewust begonnen gouverneur Jeb Bush, de als toekomstige tegenstander van Hill gedoodverfde gouverneur van Florida, leuke porties dollar toe te stoppen. En ze werden vrienden of wat ervoor doorging. 
Een paar dagen na 9/11 reisde Hank samen met vriend Jeb spoorslags naar Washington voor een ontmoeting met vice-president Dick Cheney. De Neus- en IT-scharrelaar had namelijk al zijn databanken door de snijbonenmolen van zijn Matrix gehaald op zoek naar mogelijk bij het Flying Circus horende artiesten en uiteindelijk na een uitgebreide partij plussen en minnen 419 namen overgehouden. Naar vijf daarvan bleek de FBI al een onderzoek op de rails te hebben gezet en nummertje zes behoorde tot de groep acrobaten van Mohammed Atta. De Matrix? Eenmaal, andermaal, verkocht. Kijk, zo gaat dat in de USSA. Je moet zorgvuldig je vrienden kiezen. 
Terug naar Hill. Afgelopen week zijn een paar nieuwe, naar overjarige makreel riekende namen in haar dossier opgedoken. Die van Gustavo Cisneros en Frank Giustra. Gustavo ging als Venezolaans mediagarch in 2002 de boeken in als een van de samenzweerders die via een coup een einde wilden maken aan het bewind van de democratisch gekozen president Chavez. De coup mislukte en Cisneros zag zich genoodzaakt om naar de Dominicaanse Republiek te verhuizen. Van daaruit doneerde hij tussen 2010 en 2013 bij elkaar zo'n 1 meloen dollar aan de Clinton Foundation. Wat ie daarvoor terug kreeg of nog krijgt moet nog naar boven borrelen. 
En dan Frank Giustra, de founding father van de Canadese oliemaatschappij Pacific Rubiales, die met name in Colombia uiterst actief is. In 2005 kreeg hij het lumineuze idee om wat poen te spenderen aan de slachtoffers van de tsunami. Hij organiseerde een party bij hem thuis en wie maakte daar ook zijn opwachting? Bill Clinton. En ook zij werden vrienden of wat ervoor doorging. Kort na hun kennismaking arrangeerde een ijverige Clinton-koelie een ontmoeting tussen toenmalige Colombiaanse president Uribe en Frank Giustra. Uribe had het neo-liberale plan opgevat om de staatsoliemaatschappij Ecopetrol voorzichtig te privatiseren. Samen vonden zij een lichtend pad in die richting en in de loop der jaren lieten ze bij dat proces de werkzaamheden van Pacific Rubiales en Ecopetrol langzaam in elkaar overgaan. Frank werd al snel een van de grootste sponsoren van de Clinton Foundation en trad zelfs toe tot het bestuur van de organisatie. Er was een tijd waarin Hill weinig op had met de manier waarop de Colombiaanse regering omsprong met de mensenrechten en de vakbonden. Onder invloed van bovenstaande gebeurtenissen veranderde haar inzicht en als Barack O.'s minister van Buitenlandse Zaken vond ze het Colombiaanse beleid ten aanzien van die onderwerpen zo gek nog niet. Zoals gezegd, als je wat wil in het Amerikaanse polletieke wereldje moet je zorgvuldig je vrienden kiezen. Stay tuned.

(1) Zie voor de Pinchuk-connectie aflevering 49 van de serie “Fuck” dd. 23 februari 2015.
(2) Zie voor de Epstein-connectie aflevering 10 van Lagarde's List dd. 25 februari 2015.
(3) Zie “Another one bites the dust” van 6 april 2015